All Chapters of มาเฟียตัวร้ายกับยายจอมซึน: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 11 ขัดไม่ได้ตั้งแต่คืนนั้นมา วาดฝันก็ไม่ได้เจอกับภูทัชอีกเลย เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา สายตาจับจ้องไปที่รายชื่อตรงหน้า “คุณแฟน” รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากเล็กๆ ด้วยความเก้อเขิน ใจหนึ่งก็อยากกดสายไปหา อีกใจก็ประหม่าไม่รู้จะพูดอะไรดี ความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า สุดท้ายวาดฝันก็ทำเพียงตัดใจวางโทรศัพท์ลงอีกครั้งในขณะที่วาดฝันกำลังสับสนวุ่นวายอยู่ในความคิดของตัวเอง เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อก็ดังขึ้น วาดฝันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอ ก็พบว่าเป็นสายเรียกเข้าจากทรงกลด“ว่าไงกลด มีอะไรเหรอ” วาดฝันรับสายด้วยน้ำเสียงที่ดูเนือยๆ“วาด กลดต้องไปทำดูโปรเจคที่อังกฤษ กว่าจะเข้าที่เข้าทางก็คงต้องใช้เวลานานอยู่”“แล้วยังไง...”“กลดก็เลยอยากให้วาดดูแลโครงการกาสิโนที่ทำร่วมกับคุณภูทัชแทนกลด”คำบอกกล่าวของทรงกลด ทำเอาวาดฝันถึงกับนิ่งอึ้งไป“ให้วาดเนี่ยนะ...” วาดฝันทวนคำพูดของน้องชายอีกครั้งด้วยความไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “กลดล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย”“วาด...โครงการนี้สำคัญต่อบริษัทมาก และวาดเองก็โตแล้ว ควรต้องรับผิดชอบงานบริษัทเสียที” ทรงกลดกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้มราวกับเป็นคำสั่ง แม้เข

ตอนที่ 13 หวาดกลัวในที่สุดคนขับรถก็สามารถประคองรถยนต์ให้จอดข้างทางได้อย่างปลอดภัย รถยนต์คันหรูจอดนิ่งอยู่บนไหล่ทาง เครื่องยนต์ดับสนิท ความเงียบสงัดกลับคืนมาอีกครั้ง แต่ทว่าความเงียบในครั้งนี้กลับเต็มไปด้วยความตึงเครียดและน่าหวาดหวั่นวาดฝันค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ มองไปรอบๆ ตัวด้วยความหวาดระแวง หัวใจยังคงเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ร่างกายสั่นเทิ้มไปทั้งตัว น้ำตาคลอเบ้าด้วยความหวาดกลัว“คุณฝัน...คุณเป็นอะไรไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ภูทัชหันมาถามวาดฝันด้วยความเป็นห่วง ดวงตาคมสำรวจร่างกายของเธออย่างละเอียดวาดฝันส่ายหน้าเบาๆ “มะ ไม่เป็นไรค่ะ แต่ว่า…เกิดอะไรขึ้น”ภูทัชกัดฟันแน่น พร้อมเอ่ยเสียงลอดไรฟัน “พวกมันแค่ยิงขู่...ไม่มีอะไรแล้ว”แม้ภูทัชจะบอกว่าไม่มีอะไรแล้วแต่วาดฝันยังคงมีสีหน้าซีดเผือด ความกลัวแล่นริ้วไปทั่วร่าง เธอไม่เคยคิดว่าชีวิตของเธอจะต้องมาเผชิญกับอันตรายถึงชีวิตแบบนี้ ขนาดปกติแค่ทะเลาะมีปากเสียงกันธรรมดา เธอยังยกมือยอมแพ้ตั้งแต่เริ่มทีเดียวภูทัชเห็นท่าทีหวาดหวั่นของหญิงสาวด้านข้าง เขาก็รีบดึงเธอเข้ามากอดปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน มือใหญ่ลูบศีรษะเล็กเบาๆ“เรารีบไปจากที่นี่กันก่อนดีกว

ตอนที่ 15 เคลียร์ เมื่อสองสาวเดินทางมาถึงงานเลี้ยง วาดฝันที่แต่งตัวด้วยชุดปาดไหล่สีดำเดินเคียงข้างเหมือนแพรที่แต่งตัวด้วยชุดเกาะอกสีดำเข้าคู่กัน งานเลี้ยงจัดขึ้นที่ห้องอาหารสุดหรูของโรงแรมห้าดาวใจกลางเมือง เหล่าเพื่อนเรียนสมัยมหาวิทยาลัยรวมตัวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาเรียกเสียงพูดคุยและหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน“สองสาวดาวมหาวิทยาลัยมาแล้ว” เสียงโห่ร้องและเสียงแซวของบรรดาเพื่อนๆ ดังออกมา เหมือนแพรเชิดหน้าขึ้นก้าวเดินอย่างมั่นใจ ในขณะที่วาดฝันกลับเดินหดตัวตามหลังเหมือนแพรไปอย่างประหม่าเกร็ง“เชิดเอาไว้...ฝัน...จำไว้...เราสวย” เหมือนแพรกระซิบบอกวาดฝันเมื่อเห็นอาการของเพื่อนรัก วาดฝันได้แต่เม้มปากมองค้อนเพื่อนสาว “ฉันไม่ใช่เธอนี่นา” เหมือนแพรหัวเราะร่วนออกมา ก่อนจะยกมือขึ้นยีศีรษะของเพื่อนสาวอย่างเอ็นดูจากนั้นทั้งสองก็เดินไปรวมกลุ่มกับแก๊งเพื่อนสนิท “ฝัน...ได้ยินมาว่าแกมีหนุ่มที่หมายตาแล้ว ความคืบหน้าเป็นไงบ้าง ไม่เห็นเล่าให้พวกเราฟังบ้างเลย” เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มแซววาดฝันขึ้นมา“บ้าน่า...ไม่มีอะไรเสียหน่อย” วาดฝันรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน พร้อมท่าทางที่เคอะเขิน สองมือดึงรั้งลำแขนของเหมือนแพรอย่า

