หลงเด็กบำเรอใจ

ห้องนอน

"เสี่ยคะ !"

เสียงออดอ้อนแหบผร่าดังสะท้อนในห้องกระจกอย่างแผ่วเบา พร้อมกับมือเรียวเคาะบานกระจกอย่างจงใจ เธอตั้งใจสร้างแรงเย้ายวน เกาะกุมยึดใจ ยากที่จะลืมไม่ลง

ดวงหน้าคมคายริมฝีปากแดงสดแนบชิดแผ่นกระจกใส หลังเปลือยเปล่านวลเนียนโน้มเข้าหา ผู้ที่อบอวลไปด้วยความแข็งแกร่ง อย่างศิโรราบ มอบกายให้เขาอย่างไร้ข้อแม้

หยดไอน้ำจากฝักบัวสั่นไหวค่อย ๆ จางเลือนหายไปภายใต้ภาพเคลื่อนไหวที่เร่าร้อนขึ้นเรื่อย

อ้อมแขนแกร่งตักตวงใช้งานมันอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย เพราะเป็นเพียงสินค้าอย่างหนึ่งเท่านั้นที่เขาใช้เงินซื้อมา 

ไม่ใช่ความรัก ไม่ใช่ความหลง มีเพียงลมหายใจร้อนผ่าว กับเสียงกระซิบที่ไร้ความหมาย

สำหรับเธอความยากจนทำให้เธอได้เลือกเส้นทางนี้ 

ในค่ำคืนนี้เป็นทั้งค่าตอบแทนและเดิมพัน...ที่อาจจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่

หากเธอสามารถจับใจเขาได้ เขาคือทางรอดสุดท้ายสำหรับการที่เธอไม่ต้องนอนกับใครต่อใครอีก

เธอจะได้เป็นคนของเขา 

แต่ทว่าสำหรับเขาแล้ว เธอคือของปลอมที่ซื้อมาเพื่อกลบร่องรอยของแท้ในยามหัวใจของเขาว่างเปล่า

และตำแหน่งภรรยา ข้างกายนี้เขาไม่ต้องการมอบให้อีกทั้งนั้น

...

เมฆเคลื่อนผ่านลอยไป ท้องฟ้ายามค่ำคืนนี้จากมืดมิดกลับแจ่มแจ้งเด่นชัดแต่กระนั้น ถึงท้องฟ้าจะสวยงามเพียงใดก็ไม่อาจเทียมความเหงาในใจของเขาได้

"เสี่ยคะ"

เสียงหวานอ้อนเดินเข้าหาชายผู้มอบความสุขให้เธอเมื่อครู่ 

กลิ่นควันบุหรี่ลอยคละคลุ้งถูกพ้นออกจากปากเพื่อปลดปล่อยอารมณ์  

ร่างสูงแข็งแกร่งมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันกาย

เสียงฝีเท้าของเธอใกล้เข้ามา ช้าแต่แน่วแน่ อย่างมีประสงค์แอบแฝง

เธอหวังสูงคิดว่าความเร่าร้อนเมื่อครู่จะตราตรึงใจเขา

เธออยากเป็นเมียตัวจริง

  แต่ชีวิตไหนเลยจะง่ายดังปลอกกล้วยเข้าปาก 

"เงินวางอยู่บนโต๊ะ ภายในห้านาทีผมไม่อยากเห็นคุณอีก"

เขาพูดเสร็จพร้อมกับหันหลังให้อย่างไร้เยื่อใย

แค่อีกก้าวเดียว... อีกเพียงก้าวเดียวเท่านั้นที่เธอจะสัมผัสตัวเขาได้

แต่ทุกอย่างหยุดลงจากคำสั่งที่เฉียบขาด 

ใบหน้าคมคายกับเรือนกายไร้ที่ติ จำใจต้องหันกลับไปแต่งตัว เก็บของ กำเงิน จากไปพร้อมกับความผิดหวัง

...เขายิ้มเยาะในใจ"เหมือนกันหมด"...

เธอไม่ใช่เพียงรายแรกที่เข้าหาเขาเช่นนี้ ผู้หญิงทุกคนที่นอนกับเขาต่างหวังว่าหลังจากนอนด้วยกันแล้ว 

จะจับใจเขาได้แต่เปล่าเลย...

ในทุก ๆ คืนกิตติลูกน้องคนสนิท จะนำหญิงสาวมาส่งถึงเตียง เขานอนกับผู้หญิงไม่เคยซ้ำหน้า...

