Semua Bab BAD GUY ล่ารักเดิมพัน: Bab 91 - Bab 100

@คลับแกร็ปคาร์จอดเทียบหน้าคลับที่ผู้คนกำลังหลั่งไหลเดินผ่านประตูเข้าไปภายในหลังสแกนจ่ายเงินเรียบร้อย ร่างเล็กก็เปิดประตูออกมาจากรถ วันนี้เธอเลือกสวมเสื้อแขนยาวผ้าขนนุ่มสีขาวเผยไหล่ข้างหนึ่ง คู่กับกระโปรงยีนสีซีดที่สั้นเหนือเข่าขึ้นมา“เจียร์ทางนี้” เจด้าโบกมือ พลางส่งเสียงเรียก ร่างเล็กที่ยืนงุนงงอยู่ท่ามกลางกลุ่มผู้คน รีบเงยหน้าขึ้นหันตามเสียงในทันทีเมื่อเห็นเพื่อนอยู่ไม่ไกลก็รีบก้าวขาเดินตรงไปหา เจียร์ไม่ค่อยชินกับการยืนอยู่คนเดียวในสถานที่แบบนี้ เพราะมักถูกสายตาหลายคู่จับจ้อง ทำให้รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองวันนี้ภายในคลับคนแน่นเป็นพิเศษ โชคที่ดีโซนวีไอพีมีทางเข้าเฉพาะ จึงไม่ต้องไปเดินเบียดเสียดใครเนื่องจากโซนวีไอพีค่อนข้างเป็นส่วนตัว จึงจำกัดไว้เพียงแค่ห้าโต๊ะเท่านั้น แน่นอนว่าผู้คนต่างแย่งชิงเพราะจำนวนที่น้อย หากไม่ใช่บอล เจียร์และเพื่อนๆ คงไม่มีทางได้มานั่งโซนนี้ เพราะแค่ค่าเปิดบิลต่อคืนก็หลักแสนเข้าไปแล้ว แม้เธอจะมีเงินในบัญชีมากมาย แต่คงไม่กล้าใช้จ่ายไปกับการเปิดโต๊ะแค่คืนเดียวอย่างแน่นอน“พี่ไออุ่นกับพี่เจแปนไม่มาหรอคะ” ปกติเวลามาสถานที่อย่างนี้ทั้งสองคนคงไม่พลาด รอบนี้ไม่

บรรยากาศภายในรถที่เคยตึงเครียดแปรเปลี่ยนเป็นความหงุดหงิดแทน เฟอร์รารี่คันหรูที่ขึ้นชื่อเรื่องความเร็ว กลับแล่นไปบนถนนอย่างเชื่องช้า ราวกับคนขับไม่คิดจะแตะคันเร่งเวลาผ่านไปช้าๆ จนกระทั่งเจ้าของร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ ทนไม่ไหว ใบหน้าสวยหันขวับไปมองคนหลังพวงมาลัยด้วยแววตาเอาเรื่อง ก่อนจะตวาดถามออกมาเสียงแข็ง“ขับให้เร็วกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงคะ ตัวเองเป็นถึงนักแข่ง”ทันทีที่เธอเอ่ยคำขอออกมาอย่างจริงจัง ร่างสูงที่อยู่หลังพวงมาลัยกลับหันมายิ้มให้ พร้อมตอบเสียงนุ่ม“มันอันตราย พี่เป็นห่วง”“เจียร์ไม่กลัว”“สงสัยน้ำมันใกล้จะหมด เหยียบไม่ไปเลยครับ”ร่างเล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่ กับคำตอบพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย ชัดเจนว่าตอนนี้เขากำลังยืดช่วงเวลาอยู่กับเธอให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้“จอดให้เจียร์เรียกรถกลับเองก็ได้ค่ะ”“ไม่ได้ พี่เป็นห่วง” เขายืนยันเสียงแข็ง ถ้ามันไม่มากเกินไปก็อยากจะพาเธอกลับคอนโดตัวเองด้วยซ้ำ“เจียร์ง่วงแล้วพี่ล่า”เธอถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า ปกติจากคลับไปคอนโดใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาที แต่ตอนนี้เธอนั่งรถมาแล้วนับครึ่งชั่วโมง นี่ยังไม่รวมเวลาก่อนหน้าที่เขาเอาแต่กวนใจ

