Semua Bab ดอกบัวในเพลิงมาร: Bab 31 - Bab 40

วันนี้อิทธิพัทธ์ได้รับการแจ้งข่าวว่า นายหัวหนุ่ยกลับมาถึงไทยหลังจากที่ไปทำงานที่ต่างประเทศ เขาจึงต้องแวะเข้าไปไหว้ เผื่อว่าท่านจะถามถึงเรื่องเกี่ยวกับลูกสาว อีกอย่าง นี่ก็เป็นเวลาสองสัปดาห์แล้ว หลังจากที่ภาพิมลกลับบ้านไปก็ไม่ได้ติดต่อมาอีกเลยความโกรธภายในใจของเขาไม่หลงเหลืออยู่แล้ว กลับกันเขากลับคิดว่าได้ทำลายความตั้งใจในการขอโอกาสปรับตัว ของเธอลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี ด้วยการพานลินเข้ามาใช้สถานที่ที่เธอตั้งใจจัด มันเป็นการกระทำที่หักหาญน้ำใจของเธอมากเกินไป ควรที่จะชดเชยให้บ้างปรากฏว่าเขาไม่พบภาพิมลอยู่ที่บ้าน พี่เลี้ยงของเธอบอกว่า คุณหนูไปเที่ยวพักผ่อนที่มัลดีฟ และยังไม่มีกำหนดกลับ“คงจะยังงอนที่โดนพี่ชายดุ” นายหัวหนุ่ยพูดขึ้นขณะเอนตัวนอนอยู่บนเก้าอี้นวด หลับตาพริ้ม“ไอ้เก้าอี้นี้มันดีจริง ๆ เมื่อยแค่ไหนมานอนให้มันนวดก็ดีขึ้น”“เคยใช้โหมดร้อนบ้างหรือยังครับ”“มีด้วยเหรอ”อิทธิพัทธ์ลงจากเก้าอี้นวดยี่ห้อเดียวกัน แต่ตกแต่งเบาะใหม่ด้วยขนฟอร์ตามความต้องการของภาพิมล เข้าไปปรับให้“เออ ดีจริง” นายหัวหนุ่ยออกปากชม“นี่ถ้าอิทไม่ซื้อมาฝาก ลุงคงจะต้องคอยเรียกคนจริงมานวดให้”“ชอบแบบไหนมากกว่ากันค

เธอไม่ได้อ้อนวอนเพราะต้องการให้ช่วย จนถึงขั้นนี้แล้วทำไมจะไม่รู้ว่าอะไรควรเสียเวลาอ้อนวอน หรือไม่ควรเสียเวลานลินเพียงแค่เสียดาย…. ยังมีความลับอันสำคัญยิ่งใหญ่ที่เขายังไม่ได้บอก นั่นก็คือการบอกว่าใครเป็นแม่ของเธอ !คนร้ายทั้งสองไม่ใส่ใจท่าทางครุ่นคิดของเธอ เพราะเธอมีสิ่งที่พวกเขาสนใจมากกว่ารออยู่ สองชายฉกรรจ์พยายามที่จะขืนใจนลิน แต่เธอก็ขัดขืนสุดชีวิต ทว่ามือที่ถูกมัดไขว้ไว้ด้านหลัง บวกกับร่างกายที่บอบช้ำจากการโดนภาคินทำร้าย ทำให้เธอเคลื่อนไหวลำบากอ้าปากร้องให้คนภายนอกช่วยเหลือก็โดนคนชั่วทั้งสองทำการสั่งสอนด้วยการตบเข้าที่ปาก ต่อให้ใจฮึดสู้เต็มที่ แต่แรงผู้หญิงที่เจ็บหนักจะสู้กำลังชายตัวใหญ่ทั้งสองคนได้อย่างไรกัน มันถอดกางเกงออก คุกเข่าลงตรงหน้าของนลิน เพื่อบังคับให้เธอใช้ปากกับแท่งซีดเซียวเท่าแง่งขิง ไม่สมตัวที่ใหญ่โตเหมือนหมีของมันส่วนอีกคนก็พยายามที่จะปลดตะขอกางเกงที่มีปัญหาจนแม้แต่นลินเองก็ยังปลดลำบาก เป็นอีกครั้งที่นลินได้ตัดพ้อกับโชคชะตา เธอคิดถึงอิทธิพัทธ์มากเหลือเกิน หากเขาอยู่ที่ไร่ต้องรู้แล้วว่าเธอหายไป และคงจะออกตามหาเธอแน่แต่ในเมื่อวันนี้เขาต้องไปพบกับนายหัวหนุ่ย อยู่

“อย่าให้ผมต้องใช้กำลังในการควบคุมให้คุณหนูต้องเดินดีกว่า”“แกกล้าเหรอ”สินคว้าเข้าที่ต้นแขนผอม ๆ ของภาพิมล ดึงลากออกไปโดนไม่สนใจเสียงหวีดร้องด่าทออันแสบแก้วหู ตอนนี้หญิงสาวได้รู้แล้วว่าเขากล้าหรือไม่ ! 22 กล่องความลับ ภาพิมลถูกนำกลับไปส่งที่บ้านของนายหัวหนุ่ย ซึ่งมีชายใส่สูทสุดเนี๊ยบหน้าเรียบเฉยมายืนรอรับอยู่ที่หน้าบ้าน“ไม่นะ พาฉันออกไปจากที่นี่ อย่าเปิดประตูนะ ห้ามเปิดเชียวนะ”ภาพิมลโวยวายคำสั่งของภาพิมลไม่มีความหมายกับสิน เขาลงจากรถ เดินไปพูดกับชายหน้านิ่ง แต่หูได้ยินเสียงประตูอีกด้านหนึ่งถูกเปิด เป็นภาพิมลที่วิ่งออกไป“คุณหนูของคุณดูเหมือนจะหนีไปแล้ว”“ไม่ต้องห่วง คุณกลับไปได้เลย ผมจะจัดการต่อเอง”สินกลับเข้าไปในรถ เพื่อเดินทางกลับไปรายงานอิทธิพัทธ์ว่าได้ทำงานลุล่วง ภาพิมลที่วิ่งตามรถของสินอย่างสุดฝีเท้า หวังจะขอติดรถออกไปด้วยก็ได้สะดุดขาของตัวเองล้ม ทำให้ชายหน้านิ่งผู้มีช่วงขาที่ยาวกว่า เร่งฝีเท้าตามมาได้ทันสินเหลือบตามองกระจกหลัง เห็นชายหน้านิ่งยืนกดดันให้ภาพิมลลุกขึ้นยืน จะได้เดินกลับเข้าไปในบ้านด้วยตัวเอง แต่

