All Chapters of หลงเด็กบำเรอใจ: Chapter 21 - Chapter 30

ในเมื่อคนที่จะช่วยให้เธออยู่บ้านหลังนี้ต่อไปได้กลับมาแล้ว "ลิลเวียนหัวจังเลยค่ะ"เธอทำท่าทางไม่ไหว ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เธอยังปกติดี อยู่ ๆ ลิลเกิดอาหาร หน้าซีดเผื่อน พลางเอามือนวดหัวและสติก็พลันดับวูบ ร่างอวบอิ่มทิ้งตัวลงไปนอนที่พื้น "การละครล่ะสิ"เข็มพูดอะไรไม่ได้มาก ทิวสนรีบเดินเข้าไปดูแลลิล อย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย พร้อมทั้งอุ้มเธอกลับไปส่งห้องนอนตามเดิม ในขณะนั้น จันทร์เสี้ยวได้เพียงแค่ยืนมองสามีเป็นห่วงเป็นใยหญิงอื่น ถ้าเปลี่ยนเป็นจันทร์ พี่จะรักและดูแลแบบนี้ไหมคะ เธอนึกในใจ หัวใจที่มีก็เริ่มว่างวิว เขาดูห่วงใยกันเหลือเกิน หรือว่าฉันที่เป็นส่วนเกิน เย็นนั้นคุณยายดวงแก้วได้ฟังเรื่องราวจากเข็มผู้เป็นลูกสาวก็อดเป็นห่วงจันทร์เสี้ยวไม่ได้ ทั้งที่ลูกหลานในบ้านสั่งนักหนาอย่าเดินเร็ว เมื่อของชิ้นใหญ่หล่นเสียงดัง ยายดวงแก้วยิ่งทวีความเป็นห่วงเดินตัวปลิวไม่รอเข็ม "คุณแม่อย่าเดินเร็วขนาดนั้น เดี๋ยวจะล้มเอานะคะ"เสียงคมเอ่ยเพราะห่วงมารดา "แม่ใจไม่ดีเลยเข็ม" คุณยายดวงแก้วนึกถึงตอนนั่งสวดมนต์อยู่ มีบางอย่างบอกว่ากำลังจะเกิดเรื่อง เพราะจู่ ๆ กระตุกใจหล่นวูบ เข็มวิ่งตามมาติด ๆ ก

ตั้งแต่วันนั้นจนเวลาผ่านไปหนึ่งเดือน เขาไม่เคยกลับมาอีกเลย เธอใช้ชีวิตรอเขาอยู่ที่บ้าน ทั้งคุณยายและป้าเข็ม พวกท่านไม่เชื่อว่าเธอจะทำเรื่องแบบนั้นแต่มันไม่สำคัญเลยใครจะมองเธออย่างไร ขอเพียงเขารับฟังเธอบ้างก็คงจะดีวันนี้เขากลับมาทานข้าวเย็นกับคุณยาย มีลิลมาด้วย"คุณจันทร์คะ คุณท่านเชิญทานข้าวค่ะ""ขอบคุณค่ะป้า""เอ่อ คุณทิวสนกลับมาค่ะ""จริงเหรอคะ"ใบหน้าของเธอยิ้มได้ในรอบหนึ่งเดือน"แต่ว่าคุณลิลมาด้วยค่ะ สะดวกรับข้าวที่ไหนคะ"แม่บ้านสูงวัยห่วงความรู้สึกเธอ"ทานที่โต๊ะได้ค่ะ"เธอเดินด้วยหัวใจที่สั่นไหวตรงไปยังโต๊ะอาหารเขาพูดคุยหัวเราะหยอกคุณยาย และการกลับมาครั้งนี้เหมือนเขาและลิลจะสนิทกันดังเดิมทันทีที่เธอเดินมาถึงโต๊ะอาหาร ทิวสนจากใบหน้ายิ้มแย้มเปลี่ยนเป็นตึงเข้มทันที เธอไม่ทันได้เอ่ยทัก เขาลูกขึ้นยืนเต็มตัวสูงก่อนจะไปเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้ม กราดเกรี้ยวมาจากก้นบึ้งหัวใจ "ข้าวมื้อนี้มันไม่อร่อยแล้ว ใครอยากกินก็เชิญ""ป้าเตรียมข้าวให้ผมที่เรือนนอกด้วยนะครับ"อากาศแหวกขณะเขาเดินผ่านกระทบเธอเพียงบางเบาแต่มันทำให้ในตาซึมน้ำใสๆ มือบางคว้ามือของเขาเอาไว้ แต่สร้อยจันทร์เสี้ยวเกี่ยวพลันที่สายนา

บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความเงียบชั่วขณะ ทุกคนทานข้าวอย่างเงียบ ๆ อย่างรอคอยคำตอบ ของจันทร์เสี้ยว "แต่ยายว่ามันคือข่าวดีสำหรับบ้านของเรานะลูก ไม่ผิดแน่นอน อาการของทิวสนเหมือนคุณตาตอนที่ยายตั้งครรภ์แม่เข็ม และเหมือนพ่อไผ่ตอนที่แม่มะลิตั้งครรภ์ทิวสน บ้านเรามันเป็นกรรมพันธุ์สามีแพ้ท้องแทนภรรยา" "ตอนนี้ทิวสนเหมือนตาสมัยหนุ่ม ๆ ง่วงนอนท้้งวัน แถมทานต้มกล้วยอีกอาการชัดขนาดนี่" "วันนี้ข่าวดีจริง ๆ อยู่ที่นี่กับตาและยายนะจันทร์เสี้ยว ไม่ต้องไปไหน ส่วนใครมันไม่ยอมรับอะไร ก็ปล่อยมันไป ตาเลี้ยงเองเหลนคนนี้" "ค่ะ ขอบคุณสำหรับความรักที่คุณตาและคุณยายมอบให้จันทร์นะคะ แต่จนไม่อาจทนอยู่ในที่มองว่าจันทร์ทำผิดได้ ให้ฉันไปเริ่มต้นชีวิตใหม่เถอะนะคะ หนูขอร้อง" "เด็กต้องเกิดท่ามกลางสายตาคนเป็นพ่อที่ไม่ยอมรับแม่ของเขามันโหดร้ายเหลือเกิน....สำหรับผ้าขาวหนึ่งผืน" ไม่เป็นไรเลยนะลูกแม่สามารถเลี้ยงลูกได้ เธอสื่อสารกับลูกในท้อง การแต่งงานครั้งนี้ค่าสินสอดแต่งงาน ยายของเธอไม่เรียกร้องสักบาท ขอเพียงเขาดูแลเธอเท่านั้นเอง ทว่าในเมื่อมันไปต่อไม่ได้ ถอยออกมาย่อมดีกว่า เงินค่าสินสอดที่เธอได้พอทำให้เธอยกฐานะจากหาเช้

"คุณเห็นจันทร์เป็นอะไร" มือบางที่กำแน่น...มันแน่นจนตัวเธอเองก็รับรู้ได้ถึงรอยเล็บที่ฝังลงบนเนื้อตัวเอง ทุบไปยังไหล่เขา ที่บัดนี้ไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระความเจ็บคอยย้ำเตือนตนเองภายในใจ...เจ็บตอนนี้ดีกว่ากลับมาอยู่ในสถานะเขารักก็ดีด้วย พอไม่รักเขาก็ไม่เห็นค่า..."โอ๊ย"ใบหน้าคมถึงกับนิวหน้า ราวกับว่าโดนของมีคมแทงทะลุเนื้อไหล่เขา เลือดค่อย ๆ ซึมทะลุชุดนอน"คุณเป็นอะไรคะ ทำไมถึงมีเลือด" เธอรีบปลดกระดุมเสื้อเพื่อดูที่มาของเลือดเขาไม่ตอบกับเพียงยิ้มที่เห็นคนบางคนเมื่อกี้ยังต่อว่าเขาอยู่ พอเห็นว่าเขาไม่สบายกลับแสดงอาการเป็นห่วงทันทีที่ปลดเปลื้องเสื้อออกเผยให้เห็นท่อนบนที่เปลือยเปล่ากล้ามเนื้อเป็นลอนที่เธอคุ้นเคย เลือดแดงฉานซึมทะลุผ้าปิดแผลเพราะเธอเป็นคนทำ"แผลน่าจะปริ ไปหาหมอเถอะค่ะ"เธอที่ทำเตรียมจะลุกพาเขาไปหาแต่มือหนายังคงรั้งเอวบางไว้ในอ้อมแขน"ไม่ต้องไปหรอก...แค่หนูห่วงใยพี่แผลนี้ก็หายแล้ว"คำที่เขาเอ่ยออกมามันทำให้ใจของเธอราวกับดอกไม้แห้งเฉาได้รับน้ำจากคนสวน สดชื่นแต่ต้องรอคอย ซึ่งเธอไม่อยากเฝ้ารอการดูแลจากใครอีก เธออยากเป็นดอกไม้ที่เติบโตข้างริมน้ำ"แค่วันนี้เท่านั้นค่ะ พรุ่งนี้จั

เช้าวันนี้ทิวสนเดินทางไปทำงานทั้งที่เมื่อคืนป่วยหนัก ใจเขาไม่อยากทิ้งภรรยาคนงามไว้ที่บ้านเพียงลำพัง แต่ด้วย โครงการเร่งด่วน บีบบังคับให้เขาพากายที่ไร้หัวใจเข้าประชุมพนักงานทุกฝ่ายเข้าประชุมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เมื่อได้เผลอทำในสิ่งที่เจ้านายไม่ได้สั่งและปิดบังจนเรื่องบานปลาย หัวหน้าโครงการนั่งตัวเกร็งเหงื่อตกเปิดหาเอกสารด้วยอาการร้อนรน"นี่ครับ คุณทิวสนเอกสารที่คุณต้องการ"มือที่ยื่นแฟ้มเอกสารให้ผู้เป็นนายด้วยอาการสั่นเทาเล็กน้อย ก่อนจะปาดเหงื่อบนใบหน้า สายตาคมเข้มรอบมองลูกน้องอย่างเงียบ ๆ ก่อนเอ่ยประโยคที่ทำให้พนักงานในห้องประชุมถึงกับงงกันเป็นแถว "ในเมื่อผิดพลาดไปแล้ว ก็ต้องรีบแก้ไข วันนี้ทุกคนคงต้องอยู่ทำงานจนดึก เดี๋ยวให้ฝ่ายบุคคลสั่งอาหารเย็นให้ วันนี้พอแค่นี้ไปทำงานเถอะ"ทิวสนในสายตาลูกน้องคือคนเคร่งคัดเป็นระเบียบ ดุ จริงจังกับการทำงานห้ามผิดพลาดและบทลงโทษสำหรับคนผิดพลาดนั้น ทุกคนต่างพากันหวาดกลัวเป็นที่สุด กร ถอนหายใจทันทีที่หลังพ้นประตูห้องประชุม สำหรับเขาแล้วมันคือขุมนรกที่มัจจุราชกำลังพิพากษาตัดสินโทษแก่ดวงวิญญาณผู้ได้พลั้งมือฆ่าคน "นึกว่าจะโดนไล่ออกซะแล้ว""นั่นสิ สาธุ ศั