Semua Bab BAD GUY ล่ารักเดิมพัน: Bab 11 - Bab 20

เฟอร์รารี่รถคันหรูหักเลี้ยวเข้าจอดในช่องที่จองไว้โดยเฉพาะสำหรับวีไอพี ภายในตัวตึกของคอนโดหรูย่านใจกลางเมือง ก่อนที่เสียงเครื่องยนต์จะดับลงทิ้งไว้เพียงความเงียบและบรรยากาศเย็นเฉียบคนขับปลดเข็มขัดนิรภัยด้วยท่าทางสบายๆ ตรงกันข้ามกับเจียร์ที่ยังคงนั่งนิ่ง สายตามองไปตรงหน้า ราวกับยังไม่ทันตั้งตัวกับสถานที่ที่ถูกพามา“ลงจากรถ” เสียงทุ้มต่ำของร่างหนาบนเบาะคนขับดังขึ้นเจียร์กลืนน้ำลายลงคอ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือที่สั่นระริกปลดเข็มขัดนิรภัยและเปิดประตูลงจากรถ“พา….พาเจียร์มาที่นี่ทำไมคะ” เสียงหวานสั่นเล็กน้อยและแผ่วเบา ราวกับไม่แน่ใจว่าควรจะถามหรือไม่ร่างสูงที่เดินนำหน้าไม่ได้หยุดรอ ทำเพียงแค่เหลือบสายตาหันมามองเพียงครู่เดียว แววตานิ่งและเย็นชาจนเจียร์อ่านความคิดไม่ออกเขาไม่ได้พูด ปล่อยให้ความเงียบเป็นคำตอบแทน เจียร์เม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องพามาที่นี่เจียร์ได้แต่ก้มหน้าเดินตามไปอย่างเงียบๆ กระทั่งเข้าลิฟต์บรรยากาศระหว่างเธอและเขายิ่งชวนให้อึดอัดกระอักกระอ่วน เรียวนิ้วที่จิ้มไปยังตัวอักษร vip เหนือปุ่มตัวเลขทั้งหมด ดวงตาคู่สวยจ้องมองตัวเลขดิจิตอลที่ปรา

เจ้าของร่างเล็กกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงขนาดคิงไซซ์ อาจเพราะแปลกที่หรือความคิดมากที่วนเวียนในหัว ทำให้เธอนอนไม่หลับ กว่าจะข่มตาได้ก็กินเวลาไปเกือบตีสอง โชคดีที่วันนี้มีเรียนช่วงสิบโมงเช้ามือเล็กเอื้อมไปหยิบรีโมตที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะกดปุ่มควบคุม ผ้าม่านเคลื่อนตัวเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นแสงแดดยามเช้าที่ค่อยๆ สาดส่องเข้ามาภายในห้อง เจียร์หรี่ตาเล็กน้อยปรับสายตาให้ชินกับแสง ก่อนจะลุกจากเตียงยกแขนขึ้นเหนือศีรษะแล้วบิดตัวไปมาช้าๆคืนแรกสำหรับการนอนในคอนโดหรู เจียร์หลับไม่สนิทเพราะเกิดความกังวลอยู่ตลอดเวลา ดวงตาคู่สวยที่ว่างเปล่ามองออกไปด้านนอกกระจกใสบานใหญ่ เธอยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นพร้อมถามบางอย่างกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมาหลังจากอาบน้ำเตรียมตัวเสร็จร่างเล็กในชุดนักศึกษาเปิดประตูออกจากห้องนอน ขณะเดินไปได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าวเรียวขาก็ต้องหยุดชะงักกะทันหัน พร้อมหัวใจที่วูบไหว เมื่อเจอกับล่าที่นั่งเอนหลังด้วยท่าทางสบายๆ อยู่บนโซฟาตัวใหญ่ สายตาคู่เย็นชาจ้องมองมาที่เธอ“เมื่อคืนหลับสบายดีไหม” หัวคิ้วหนายกขึ้นเป็นคำถาม ในตาคู่คมชวนให้คนที่ถูกมองรู้สึกเย็นเฉียบไปทั้งตัว“ค่ะ” ถึงแม้จะแปลกใจกับคำถามท