หลังจากที่ร่างสูงเอ่ยคำนั้นออกมา ราวกับเวลาถูกหยุดเอาไว้ครู่หนึ่ง เขาคิดว่าตอนนี้ใกล้ความจริงมากขึ้นกว่าเดิม ได้สัมผัสเธอในรอบหลายเดือน ถึงจะเป็นเพียงแค่การหอมแก้มแต่ก็มีความหมายแต่สุดท้าย“ออกไปจากห้องได้แล้วพี่ล่า” เธอบอก พลางใช้มือผลักดันแผงอกแกร่งให้ออกห่าง จากนั้นก็ถอยหลังไปเพื่อเว้นระยะห่าง“หนูไล่พี่อีกแล้ว” ล่าเอ่ยแผ่วเบา ใบหน้าคมคายก้มลงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปลายทางที่เขาคิดว่าอยู่ใกล้แค่เอื้อม ตอนนี้มันไกลออกไปอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าพลาดตรงจุดไหน ทั้งที่เมื่อครู่เธอดูเหมือนจะอ่อนลงแล้วแท้ๆแต่เพียงไม่กี่วินาทีทุกอย่างกลับพลิกผัน ท่าทีอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นความแข็งกระด้างจนเขาตั้งตัวแทบไม่ทัน“จะให้เจียร์ชวนนอนด้วยหรือไง”“จะห้าเดือนแล้วนะเจียร์ จะไม่ยอมให้พี่มีโอกาสได้เข้าไปรักษาแผลที่ตัวเองฝากเอาไว้กับหนูเลยใช่ไหม”“นกที่บินออกมาจากกรงแล้ว คิดว่าจะจับมันกลับเข้าไปในกรงได้ง่ายๆ หรอคะ”“ทำไมหนูคิดแบบนั้น?”เขามองร่างเล็กเจ้าของใบหน้าหวานอย่างไม่เข้าใจ ทำไมเธอยังมีความคิดแบบนั้นอยู่ ในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาพยายามมากที่จะตัดโซ่เส้นนั้น ที่ตรวนตรึงเธอเอาไว้กับอดีตและความเจ็บปวดไม่อ

ร่างเล็กลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมแสงแดดของเช้าวันใหม่ แขนเล็กเหยียดขึ้นพร้อมบิดกายไปมาเล็กน้อย ก่อนจะเบิกตากว้าง เมื่อเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในห้องเพียงลำพังเจียร์รีบดีดตัวขึ้นจากเตียงก้มสำรวจมองตัวเอง พลางถอนหายใจโล่งอกที่เสื้อผ้าอยู่ครบทุกชิน เธอเริ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อหาอีกคน ทว่าไม่เจอใคร มีเพียงเสื้อผ้าที่ถูกแขวนรับแดดอยู่นอกระเบียงที่เป็นสิ่งยืนยันว่า เธอไม่ได้ฝันไปในที่สุดก็ให้โอกาสเขาไปแล้วซ่า~ เสียงน้ำไหลดังแว่วมาจากในห้องน้ำ เป็นสัญญาณบอกว่ามีใครบางคนอยู่ในนั้นคนที่เพิ่งได้โอกาสจากเธอร่างเล็กขยับตัวหย่อนขาลงจากเตียง ก่อนจะเดินไปเปิดประตูระเบียงออกช้าๆ สายลมเย็นโชยเข้ามาปะทะใบหน้า ฟ้าหลังฝนที่โหมกระหน่ำอย่างหนักเมื่อคืนนี้ กลับสดใสกว่าทุกวันแกร็ก เสียงปลดล็อกประตูชวนให้ใบหน้าสวยหันมองอัตโนมัติ ก่อนจะเห็นร่างหนากำยำเดินตัวเปียกออกมาจากห้องน้ำ โดยมีผ้าขนหนูผืนเดียวพันไว้รอบเอว“ตื่นนานหรือยังครับ” เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มขณะที่ร่างเล็กมองรอยยิ้มนั้น มีความคิดหนึ่งแล่นวาบเข้ามา เธอยังเอาเขาไปเปรียบเทียบกับคนในตอนนั้น ที่เคยใจร้าย ทั้งที่เขาเองก็

แสงแดดยามเช้าปลุกให้ร่างเล็กค่อยๆ ขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกแปลกที่หมอนข้างแข็งมากว่าทุกวัน เปลือกตาสีสวยค่อยๆ เปิดขึ้น ก่อนจะตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าคมคายอยู่ใกล้แค่ปลายจมูกเฮือก!หัวใจดวงน้อยหล่นวูบ เจียร์จำได้ว่าเมื่อคืนเธอดูหนัง แต่ไม่รู้เผลอหลับไปเมื่อไร และไม่รู้ว่าทำไมล่าถึงขึ้นมานอนบนเตียงอย่างนี้ ดวงตากลมหลุบมองสำรวจตัวเองอย่างรวดเร็ว“โล่งอก”เสียงถอนหายใจและคำพูดแผ่วเบาของเธอ ปลุกให้เจ้าของท่อนแขนที่กำลังนอนหลับตื่นขึ้นมา หัวใจแกร่งเกือบหยุดเต้น เมื่อลืมตาขึ้นแล้วเจอกับใบหน้าสวยที่อยู่ใกล้ๆ ทำเอาลมหายใจติดขัดไปวูบหนึ่ง“พี่ พี่เผลอหลับ” ล่ารีบผละตัวออกห่าง แล้วรีบอธิบายต่อ “พี่ตั้งใจจะลงไปนอนข้างล่างจริงๆ นะ แต่ไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน”“…….”“ต่อไปนี้พี่จะนั่งดูหนังข้างล่าง”คนที่ทำตัวไม่ถูกในตอนนี้คงไม่ใช่แค่ร่างเล็ก แต่เป็นล่าที่รีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ยอมหยุดพูด อธิบายต่างๆ นานา ไปซะยืดยาว“หนูโกรธไหมครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะเจียร์”“พอได้แล้วพี่ล่า” เธอรีบปราม แต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุด“แบบนี้แปลว่าโกรธ หนูอยากให้พี่ทำอะไร”“เจียร์ไม่ได้โกรธ มันหงุดหงิดที