ตอนที่ 17 เดินหน้าหลังจากค่ำคืนอันแสนสับสนวุ่นวาย ภูทัชก็หายหน้าหายตาไปจากวาดฝันอย่างสิ้นเชิง ไม่มีแม้แต่ข่าวคราวของเขา การพบกันครั้งสุดท้ายคงเป็นเพียงในตอนที่ภูทัชขับรถมาส่งวาดฝันที่บ้าน โดยทั้งคู่ไม่ได้ปริปากสิ่งใดออกมาเลยเหมือนแพรรีบขับรถมาหาวาดฝันในเช้าวันหนึ่ง หลังจากที่เห็นเพื่อนรักมีท่าทางเหงาหงอย เธอพยายามชวนวาดฝันออกไปข้างนอกไม่ว่าจะชอปปิ้งหรือสังสรรค์ แต่ก็โดนวาดฝันปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง เธอยังคงเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน หรือไม่ก็ไปยังร้านคาเฟ่ของเธอเพียงเท่านั้น“กริ้งๆ” เสียงกระดิ่งดังขึ้นภายในร้านฝันหวานคาเฟ่ วาดฝันเงยหน้าขึ้นมองไปที่ประตู เมื่อเห็นเหมือนแพรตรงดิ่งมาหาตนเอง เธอก็ทำเพียงยิ้มบางให้“ลมอะไรหอบแกมาที่นี่” วาดฝันเพียงเอ่ยทักเพื่อนรัก ก่อนจะก้มหน้าก้มหน้าไปยังก้อนเค้กตรงหน้า อันที่จริงภายในร้านมีพนักงานคอยดูแลอยู่แล้ว แต่เพราะเธออยากหาอะไรทำฆ่าเวลา วาดฝันจึงเลือกทำหน้าเค้กด้วยตนเอง“นี่ฝัน...ได้ยินข่าวหรือยัง” เหมือนแพรกระหืดกระหอบรีบเล่าข่าวลือที่ได้ยินมา“เรื่องอะไรเหรอ” วาดฝันเงยหน้าขึ้นจากเค้กพร้อมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสนใจ“ก็คุณภูทัชน่ะสิ...มีข่าวในแวดวงว่าตอน

ตอนที่ 19 ข้อตกลงวาดฝันตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวัน เธอหยัดกายขึ้นมองไปรอบๆ ก็ไม่พบภูทัชแล้ว วาดฝันรีบเดินออกมาด้านนอกก็พบว่าภูทัชกำลังวางจานอาหารลงที่โต๊ะ “ตื่นแล้วเหรอ...มาทานข้าวก่อนสิ”วาดฝันเผลอตัวเหม่อมองชายหนุ่มตรงหน้า เธอเผลออมยิ้มออกมาอย่างลืมตัว เมื่อคืนคุณภูทัชกับตนเองสรุปพวกเราเป็นแฟนกันแล้วหรือเปล่านะภูทัชเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้าที่ยังคงยืนฝันหวานอยู่ที่เดิม เขาจึงก้าวเท้าเดินไปหยุดตรงหน้าหญิงสาว ก่อนจะโน้มตัวลงมาหยุดอยู่เบื้องหน้าของเธอ “สาวน้อย...คิดอะไรอยู่หรือ”วาดฝันสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหลับตาเม้มปากแน่นอย่างรู้สึกอับอาย “เอ่อ...เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” เธอรีบโบกไม้โบกมืออีกครั้งอย่างต้องการกลบเกลื่อนความเขินอายของตนเองภูทัชยกยิ้มบางที่มุมปาก ก่อนจะยึดข้อมือบางเอาไว้พร้อมจูงร่างบางไปยังโต๊ะอาหาร เขาประคองเธอนั่งลงที่เก้าอี้ เบื้องหน้าเป็นอาหารเช้าอย่างง่ายที่มีขนมปังและไข่ดาว พร้อมกับแก้วนมวางอยู่“ทานได้แล้ว...หรือว่าต้องให้ฉันป้อน...หืม...” ลำตัวหนาที่เอนลงมาเกือบแนบชิดที่ด้านหลัง พร้อมกับลมหายใจอุ่นที่เป่ารดอยู่ตรงบริเวณใบหน้าและลำคอ ทำเอาวาดฝันแทบอยากจะกรีดร้องออกมา