Semua Bab BAD GUY ล่ารักเดิมพัน: Bab 51 - Bab 60

คลื่นขมวดคิ้ว มองเธอด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมาที่นี่ แต่เมื่อทบทวนอีกครั้ง เขาก็เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ คล้ายจะเดาออกว่าอะไรคือสาเหตุคงไม่พ้นเรื่อง ‘ของเดิมพัน’ ที่อยู่ในกรงพี่ชายเขา“เลือกมาว่าเธอจะออกไป หรือให้ฉันบอกไอ้เจอา” ล่ากดเสียงต่ำเอ่ยถาม เขายื่นคำเด็ดขาด แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ยอมกลับง่ายๆ “ถ้าไม่ยอมคุย เทียก็ไม่กลับ”ล่ากำมือแน่น พ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เขาส่งสายตาให้ลูกน้องคนสนิทและน้องชายออกไปจากห้อง ก่อนที่ดวงตาคมตวัดกลับมาจ้องผู้หญิงในอดีตอีกครั้ง หลังจากที่ทั้งสองออกไปแล้ว“เรื่องน้องสาว?” หัวคิ้วหนายกขึ้นพร้อมคำถามที่รู้ทันความคิดของเธอ “ดูท่าเธอจะห่วงน้องสาวเหลือเกินนะ”“ทำแบบนี้มันเกินไปหน่อยนะล่า”สิ้นสุดคำนั้นล่าก็เค้นหัวเราะในลำคอออกมา เขาไม่แม้แต่จะขยับเข้าไปใกล้ ปล่อยให้ระยะห่างเป็นตัวแบ่งแยกระหว่างเขากับเธอ“เกินไป? มีตรงไหนที่เกินไป เธอมีสิทธิ์พูดอย่างนี้ด้วยหรือไง”“เพราะหน้าน้องสาวของเทีย คล้ายเทียหรือเปล่าคะ ล่ายังไม่ลืมเทียใช่ไหม?” เธอบอกด้วยความมั่นใจ ก่อนจะก้าวขาเดินตรงไปหาร่างสูง ทว่ายังไม่ทันได้เข้าใกล้ก็ต้องชะงักกับเสียงตวาดที่ดังขึ้นมาลั่นห้อง“

วันต่อมา เวลา 22:30 น.ร่างเล็กอยู่ในชุดไหมพรมสีครีม ชายเสื้อยาวคลุมลงมาจนเกือบปิดทับกางเกงขาสั้นที่สวมใส่ เธอเลือกแต่งตัวอย่างนี้แม้เพื่อนจะเชียร์อีกชุดที่เซ็กซี่กว่า เพราะยังจำสายตาดุดันของล่าครั้งนั้นได้ดีเธอไม่อยากท้าทายอารมณ์ของเขาทุกครั้งเจียร์ออกไปคลับพร้อมกับเจด้าและเจได เธอตั้งใจหลีกเลี่ยงการไปพร้อมกับล่าเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย และโชคดีที่ครั้งนี้เขาไม่ได้บังคับราวกับว่าข้อเสนอเมื่อวานจะถูกใจเขาไม่น้อย จนยอมปล่อยให้เธอมีอิสระเมื่อมาถึง เจด้าก็เอ่ยชื่อของบอลกับพนักงานเสิร์ฟ ก่อนที่พวกเธอจะถูกนำทางไปยังห้องวีไอพีบนชั้นสองของคลับ ภายในห้องมีกระจกใสบานใหญ่ที่สามารถมองทะลุออกไปเห็นบรรยากาศทั่วทั้งคลับได้ เสียงดนตรีจากด้านล่างดังแว่วขึ้นมาเบาๆภายในห้องจะแบ่งเป็นสามโซน มุมกลางห้องที่มีไว้สำหรับนั่งดื่มชมบรรยากาศผ่านกระจกใสที่มองเห็นชั้นล่างของคลับ ถัดไปจะเป็นห้องนอนขนาดกว้าง และในส่วนของห้องน้ำ ที่แบ่งอยู่ในห้องนอนและห้องโถงใหญ่การตกแต่งไม่เหมือนอยู่คลับ ให้กลิ่นอายคล้ายดื่มที่คอนโดมากกว่าบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้องมีบอล ไออุ่น เจแปนและล่า ที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว แม้พวกเขาเพิ่งมาถึงได้

ร่างเล็กไม่สามารถโต้เถียงอะไรต่อไปได้อีก เธอทำเพียงแค่ยืนนิ่งน้ำตาคลอ เสียใจที่ตอนนี้ความจริงทุกอย่างปรากฏต่อหน้าเพื่อนเจียร์หันไปมองเพื่อน เหมือนตอนนี้เจด้ามีคำถามมากมายที่อยากจะเอ่ยออกมา แต่เธอรู้ว่าไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมสำหรับการถามอะไรทั้งนั้น“ด้า ฉันกลับก่อนนะ เจียร์กลับก่อนนะคะพี่บอล” เสียงหวานปนสั่นเครือเอ่ยขึ้น เธอถอนหายใจออกมา ค่อยๆ หันมองล่า แล้วเอ่ยแผ่วเบา “เรากลับคอนโดกันนะคะ”ล่าหรี่ตาลงมองการกระทำนั้นของร่างเล็กอย่างแปลกใจ เธอไม่โวยวายต่อว่า แต่กลับนิ่งอย่างน่าเหลือเชื่อ ถึงจะแปลกใจไม่น้อยแต่เขาก็ยอมให้เธอจูงแขนออกไปจากห้องได้อย่างง่ายๆ ราวกับตั้งตารอว่าเธอจะระเบิดอารมณ์ออกมาให้เห็นเมื่อไรแต่ผิดคาด เมื่อเธอไม่พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่ประโยคเดียว แถมยังยอมเข้าไปนั่งภายในรถ โดยที่เขาไม่ต้องออกคำสั่งระหว่างนั่งรถกลับคอนโด นัยน์ตาคู่สวยเอ่อคลอเต็มไปด้วยน้ำสีใส ก่อนที่มันจะไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ เจียร์พยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา แต่เธอโกรธเขา และโกรธตัวเองที่ไม่สามารถพูดอะไรได้ ความอึดอัดนั้นจึงแปรเปลี่ยนเป็นหยดน้ำตาเธอร้องไห้อย่างเงียบๆ มีเพียงน้ำตาที่ไหลอาบแก