เธอไม่ใช่คนโง่ เธอพอจะดูออกว่านี่เป็นฝีมือของใคร เธอถูกทำร้ายขนาดนี้แต่กลับไม่มีตำรวจเข้ามาทำคดี คนโง่ที่ไหนจะคิดไม่ได้ว่าคนสั่งเป็นคนมีอิทธิพล หรือลูกสาวของคนมีอิทธิพล“แลกกับการที่ฉันต้องยอมปล่อยให้เรื่องเงียบ ไม่ติดใจเอาความ ไม่เรียกร้องค่าทำขวัญ เพราะมันรวมอยู่ในจำนวนหนี้ที่นายหัวยกให้ฉันใช่ไหม”อิทธิพัทธ์อึ้งไป ก่อนที่ความละอายใจจะปรากฏบนหน้าของเขา นั่นคือสิ่งที่เธอเห็น สิ่งที่เธอไม่รู้คือข้อตกลงที่เขาได้ตกลงทำร่วมกับนายหัวหนุ่ย“แล้วหนี้ของนายหัวหนุ่ย?”“ตอนนี้นายหัวได้ตัวพี่ชายของเธอไปใช้งานแลกหนี้แล้ว หนี้ส่วนนั้นเธอไม่ต้องทนแบกรับอีกต่อไปแล้ว”“เขา…จะเป็นอันตรายไหม”“ฉันไม่รู้ ขอโทษด้วยนะที่ฉันตอบได้เท่านี้ แต่ถ้าเธอไม่สบายใจ อยากที่จะให้ช่วยเหลือพี่ชายของเธอ ฉันจะลองไปพูดกับนายหัวหนุ่ยให้ ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับบ้านนั้นไม่ได้แน่นแฟ้นเท่าเมื่อก่อน แต่ฉันเชื่อว่านายหัวหนุ่ยจะยอมรับเงื่อนไขที่ฉันเสนอไป”นลินครุ่นคิดถึงเรื่องเล่าทุกอย่างในอดีต กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เธอต้องรับเคราะห์จากภาคิน แต่เขากลับไม่เคยสำนึก กล้าแม้แต่ จะขายเธอแลกเงินเพียงห้าพันบาท หากช่วยเหลือเขาออ

“ฉันนึกว่าเมื่อรู้แล้วว่าฉันปลดหนี้ได้ แม่จะกลับมาอยู่ที่นี่เหมือนเมื่อก่อนก็ได้น่ะ” ต่อให้รู้สึกห่างเหินกับมารดา ที่ตอนนี้มีศักดิ์เป็นป้า แต่นลินก็คือนลินเด็กกตัญญูอย่างไรเล่า จึงไม่อาจละเลยที่จะไม่เลี้ยงดู“แกปลดหนี้ได้แล้วเหรอ หนี้ที่พวกฉัน…” หญิงวัยกลางคนละอายใจเกินกว่าจะพูดต่อ“ฉันนึกว่าแม่รู้”“ไม่รู้ ดูเหมือนว่านายหัวจะไม่ไว้ใจ กลัวว่าฉันจะมาเกาะแกกินเลยไม่ยอมบอกเรื่องนี้”“ถ้าแม่กับมินตราสัญญาว่าจะปรับตัวใหม่ ตั้งใจทำมาหากิน จะกลับมาอยู่ด้วยกันฉันก็ไม่ว่า”“แกเป็นคนดีจริง ๆ ลิน น่าเสียดายที่แกต้องอยู่ในการเลี้ยงดูของฉัน ถ้าแกได้อยู่กับแม่แท้ ๆ หรือตายายของแก ชีวิตของแกคงจะมีแต่ความสุข”“พวกเขาไม่ได้เป็นคนเลี้ยงฉัน แต่แม่เป็นคนที่เลี้ยงฉันมา ขอบคุณมากสำหรับทุกอย่าง และสำหรับกำไลทองนี่ ทั้งที่แม่จะขายทิ้ง เอาเงินมาใช้จ่ายเหมือนสมบัติชิ้นอื่น ๆ ของแม่ฉันก็ได้”วิภาวีพยักหน้าเล็กน้อย แววตายังคงเศร้าปนระอายใจ“ถือว่ามันเป็นสิ่งดีสิ่งเดียวที่ฉันมอบให้ก่อนจากกันก็แล้วกัน เอาล่ะ นี่ก็ดึกแล้ว ฉันจะกลับก่อน”“แม่จะกลับยังไง”“อ๋อ มีพลเมืองดีไปรับไปส่งน่ะ ไม่ต้องงง คนพวกนี้เป็นลูกน้องของ