All Chapters of The Zillionaire CEO's Ignored Spouse: A Wife Only by Name: Chapter 11 - Chapter 20

“I CAN'T ACCEPT what you are asking.”“I’m not asking you to accept. I demand for my freedom. I don’t want to be tied to you anymore.”Naging malamig at matalas ang mga tingin ni Aice kay Zenie. “You don’t get to make demands, Zenie. Not to me.”Humakbang ito papalapit sa asawa at inilapit ang mukha sabay hawak sa baba nito. “You think walking away is that easy? You think you can just leave me like it’s nothing?” tanong nito sa mahinang boses ngunit bakas ang panganib sa tono ng pananalita nito. “You were mine. You still are.” Mariing dagdag nito.Ngunit hindi nagpatinag si Zenie sa asawa at nanatiling matigas sa kanyang nais. “No. I was yours. Past tense. Hindi na ako makakapayag na maging sunod-sunuran sa kung anong gusto mo.”Naging mahigpit ang pagkakahawak ni Aice sa baba ni Zenie sa labis na desperasyon. “Walk away now and you lose everything

PASADO alas dose ng gabi at gising na gising pa rin ang diwa ni Phoemezine habang nagpapakalango sa alak. Tahimik ang buong paligid na tanging lagitik ng yelo na bumabangga sa baso ang maririnig ng sandaling iyon habang nag-iisip ng malalim.Tama ba talaga ang ginawa ko?Tama bang tinalikuran ko ang pamilya ko? I’ve made such an effort to stay and do things for dad to acknowledge to who and what can I do?Tama ba na isugal ko lahat ng pinaghirapan ko sa prinsipyong pinapanindigan ko?Lumagok ng alak si Phoemezine para klaruhin ang kanya isipan kasabay noon ay malalim na buntong-hininga.Ilang saglit ay isang malutong na mura ang lumabas sa bibig ni Phoemezine. “Putang ina mo, Aice! Kasalanan mo ang lahat ng ito!” At muli ay lumagok ng alak. “kung hindi sa kagaguhan mo hindi mangyayari ang lahat ng ito!”Punong-puno ng poot si Phoemezine ng sandaling iyon hanggang sa dahan-dahan bumuhos ang kanyang luha dahil sa labis na pagkasiphayo. Hinawakan niya ang kaliwang pisngi na sinampal ng ka

NEXORA BOARD ROOM,“No! You can’t be serious!” umaalmang tutol ni Naiana nang sandaling makalabas ang sekretarya nito ng opisina.Nanatiling tahimik si Aice.“Babe!” sigaw ni Naiana na kinukuha ang atensyon ng binata.Nanatiling kalmado si Aice dahilan para hindi ito magawang mabasa ni Naiana kung ano ba ang tumatakbo sa isip nito ng sandaling iyon at kung bakit nagawa nitong bawiin ang suspensyon ni Phoemezine.Napahugot nang malalim na buntong-hininga si Naiana sa labis na pagkasiphayo.“Babe! Are you just going to stay silent? Aren’t you even going to explain anything to me?” Tanong nito na labis nanggigigil na gusto na nitong kuyugin ang binata.“I’m just doing what I think is right.”Hindi makapaniwala si Naiana sa kanyang naririnig. “Right? Which part of what's happening right now feels even remotely right to you?” Sabay sapo sa kanyang noo. “I can’t believe this! Seriously, what’s going through that messed-up head of yours?”“She’s not a threat so calm down.”“Let it go? You’re

NAKAUPO si Zenie sa isang cafe shop malapit sa kanyang apartment habang Kinakain siya ng sarili niyang isipan. Pansin na ang pangingitim sa ilalim ng kanyang mga mata na buhat ng ilang araw na rin na pagpupuyat sa mga papeles niyang kailangang gawin. Ngunit liban doon ay iniisip niya kung paano niya haharapin ang taong iyon. Alam niyang nasaktan ito sa kanyang nagawa at ngayon pinagsisisihan niya ang lahat ng iyon.“Will it be alright?” Mahinang niyang tanong sa kanyang sarili sabay nagpakawala ng isang mahina ngunit malalim na buntong-hininga.Napatingin siya sa kanyang phone at hanggang ngayon ay wala pa rin siyang natatanggap na mensahe mula sa taong iyon.“Darating kaya siya?”Hindi maitatago ang emosyon na kanyang nararamdaman ng sandaling iyon, at kung may makakakita man ay tiyak na maiintindihan kung ano ang kanyang iniisip. Habang patuloy na kinakain ng isipan si Zenie ay biglang tumunog ang door chimes ng cafe shop at isang matipunong binata ang pumasok. Ngunit walang inten

“Mommy…daddy…”Sumisinok-sinok habang pinipigilan ang mga luha ni Zenie nang makita nito ang kanyang mommy at daddy na nasa loob ng puting kabaong. Mura pa man ang kanyang edad ay alam niya na kung bakit naroon ang kanyang mga magulang“Zenie, it’s okay to cry, you don’t have to suppress your emotions just to be strong,” mahinahong saad ni Mercedes habang hinihimas ang balikat ng pamangkin.“But I don’t want mommy and daddy to be sad because I am crying for them,” wika ni Zenie na may halong paggaralgal ang tinig.“Darling, it doesn’t mean that they will get sad because you cry. They will because they left you at such a young age alone.” Paliwanag ni Tita Mercedes. “But…”“Darling, strong girls cry too. Crying is not a weakness—it’s an emotion that a human can express.”Nang marinig iyon ni Zenie ay hindi na nito nagawang pigilan ang luhang kanyang pinipigilan at napahagulgol.“Mommy! Daddy!” sambit nito nang humahagulgol ng iyak.Ikinulong ni Mercedes sa kanyang mga bisig ang dalaga