Semua Bab BAD GUY ล่ารักเดิมพัน: Bab 41 - Bab 50

เขาไม่สนใจคำแก้ต่างของนอกชาย ใบหน้าคมคายก้มมองร่างเล็กบนตัก แล้วออกคำสั่ง “กลับไปที่ห้อง”เจียร์พยักหน้าอย่างว่าง่าย จากนั้นก็รีบลุกขึ้นจากท่อนขาแกร่ง ทำให้คลื่นได้เห็นรอยแดงที่อยู่บนลำคอของเธอเขาแสดงความตกใจผ่านแววตาแต่ยังไม่ถามอะไรกับพี่ชาย รอกระทั่งเธอออกไปจากห้องจึงตัดสินใจเปิดปากถาม“มึงทำอะไรลงไปล่า”“ปกติมึงแทบไม่มาเหยียบที่คอนโดกู วันนี้ลมอะไรหอบมา” เขาตั้งใจเมินเฉยคำถามจากน้องชาย พลางเอนหลังพิงพนักของโซฟาอย่างไม่สนใจสิ่งที่คลื่นกำลังสงสัย“กูถามว่ามึงทำอะไร” คลื่นย้ำคำถามอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาจริงจังขึ้น แต่ล่ายังตอบไปอย่างไม่คิดอะไรมากและดูไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อย “มีปากเสียงนิดหน่อย”“มีสิทธิ์อะไรลงไม้ลงมือกับเธอ รอยที่คอของเธอเกิดจากอะไร” สายตาของคลื่นในตอนนี้กำลังจ้องพี่ชายอย่างเอาเรื่อง เขาไม่เคยคิดอยากจะยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทั้งสองเท่าไร แต่เขาไม่สนับสนุนให้ใช้ความรุนแรงล่าพ่นลมหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิดที่ถูกซักถามครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดเขาก็ยอมบอกความจริงอย่างไม่เต็มใจนัก“กูแค่กระชากสร้อยจากคอ ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น” เขาเอ่ยเสียงเรียบ เหมือนกับว่าสิ่ง

ใบหน้าคมคายโน้มลงมาใกล้ เมื่อระยะห่างแคบลง เจียร์รีบเบือนหนีสัมผัสของอีกฝ่ายทันที การแสดงออกว่ารังเกียจของเธอนั้นทำให้ล่าเดือดพล่านมือหนาคว้าจับปลายคางแน่น โดยไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บ ก่อนจะประกาศเสียงกร้าว “เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”“อื้อ~”ริมฝีปากหนาบดขยี้จูบไร้ความปรานี เขาไม่ได้จูบเธอเพราะอารมณ์ แต่เขาทำเพราะต้องการให้เธอรู้สึกเจ็บ ยิ่งเห็นว่าเธอดิ้นทุรนทุรายมากเท่าไรเขายิ่งพอใจมือเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่น พยายามไม่ตอบสนองจูบที่ป่าเถื่อน แต่เมื่อปิดปากแน่นไม่ยอมให้รุกล้ำ ล่าก็ไม่ลังเลที่จะใช้ฟันขบกัด จนเธอรู้สึกเจ็บแปลบและในที่สุดก็ต้องยอมเปิดปาก“อื้อ” เสียงหวานประท้วงในลำคอ มือเล็กทุบตีไหล่กว้างสุดแรง พร้อมทั้งจิกเล็บลงไปหวังจะให้เขาหยุด แต่ล่ากลับไม่สะทกสะท้านกับแรงต่อต้านของเธอแม้แต่น้อยเขายังคงฝังจูบกดทับลงมาหนักหน่วงและเหมือนจะไม่ยอมหยุดอยู่แค่นั้น เมื่อก้านนิ้วแกร่งเกี่ยวตวัดขอบกางเกงในตัวจิ๋วออกให้พ้นเรียวขาด้วยความเร็ว ไม่เปิดโอกาสให้ร่างเล็กได้ขัดขืนล่าหยัดตัวขึ้น ดวงตาคมจ้องเขม็ง ราวกับเป็นคำสั่งไม่ให้เธอลุกหนีไปไหน จากนั้นก็ปลดเชือกชุดคลุมแล้วถอดมันออกจากตัวอย่างเร่งรีบเรียวข

