บททั้งหมดของ บุตรชายข้าเป็นประมุขพรรคมาร: บทที่ 51 - บทที่ 60

๕๑ข้าเห็นกับตา หมู่บ้านสาวสองพันปีพอพระอาทิตย์ตกดินสตรีในหมู่บ้านก็เข้านอนกันแล้ว รวมถึงชุนเอ๋อร์ด้วยเช่นกัน อี้เฟยจึงถือโอกาสพิสูจน์อะไรบางอย่าง! เขาใช้เคล็ดวิชาซ่อนร่างวิ่งลัดเลาะไปยังเรือนของสตรีผู้นั้นอีกครั้งด้วยอยากรู้ว่านางไม่อยู่ที่จวนจริง ๆ หรือตั้งใจหลบหน้าชุนเอ

๕๓หมดแรง “ข้าหมดแรง” เสียงเหนื่อยหอบดังขึ้นในขณะที่คนทั้งคู่กำลังเคลื่อนตัวเดินทาง ร่างสูงขมวดคิ้วเมื่อคนตัวเล็กในอ้อมแขนกล่าวแบบนั้น “ไม่ใช่ข้าหรอกหรือที่ควรกล่าวประโยคนี้ออกมา ตัวท่านแม้จะผอมบาง แต่ยกไปนาน ๆ ก็หนักเอาเรื่องนะ” ชุนเอ๋อร์เรี่ยวแรงกลับมาในทันท

๕๕ข้าดูเจ้าออก มู่หรงเฟิ่งหลิวรู้สึกกระดากอายแทนคนถามจึงกระแอมเสียงดัง กล่าวตำหนิมู่หรงเซว่ฮวาพอเป็นพิธี “ถามอะไรเช่นนั้น ต้องขออภัยแทนเจี่ยเจียข้าด้วย” “เม่ยเม่ย[1]” แม้จะยังไม่รู้ว่าหลันเฟิงมีภรรยาแล้วหรือไม่ แต่นางก็ขอออกตัวปฏิเสธเสียงแข็งไปก่อน มายามนี้นางทนไ

๕๗ไม่อยากเห็นคนเศร้า เพราะไม่อยากเห็นใครต้องเศร้านาน อี้เฟยเลยแอบออกจากเรือนในเมืองไปเช่ารถม้าที่ตลาดแล้วบังคับมายังหมู่บ้านสาวสองพันปีเพียงคนเดียว เขามั่นใจว่าชุนเอ๋อร์จะต้องหลับยาวไปจนถึงเย็นแน่ ถ้าเขาหายออกจากเรือนไปช่วงเวลาหนึ่ง นางไม่มีทางจับได้อย่างแน่นอน “คราวนี้แห

๕๙คนเขาอุตส่าห์ “ส่งข้าเท่านี้เถิด” ชุนเอ๋อร์หันไปบอกลู่จั๋วหรานผู้ขันอาสาถือฟักทองลูกใหญ่มาส่งให้ถึงเรือน ตอนแรกนางปฏิเสธไปแล้ว แต่ก็อย่างที่เห็น คนมีน้ำใจหอบหิ้วของมาส่งนางกลับถึงเรือนจนได้ “ที่นี่คือจวนของท่านหรือ ดูเงียบสงบยิ่ง” ยังไม่ทันที่ชุนเอ๋อร์จะได้เอ่ย