ใช้เสร็จโปรยเงินนับหมื่นที่เป็นเพียงเศษเงินสำหรับเขา ให้พวกเธอเหล่านั้นเป็นค่าตอบแทน

เขาไม่เคยผูกใจกับใครซักคน

ภายใต้ความมืด แววตาว่างเปล่ามองทอดออกไปจากห้องที่อยู่มุมสูงสุดของโรงแรม

"นายครับ ผมส่งเธอกลับแล้วครับ"

"อืม"

"เรียกเพิ่มไหมครับ จะได้โทรบอกเจ๊แก้ว"

"ไม่ล่ะ เสียงของพวกเธอกลบเสียงในใจฉันไม่ได้สักคน"

"พวกเธอทำงานแบบนี้แต่ต่างหวังอยากเป็นเจ้าของฉัน"

"ไปพักเถอะฉันจะนอนแล้ว"

"ครับนาย"

บาดแผลที่เกิดขึ้นในชีวิตไม่ว่ากับใครต่างทิ้งร่องรอยไว้เสมอ

สำหรับเขาแม้มันผ่านมาแล้วถึงสองปีแต่แผลนั้นไม่เคยตกสะเก็ดเลย มันเหมือนอักเสบอยู่ตลอดเวลา

จากผู้ศรัทธาในรัก กลับกลายเป็นเกียจความรัก ไปโดยไร้ข้อโต้แย้ง ทุกครั้งที่หัวใจหวั่นไหวกับใครสักคน ความรู้สึกเจ็บปวดในตอนนั้น เขายังจำได้ดี มันมักย้อนกลับมา จนไม่อาจเริ่มต้นใหม่

การซื่อสัตย์ที่มอบให้เพียงฝ่ายเดียวมันไม่อาจรักษาคำว่าครอบครัวไว้ได้

...แต่ไม่ว่าเรือนร่างของผู้หญิงคนไหน จะเปลือยเปล่าขนาดใด ก็ไม่เคยหลอมละลายความหนาวในหัวใจของเขาได้...”

เมื่อก่อน

ความหอมของภรรยาคนงามเขาอยากแนบเธอติดตัวไปด้วยทุกที่ อ้อมแขนแกร่งโอบกอดภรรยาจากด้านหลัง กดริมฝีปากสัมผัสตามใจ

"ไม่ไปกับพี่เหรอคะ"

"ไม่ค่ะ อยากดูลูกน้องทำงานพี่ไปเถอะ"

ดวงตาคมเข้มฉายแววเปล่งประกายเมื่อมองภรรยาตั้งใจทำงานช่างมีเสน่ห์ ดึงใจสามีเช่นเขาให้ตกหลุมรักในตัวภรรยาทุกวัน

 ความหมั่นเขี้ยว เขากดจมูกหอมฟอดใหญ่ ๆ ซ้ำครั้งไม่รู้เบื่อ

"ไปได้แล้ว"

มือเธอตีเบา ๆ ไปที่แขนแกร่ง พร้อมออกปากไล่ พลางเอียงแก้มให้หอมเหมือนว่าเธอเองก็ไม่อาจขาดเขาได้

...เขาว่ากันว่า ความลับไม่มีในโลก 

แต่แล้ว วันนั้นโลกได้ค่อย ๆ เผยความลับบางอย่างออกมา 

การเซอร์ไพรส์ที่ตื่นเต้นยิ่งกว่าเมื่อ เขาเสร็จธุระก่อนกำหนดและกลับบ้านก่อนเวลา

"ครูคะ หน้าจอกล้องวงจรปิด มันมืดค่ะ ไม่รู้เป็นอะไร"

"ครับพี่เก๋ผมไปดูให้"

เพียงไม่นานจากหน้าจอมืด ๆ ของทีวี กลับสว่างวาบขึ้นมา เขาไล่ตรวจเช็คภาพทุกชั้นจนไปถึงชั้นที่ 12 ห้องนอน

พบผู้หญิงคนหนึ่ง ใช่เธอคือเจ้าของห้อง ภรรยาของเขา

และชายอีกคนเดินตามออกมา 

"ป้าครับคนนี้ใคร"

"ช่างซ้อมบำรุงค่ะ"

เมื่อทราบที่มาที่ไปของชายผู้เดินตามหลังภรรยาเขาพยักหน้าเป็นการรับรู้ เบา ๆ 

หัวใจกลับร้อนรุ่มแปลกพิกล จู่ ๆ ความรู้สึกสงสัยผุดขึ้นอย่างเงียบ ๆ กับความสัมพันธ์ภรรยาของตน และนายช่างผู้นั้น

ทำไม? เขาถึงออกมาจากห้องนอนถึงแม้จะคนละเวลา

แปลก!

