All Chapters of BAD GUY ล่ารักเดิมพัน: Chapter 81 - Chapter 90

ขณะรถค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากคอนโด เธอเงยหน้าขึ้น มองไปยังชั้นบนของตึกสูง สถานที่ที่เคยใช้ชีวิตอยู่ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ราวกับกำลังเอ่ยคำลาผ่านสายตา แต่เพียงแค่ครู่เดียวก็เปลี่ยนไปโฟกัสอย่างอื่นแทนเพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นกะทันหันไปหมด ทำให้ร่างเล็กไม่ได้เตรียมที่อยู่เอาไว้ เธอตั้งใจอยู่หอกับเพื่อนประมาณสามสี่วัน ระหว่างนั้นก็จะหาที่อยู่ใหม่ ความจริงทั้งสองแฝดอยากให้เธอมาอยู่ที่หอพักเดียวกัน แต่ไม่มีห้องว่างเหลืออยู่เลยเมื่อมาถึงที่ห้อง เจด้าที่นั่งรออยู่ก็รีบโผล่เข้าสวมกอดแน่นทันที “ยินดีต้อนรับสู่อิสรภาพนะเจียร์”“อือ” เธอตอบในลำคอเบาๆ“วันนี้ฉลองให้ยับเลยนะ” เจไดเอ่ยขึ้น “โทรจองโต๊ะกับพี่ตะวันแล้ว ดีใจใหญ่เลยที่รู้ว่าเจียร์จะไป”ทั้งสองคนยิ้มดีใจที่เพื่อนหลุดพ้นออกมา แต่ร่างเล็กเพียงแค่ระบายรอยยิ้มจางๆ กลับไป“ไปพรุ่งนี้ได้ไหม วันนี้เจียร์อยากพัก”“แกดีใจไหมเนี่ย” เจด้าถาม เพราะสีหน้าของเจียร์ในตอนนี้ดูเหมือนไม่ได้รู้สึกดีใจเท่าเธอและน้องชายด้วยซ้ำ“ดีใจสิ เจียร์แค่เพลียน่ะ เมื่อคืนนอนน้อย”“ทำไมนอนน้อยล่ะ หรือว่าตื่นเต้นมากเกินไป”สิ้นสุดคำถาม จู่ๆ ภาพกิจกรรมบนเตียงครั้งสุดท้ายขอ

ระหว่างที่บรรยากาศการนั่งดื่มดำเนินไปเรื่อยๆ เจียร์เริ่มดื่มมากขึ้น ไม่ใช่เพราะอยากสนุก แต่เพราะรู้สึกอึดอัดกับสายตาของล่า ที่ไม่ยอมละไปจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว เขาเอาแต่จ้องราวกับตรงนี้มีเพียงแค่สองคน“หน้าแดงหมดแล้ว” ล่าเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มละมุน สายตาคู่คมจ้องมองพวงแก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อของร่างเล็กอย่างนึกเอ็นดูทว่า!ปัก!! เสียงแก้ววางกระแทกลงบนโต๊ะดังขึ้น ดวงตากลมจับจ้องร่างสูงตรงหน้าอย่างตำหนิ แววตาบอกชัดว่าให้หยุดพูดอะไรแบบนั้นออกมา แต่ถึงอย่างนั้นล่าก็ยังยิ้มทะเล้น จนเธอต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่“เออ พี่ไปฝรั่งเศสถ้ามีของเด็ดอย่าลืมเล่านะ” ไออุ่นที่เริ่มเมาแล้วเริ่มพูดจาไปเรื่อยเปื่อย“กูไปทำงาน” ล่าตอบรุ่นน้อง โดยที่สายตาไม่แม้แต่จะหันไปมอง เขายังมองไปตรงหน้า ราวกับกำลังจดจำใบหน้าของเธอเอาไว้ก่อนจะไม่ได้เจออีก เพราะเขาไม่รู้เลยว่าการไปครั้งนี้จะอยู่แค่หนึ่งปีหรือมากกว่านั้น“ทำงานก็แซ่บได้นะพี่”“อ่า ถ้าเจอเด็ดๆ กูจะจัดส่งมาให้มึงที่ไทยเลยดีไหม”เขาตอบพร้อมหัวเราะอย่างไม่จริงจังนัก แต่เหมือนร่างเล็กที่นั่งตรงข้ามจะเชื่อคำนั้น เพราะสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ“จะกลับมาเป็นเสือแล้วหรอ