@หอพักเมื่อใส่ชุดที่เจด้าเลือกให้แล้ว ร่างเล็กก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เธออยู่ในชุดเดรสรัดรูปเห็นสัดส่วน ด้านหลังแหวกลึกเผยผิวเนียนที่ไล่ลงไปถึงช่วงเอว ส่วนด้านหน้าเว้าจนเห็นเนินอกเจียร์ค่อนข้างลังเลเล็กน้อยด้วยความไม่มั่นใจ เพราะเป็นครั้งแรกที่เธอแต่งตัวอย่างนี้ แต่กลับรู้สึกชอบในยามมองตัวเองผ่านกระจก ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นคนใหม่“เจียร์!!! แกสวยมาก” เจด้ายกมืออุดปากอย่างไม่คิดว่าชุดที่เลือกให้จะเข้ากับเพื่อนได้อย่างลงตัวมากถึงขนาดนี้“จะเสียงดังทำไมด้า เจียร์ตกใจหมด” มือเล็กยกขึ้นทาบอกด้วยความตกใจ ที่จู่ๆ เจด้าก็พูดเสียงดังลั่นห้อง“ขออวยเพื่อนหนึ่งวันนะ แกสวยจนฉันอยากจีบเลยเนี่ย”“ขนลุกนะด้า”“ไอ้เจมันคลั่งแกหนักกว่าเดิมแน่ๆ”ระหว่างที่พูดคุยกันอยู่ จู่ๆ เจด้าก็สังเกตเห็นบางอย่างบนตัวของเพื่อนสาวในชุดเดรส เธอขยับไปใกล้เพื่อจะได้เห็นชัดขึ้น“เจียร์ ตัวแกทำไมมีแต่รอยแดงอย่างนี้”เจด้าเริ่มไล่สายตามองสำรวจ ก่อนจะเห็นรอยแดงตามตัวของร่างเล็ก มีทั้งรอยที่จางไปแล้วและที่ยังแดงช้ำขึ้นสีเข้ม แต่ที่ทำให้ตกใจกว่าเดิมคงเป็นรอยกัดที่เด่นชัด หากไม่ใส่ชุดนี้คงไม่มีทางรู้ว่าภายใต้เสื้อผ้าที่ปกปิด

ร่างเล็กไม่ได้ตอบโต้ออกไป มีเพียงความเงียบที่เป็นคำตอบ แต่กลับกลายเป็นว่าความนิ่งเฉยของเธอ ยิ่งจุดไฟให้เขาหัวเสียมากกว่าเดิมทั้งที่เป็นคนพูดสนับสนุนบอกให้เธอไปบ่อยๆ แต่ล่ากลับไม่พอใจซะเอง“วันนี้ลมที่ระเบียงเย็น” เขาไล่สายตามองชุดของเธอ ก่อนจะพูดต่อ “อยากออกไปยืนเล่นสักชั่วโมงไหม”แม้จะไม่ใช่คำพูดตรงไปตรงมาแต่เจียร์ก็เข้าใจได้ง่ายๆ สายตาเจ้าเล่ห์ของเขาบ่งบอกความหมายจากคำพูดเมื่อครู่ทั้งหมดเธอไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง พอมองหน้าเขาเรื่องในวันนั้นก็ผุดเข้ามาในหัว เธอเอาแต่คิดว่าผู้ชายตรงหน้าเคยเป็นอะไรกับพี่สาวของตัวเอง เพียงเท่านั้นก็รู้สึกเจ็บปวดทั้งหัวใจ“รอยของฉันมีอยู่เต็มตัวขนาดนั้น แล้วเธอยังกล้าใส่ชุดแบบนี้อีกหรือ?”“ไม่ดีหรอคะ ถ้าคนอื่นเห็นรอยพวกนี้ ก็รู้ว่าเจียร์มีเจ้าของแล้ว”“ประชด?”“ไม่เลยค่ะ เจียร์ไม่ได้ประชดใคร แค่ประชดชีวิตของตัวเองที่ต้องเจอร์คนไม่ดีซ้ำแล้วซ้ำเล่า” เธอไม่ได้ต้องการทำเพื่อประชดเขา และคิดว่าไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำอย่างนั้นในเมื่อเขามองว่าเธอไร้ค่า เธอเองก็มองเขาไม่มีค่าอะไรในชีวิตเหมือนกันล่ากำลังข่มอารมณ์ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉย แม้จะอยากกระชากเธอแรงๆ ส

สองวันต่อมาร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงดีขึ้นจากการได้พักผ่อนเต็มที่ รอยบนตัวค่อยๆ จางลงตามเวลา แต่ก็ยังไม่ได้เลือนหายไปสองวันที่ผ่านมาเพื่อนๆ ต่างส่งข้อความถามไถ่ถึงอาการอย่างเป็นห่วง รวมทั้งไผ่ แต่มีเพียงคนเดียวที่เงียบหายไป คือคนที่เป็นเจ้าของร่องรอยบนตัวของเธอแต่ถึงเขาจะไม่ได้แสดงความรู้สึกผิดหรือห่วงใย มันเป็นเรื่องดีสำหรับเธอสำหรับสองวันที่ผ่านมา ที่เขาไม่เข้ามาวุ่นวายร่างเล็กเดินออกไปรับแสงแดดที่ด้านนอกระเบียงห้อง ดวงตากลมเหม่อมองไปยังตึกสูงที่เรียงรายเบื้องหน้า ใช้เวลาดื่มด่ำกับบรรยากาศอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เดินกลับเข้ามาภายในตัวห้องติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง ~ เสียงแชตข้อความที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้ร่างเล็กอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู เธอภาวนาในใจขอให้ไม่ใช่ข้อความจากล่า แล้วก็ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ใช่จริงๆแชตกลุ่ม: 3Jเจด้า: —ส่งรูป—เจด้า: สุดหล่อฉันออกเดตหรอเนี่ย เสียใจจังเจได: เฮ้ยพี่ล่าอะนะเจด้า: เหมือนถูกจับคู่มากกว่า หน้าแฟนฉันดูไม่เต็มใจเท่าไรเลยเจได: ฟ้องพี่บอลดีไหมเจด้า: หยุดค่ะ ถ้าฟ้องฉันจะฟาดหัวให้ดวงตากลมไล่อ่านข้อความในช่องแชต ก่อนที่เรียวนิ