เขาเฝ้าสังเกตภรรยา แต่ไม่พบสิ่งใดผิดปกติ

ลิลสร้างความน่ารักเสมอต้นเสมอปลายในหน้าที่ของศรีภรรยา สิ่งเหล่านั่นค่อย ๆ ฝังกลบรอยร้าวในใจที่เกิดขึ้นเพียงเล็กน้อย ราวผงฝุ่นได้มิด และมันก็เรือนหายไปพร้อมกับกาลเวลา

ชีวิตคู่อบอุ่นหวานชื่นไม่มีสถานการณ์ที่สร้างความหวาดระแวงแก่เขาแม้แต่น้อย

วันที่โลกอยากบอก

แต่แล้ววันหนึ่งโลกที่เก็บงำทุกอย่างเอาไว้ได้เปิดเผยความจริงอันแสนเจ็บปวดสำหรับสามีผู้ภักดีเช่นเขา

"ที่รักพี่ไปสอนแล้วนะครับ ไปกับพี่ไหม"

"ไม่ค่ะอยากดูลูกน้องทำงาน"

เธอส่งสามีขึ้นรถ ใบหน้าเปื้อนยิ้มพร้อมกับโบกมือลา ทันทีที่สามีลับสายตา เธอกลับขึ้นห้องตามเช่นเคย

มีใครบางคนเฝ้าคอยอยู่ในห้อง หยดน้ำที่พึ่งผ่านการอาบน้ำมาหมาด ๆ ยังเกาะบนเนื้อเนียน แข็งของกล้ามเนื้อ ชวนให้อีกฝ่ายมองอย่างไม่วางตา 

แขนแกร่งโอบเธอไว้แน่นไม่ให้ขัดขืน

"ลิลยังไม่ได้อาบน้ำเลยค่ะ"

"ผมทนไม่ไหวแล้ว เราไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งหลายวัน"

"ไม่รู้ล่ะคุณต้องชดเชยทั้งตอนนี้ และเย็นนี้ ผมจะรอที่สวนด้านหลัง"

ไร้เสียงพูดคุย มีเพียงการสัมผัสเร่าร้อนหวือหว่าของคนทั้งสองที่เต็มใจมอบความสุขแก่กัน 

...ชีวิตแต่งงานของลิลมีความสุข เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง สามีรักเธอสุดหัวใจ เงินทอง ข้าวของไม่เคยขาดมือ

 แต่โอ๊ตชายคนรักในวัยเรียน เขาเป็นรักแรก รักเดียวที่เธอห่วงหาอาทร  

ทั้งคู่ จากกันเพราะถูกครอบครัวของฝ่ายหญิงไม่ยอมรับความรักในวัยเรียน แถมความจนของฝ่ายชาย ยิ่งผลักใสให้ทั้งคู่ไกลห่างกันริบ ยากจะหวนคืน

การกลับมาพบกันในวันนี้ วันที่เปรียบเสมือนทางคู่ขนานที่ไม่มีเส้นบรรจบ ทั้งสองต่างแต่งงานและมีครอบครัว 

ความต้องการของใจ ถ่านไฟเก่าที่ไม่เคยมอดไหม้ มันปะทุกรุ่นอยู่ภายในใจบัดนี้ได้ลุกฮือ โหมกระหน่ำอีกครั้ง ข้ามเส้นศีลธรรม 

แม้ผิดแต่ใจปรารถนา 

แม้บาปขอชดใช้ในชาติต่อไป

ขอโทษจากใจสามีแต่เธอไม่อาจขาดเขาได้อีก

เสียงหายใจถี่รัว ได้เริ่มขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่างไม่รู้เหนื่อย จนกระทั่งความคิดถึงได้จางหายไป ทั้งคู่ผล็อยหลับไปในอ้อมกอดคนที่รัก

...เสียงใส่รหัสหน้าประตูห้อง

ติ๊ด

ปลุกให้ร่างบางตกใจตื่น ดวงตาเบิกโพลง หัวใจเต้นแรงรัวราวกลองศึก รีบเขย่าเรียกชายชู้ให้ตื่น 

