Semua Bab BAD GUY ล่ารักเดิมพัน: Bab 61 - Bab 70

@วันต่อมาเพราะวันนี้อาจารย์ยกคลาสทำให้ช่วงบ่ายว่างและตรงกับเพื่อนสนิทที่เรียนคนละคณะพอดี ด้วยความที่ไม่อยากรีบกลับคอนโด เจียร์จึงมานั่งเล่นที่หอพักของเพื่อนทั้งสามคนนั่งดูหนังบนจอทีวี ระหว่างที่เนื้อเรื่องกำลังดำเนินไป จู่ๆ เจไดก็โพล่งขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ“เอาจริง เมื่อวานพี่ล่าแม่งโหดฉิบ!”“จะพูดถึงเขาทำไม” เจด้ามองค้อนฝาแฝดของตัวเองทันที เพราะเธออุตส่าห์เงียบไม่พูดถึงเรื่องเมื่อวานแล้วแท้ๆ“มันคาใจ ขอหน่อยเหอะเจ้” เขาไม่ได้อยากจะพูดให้เพื่อนตัวเล็กอึดอัด แต่เหตุการณ์เมื่อวานมันติดค้างอยู่ในใจ ก่อนจะรีบพูดต่อเพื่อดักเอาไว้ เพราะกลัวถูกเพื่อนเข้าใจผิด คิดว่าเข้าข้าง “คือเจไม่ได้ชอบมันแล้วนะเจียร์ ไม่ได้ยกให้เป็นไอดอลแล้วด้วย”“มีอะไรก็พูดมาเลย เจียร์ไม่ว่าหรอก” เธอพยักหน้าเข้าใจ“เมื่อวานพี่ล่าดูหวงเจียร์มากเลยนะ ทั้งท่าทาง สีหน้า สายตา มันดูออกง่ายๆ เลยว่าโคตรหวง”“แล้วยังไง? คิดว่าพี่ล่าชอบเจียร์หรือไง สตินะเจ คนอย่างนั้นรักใครเป็นด้วยหรอ ให้จมปลักอยู่กับอดีตไปจนตายนั่นแหละ” เจด้าตอบกลับด้วยความแค้น แม้เธอไม่ใช่คนที่ถูกกระทำก็ตาม แต่เพราะสิ่งเลวร้ายนั้นเกิดกับเพื่อนของตัวเอง“เอ

@วันต่อมาเจ้าของร่างเล็กยืนเหม่ออยู่ด้านนอกห้อง เธอไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ค่ายอาสาก็ไม่ได้ไปถึงต้องอยู่แค่ในห้องที่ชวนให้หดหู่อยู่อย่างนี้ลมเย็นๆ โชยมากระทบใบหน้าหวาน วันนี้บรรยากาศอึมครึมคล้ายฝนจะตก เพิ่มความรู้สึกหนักอึ้งให้กับความสิ่งที่กดทับเอาไว้ตรงอกข้างซ้ายมือเล็กที่กำโทรศัพท์เอาไว้ค่อยๆ ยกขึ้นมา สายตาจับจ้องไปยังหน้าจอที่แสดงชื่อ เจอา อยู่ถัดจากแชตของเพื่อน เขาส่งข้อความมาทุกวัน เพียงแค่เธอไม่ยอมเปิดอ่านเรียวนิ้วยกขึ้นเหนือชื่อแชต เจอา เธอลังเลว่าจะจิ้มเข้าไปอ่านหรือปล่อยผ่าน สุดท้ายก็ค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปยังอีกแชต ก่อนเรียวนิ้วจะกดเข้าไปในแชตกลุ่ม เหมือนว่ากำลังลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายเธอก็พิมพ์ข้อความลงไปแล้วกดส่งแชตกลุ่ม: 3Jเจียร์: เราจะเจอตัวคุณพ่อของพี่ล่าได้ยังไง แนะนำหน่อยได้ไหมReadประโยคที่พิมพ์ไปนั้นคือสิ่งที่เธอกำลังย้ำถามกับตัวเอง ว่าควรเลือกใคร ระหว่างเจอา หรือลองบอกเรื่องนี้กับพ่อของล่าแม้ตอนแรกจะเคยส่ายหน้าว่าความคิดนี้ของเจไดไม่เข้าท่า แต่ตอนนี้กลับสนใจ เธออยู่อย่างคนที่จนตรอก ไร้หนทางดิ้นหนี แน่นอนว่าสถานการณ์อย่างนี้ใครก็ต้องพยายามดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอดกันทั้