ราวกับทุกอย่างรอบตัวหยุดเคลื่อนไหว แม้จะเตรียมใจเอาไว้แล้วว่าต้องเจอกับเขาอย่างแน่นอน แต่สิ่งที่เธอไม่คาดคิดคือจะมีกลุ่มคู่อริของเขาอยู่ที่นี่“ทำไมไม่ตอบข้อความ?” หัวคิ้วหนายกขึ้นเป็นคำถาม พร้อมสายตาที่ยังไม่ยอมลดความแข็งกร้าวลง พอไม่ได้ยินคำตอบ ก็กดดันด้วยการเอ่ยเพียงแค่ชื่อของเธอด้วยน้ำเสียงที่ชวนให้เย็นเฉียบ “เจียร์”“เจียร์รู้ว่าพี่ล่าต้องมาสนาม ก็เลยไม่ตอบ” ริมฝีปากบางขยับตอบเสียงเบาด้วยความหวั่นใจ จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนอากาศรอบตัวร้อนขึ้นมากกว่าตอนแรกสายตาคมเหลือบมองไปยังกลุ่มที่นั่งอยู่ในพิทห่างออกไปไม่ไกลมาก ก่อนจะเจอกับเจอากำลังมองมา ต่างฝ่ายต่างข่มกันผ่านสายตาครู่หนึ่ง จนในที่สุด ล่าเป็นฝ่ายหลุบตาลง เปลี่ยนมาจับจ้องร่างเล็กตรงหน้าแทน“เข้าไปรอที่ห้องรับรอง” เสียงทุ้มเข้มออกคำสั่ง แต่หลังเขาเอ่ยคำนั้นร่างเล็กก็ปฏิเสธกลับทันที“ไม่…เจียร์จะอยู่กับเพื่อน”“อย่าดื้อด้านให้มันมากนัก ฉันบอกให้ไปรอในห้องรับรอง” เขาเอ่ยเด็ดขาด พร้อมทั้งมองด้วยแววตาที่จริงจังมากกว่าทุกครั้ง“ทำไมต้องไปคะ” เจียร์ถามอย่างไม่เข้าใจ การที่เธอนั่งอยู่ตรงนี้กับเพื่อนก็อยู่ในสายตาเขาตลอด แต่ทำไมถึงเอาแต่สั่ง

ล่าขับรถออกจากสนามด้วยความเร็วที่ไม่แม้แต่จะผ่อนแรงบิดลง ร่างเล็กที่ซ้อนอยู่ด้านหลังแทบจะปลิวไปรับแรงลมที่ปะทะ เธอจำต้องโอบอีกคนเอาไว้แน่น แล้วโน้มตัวลงไปแนบกับแผ่นหลังของเขาเจียร์พยายามหาวิธีว่าต้องทำยังไง ให้อีกฝ่ายอารมณ์เย็นลง สายตาเหม่อมองไปเรื่อย พร้อมครุ่นคิดตลอดเวลา กระทั่งหันไปเจอกำแพงวัดขณะติดไฟแดง จึงปิ้งไอเดียขึ้นมาในหัวทันที“พี่ล่า” เธอเรียกคนตรงหน้า เสียงที่ลอดผ่านหมวกกันน็อกนั้นแผ่วเบา ผสานกับเสียงท่อที่ดังกระหึ่มของรถทำให้อีกฝ่ายไม่ได้ยิน จึงยกมือขึ้นสะกิดแผ่นหลังของเขา กระทั่งคนที่ถูกเรียกหันมาล่าเปิดหมวกกันน็อกขึ้น หัวคิ้วหนาขมวดเข้มบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ยังขุ่นมัวในใจ “อะไร”“เจียร์อยากทำบุญ” เธอตะเบ็งเสียงแข่งกับเสียงท่อที่ดังต่อเนื่อง“แล้ว?”“แวะไปที่วัดก่อนได้ไหมคะ” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเบาๆ เอาเข้าจริงเจียร์ก็รู้สึกว่าความคิดนี้ไม่ค่อยเข้าท่าสักเท่าไร เธอมองภาพของล่าเวลาทำบุญอยู่ในวัดไม่ออกเลยแต่ถึงอย่างนั้น….“แค่แป๊บเดียวก็ได้ค่ะ”“เรื่องมาก” เขาพ่นคำพูดป่นน้ำเสียงหงุดหงิดออกมา ก่อนจะปิดกระจกหมวกกันน็อกลง ทำให้เจียร์ถึงกับต้องถอนหายใจ เพราะดูเหมือนว่าแผนการ