"เกิดอะ..."เสียงชายหนุ่มหลับบนเตียงรู้สึกตัวถาม

ลิลจุปากส่งซิกเป็นการเตือนห้ามพูด…ชี้นำให้ไปซ่อนตัวยังระเบียง 

ไม่นานประตูเปิดออก สามีของเธอกลับมา

ทิวสน เห็นภรรยาอยู่ในชุดคลุม ก็เข้าสวมกอด

"ไปอาบน้ำเร็วค่ะ จะได้สดชื่น"

"มาเหนื่อย ๆ ขอกอดให้ชื่นใจหน่อย "

"ถ้าช้า ก็เสียว่าเวลาทำอย่างอื่นนะคะ"

ประโยคหวานหว่านล้อม เขาจึงยอมไปอาบน้ำแต่โดยดี 

เป็นโอกาสให้ชายชู้ออกตัวจากที่ซ่อน

"คืนนี้ผมรอคุณนะ ไม่มาไม่กลับ"

คำพูดทิ้งท้ายจากชายคนรักที่ไม่ใช่สามี 

ทิวสนออกจากห้องน้ำสงสัยภรรยาคุยกับใคร "เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงเหมือนมีคนอยู่กับคุณ"

"เสียงฉันดูมือถือค่ะ"

...ตอนกลางดึกเงียบสงัด

ร่างบางแกะตัวออกจากแขนแกร่ง นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน สามีของเธอหลับไหลเพราะฤทธิ์ยาแก้แพ้บวกกับความเหนื่อยล้าจากการทำงาน

เสียงประตูปิดลงอย่างเบามือ ร่างบางในชุดนอน เดินหนีหายไปยังสวนหลังโรงแรมจุดนัดพบ

ความโหยหา ปลดเปลื้องทุกอย่าง ใช้ใจสัมผัสใจ เรือนร่างสัมผัสกัน หล่อหลอมคนทั้งสองเวลาผ่านไปเนิ่นนาน

โดยที่คนทั้งคู่ไม่รู้เลย ว่าหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง 

แม้ที่ตรงนั้นเปลี่ยวลับสายตาคน แต่มันก็มีคนจำพวกที่ชอบธรรมชาติมาแอบนอนประจำ

กิตติลูกน้องคนสนิทของทิวสนเดินออกมาตามหาแมวที่ตนเลี้ยงไว้

แต่กลับมาเจอแมวขโมย เขาหยุดนิ่งตั้งสติคิดทำอย่างไรดี ก่อนตัดสินใจ

ใช้มือถือโทรหาผู้เป็นนาย....

ความเหนื่อยล้า และฤทธิ์ยาส่งผลให้เขาหลับลึก แต่ต้องตกใจตื่นกับเสียงมือถือ มือหนาคว้ามาด้วยความพร่ามัวของตาที่สู้แสงของโทรศัพท์ในความมืด

หน้าจอปรากฏว่า กิตติลูกน้องคนสนิท วิดิโอคอลมา

มันสร้างความแปลกใจไม่น้อย 

ในทันทีที่กดรับสายของกิตติ ภาพตรงหน้า เป็นเงาตะคุ้ม แต่พอรู้ว่าเป็นชายหญิงกำลังพลอดรักกันในที่ลับตา

แต่สิ่งที่มันกระตุกใจเขา โทรศัพท์สมัยใหม่สูมได้ไกลและชัดเจน

มือสั่นเทากำมือถือแน่น มีบางอย่างเยียบเย็นแทรกในใจ มันไม่ใช่ความเจ็บ แต่ทันเป็นความชา วินาทีนั้นเหมือนหัวใจของเขาจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ

เตียงว่างเปล่า กับภาพเคลื่อนไหวของคนสองคนตรงหน้า

แววตาเริ่มแดงก่ำ น้ำน้อยที่ตาเขาพยายามไม่ให้มันหล่นแม้เพียงสักหยด 

แต่ก็ไม่อาจต้านทานได้ มือที่กำแน่นร้าวไปถึงกระดูกเขากดตัดสายทันที

"เก็บหลักฐาน"

คำสั่งสั้น ๆ แต่เฉียบขาด ถูกส่งถึงลูกน้อง เพราะเขาไม่อาจทนมองภาพพวกนั้นได้อีกต่อไป