ร่างเล็กถึงกับนิ่ง ลมหายใจขาดช่วงกับคำถามของคนด้านบน เธอกำลังคิดว่าที่ล่าเอ่ยออกมานั้นหมายถึงอะไร และมันคงเป็นเรื่องแปลกหากเขายอมลงแข่ง เพียงเพราะคำพูดของเธอคนเดียว“ทำไมคะ” ผ่านไปครู่หนึ่ง เจียร์ตัดสินใจถามด้วยความงุนงง“ก็แค่เลือกมาสักอย่าง”คำตอบของล่าชวนให้บรรยากาศรอบตัวกลับไปตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ชัดเจนว่าเขายอมกลับมาแข่งจริงๆ ตอนนี้เจียร์เริ่มมั่นใจกับสิ่งที่กำลังสงสัยแล้ว“รถค่ะ อยากขับไปมหาวิทยาลัย” เสียงหวานเอ่ยตอบแผ่วเบา ปลายนิ้วสวยค่อยๆ ลากไล้บนท่อนแทนที่ค้ำยันระหว่างลำตัว“ขับเป็น?” คนด้านบนตั้งคำถามเสียงเรียบแฝงไปด้วยความแปลกใจ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอขับรถเป็น เพราะที่ผ่านมาไม่เคยให้ความสนใจเรื่องอื่นนอกจากกิจกรรมบนเตียง“พี่ล่าก็สอนเจียร์ขับสิคะ”คนด้านบนหัวเราะในลำคอเบาๆ จากนั้นก็ขยับใบหน้ามากระซิบพูดข้างใบหูอีกครั้ง “…ฉันคงสอนเธอเข้าเกียร์ทั้งวัน”ล่ายิ้มจางๆ ก่อนจะซุกใบหน้าลงบนซอกคอขาว สูดดมกลิ่นที่คุ้นเคย เขาเอ่ยถาม ขณะที่ค่อยๆ ลากไล้ปลายจมูกไปมาบนผิวเนียน “อยากได้รถรุ่นอะไร มีในใจหรือเปล่า”“ไม่ค่ะ อื้อ อย่าทำรอย” เจียร์เอียงคอหนีเล็กน้อย เพื่อเตือนอีกฝ่าย และครั

ร่างเล็กที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียง ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นจากห้วงนิทรา เรียวแขนเล็กเหยียดขึ้นเหนือหัว บิดตัวไปมาอย่างไม่อยากลุกขึ้นจากเตียงสิ่งที่สะท้อนเข้ามาในหัวคือคำพูดของล่าเมื่อวาน ความคิดวกวนรบกวนจิตใจ เอาแต่ถามกับตัวเอง การที่เขาบอกว่า ‘น้องสาวของเธอไง ที่ฉุดฉันขึ้นมา’ หมายความว่ายังไงกันเสียงโทรศัพท์สั่น ครืด~ เบาๆ ข้างเตียง ราวกับคนที่ทักมารู้เวลาตื่นของเธอเป็นอย่างดี จนร่างเล็กกังวลกลัวจะเป็นล่า แต่พอหยิบมาดูแล้วเห็นชื่อไผ่บนหน้าจอ เธอก็โล่งใจ(ตื่นหรือยังครับ)“อื้อ ตื่นแล้ว ไผ่มีอะไรหรือเปล่า โทรมาเช้าเลย”(วันนี้นัดทำงานนะครับ คงไม่ได้ลืมใช่ไหม)ดวงตาคมกะพริบถี่ๆ ด้วยความที่ลืมไปสนิท พอนึกขึ้นได้ก็ต้องรีบยกมือมาดึงทึ้งศีรษะของตัวเองเบาๆ และโทษว่าทีเรื่องเรียนสำคัญกลับลืม แต่บางเรื่องที่ไม่อยากจำทำไมเอาแต่นึกถึงตลอดเวลา“กำลังจะไปอาบน้ำแล้ว เจอกันที่มหาวิทยาลัยนะ”(ครับคนสวย)เจียร์ทิ้งค้างสายเอาไว้ที่ประโยคนั้น ก่อนจะกดวาง หน้าจอโทรศัพท์ถูกปิดลง เธอจะลุกขึ้นจากเตียง เรียวขาเล็กเดินเชื่องช้าไปหยิบเอารีโมตมากด จากนั้นผ้าม่านก็ค่อยๆ เลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นบรรยากาศข้างนอก แสงแด

ร่างเล็กหอบหายใจโรยรินหลังจากเสร็จกิจกรรมเร่าร้อน ก้านนิ้วแกร่งของเขาเคลือบไปด้วยน้ำหล่อลื่นสีใสที่ยังคงชื้นฉ่ำ ลามเลอะเปรอะเปื้อนแม้กระทั่งเนื้อผ้ากางเกงของเจ้าของตัก“ปล่อยออกมาซะเยอะเชียวนะ”เจียร์ค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นยืนด้วยขาที่ยังสั่นพั่บๆ ทำให้เธอเซไปข้างหน้าเล็กน้อย แต่เมื่อทรงตัวได้ ก็รีบเอื้อมมือไปหยิบเอาเสื้อผ้าของตัวเองมาทันที“เจียร์ขอกลับห้องก่อนนะคะ”ยังไม่ทันที่เธอจะได้ก้าวขาเดิน ล่าก็เอื้อมแขนโอบรั้งเอวบางไว้ ดึงร่างเล็กให้ทรุดนั่งลงบนตักอีกครั้ง พร้อมจัดท่าให้หันหน้าประจันกับเขาอย่างจงใจ“หลังจบงานนี้ อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอยุ่งกับมันอีก”“แต่มันไม่มีอะไรเกินเลยนะคะ ไผ่เป็นเพื่อนของเจียร์”นัยน์ตาคู่คมมองร่างเล็กพร้อมคำพูดตักเตือน ทว่าเธอกลับเงยหน้าขึ้นมาราวกับกำลังออดอ้อน ทำให้เขาต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง“ไม่หงุดหงิดได้ไหมคะ เจียร์ไม่ชอบเวลาพี่ล่าอารมณ์เสีย”“ถ้าไม่ชอบก็ไม่ควรทำ”“จะให้เจียร์มีเพื่อนในชีวิตแค่สองคนใช่ไหมคะ”ล่าหันหน้ากลับมาพร้อมลมหายใจร้อน ที่เป่ากระทบคนบนตัก “อย่าประชด เธอน่าจะรู้ดีว่ามันคิดอะไร”“แต่เจียร์ไม่ได้คิด”เจียร์ค่อยๆ ใช้ฟันขบเม้มริมฝีปากล่าง