Semua Bab แพทย์เทวดาสะท้านภพ: Bab 21 - Bab 30

“แน่นอนว่า คนที่สามารถท้าประลองกับยอดฝีมือทำเนียบมังกรได้ ส่วนใหญ่เป็นคนจากทำเนียบพยัคฆ์”“แต่บางครั้งก็มีกรณีที่ ผู้ท้าประลองเป็นบุคคลไร้ชื่อเสียงเรียงนาม แต่ความสามารถแข็งแกร่งโผล่มาร่วมงานอยู่บ้าง”“แต่ว่าโอกาสที่จะท้าประลองสำเร็จมีอยู่น้อยมาก”“อันที่จริงแล้ว ทุกครั้งที่ทำเนียบมังกรมีการจัดอันดับใหม่ สิ่งที่พบเจอส่วนมากจะเป็นการท้าประลองกันเองของยอดฝีมือในทำเนียบมังกร”“ยอดฝีมือที่อยู่อันดับท้ายๆ ในทำเนียบมังกร จะขอท้าประลองกับยอดฝีมือที่อยู่เหนือกว่าตนเอง”จ้าวอวิ๋นกล่าวว่า “สรุปแล้ว ยอดฝีมือทำเนียบมังกรแต่ละคนมีความแข็งแกร่งมาก เปรียบเสมือนยอดเขาสูงที่ไม่อาจปีนขึ้นไปได้ แข็งแกร่งจนชวนให้คนรู้สึกสิ้นหวังเลยล่ะ”“แล้วคนบนทำเนียบมังกรมีใครบ้างเหรอครับ?”เยี่ยชิวนึกภาพไม่ออกเลยว่าจะต้องฝึกวรยุทธ์จนถึงระดับไหน ถึงจะขึ้นไปอยู่บนทำเนียบมังกรได้จ้าวอวิ๋นตอบว่า “การจัดอันดับทำเนียบมังกรครั้งก่อน เจ้าสำนักเขาอู่ตังกับเจ้าสำนักเขาหลงหู่ได้อันดับสองและสาม”“อันดับที่สี่ตกเป็นของเจ้าอาวาสวัดต้าหลี่เทียนหลง”“อันดับที่ห้าเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นคนตระกูลมู่หรงจากกูซู”“แล้วอันดับหนึ่

หลินจิงจื้อสวมเสื้อผ้าอย่างไม่รีบร้อน เธอใช้ดวงตากลมโตกระจ่างใสจ้องมองเยี่ยชิว แพขนตางอนยาวสั่นไหวเล็กน้อย เอ่ยอย่างเย้ายวนว่า “หนุ่มน้อย อยากดูไหม?”เยี่ยชิวแทบทนไม่ไหวหลินจิงจื้อตอนนี้ยังไม่ได้สวมเสื้อผ้า เธอยกมือสองข้างขึ้นมาปิดแบบไม่ใส่ใจนัก เป็นภาพที่ชวนให้เคลิบเคลิ้มหลงใหล มีเสน่ห์ชวนให้คนอยากจะรู้ว่าทิวทัศน์ภายใต้มือทั้งสองข้างของเธอเป็นยังไงดู หรือไม่ดูดีนะ?ปัญหาโลกแตกชัดๆ เลยเยี่ยชิวก็เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง เผชิญหน้ากับสถานการณ์ล่อแหลมแบบนี้ เขาก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันถ้าหากดู เขาก็กลายเป็นสัตว์เดรัจฉานถ้าหากไม่ดู งั้นก็เลวร้ายยิ่งกว่าเดรัจฉานอีกน่ะสิ เพราะว่าหลินจิงจื้อเป็นผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ คงมีผู้ชายนับไม่ถ้วนที่ใฝ่ฝันอยากจะได้ชมสักครั้งสุดท้ายเยี่ยชิวก็ทนความเย้ายวนไม่ไหว จึงพยักหน้าเบาๆ“อยากดูเหรอ?” หลินจิงจื้อถามเยี่ยชิวพยักหน้าอีกครั้ง“ฝันไปเถอะ คิกๆๆ...” หลินจิงจื้อหัวเราะคิกคักยกใหญ่บ้าชะมัด โดนหลอกจนได้“พี่หลิน พี่รีบใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยเถอะครับ!” เยี่ยชิวหมุนตัวกลับ หันหลังให้หลินจิงจื้อมุมปากของหลินจิงจื้อยกสูงขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นร

จ้าวอวิ๋นตอบว่า “ฉันส่งคนไปที่ทะเลทรายแล้ว ส่วนจะตามหาพระอรหันต์คนนั้นเจอไหม ก็ขึ้นอยู่กับบุญวาสนาแล้วล่ะ”“ผมคิดว่าพวกเราไม่ควรฝากความหวังไว้กับแค่คนคนเดียวนะครับ”“นายหมายความว่ายังไง?”เยี่ยชิวตอบ “พระอรหันต์เดินทางสู่ทะเลทรายเพื่อตามหาแก่นแท้ของพระพุทธศาสนา จะตามหาตัวเขาเจอหรือไม่เป็นเรื่องที่ไม่แน่นอน ดังนั้น ผมคิดว่าพวกเราควรจะไปที่เขาอู่ตังหรือเขาหลงหู่ด้วย”“ลืมไปเถอะ สถานที่ทั้งสองแห่งนั้นคงไม่มีโอกาสหรอก” จ้าวอวิ๋นกล่าวต่อ “เจ้าสำนักเขาอู่ตังกับเจ้าสำนักเขาหลงหู่ต่างเก็บตัวฝึกฝนด้วยกันทั้งคู่ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่ยอมพบทั้งนั้น อย่าว่าแต่ราชามังกรเลย ต่อให้กว้านจินโหวไปหา พวกเขาก็ไม่โผล่หน้าออกมาต้อนรับหรอก”“จริงสิ ทำไมพวกคุณไม่ลองไปหากว้านจินโหวดูละครับ?” เยี่ยชิวเอ่ย “เซียวจิ่วเป็นอันดับหนึ่งของทำเนียบมังกร ความสามารถของเขาเหนือกว่าเจ้าสำนักเขาอู่ตังกับเจ้าสำนักเขาหลงหู่ตั้งเยอะ เขาน่าจะมีวิธีรักษาไม่ใช่เหรอครับ?”“ไอ้น้องชาย นายยังไม่เข้าใจเกี่ยวกับเซียวจิ่วสินะ!” จ้าวอวิ๋นถอนหายใจ “เซียวจิ่วเป็นถึงกว้านจินโหวผู้สูงศักดิ์ มีกองทัพนับล้านอยู่ในมือ อำนาจล้นฟ้า คนระดับน

