Semua Bab แพทย์เทวดาสะท้านภพ: Bab 31 - Bab 40

หลินจิงจื้อกับไป๋ปิงชะงักไปสักพัก ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเยี่ยชิวกันแน่?ตอนที่ไป๋ปิงวิ่งตามเขาออกมาข้างนอก ก็เห็นว่าเยี่ยชิวกำลังวิ่งลงบันไดไปอย่างเร่งรีบ“เยี่ยชิว เยี่ยชิว......” ไป๋ปิงวิ่งตามเขาพร้อมตะโกนเรียกทว่าเยี่ยชิวกลับไม่สนใจใยดีสักนิด เขาวิ่งไปยังตึกผู้ป่วยในที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง“แย่แล้ว กัวเส้าชงพักอยู่ที่ชั้นนั้น” ตอนที่ไป๋ปิงตระหนักได้ว่าเยี่ยชิวกำลังจะไปหากัวเส้าชง เธอก็หน้าถอดสี รีบวิ่งตามเยี่ยชิวพร้อมตะโกนบอกเขาว่าอย่าใจร้อนทำอะไรบุ่มบ่ามแต่มันสายเกินไปแล้ว“ปัง!”เยี่ยชิวใช้เท้าถีบประตูห้องผู้ป่วยพิเศษจนเปิดอ้า ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของกัวเส้าชง เขาเห็นแค่จางลี่ลี่ที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟา“กัวเส้าชงล่ะ?” เยี่ยชิวถามจางลี่ลี่สะดุ้งตัวโยนเมื่อเห็นว่ามีคนพังห้องเข้ามา แต่พอเธอเห็นว่าอีกฝ่ายคือเยี่ยชิวก็แสดงสีหน้ารังเกียจออกมาทันที กล่าวอยากเหยียดหยามว่า “นายมาทำอะไรที่นี่? มาขอโทษเส้าชงอย่างนั้นเหรอ?”“ฉันถามว่า กัวเส้าชงอยู่ที่ไหน?” เยี่ยชิวถามอีกครั้ง“เรื่องอะไรจะต้องบอก” จางลี่ลี่ชี้นิ้วไปที่พื้นแล้วบอกว่า “ถ้านา

ตึกร้างข้างถนนจงเป่ยเป็นตึกร้างที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเจียงโจวในอดีต บริษัทอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่แห่งหนึ่งได้ซื้อที่ดินแปลงนี้ด้วยราคาแพงลิบลิ่ว ประกาศอย่างยิ่งใหญ่ว่าจะสร้างตึกที่สูงที่สุดในเจียงโจว อย่างไรก็ตาม เมื่อการก่อสร้างดำเนินไปได้ครึ่งทาง บริษัทอสังหาริมทรัพย์ก็ดันล้มละลาย ประธานบริษัทหนีหายไป ทิ้งโครงการร้างที่ใหญ่ที่สุดไว้ให้เมืองเจียงโจวหลายปีมานี้ เทศบาลเมืองพยายามเสาะหาบริษัทอื่นมารับช่วงโครงการนี้ต่อ แต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จด้วยเหตุผลหลายประการด้วยกันตึกร้างแห่งนี้จึงถูกทิ้งเอาไว้จนถึงทุกวันนี้แม้ว่าตึกหลังนี้จะส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของเมืองอยู่บ้าง แต่สำหรับคนเร่ร่อนและขอทานไร้บ้าน มันกลับเป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยมมาก เพราะอย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ต้องเผชิญหน้ากับแดดร้อนและฝนตกเมื่อพักอาศัยอยู่ที่นี่ช่วงเช้าตรู่ของวันนี้ จู่ๆ ก็มีกลุ่มคนแปลกหน้าบุกเข้ามาในตึกร้าง แต่ละคนท่าทางดุร้ายอย่างมาก พวกเขาใช้ไม้กระบองทุบตีคนที่อยู่ในตึก ไล่พวกคนเร่ร่อนและขอทานออกไปจากตึกทั้งหมดขณะนี้ ที่บริเวณชั้นล่างของตึก มีชายสิบกว่าคนกำลังยืนแรงแถวหน้ากระดาน ในมือถืออาวุธอย่างครบครัน คล้าย

เยี่ยชิวรีบมาที่นี่มาก เขาจึงยังใส่ชุดผู้ช่วยพยาบาลอยู่ ประกอบกับรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาและสะอาดเกลี้ยงเกลา ทำให้มองเผินๆ แล้วเหมือนนักเรียนคนหนึ่ง ทว่าตัวเขาในยามนี้ มีใบหน้าที่เต็มไปด้วยเพลิงโทสะ แววตาสองข้างทอประกายเย็นชา"พี่เหลย เขามาแล้ว" กัวเส้าชงพูดพร้อมรอยยิ้มเหลยหู่หันไปมอง เห็นเยี่ยชิวเดินเข้ามาในตึกร้าง จึงปล่อยผมของเฉียนจิ้งหลัน แค่นเสียงเย็นชาแล้วบอกว่า "เดี๋ยวจัดการลูกชายเธอเสร็จแล้ว ฉันจะมาจัดการเธอต่อ"เฉียนจิ้งหลันเห็นเยี่ยชิวก็ตะโกนเสียงดังว่า "ชิวเอ๋อร์ รีบหนีไป พวกเขาคิดจะฆ่าลูก”"จัดการ!"เหลยหู่กลัวว่าเยี่ยชิวจะหนี จึงออกคำสั่งทันควัน พวกลูกน้องที่ถือไม้กระบองก็รีบวิ่งเข้าไปล้อมเยี่ยชิวไว้เยี่ยชิวไม่สนใจคนพวกนี้ สายตาของเขาจดจ้องที่ใบหน้าของเฉียนจิ้งหลัน ถามด้วยความเป็นห่วงว่า "แม่ครับ แม่เป็นอย่างไรบ้าง?""แม่ไม่เป็นไร ชิวเอ๋อร์ รีบหนีไปซะ พวกเขาจะฆ่าลูก..."เพี๊ยะ!เหลยหู่ตบหน้าเฉียนจิ้งหลันฉาดหนึ่งแล้วด่าว่า “ถ้ายังไม่เลิกโวยวาย ฉันจะฆ่าเธอด้วย”ทันใดนั้น สายตาของเยี่ยชิวก็เบนไปทางร่างของเหลยหู่แทน เขาเอ่ยเสียงเย็นเยียบว่า “กล้าตบแม่ฉันเหรอ แกตายแ

