Semua Bab BAD GUY ล่ารักเดิมพัน: Bab 21 - Bab 30

ระหว่างสองพี่น้องตระกูลหิรัญสกุลสนทนากันอย่างดุเดือด ร่างเล็กได้แต่เงียบฟังอย่างใช้ความคิด แม้จะจับใจความไม่ได้ทั้งหมด แต่สิ่งที่แน่ชัดคือพวกเขากำลังพูดถึงเธอและใครอีกคนพวกเขากำลังพูดถึงใครนั่นคือคำถามที่ถาโถมเข้ามาในหัวของเธออย่างไม่หยุดหย่อน“คนสวยครับ ดื่มไหม” เสียงเรียกอย่างหยอกล้อจากคนตรงหน้าที่นั่งอยู่ไม่ไกลมากดังขึ้น แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตอบกลับ เสียงทุ้มต่ำก็ตวาดแทรกขึ้นมาซะก่อน“อย่ายุ่ง!”น้ำเสียงแข็งกร้าวทำให้เจียร์ชะงักไปอัตโนมัติ แม้ล่าจะไม่ได้ตวาดเธอโดยตรง แต่สายตาของเขาเหลือบมาจ้องเขม็ง ทำเอารีบปิดปากเงียบ ไม่กล้าแม้แต่จะตอบอีกคน“กูแค่ชวนดื่ม” คลื่นถอนหายใจเบาๆ พร้อมขมวดคิ้วมองล่าอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมต้องตวาดแบบนั้น“ท่าทางแบบนั้นคงดื่มไม่เป็น” ล่าออกความคิดเห็นโดยไม่ถาม ขาแกร่งก้าวเดินไปหยุดยืนตรงหน้ากระจกใสบานใหญ่ สายตาคมทอดมองลงไปยังสนามเบื้องล่างที่มีเด็กในทีมของเจอากำลังฝึก เขายืนนิ่ง สองมือล้วงกระเป๋าด้วยท่าทางผ่อนคลายแต่กลับดูสง่า“เธออาจจะดื่มเก่งกว่ามึงก็ได้” คำพูดของคลื่น ทำให้ล่าเค้นหัวเราะในลำคอเบาๆ หันมาตอบเสียงเรียบ “ไม่มีทาง”“เจียร์ดื่มได้ค่ะ” ไม่รู

หลังจากเตรียมตัวเสร็จ เจียร์เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเรือนร่างที่เปลือยเปล่า ทว่ามองไปที่เตียงกลับไม่เจอคนที่บอกให้รอ ความสงสัยทำให้เธอหันไปมองที่ริมระเบียงถึงเห็นว่าล่ากำลังยืนสูบบุหรี่อยู่รอยยิ้มมุมปากแสดงถึงความพึงพอใจ เขายกบุหรี่ขึ้นสูบอัดสารนิโคตินเข้าเต็มปอด ขณะที่สายตาคู่นั้นยังไม่ละไปจากเธอแม้แต่วินาทีเดียวใบหน้าหวานเห่อร้อนด้วยความอาย ก่อนจะตัดสินใจเดินไปนั่งรอบนเตียง พลางดึงผ้าขึ้นมาคลุมช่วงอกเอาไว้ เพราะไม่ชอบสายตาของล่าที่เอาแต่จ้องมองเหมือนว่าเธอเป็นเพียงแค่สัตว์เลี้ยงของเขาหัวใจดวงน้อยเต้นถี่รัวขึ้นเมื่อคนด้านนอกระเบียงเดินกลับเข้ามาในห้อง ขาแกร่งเดินมาหยุดตรงปลายเตียงพร้อมในตาที่ฉายแววความต้องการอย่างเปิดเผย“ในเมื่อกล้าเสนอตัวให้ฉันขนาดนี้แล้วจะปิดเอาไว้ทำไม”คำพูดนั้นกัดกินความรู้สึกของร่างเล็กทำให้จุกหน่วงตรงกลางอก มือเล็กยังคงกำชับผ้าแน่น มองดูคนตรงหน้าที่กำลังถอดเสื้อผ้าอย่างเร่งรีบสายตาคมไล่มอง ‘ของเดิมพัน’ อย่างขัดใจเพราะเธอยังไม่ยอมเอาผ้าออกจากตัว ล่าคว้ามือไปกระชากผ้าที่ปิดเรือนร่างออกแล้วโยนมันลงไปกองที่พื้น“เลิกทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ได้แล้ว” ล่าเค้นเสียงเข้ม