การฝึกฝนขอบเขตหลอมกายขั้นแรกคือการดูดซับพลังงานต้นกำเนิด เพื่อเปิดเส้นลมปราณเริ่นและเส้นลมปราณตู ขั้นที่สองคือการรับรู้พลังปราณฟ้าดิน และใช้พลังปราณหล่อหลอมกายายิ่งสะสมพลังปราณมากขึ้นเท่าไหร่ พลังกายของผู้ฝึกฝนก็จะค่อยๆ เพิ่มพูนขึ้นตาม ยามที่พลังแขนทั้งสองข้างสูงถึงสามพันชั่ง ก็จะถือว่าฝึกฝนสำเร็จ สามารถฝึกฝนขอบเขตถัดไปได้ที่น่าแปลกก็คือ หลังจากเยี่ยชิวอ่านคำอธิบายและวิธีการฝึกฝนของวิถีแรกเรียบร้อย ตอนที่กำลังจะพลิกไปอ่านหน้าถัดไป กลับพบว่าไม่สามารถเปิดตำราหน้าต่อไปได้กระดาษแผ่นบางๆ กลับหนักอึ้งเหมือนภูเขาไท่ซานทั้งลูกเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย?เยี่ยชิวใคร่ครวญอยู่สักพักจนในที่สุดก็เข้าใจ“ถ้าไม่สามารถขอบเขตแรกของเคล็ดวิชานี้ได้ ก็จะไม่สามารถเรียนรู้เกี่ยวกับขอบเขตถัดไปได้ เคล็ดวิชาฉบับนี้ เอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย!”ช่างมันเถอะ ลองฝึกดูก่อนแล้วกันเยี่ยชิวลองฝึกฝนตามวิธีการที่ปรากฏในตำรา เขานั่งขัดสมาธิบนเตียง จากนั้นก็วางฝ่ามือไว้ที่เข่าทั้งสองข้าง หงายฝ่ามือขึ้นและปิดเปลือกตาลง พยายามรับรู้กระแสปราณที่ไหลเวียนในร่างกายตามคำอธิบายที่ปรากฏอยู่ในตำรา มนุษย์ทุกคนจะมี ‘ปราณ’ ซ่อ

“นายรังเกียจฉันชัดๆ เลย!” หลินจิงจื้อโมโหแล้ว ดวงตาคู่สวยของเธอมีน้ำตาเอ่อคลอ ราวกับจะร้องไห้ได้ตลอดเวลาเยี่ยชิวพูดอย่างร้อนรนว่า “พี่หลิน ผมไม่ได้รังเกียจพี่จริงๆ นะครับ...”“งั้นนายก็กินสิ” หลินจิงจื้อพูดต่อ “ถ้านายยอมกินเกี๊ยวใสที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่งนั่น ฉันจะยอมเชื่อนาย”เยี่ยชิวยังคงลังเลอยู่เล็กน้อย“ฉันป้อนนายเอง!” หลินจิงจื้อหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบเกี๊ยวใสที่ถูกกัดไปครึ่งหนึ่ง แล้วยื่นไปจ่อปากของเยี่ยชิวเยี่ยชิวลำบากใจขึ้นมากินหรือไม่กินดีล่ะ? นี่มันปัญหาใหญ่เลยนะ“อ้าปากสิ” หลินจิงจื้อพูดด้วยเสียงอ่อนโยน ราวกับภรรยาแสนดีที่กำลังป้อนข้าวให้สามีเยี่ยชิวจำต้องยอมอ้าปากหลังกินเกี๊ยวใสเข้าไปแล้ว หลินจิงจื้อก็ดึงกระดาษทิชชู่มาเช็ดบริเวณขอบปากของเยี่ยชิว เอ่ยถามว่า “อร่อยไหม?”“อืม”“งั้นนายอยากกินอีกไหม? เกี๊ยวใสที่เหลืออยู่ฉันกินครึ่งนาย นายกินอีกครึ่งหนึ่ง ดีไหมล่ะ?”“พี่หลินครับ...”“แค่กๆ!”ทันใดนั้น เสียงไอหนักๆ ก็ดังมาจากประตูห้องเยี่ยชิวหันหน้ากลับไปและพบว่าไป๋ปิงยืนอยู่หน้าประตูห้องผู้ป่วย เธอสวมชุดกาวน์ที่ขับเน้นรูปร่างสูงโปร่ง ผมมัดรวบไปด้านหลัง ใบหน้าสวย