Semua Bab หลงเด็กบำเรอใจ: Bab 1 - Bab 10

โรงพยาบาลความเงียบปกคลุมพื้นที่ทั่วทั้งหน้าห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งในตัวเมืองท่องเที่ยวมากด้วยวัดเก่าแก่ขึ้นชื่อของไทยแต่เสียงหัวใจของจันทร์เสี้ยวกลับดังก้องอยู่ในอกจนเหมือนจะหลุดออกมาเต้นนอกกายแววตาของเธอหม่นเศร้า ใบหน้าเปียกปอนไปด้วยคราบน้ำตาและเหงื่อจากความเหนื่อยล้าขณะเฝ้ารอคอยหมอเข้ากู้สัญญาณชีพผู้เป็นยายดวงตาคู่นั้นจับจ้องบานประตูไม่กระพริบ มีเพียงบางคราวที่ปรายตามองน้องสาววัยหกขอบซึ่งนอนหลับอยู่บนตักของเธอเวลาผ่านไปช้า ๆ ในที่สุดประตูบานนั้น..ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออก พร้อมกับคุณหมอเดินออกมาด้วยสีหน้าเข้มขรึมเพื่อแจ้งอาการของยาย"ญาติคนไข้ ของคุณยายดวงแขใช่ไหมครับ""ใช่ค่ะ""ตอนนี้คุณยายปลอดภัยแล้วนะครับ แต่ต้องรีบผ่าให้เร็วที่สุด ไม่อย่างงั้นอันตรายถึงชีวิต""เดี๋ยวหมอจะแจ้งแผนการรักษากับญาติอีกครั้งนะครับ งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ""ขอบคุณคุณหมอมาก ๆ นะคะ"เธอรู้สึกโล่งใจในทันทีที่ยายปลอดภัย แต่ในขณะเดียวกันเธอกลับเกิดความรู้สึกกังวลเพราะยายต้องได้รับการรักษาต่อเนื่องไม่อย่างนั้นยายของเธอคงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน"พี่คะ หนูปวดฉี่"ในขณะเดียวกันเสียงของพระจันทร์

ห้องนอนใจที่ว่างเปล่าภายใต้ความเงียบงันในห้องนอน บนตึกสูงเฉียดฟ้า ชายหนุ่มนั่งทอดกายบนโซฟา ดวงตาหนักอึ้งแต่หัวใจปฏิเสธการหลับใหลทุกค่ำคืนหลังจากคืนนั้น...คืนที่เขาเห็นภาพบาดหัวใจ...ทิวสนก็ไม่เคยได้นอนอย่างมนุษย์ทั่วไปอีกเลย ชีวิตที่กลางวันสุดแสนสั้น ส่วนกลางคืนช่างยาวนานเมื่อไหร่ก็ตามที่หลับตาลง ภาพในอดีตมักผุดขึ้นมาหลอกหลอนราวมัจจุราชล่าวิญญาณร้ายเขาไม่ได้อยู่ในห้องนอนนั้นคนเดียว...แต่ก็เหมือนอยู่คนเดียวกลิ่นกายผู้หญิงเหล่านั้น...คลอเคลียรอบกายมันไม่อาจดับภาพคนทรยศในใจได้สักนิดเหล้าเพียว ๆ ถูกกระดกลงคอจนหมดแก้วล้างความกลัดกลุ้ม แต่มันยังไม่พอเป็นยาใจ เขาจึงคว้าทั้งขวดมาดื่มอย่างไม่กลัวความขมของมัน ไฟแช็กจุดบุหรี่ ปล่อยควันล่องลอยฝนตกโปรยปรายราวกับกำลังร้องไห้เป็นเพื่อนใครสักคน เวลาล่วงเลยไปถึงตีสอง เสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามา พร้อมกับกลิ่นโคลนตมอดีตคืนในเงามืดตาคมเข้มวางเปล่า หวนคิดถึงวันในคืนนั้นอีกครั้ง...ร่างบางย่องเบาเข้าห้อง ในขณะนั้นไฟในห้องนอนก็สว่างวาบในทันที ทำเอาผู้ที่ยืนอยู่ในความมืดถึงกับตกใจเบิกตากว้างพรึ่บ!สามี! ใช่สามีของเธอที่โดนฤทธิ์ยานอนหลับตื่นเสียแล้ว เ

ผ้าขาวผืนบางแต่งแต้มรวดลายงานหัตถกรรมดอกทานตะวันปักแน่นไม่ไหวติงปักใจผู้ทำ แต่ไม่ใช่ตะวันโน้มหาแสง เช่นเดียวกับชีวิตผู้ปัก สักวัน...เธอจะเป็นตะวันไม่โน้มเข้าหาใคร"โอ๊ย"เข็มจิ้มทะลุเนื้อผ้าเลือดแดงฉานซึมช้า ๆ ออกจากปลายนิ้วเจ๊ออนยื่นกระดาษทิชชู่ให้เธอซับรอยเลือด พร้อมสายตาที่มองลอดแว่นอ่านหนังสือจากการสังเกตมาหลายวันนี้คือวันที่ห้า ที่ร่างจันทร์เสี้ยวมีแค่กายหยาบหาได้มีวิญญาณร่างที่ถูกกักขังจากคำว่ารัก....และความกตัญญู"จันทร์เสี้ยวมีอะไรอยากบอกหน้าไหม"เสียงเรียบนั้น สะกิดใจ แต่เธอยังคงฝืนยิ้ม แม้ภายในใจแหลกลพเอียด"ไม่ค่ะ""น้าดูมาหลายวันแล้ว จันทร์เสี้ยวมีเรื่องไม่สบายใจใช่ไหม""จันทร์เสี้ยวบอกน้ามามีเรื่องอะไร"น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ จู่ ๆ ล้นเอ่อออกมาราวเขื่อนแตก ตัวสั่นเครือสะอื้นอย่างเงียบ ๆ คำพูดที่เหมือนกับมืออุ่น ๆ โอบหลังของเธอ"พ่อพระจันทร์เขาอยากได้เงินเพื่อแลกกับอิสระของเธอ"โลกทั้งใบหยุดหมุน"หนูจะทำอย่างไรดีคะ""จันทร์เสี้ยวสงสารน้อง"ทั้งที่ตัวเองแหลกเหลวไปแล้วแท้ ๆ "เลวเสียจริง ไม่สมควรเรียกพ่อ"คำของเจ๊ออนแหลมคมแต่มีน้ำหนักราวกับค้อนทุบตรงกลางใจที่เปราะอยู่