ขณะกำลังใช้ความคิดสติของเจียร์ก็กระเจิดกระเจิงหายไป เมื่อฝ่ามือเย็นเฉียบวางลงบนหน้าท้องแบนราบ สัมผัสที่ลูบไล้ไปมาชวนให้วูบวาบ ริมฝีปากบางสั่นระริกพร้อมหัวใจเต้นรัว แต่ร่างกายยังคงแข็งทื่อราวกับไร้ชีวิตบรรยากาศรอบตัวหนักอึ้ง กลับอบอวลไปด้วยความร้อนผ่าวก่อตัวขึ้นทุกสัมผัสที่มือหนาเลื่อนผ่าน อุณหภูมิจากร่างกายของล่าทำให้เจียร์รู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์ที่ไม่อาจหลีกหนีได้เรียวขาถูกจับให้แยกออกจากกันเพื่อเปิดทางให้ร่างหนาแทรกมาอยู่ตรงกลาง สายตาคมจ้องกลีบปากอวบอิ่มสีสวยก่อนจะโน้มตัวลง ริมฝีปากร้อนผ่าวบดเบียดขยี้อย่างจงใจ สัมผัสที่รวดเร็วทำให้เจียร์สะดุ้งเฮือกพร้อมตาที่ค่อยๆ ปิดลงเธอถูกจูบที่บ้าคลั่งตรึงเอาไว้ไม่ให้เบือนหน้าหนีไปไหน ร่างเล็กสั่นไหวไปตามแรงบดขยี้ที่หนักหน่วงเพิ่มขึ้นกว่าเดิมมือหนาไม่อยู่นิ่งเลื่อนขึ้นบีบเคล้นไปตามแนวสะโพกบาง ทำให้เจียร์สั่นสะท้านราวกับจะจมหายไปกับแรงบีบนั้น ทุกสัมผัส ทุกการเคลื่อนไหวที่เนิบนาบแต่หนักหน่วง กำลังตอกย้ำว่าเธอไม่มีสิทธิ์ร้องขอให้เขาหยุดลิ้นสากกวาดสำรวจในโพรงปากนุ่ม ไล่ต้อนให้เธอจนมุม ปลายลิ้นตวัดเกี่ยวกับลิ้นเล็กไม่เป็นงาน แรงบดขยี้ดิบเถื่อน

เสียงฝนโหมกระหน่ำตกลงมา ปลุกให้ร่างเล็กที่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น ความอ่อนเพลียและความหนักอึ้งจางลงเล็กน้อย แต่ไอร้อนจากร่างกายยังคงหลงเหลืออยู่ ตัวยังคงรุมๆ ด้วยพิษไข้มือเล็กเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมา แต่ต้องชะงักเมื่อสายตาสะดุดเข้ากับหน้าจอที่เต็มไปด้วยสายที่ไม่ได้รับจากเพื่อน เกือบสามสิบสาย! ความตกใจผุดขึ้นมาในทันทีเมื่อวานทั้งวันเจียร์นอนซมด้วยพิษไข้จนไม่ได้แตะโทรศัพท์ เธอลืมไปสนิทว่าการหายเงียบไปแบบนี้ต้องทำให้เพื่อนเป็นห่วงขณะที่กำลังกังวล โทรศัพท์ในมือก็สั่นอีกครั้ง หน้าจอแสดงชื่อเจด้าปรากฏขึ้น เธอจ้องมองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนรับสาย(เจียร์แกหายไปไหนทำไมไม่รับสาย ไม่ไปเรียน ฉันกับเจไปหาที่ห้องก็ไม่อยู่ เราเกือบจะไปแจ้งความแล้วนะ แล้วนี่ทำไมไม่อยู่ห้องแกหายไปไหนเจียร์) หลังจากรับสาย เจด้ารัวคำถามใส่ด้วยความเป็นห่วง แทบไม่เว้นช่องว่างให้เจียร์ได้แทรกเลย“ด้าใจเย็นๆ ก่อน เจียร์ฟังไม่ทัน” ในที่สุดเธอก็หาจังหวะได้ จึงรีบบอกให้เจด้าหยุดลนลาน(ฉันกับเจแทบไม่ได้นอนเลยนะเจียร์ ปกติแกเคยขาดเรียนที่ไหน แถมไปหายังไม่เจอที่ห้องอีก)“คือ…เจียร์ป่วยน่ะก็เลยไม่ได้

ร่างเล็กในชุดนักศึกษายืนรวบผมอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้อง เจียร์ไม่แน่ใจว่าวันนี้ล่าจะมาหาหรือไม่ หลังจากข้อความนั้น ทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันต่อ ต่างฝ่ายต่างปล่อยให้ความเงียบปกคลุมระหว่างกัน#มหาวิทยาลัยถึงแม้อาการป่วยจะไม่หายดีนักแต่เพราะไม่อยากขาดเรียนหลายวันเจียร์จึงเลือกออกมามหาวิทยาลัยแทนการอุดอู้อยู่ที่ห้อง อีกอย่างวันนี้มีเรียนแค่ช่วงเช้าไม่หนักมากนักระหว่างที่ก้าวขาเดินไปยังตึกคณะ เสียงแจ้งเตือนแชตทำให้โทรศัพท์ในมือสั่นเบาๆ ร่างเล็กหยุดเดินกะทันหันพลางก้มมองที่หน้าจอแชตกลุ่ม: 3Jเจด้า: เจียร์มาเรียนไหวไหม กินข้าวหรือยังส่งโลเคชั่นคอนโดมาสิเดี๋ยวซื้อไปฝากเจียร์: อยู่ที่มหาวิทยาลัยแล้วๆเจได: เจอกันหน่อยไหมริมฝีปากบางเม้มแน่น แม้จะเปิดอกเล่าให้เพื่อนฟังแล้วแต่เจียร์ก็หวั่นใจเล็กน้อยหากต้องเจอพวกเขา เธอรู้สึกละอายใจจนไม่กล้าเผชิญหน้า ทั้งที่จุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของเธอเลยแม้แต่น้อยเจียร์: เอาไว้เจอหลังเรียนเสร็จได้ไหมเจได: ครับเวลาที่เจไดเข้มขรึมนั้นน่ากลัว ต่างจากตอนอารมณ์ดี แม้ไม่ได้เห็นบ่อยนัก แต่ครั้งนี้เธอคงจะได้เจอกับเจไดอีกร่างเจียร์ท