All Chapters of ดอกบัวในเพลิงมาร: Chapter 1 - Chapter 10

“คุณสะกดรอยตามฉัน”“ไม่ต้องสะกดรอยตามเรื่องหน้าไม่อายของเธอก็เป็นที่โจษจันรู้ไปทั้งตำบล ภูมิใจมากไหมที่ผัวไปป่าวประกาศกลาง ร้านชำว่า เธอยอมอ้าขาให้มันเอาได้ง่าย ๆ”“พี่ธีไม่มีทางพูดจาแย่ ๆ แบบนั้น เขาไม่ได้มีสันดานเหมือนคุณ โอ๊ย”เสียงร้องเบาเมื่อข้อมือถูกบิดอย่างแรงด้วยมือข้างที่มีผ้าพันแผลพันเอาไว้อย่างลวก ๆ ของเขา นลินจำใจต้องพูดทั้งที่รู้สึกกลัว“คุณเมาแล้วไปนอนเถอะค่ะ” “นอนเหรอ”กลิ่นไวน์ระเหยออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูปที่อยู่ห่างจากปากของนลินเพียงคืบเดียว นลินอยากแก้ต่าง อยากอธิบายว่าสถานะระหว่างเธอกับธีรุตม์นั้นไม่มีอะไรเกินเลย แต่ดูเหมือนชายตรงหน้าดื่มไปไม่น้อย ตอนยังมีสติครบถ้วนเขายังไม่เคยฟังคำแก้ต่างเลยแล้วเมามายแบบนี้อธิบายไปคงไร้ประโยชน์“ปล่อยฉันได้แล้ว”“ปล่อยเหรอ”ลมหายใจร้อนพุ่งออกทางจมูกคมโด่ง การที่เธอพูดถึงชายคนนั้นอย่างยกย่อง ทำให้ความโมโหของอิทธิพัทธ์เพิ่มสูงจนอยากพิสูจน์ว่าตนเองยังจะด้อยกว่าในสายตาของแม่นี่อีกหรือไม่ หากผ่านพ้นความชิดใกล้ไปแล้วระหว่างเขากับไอ้หมอนั่น ใครจะลีลาถึงใจกว่ากัน !คิดได้ดังนั้นอิทธิพัทธ์ก็ทำตัวรุ่มร่าม สอดมือเข้าไปใต้ชายเสื้อสัมผัส

2 หนี้ การเดินทางข้ามจังหวัดเสียทั้งเวลาและค่าใช้จ่าย กว่าที่นลินจะกลับถึงบ้านที่อยู่ต่างจังหวัดก็เล่นเอาอ่อนเพลียแทบไม่เหลือแรงเดิน ตั้งใจเอาไว้ว่าถึงบ้านจะของีบหลับสักตื่นทว่าเมื่อเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ดวงตาที่ปรือของเธอก็ได้เบิกโพลง อาการง่วงหายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อพบว่าของภายในบ้านถูกรื้อค้นกระจัดกระจาย ฝุ่นและหยากไย่หนาบ่งบอกว่าขาดคนทำความสะอาดนานแล้วนลินหันซ้ายมองขวา ต้องการมองหาสมาชิกคนอื่น ๆ ในบ้าน แต่กลับไม่พบใครสักคน เธอตื่นตระหนกแต่ก็พยายามตั้งสติเดินถอยออกไปอยู่ในจุดที่ปลอดโปร่งนอกตัวบ้าน มือคว้านหาโทรศัพท์มือถือที่เพิ่งไปไถ่คืนมาจากโรงรับจำนำ เธอยกออกมากดเบอร์ แล้วก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อมีชายปริศนาคนหนึ่งเดินเข้ามา“ไม่ว่าคุณคิดจะโทร. หาใคร เชื่อเถอะว่าจะไม่มีใครให้คำตอบคุณได้ดีไปกว่าผม”“คุณเป็นใคร”“ผมชื่อสิน เป็นคนติดตามหนี้”“ติดตามหนี้ แล้วมาที่บ้านของฉันทำไม”“ตามที่ผมได้แนะนำตัวไป ผมเป็นคนติดตามหนี้”“คุณกำลังจะบอกว่าบ้านฉันติดหนี้ และคุณมาทวงหนี้กับฉันอย่างนั้นเหรอ แต่ฉันไม่เคยก่อหนี้เลยนะ ฉันไม่รู้เรื่อง”“คุณชื่อนลิน วรภิรมย์ เป็นลูกของนายประเสริฐกับนางวิภาวี อดี

เป็นปกติที่เมื่อมาอยู่ในที่ที่เคยเกิดเหตุการณ์ฝังใจแล้วจะนึกถึงเหตุการณ์นั้นขึ้นมา ตุ๊กตาซานตาคลอสในโดมแก้วที่มีหิมะตกอยู่ภายใน เธอได้จากการจับฉลากของขวัญปีใหม่ นั่นเป็นของสวยงามชิ้นแรกที่เธอได้ครอบครองเธอนำกลับบ้านเพื่ออวดทุกคน ซึ่งนั่นเป็นการกระทำที่ผิดพลาด เพราะเมื่อมันอยู่ในมือพี่ชายของเธอเพียงไม่กี่วินาทีก็ร่วงลงพื้นแตกกระจาย เธอร้องไห้เสียใจวิ่งไปฟ้องแม่ แต่กลับถูกแม่ดุด่า หนำซ้ำเธอยังโดนพ่อต่อว่าว่าไม่รู้จักดูแลรักษาของส่วนตัวให้ดีนลินใช้หลังมือเช็ดน้ำตาที่ไหลผ่านสันจมูกลงมาจากการนอนตะแคง หลับตาข่มความหิว สุดท้ายความเหนื่อยล้าตลอดทั้งวันก็ช่วยให้เธอผล็อยหลับไปอย่างยาวนาน ลากถึงตอนที่แสงแดดแยงตานลินดีดตัวขึ้นจากเตียง ห้องนี้เป็นห้องนอนของเธอ เธอจึงจำได้ดีว่าแสงแดดที่แยงตาหมายถึงช่วงกี่นาฬิกา เมื่อนึกได้ว่าสายมากแล้วก็รีบลุกไปทำธุระส่วนตัว เปลี่ยนชุดทะมัดทะแมงออกจากบ้านไป การเดินเร็วแทบเป็นวิ่งทำให้แผลที่ถูกรอยเท้ากัดเจ็บจี๊ดขึ้นมา จึงลดความเร็วลงแล้วเดินช้า ๆ ออกไปนอกรั้วบ้าน เดินเลียบถนนไปทางไร่องุ่น ได้ยินเสียงรถยนต์แล่นมาใกล้นลินก็หันมอง ทั้งที่รู้แก่ใจว่าสายป่านนี้รถสองแ