เยี่ยชิวมองเหลยหู่ด้วยสายตาเย็นเยียบ ถามอย่างไร้ความปรานี“บอกมา แกอยากตายยังไง?”นับตั้งแต่วินาทีที่เหล่ยหู่ตบหน้าเฉียนจิ้งหลัน เยี่ยชิวก็คิดจะฆ่าเขาทิ้งนานแล้วเหล่ยหู่รู้สึกหวาดกลัวเยี่ยชิวจับใจ แต่ยังทำเป็นปากแข็ง เขากล่าวอย่างชั่วร้ายว่า “ไอ้เด็กเวร แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”“ไม่รู้ แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย” เยี่ยชิวตอบ “กล้าแตะต้องแม่ฉัน จุดจบมีเพียงอย่างเดียว คือตาย”“แกจะฆ่าฉันเหรอ?” เหลยหู่หัวเราะขึ้นมาเสียอย่างนั้น “อย่าบอกนะว่านายไม่รู้ การฆ่าคนเป็นเรื่องผิดกฎหมายนะ?”เพี๊ยะ!เยี่ยชิวปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเหลยหู่ราวกับภูตผี ก่อนจะตบหน้าเหลยหู่อย่างแรงเหลยหู่ถึงกับตัวแข็งทื่อ เขายังไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะถูกตบหน้า อีกทั้งคนที่ตบเขายังเป็นแค่ผู้ช่วยพยาบาลตัวเล็กๆ ที่ไม่มีพื้นเพอะไรเลยด้วย!นี่มันเป็นเรื่องที่...น่าอับอายขายหน้าที่สุด!โกรธ! เขาเดือดดาลมาก!เหลยหู่รู้สึกว่าในอกของเขามีเพลิงโทสะกำลังลุกไหม้ เขาแทบอยากจะสับเยี่ยชิวเป็นพันๆ หมื่นๆ ชิ้น“แกไม่รู้หรือไงวะว่าฉันเป็นใคร?” เหลยหู่ตะเบ็งเสียงถาม“ฉันไม่สนใจหรอกว่าแกจะเป็นใครมาจากไหน ฉันจะถามอีกครั้ง แกอยากตายแบบไ

เจียงโจวมีภูเขาที่มีชื่อเสียงสองลูก หนึ่งในนั้นคือภูเขาเมฆหมอกที่เต็มไปด้วยคนมีอำนาจและร่ำรวย อีกลูกหนึ่งคือภูเขาหนานซานที่รกร้างไร้ผู้คนขณะนี้บนยอดเขาหนานซาน ลูกน้องของจ้าวอวิ๋นกำลังใช้พลั่วขุดหลุมอย่างแข็งขันขณะที่เหลยหู่ ถูกมัดอย่างแน่นหนา คุกเข่าอยู่ต่อหน้าเยี่ยชิวเพื่ออ้อนวอนขอความเมตตา"คุณเยี่ย ได้โปรดอย่าฆ่าผมเลยครับ เรื่องทั้งหมดนี้เป็นคำสั่งของกัวเส้าชง กัวเส้าชงบอกว่าถ้าผมฆ่าคุณกับแม่ของคุณได้ เขาจะให้ผมห้าล้านบาท"แม้ว่าเหลยหู่จะตัวใหญ่ล่ำสัน มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า ดูเหมือนคนดุร้ายใจเหี้ยม แต่ตอนนี้เขากลัวจนตัวสั่นระริก"เขาบอกให้แกฆ่าคน แกก็ฆ่า ถ้าเขาบอกให้แกกินขี้ แกก็จะกินใช่ไหม?" เยี่ยชิวพูดด้วยสีหน้าเย็นชา"คุณเยี่ย ถ้าคุณปล่อยผมไป ตั้งแต่นี้ต่อไป ผมจะรับใช้คุณเหมือนวัวเหมือนม้า ไม่สิ ผมจะเป็นหมาของคุณก็ได้ โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง..." เหลยหู่ถึงกับเลียนเสียงหมาเห่า"อยากเป็นหมาของฉัน แกยังไม่มีคุณสมบัติพอ" เยี่ยชิวตัดสินใจขุดรากถอนโคนเพื่อไม่ให้มีปัญหาตามมาภายหลัง"คุณเยี่ย คุณใช้ชีวิตอยู่กับแม่เพียงลำพัง แม่ของคุณก็รักคุณมาก คุณเคยคิดถึงใจเธอบ้างไหม? ถ้าคุณฆ่าผม คุณก