แสงแดดของเช้าวันใหม่ ปลุกให้เจ้าของร่างเล็กตื่นจากห้วงนิทรา เปลือกตาสีสวยค่อยๆ เปิดขึ้น พลางทอดสายตามองผ้าม่านที่กำลังพลิ้วไหวจากแรงลม เนื่องจากเมื่อคืนเธอลืมปิดหน้าต่างเอาไว้มือเล็กควานหาโทรศัพท์ที่อยู่ใต้หมอนครู่หนึ่ง เจอแล้วก็หยิบมันขึ้นมาเปิดเช็กอย่างทุกเช้า แต่แล้วดวงตาคู่สวยก็ต้องร้อนผ่าว เมื่อเห็นบนหน้าจอปรากฏชื่อแชตของคนที่เงียบหายไปพักใหญ่แชต: ล่าล่า: ทุกวันที่สามของเดือน ฉันขอส่งข้อความไปหาเธอได้ไหมล่า: มันคือวันที่เธอออกไปจากชีวิตของฉันล่า: ขอเห็นแก่ตัวอีกครั้งได้ไหม แค่ครั้งสุดท้ายล่า: หนูอย่าเพิ่งมีใครได้ไหม รอพี่กลับมานะเจียร์มือที่ถือโทรศัพท์ชะงักไปทันที ก่อนจะค่อยๆ กำแน่นขึ้น ดวงตากลมไล่อ่านประโยคเหล่านั้นซ้ำไปซ้ำมา ร่างเล็กนิ่งค้าง ราวกับถูกกระชากวิญญาณออกไปจากร่างชั่วขณะ คำนั้นทำให้เธอรับรู้ได้ว่าตอนนี้ล่าไม่ได้อยู่ที่ไทยแล้วทั้งที่พยายามอย่างหนักกับการปฏิเสธทุกอย่างที่เป็นเขา ไม่ควรเปิดใจ ไม่ควรหวั่นไหว แต่จู่ๆ ความจุกแน่นก็ตีขึ้นมาที่อก คล้ายมีบางอย่างพุ่งเข้ามากระแทก ลมหายใจติดขัดและขาดช่วงหัวใจดวงน้อยชาหนึบและวาบหวิวในเวลาเดียวกัน เจียร์ไม่ชอบที่เขามีอิท

ทันทีที่เพื่อนออกจากห้อง สิ่งแรกที่ร่างเล็กทำคือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ส่งข้อความไปถามกับคนที่เธอเชื่อว่าเป็นเจ้าของช่อดอกไม้และสร้อยเพชรเส้นนั้นทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว แถมยังเอ่ยถึงเรื่องอาการป่วยของเขาลงไปในแชต เมื่อได้เห็นความดีใจผ่านตัวอักษรของอีกฝ่าย ก็เหมือนถูกเรียกสติล่า: ให้โอกาสพี่ได้ไหมเจียร์ ขอแค่ครั้งเดียวร่างเล็กมองข้อความสุดท้ายที่ล่าพิมพ์ส่งมา นานเกือบห้านาที พร้อมความรู้สึกที่ไม่ค่อยเข้าใจนัก ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงยังไม่ยอมแพ้ไป ทั้งที่เธอไม่เคยให้ความหวังอะไรเลยคำถามมากมายผุดขึ้นมาในความคิด เขารักเธอได้ยังไงกัน ความรู้สึกเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร ความผูกพันระหว่างเขาและเธอมันเริ่มต้นขึ้นตอนไหนเจียร์กดปิดหน้าจอโทรศัพท์ ดวงตากลมมองกล่องที่มีสร้อยราคาแพงกับช่อไทเกอร์ลิลลี่ที่วางตรงหน้า เธอไม่คิดว่าล่าจะรู้เรื่องวันเกิด และไม่คิดว่าเขาจะส่งของพวกนี้มาสุดท้ายล่าก็คือล่า….เขาไม่เคยคิดจะถอดใจเสียงถอนหายใจดังเฮือกใหญ่หลุดออกมา มือเล็กเอื้อมคว้าถุงของขวัญและช่อดอกไม้ ก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงไปยังห้องนอน เธอเก็บมันไว้บนหลังตู้เสื้อผ้า ทิ้งไว้อย่างนั้นและรอเวลาส่งคืนให้กับเจ้าของ ใน

ร่างเล็กเหยียดแขนบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง เปลือกตาสีอ่อนค่อยๆ เปิดรับแสงแดดยามเช้า อาการมึนหัวยังหลงเหลืออยู่เล็กน้อย ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่ดื่มหนักนัก แต่สุดท้ายเธอกลับเมาจนภาพตัด จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมานอนบนเตียงนี้ได้ยังไงมือเล็กยกขึ้นมาป้องปากขณะกำลังหาวนอน ก่อนจะใช้แขนอีกข้างยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง สิ่งแรกที่ทำเป็นประจำทุกเช้าก็คือการเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่แล้ว…!!!ร่างเล็กที่ยังสะลึมสะลือจากการตื่นนอน ต้องเบิกตากว้างฉับพลัน เมื่อเห็นหน้าจอค้างสายใครบางคนเอาไว้เกือบสิบชั่วโมง หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ หลังอ่านชื่อเจ้าของช่องแชตทวนมากกว่าสามครั้งโทรศัพท์ในมือถูกกำแน่น สายตาจับจ้องบนหน้าจอไม่กะพริบ ขณะที่ความคิดวนเวียนวุ่นวายอยู่ในหัว พยายามหาคำตอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น หัวใจเต้นแรงราวกับจะกระเด็นออกมานอกอกเจียร์กำลังประมวลผลอย่างหนักว่าเกิดอะไรขึ้น นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมเธอถึงโทรไปหาล่าได้ หรือเขาเป็นฝ่ายโทรมา เมื่อคืนเธอกับเขาคุยอะไรกัน เผลอพูดอะไรออกไปบ้าง แล้วทำไมต้องค้างสายนานนับสิบชั่วโมงแบบนั้น“ทำอะไรลงไปเนี่ย!!” เสียงหวานพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะตั้งสติแล้วรีบตัดสายทิ้