เงียบสงัดร่างเปลือยเปล่าในยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยหญิงสาวงดงามมากมาย พวกเธอต่างมีเสน่ห์และเล่ห์เหลี่ยม กลิ่นกายหอมเย้ายวนเหมือนไฟแห่งความปรารถนา แต่ลึกลงไปเขาไม่เคยคิดอยากได้ใครมาอยู่เคียงข้างจริง ๆ"..."ค่ำคืนนี้...แม้จันทร์ไม่เต็มดวง แต่คนตรงหน้ากลับเจิดจ้าเหนือราตรี เสน่ห์ล้ำพาใจลุ่มไหว เผลอไผลคล้อยตามใบหน้า หรือแท้จริง...ใจกลับหลงปฏิพัทธ์จันทร์เสี้ยวเสียแล้ว"เขาคิดคุ้นเธอรับได้จริง ๆ ใช่ไหมจันทร์เสี้ยว กลัวพรุ่งนี้เธอจะเสียใจกับสิ่งที่ทำ แต่เอ๊ะ ทำไม ฉันต้องสนใจเด็กคนนี้ด้วยทำไมต้องสนว่าเธอจะเสียใจ...เธอได้เงิน ฉันได้ตามสิ่งต้องการหัวใจมันไม่ซับซ้อน ปากหนาโพล่งถามเธออีกครั้งก่อนทุกอย่างจะสายเกินแก้"หยุดตอนนี้ยังทันนะ"เสียงทุ้มต่ำของเขาเหมือนมือหนักที่กลับลูบหลังเธออย่างระมัดระวัง จ้องมองเธอราวกับจะถามซ้ำแววตาคู่นั้น...ไม่ใช่ของลูกค้าที่ซื้อเธอด้วยเงิน แต่กลับทำให้หัวใจเธอสั่นไหวอย่างน่าประหลาดแม้จะอยากหยุด แม้จะหวั่นไหว แต่เพื่ออิสระของน้องพระจันท์ ความเจ็บปวดนี้เธอเลือกจะรับไว้เองอย่างน้อย...ค่ำคืนนี้ เธอก็ไม่ได้โดดเดี่ยวเสียทีเดียวอย่างน้อย...เขาก็ยังแคร์ความรู้สึกของเ

นกตีปีกบนต้นโพนกการ้องเค้านกแสก เสียงบทสวดส่งวิญญาณผู้ล่วงลับ ดังล่องลอยตามผืนลม บรรยากาศอึมครึมสรัวเปล่าเปลี่ยววิเวกวังเวง ผู้มาร่วมบางคนเห็นใจ บางคนซุบซิบตามประสาชีวิตมนุษย์สองมือเรียวพนมพร้อมธูป 1ดอก ควันลอยอบอวนเป็นเครื่องหมายสื่อถึงวิญญาณ ใบหน้าหม่นแววตาเศร้า"น้าจ้ะไม่ต้องห่วงพระจันทร์ หนูจะดูแลเขาให้""พระจันทร์ไหว้พ่อนะ"จันทร์เสี้ยวได้อ่านข้อความบางประโยคของน้าชายให้พระจันทร์น้องสาวได้รับรู้ ว่าพ่อรักเธอมากเพียงใดจันทร์เสี้ยวเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายพี่สาวว่าอย่างไรเธอก็ว่าตาม"ยังโกรธพ่ออยู่ไหมพระจัทร์""ไม่โกรธค่ะ หนูแค่ตกใจกลัว""เชื่อใจพี่นะ ฟังพี่ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนมีเหตุผลของมัน แต่พี่จะรักและปกป้องหนูเสมอพี่สัญญา"พระจันทร์มองหน้าพี่สาวอย่างตั้งใจแม้กระทั้งลืมกระพริบตา"ค่ะ"ใบหน้าอ้วนกลมเป็นสาลาเปาพยักสองพี่น้องเดินไหว้ขอบคุณแขกที่มาร่วมงานน้าของเธอ แขกส่วนมากเป็นคนในหมูบ้านเดียวกันเงาสองพี่น้องทอดผ่านมีเพียงเรา…ที่เป็นโลกของกันและกัน"ทินกรผู้ไม่ลำเอียงเมื่อยามลอยเด่นส่องแสงทุกย่อมหญ้า เมื่อคล้อยต่ำดับแสงทั่วล้า...ในห้องทำงานในบ้านสวนรัตติกาลพัดลมเย็นเข้าผิว เข