Semua Bab แพทย์เทวดาสะท้านภพ: Bab 1 - Bab 10

เยี่ยชิวผลักประตูเข้าไป ก่อนจะได้ยินเสียงพูดคุยของชายหญิงคู่หนึ่งดังมาจากทางห้องน้ำ“ฉันอดอยากปากแห้งมาหลายวันแล้ว”“อย่ารีบร้อนนักสิคะ ฉันยังอาบน้ำไม่เสร็จเลยนะ......”เปรี้ยง!เยี่ยชิวรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ใบหน้าของเขาซีดเซียวลงฉับพลันเพราะประโยคหลังนั้น เป็นเสียงของจางลี่ลี่จางลี่ลี่ก็คือแฟนสาวของเยี่ยชิวพวกเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่เรียนห้องเดียวกันในคณะแพทย์ศาสตร์ พวกเขาคบกันมาสองปีแล้ว หลังจากเรียนจบก็ยื่นสมัครเป็นแพทย์ที่โรงพยาบาลเจียงโจวพร้อมกัน ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงทดลองงาน ยังไม่ได้เป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลอย่างแท้จริงเยี่ยชิวไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า จางลี่ลี่จะทรยศความไว้เนื้อเชื่อใจของเขาตอนได้ยินเสียงหอบหายใจดังครวญครางออกมาจากห้องอาบน้ำเป็นระยะๆ เยี่ยชิวโกรธจัดจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เขากำหมัดแน่นขณะก้าวฉับๆ ตรงไปทางห้องน้ำเขาอยากจะดูให้ชัดๆ ว่าผู้ชายที่อยู่ข้างในนั้นเป็นใครกันแน่!แต่ทว่า ตอนที่เขาเดินมาถึงหน้าประตูห้อง ก็หยุดฝีเท้าลงอย่างกะทันหันเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นแล้วมันยังไงละ?มันเปลี่ยนแปลงความจริงได้ที่ไหนกัน?ระยะห่างเพียงบานประตูกั้นกลาง ก

เยี่ยชิวเดินออกมาจากห้องทำงานของไป๋ปิงด้วยอารมณ์น้อยใจจนอยากจะร้องไห้ กัวเส้าชงไม่เพียงแย่งจางลี่ลี่ไปจากเขา แล้วยังรวมหัวกันใส่ร้ายเขาอีก ที่สำคัญที่สุดคือ ไป๋ปิงไม่ยอมเชื่อสิ่งที่เขาพูดเลยสักนิด แล้วยังบอกให้เขาไปทำงานเป็นผู้ช่วยพยาบาลอีกผู้ช่วยพยาบาลคืออะไร?ถ้าพูดกันแบบตรงๆ ก็คืองานแม่บ้านนั่นแหละหน้าที่ประจำวันคือการล้างเท้า ป้อนข้าว เช็ดตัว ซักเสื้อผ้าและจัดการเรื่องการขับถ่ายของคนไข้...เขาเป็นนักศึกษาแพทย์ระดับหัวกะทิเชียวนะ ถ้าต้องไปทำงานพวกนั้น ตลอดห้าปีที่เรียนแพทย์มาก็สูญเปล่าน่ะสิ?เยี่ยชิวเข้าใจดี อย่างไรเสียเขาก็เป็นคนไม่มีฐานะไม่มีอำนาจ ถึงได้ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้“ถ้าฉันเป็นทายาทเศรษฐี จางลี่ลี่ก็คงจะไม่ทรยศหักหลังกัน กัวเส้าชงก็คงไม่กล้าทุบตีทำร้ายฉัน แล้วหัวหน้าแผนกไป๋ก็คงไม่ให้ฉันไปทำงานเป็นผู้ช่วยพยาบาล”“ท้ายที่สุดแล้ว มันก็เพราะว่าฉันไม่มีเงินไม่มีอำนาจ ถึงต้องเจอกับเรื่องอะไรแบบนี้”“ชาตินี้ ฉันจะต้องประสบความสำเร็จให้ได้ ต้องกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่เหนือคนอื่น ต้องเหยียบพวกคนที่เคยดูถูกฉันให้จมดินทั้งหมด”เยี่ยชิวลอบกำหมัดแน่น ก่อนจะสาบานเงียบๆ ในใจ“ต

ตอนที่เยี่ยชิวกลับมาถึงบ้าน แม่ของเยี่ยชิวก็ทำอาหารเตรียมไว้พร้อมแล้วเมื่อเห็นเยี่ยชิวกลับมาในสภาพเปียกโชกทั้งตัว เธอก็ถามด้วยรอยยิ้มว่า “ชิวเอ๋อร์ ทำไมลูกถึงเปียกทั้งตัวแบบนั้นล่ะ คงไม่ได้ตกลงไปในทะเลสาบกระจกหรอกนะ?”“แม่ครับ แม่เก่งสุดยอดไปเลย ขนาดเรื่องนี้ยังเดาถูกเลย”“ลูกตกลงไปในทะเลสายกระจกจริงเหรอ?“ แม่ของเยี่ยชิวทำหน้าจริงจังเคร่งขรึม “รีบบอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”เยี่ยชิวจึงเล่าเรื่องที่ตัวเองลงไปช่วยเด็กจากทะเลสาบกระจกทั้งหมดให้ฟังหลังจากฟังจบแล้ว แม่ของเยี่ยชิวก็ชูนิ้วโป้งให้ “ลูกทำถูกแล้ว ช่วยชีวิตคนได้บุญมากกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้นอีก แต่ว่าชิวเอ๋อร์ หลังจากนี้ถ้าเจอเรื่องแบบนี้อีกลูกต้องระมัดระวังตัวดีๆ นะ ต้องปลอดภัยไว้ก่อนรู้ไหม”“รู้แล้วครับแม่”“รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมากินข้าวเถอะ”“ครับ”มารดาของเยี่ยชิวชื่อว่าเฉียนจิ้งหลัน เป็นคนจากซูหาง แต่เยี่ยชิวไม่รู้ว่าชาติกำเนิดของแม่เป็นมาอย่างไร เพียงรู้จากเฉียนจิ้งหลันอย่างคลุมเครือว่าแม่ของเขามาจากตระกูลใหญ่แห่งหนึ่งส่วนตระกูลใหญ่ที่ว่านั้นจะยิ่งใหญ่สักแค่ไหน เยี่ยชิวก็ไม่รู้หรอก แล้วเขาก็ไม่ได้