เจียร์สะอึกไปกับประโยคนั้นที่เหมือนเป็นคำตอกย้ำ ทั้งชีวิตของเธอแม้จะพบเจอแต่คนไม่ดีมามากมาย แต่ไม่เคยมีใครทำให้หมดความอดทนได้มากเท่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนนี้“แค่คุยกับคนรู้จักก็ผิดแล้วหรอคะ ถึงกับต้องพูดจาแน่ๆ ใส่เจียร์เลยหรือไง”ล่าเค้นหัวเราะเบาๆ แต่สายตาของเขากลับจ้องอย่างไม่ชอบใจกับการต่อปากต่อคำของร่างเล็กบนโซฟา“เจียร์รู้ค่ะว่าระหว่างนี้ควรทำตัวยังไง พี่ล่าไม่ต้องห่วง เจียร์จะไม่ยุ่งกับใคร” เธอเว้นคำพูดไปครู่หนึ่ง สองมือกำแน่นพลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเปล่งเสียงหนักแน่นเอ่ยประโยคต่อไป “จะอ้าขาให้พี่ล่าทำแค่คนเดียว”ล่าหยัดยิ้มมุมปาก ทว่าสายตากลับฉายแววความไม่พอใจกับคำพูดประชดประชันของเธอ เขาพ่นลมหายใจร้อนออกมาแรงๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ชวนให้คนฟังรู้สึกเย็นยะเยือก “ต้องใช้อะไรยัดเข้าไปในปาก? ถึงจะหยุดพูดให้ฉันอารมณ์เสียสักที”ร่างเล็กถึงกับลำคอแห้งผากกลืนน้ำลายได้อย่างยากลำบากกับคำที่เขาจงใจขู่ให้กลัวนั้น เธอไม่กล้าพูดอะไรต่อเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะทำอย่างว่าจริงๆล่ามองในตาคู่สวยที่ฉายแววความกลัวอย่างนึกขัน ทั้งที่ก่อนหน้าเธอเพิ่งจะใช้ปากทำให้เขาแท้ๆ แต่ผ่านมาไม่ถึงสองชั

เจียร์ไม่รู้ทำไมล่าถึงถามอย่างนั้น แต่สัมผัสได้ว่าคำเชื้อเชิญไม่ได้เป็นสัญญาณที่ดี พยายามค้นหาคำตอบจากสายตาเย็นชาตรงหน้า เหมือนกับว่าเขากำลังทดสอบบางอย่างกับเธอ“ไม่ค่ะ ไม่อยากเห็น” เพื่อความปลอดภัยของตัวเองเธอจึงเลือกปฏิเสธ หลังจากนั้นเขาก็โน้มลงมาใกล้จนแทบไม่เหลือระยะห่างร่างเล็กแทบกลั้นใจเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้มากเกินไป แต่ก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ“ดีแล้วที่ไม่อยากเห็น” ล่าก้มลงมองร่างเล็กที่ยืนตรงหน้า เธอสูงเพียงแค่ระดับอกของเขา ก่อนจะกระซิบพูดอีกครั้งน้ำเสียงแผ่วเบา “เพราะฉันพนันได้เลยว่าถ้าได้เห็นภาพนั้นเธอคงช็อกไปหลายวัน”อุณหภูมิในร่างกายของเจียร์ลดวูบลงทันทีหลังจากได้ยินคำพูดนั้น ความหนาวเหน็บแล่นผ่านไปทั่วร่างกายหัวใจเต้นกระตุกอย่างไม่ทราบสาเหตุ เธอรู้แค่เพียงว่าประโยคนั้นแฝงอะไรบางอย่างที่ตอกย้ำว่าไม่ควรรู้และไม่ควรสงสัยความคิดผุดเข้ามาในหัวของเธอว่า อาจจะเป็นภาพเรื่องอย่างว่าที่ถ่ายแบบเอาไว้อย่างแน่นอน หากเป็นอย่างนั้นก็โชคดีที่ไม่ได้เห็นมัน“อีกอย่าง เธอไม่ควรหยิบของในห้องทำงานของฉันมาเปิดดูตามใจ” ล่าเอ่ยตำหนิเสียงแข็งพร้อมกับหยัดหลังตรง ก้าวขาถอยออกห่างจากร่างเล็ก

ระหว่างที่นั่งดื่มอยู่ จู่ๆ เจียร์ก็รู้สึกหนาวจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว พร้อมทั้งวาบหวิวในใจปนกังวล ราวกับว่ากำลังจะมีบางอย่างที่ไม่ดีเกิดขึ้นร่างเล็กขยับหน้าเข้าไปกระซิบพูดใกล้ๆ กับเจด้า“ด้าพาเจียร์ไปเข้าห้องน้ำหน่อย”“อือ ได้ๆ” เจด้าพยักหน้าแล้วหันไปบอกกับบอลที่นั่งข้างกายทั้งสองคนลุกขึ้น จากนั้นก็พากันเดินไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งจะต้องอ้อมไปทางด้านหลัง โชคดีที่มีไฟเปิดสว่างตลอดทางเดินไม่อย่างนั้นคงสร้างความวังเวงให้ไม่น้อย“ด้าเดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงเจียร์จะกลับแล้วนะ” เจียร์พูดกับเจด้าระหว่างทางเดินไปเข้าห้องน้ำ เพราะรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีนัก ทำให้เธอคิดว่าควรจะรีบกลับเพื่อความสบายใจดีกว่า“ทำไมกลับเร็วจัง เพิ่งทุ่มกว่าอยู่เลย” เจด้าถามด้วยความแปลกใจ เธอสังเกตเหมือนกันว่าเจียร์ดูแปลกไป ทั้งที่ตอนแรกก็พูดคุยกับทุกคนอย่างสนุกสนานในตาคู่สวยสั่นไหว แสดงสีหน้ากังวลเผยออกมาให้เห็นชัดเจน “เจียร์รู้สึกไม่ค่อยดีเลย”“ได้ๆ ถ้ากลับก็กลับพร้อมกัน ไม่อยากให้นั่งรถกลับไปไกลๆ คนเดียว”“เจียร์ทำให้หมดสนุกหรือเปล่า ด้ากับเจนั่งดื่มต่อก็ได้ เดี๋ยวเจียร์เรียกรถกลับเอง”“ไม่ได้เด็ดขาด ระยะทางไม่ใช่ใกล้ๆ เ