“มันเป็นงานป้า ป้านั่นแหละทิ้งงาน”“หน็อยไอ้ต่างด้าวกล้าเถียงแทนเมียมึงเหรอ”“ไม่ใช่เมีย”“เออตอนนี้ยังไม่ใช่ แต่อีกหน่อยละไม่แน่ เอ็งก็ทำคะแนนหน่อยแล้วกัน แต่ถึงขั้นยอมให้จับมือถือแขนในที่ลับตา ก็คงจะอีกไม่นานนี้ละว้ากูว่า” “ไอ้ที่พูดออกมาน่ะไม่เป็นความจริงสักอย่าง” นลินสวนขึ้นเพราะอดทนฟังอีกต่อไปไม่ได้แล้ว “ไม่กลัวถูกเขาฟ้องหมิ่นประมาทเหรอ”“ถุ้ย” ป้าตอบโต้อย่างไม่เกรงกลัว “ก็ลองไอ้อีหน้าไหนไปฟ้องกูดูสิวะ กูจะฟ้องมันกลับฐานหนีหนี้ซะให้เข็ด ไอ้คุ้งเอ๊ย เอ็งก็ระวังกระเป๋าเงินเอ็งให้ดีล่ะ อย่าให้มีใครอมได้”“เตือนอะไรอย่างนั้นละนังอ้อย ไอ้อม ๆ แอ้ม ๆ อะไรนั่นอาจเป็นสิ่งที่ไอ้คุ้งมันหวังมากที่สุดก็ได้”เกิดเสียงหัวเราะเกลียวขึ้นในวงสนทนา“ในเมื่อป้ามาแล้วก็ยกเองก็แล้วกัน” คุ้งกระแทกตะกร้าบรรจุผลไม้อย่างแรง เดินไปขึ้นรถขับออกไป ในขณะที่นลินหน้าร้อนขึ้นมาแต่ก็ทำอะไรได้ไม่มากไปกว่าการเดินหนีไปอีกคนสินมีหน้าที่ตามหนี้นอกสถานที่ แล้วยังต้องคอยรวบรวมข้อมูลเพื่อไปรายงานกับนายหัว พรรู้หน้าที่ของตัวเองดี ทุกวันก่อนเลิกงานจะต้องนำเอาสรุปผลการทำงานประจำวันของนลินมาส่งในออฟฟิศ เช่นเดียวกับวันนี้

“หน็อยทำเป็นอ้างกฎหมาย หาเรื่องเบี้ยวหนี้เหมือนพ่อแม่มึงน่ะสิ” ป้าอ้อยผู้เป็นหัวหน้าแก๊งตะคอก“ถ้าตามทวงกับมันได้พวกกูจะมาตามทวงกับมึงเหรอ” คนที่มียอดค้างหนี้มากที่สุดในกลุ่มโพล่งขึ้นมาบ้าง“ใช่”“ใช่”“ที่ผ่านมาพวกกูใจดีไม่ทวงเพราะเห็นใจว่าอาจจะไม่มีเงิน วันนี้เงินเดือนออกมีเงินแล้วก็จ่ายมาซะดี ๆ อย่าให้พวกกูต้องใช้กำลัง”“เริ่มงานตั้งห้านาทีแล้วมาอู้อะไรอยู่ตรงนี้” เสียงของพี่พรเปรียบเหมือนระฆังสวรรค์ที่สั่งพักรบให้กับนลินดังแทรกเข้ามากลางวง คนที่มาทวงหนี้จึงพลอยสลายตัวไปและกลับมาล้อมเธอเอาไว้ใหม่ในตอนอยู่บนรถสองแถว ขณะเดินทางกลับบ้าน โดยมีจุดประสงค์เดิมคือต้องการเงินคืน“ฉันไม่มีเงินจริง ๆ” เธอยืนยันด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้าอ่อนแรง น้ำตายังคลออยู่ในเบ้าตาแก๊งทวงหนี้เข้าใจไปว่าเธอหวาดกลัวก็ยิ่งได้ใจ“ค้นตัวมัน”เสียงหนึ่งสั่งการ ตามมาด้วยมือนับสิบที่ค้นเนื้อตัวของเธออย่างอุกอาจ กระเป๋าผ้าที่ถือมาทำงานถูกรื้อค้น เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ถูกดึงกระชากจนหลุดลุ่ย“พวกแกทำเกินไปแล้วนะ”คนงานบางคนที่ไม่ได้ถูกยืม และยังมีมนุษยธรรมอยู่บ้างแย้งขึ้นมา เพราะภาพหญิงสาวตัวคนเดียวถูกรุมกระทำแบบไร้ทางสู้