“เมื่อกี๊นายบอกว่ามีวิธีลบรอยแผลเป็นของฉันได้ เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?” ผู้หญิงคนนั้นถามเยี่ยชิวยังไม่ทันจะได้ตอบคำถาม หมอหวังก็ชิงพูดขึ้นก่อนว่า “คุณหลินครับ อย่าไปฟังที่เขาพูดจาไร้สาระเลยครับ คัมภีร์คาถาเหมาซานอะไรนั่นมันเป็นแค่เรื่องงมงาย ไม่มีทางช่วยลบรอยแผลเป็นของคุณได้หรอก”ผู้หญิงคนนั้นมองหมอหวังแล้วถามเสียงเรียบว่า “คุณชื่อเยี่ยชิวเหรอ?”หมอหวังตอบด้วยรอยยิ้ม “คุณหลินอย่าล้อผมเล่นสิครับ ผมจะชื่อเยี่ยชิวได้ยังไงกันล่ะ?”“ในเมื่อคุณไม่ได้ชื่อเยี่ยชิว คุณมีสิทธิ์อะไรมาตอบคำถามของฉันกันคะ?” ผู้หญิงคนนั้นวางตัวสูงส่ง บรรยากาศที่แผ่ออกมาจากตัวเธอดูทรงพลังขึ้นอย่างฉับพลัน สายตาก็คมกริบยิ่งกว่าเดิมด้วยชิ้ง!หน้าผากของหมอหวังหลั่งเหงื่อเย็นเฉียบออกมาเยี่ยชิวหันมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความตกตะลึงเขาพบว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ายามนี้มีบรรยากาศคล้ายคลึงกับไป๋ปิงอย่างมาก เพียงแต่เธอมีความดุร้ายมากกว่านิดหน่อยเขาอดสงสัยไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้แท้จริงแล้วเป็นใครกันแน่?หมอหวังเช็ดเหงื่อบนหน้าผากพร้อมกล่าวขอโทษ “คุณหลิน ขอโทษครับ ผม...”“คัมภีร์คาถาเหมาซานที่นายพูดถึงเมื่อกี๊นี้มันคืออ

เสียงตบหน้าดังกระจ่างชัด กังวานไปทั่วห้องผู้ป่วย ใบหน้าซีกซ้ายของกัวเส้าชงบวมแดงขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว“แก...แกกล้าตบฉันเหรอ?” กัวเส้าชงถลึงตามองเยี่ยชิวด้วยความไม่อยากจะเชื่อตลอดเวลาที่ผ่านมา ในสายตาของเขาเยี่ยชิวก็เป็นแค่พวกขี้ขลาดตาขาว แต่ตอนนี้กลับ......“ที่ฉันอดทนต่อนาย ไม่ใช่เพราะฉันกลัวนาย” เยี่ยชิวเอ่ยเสียงเย็นเยียบ“ฉันจะฆ่าแก” กัวเส้าชงเงื้อหมัดขึ้นมาเตรียมจะลงไม้ลงมือ“นายกล้าแตะเขาก็ลองดูสิ” เสียงเย็นชาของหลินจิงจื้อดังแทรกขึ้นมา “ถ้ากล้าแตะเยี่ยชิว ฉันจะเอาชีวิตนายแน่”กัวเส้าชงหันหน้ากลับไปมอง เห็นเพียงสีหน้าแววตาที่เย็นชาไร้ความรู้สึกของหลินจิงจื้อ ไม่มีวี่แววของการล้อเล่นแม้แต่น้อย“คุณเป็นใครกันแน่?” กัวเส้าชงถามเสียงทุ้มต่ำ“ฉันเป็นคนที่นายไม่มีวันล่วงเกินได้ยังไงล่ะ” ดวงตารูปเมล็ดอัลมอนด์ของหลินจิงจื้อดุร้าย “ไสหัวไป!”เผด็จการเต็มสิบไม่หัก!กัวเส้าชงทำท่าลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะคลายหมัดออกอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะสืบจนรู้ตัวตนที่แท้จริงของหลินจิงจื้อ เขาไม่กล้าลงมือทำอะไรง่ายๆ เพราะหากเธอเป็นคนที่ล่วงเกินไม่ได้ขึ้นมาจริงๆ มันจะแย่เอา“เยี่ยชิว เรื่องวันนี้ฉันจ