All Chapters of The Billionaire's Perfect Match: Chapter 11 - Chapter 20

Raven Elise’s Point of ViewUmagang umaga pa lang, alam kong may mangyayaring hindi maganda. Yung kutob ko, parang kulang na lang may drum roll habang pinapanood ko si Dean na papasok sa banyo na akala mo wala siyang kaaway sa mundo. May hawak pa siyang towel at toothbrush, tapos ang gupit niya, as usual, perpekto na naman. Pero hindi niya alam, kagabi pa ako may balak.Kasi naman, sino ba naman ang hindi mabubwisit? Yung full-length mirror ko na binili ko pa sa antique shop sa San Juan, binasag niya. As in winasak. Para daw hindi ko makita kung gaano ka “daring” ang mga outfit ko. Excuse me? Hindi ko kasalanan kung wala siyang taste. At definitely hindi ko kasalanan kung mas gusto ko ang sarili kong reflection kaysa sa pagtingin niya sa akin na parang lagi akong may atraso.So ayun, habang nagsisipilyo siya sa loob ng banyo, hinihintay ko yung magic moment. Yung makikita ko siyang mapapasigaw dahil ginawa kong freezer level ang tubig sa shower. Nilagyan ko ng konting trick yung water

Raven Elise’s Point of View“Hoy, Raven Elise Scott-Kingsley! Anong klaseng kabaliwan ‘tong ginawa mo?!”Napangiti ako habang inaayos ang buhok ko sa harap ng salamin. Tinawag niya ako gamit ang buong pangalan ko. That means I won. Tinakpan ko ang tenga ko habang tuloy-tuloy ang sigaw ni Dean mula sa garahe.Lumabas ako ng kwarto, dala ang kape ko, at pababa sa hagdanan na parang walang kasalanan. Nakita ko siyang parang dragon na nalaglag sa volcano.“Are you out of your mind?! You painted my Bugatti pink. With glitter, Raven! Glitter!”Umikot ako sa kusina na parang runway model. “Correction. *Rose Quartz Pink*. At konti lang naman ang glitter. Accent lang, babe.”Babe. Ayun na. Sumingasing siya.“Alam mo ba kung magkano ‘yung kotse na ‘yon?! That’s a collector’s item. Limited edition! Tapos ginawa mong Barbie car?!”“Barbie’s got good taste. Ikaw lang ang may problema,” sagot ko sabay lagok ng kape.“Problema? I swear, Raven, kung hindi lang tayo kasal, matagal na kitang pina-depor

Raven Elise’s Point of ViewBihira akong kabahan sa mga events. I’ve been to fashion shows, wild concerts, and one time, sinugod ko ang wedding ng ex ng kaibigan ko. Pero itong silent auction na 'to? Mas kabado pa ako kesa sa finals ng Math dati.Bakit? Kasi wala akong idea kung ano ang ginagawa ko rito.“Dean,” bulong ko habang inaayos ang suot kong long black dress. “Anong klaseng event ‘to ulit?”“Silent auction,” malamig niyang sagot, habang tinitimpla ang whiskey niya. “You bid through paper, not shouting. Don't make a scene.”Napangiwi ako. “You didn’t even brief me!”“You said you can handle anything. Consider this a test.”“Test your face,” bulong ko sa sarili ko habang ngumiti sa isang matandang babae sa harap namin. “Oo naman, kaya ko ‘to. Easy peasy.”I smiled, nodded, and tried to act like I belonged.Everything in the room screamed "elite." From the glinting chandeliers to the wine na mas mahal pa yata sa electric bill ko. I kept sipping the champagne and pretending I und

Raven Elise’s Point of ViewIlang araw na kaming parang walking time bomb ni Dean. Parang kahit pag-ubo ko sa sala, kasalanan ko na agad. Kahit siya rin, pag huminga ng medyo malakas, gusto ko na siyang batuhin ng remote.Pagkatapos ng sabunutan showdown with Valerie at ang epic na viral video, tahimik na naman siya. Wala na ngang side comment, wala rin pang-aasar. Pero ang pinaka-hindi ko kinaya?Wala siyang sinabing *anything* nung nakita niya ang painting ko na pinatungan ko ng LED lights para lalo siyang mainis.Ang sakit.Tuesday night. Maulan. Netflix-and-chill weather. Pero syempre, wala kaming Netflix. At lalong walang chill.Naka-upo ako sa gilid ng kama habang pinapanood ko si Dean na naglalakad papasok ng room naming dalawa oo, may dalawang kama pero nasa iisang kwarto. At ngayong gabi, nagdala siya ng—"Dean," singhal ko. "Bakit ka may dalang anim na unan?"Tumingin siya sa akin na parang ako ang tanong."Don’t touch me tonight.""Bakit? Natatakot ka na baka mahulog ka uli

Raven Elise’s Point of ViewAkala ko simpleng grocery run lang ‘yon.Kaming dalawa ni Dean, lumabas para bumili ng pasta ingredients dahil ang hiling niya daw carbonara for dinner. And yes, niyaya niya ako. Voluntarily. Walang bribery, walang blackmail. So of course, napa-“wow” talaga ako. Progress, diba?Wrong.Paglabas namin ng grocery at paglakad papunta sa kotse sa parking lot, nag-umpisa na naman ang usual petty war naming dalawa.“Why did you buy three packs of bacon?” tanong ni Dean habang may hawak-hawak na eco bag, kita ang pag-irap niya.“Bakit? Mahirap ba magluto ng carbonara na may tamang amount ng bacon? Or gusto mo 'yung tipid style mo na lasang itlog at guilt?”“Carbonara is supposed to have a balance—”“Oh wow, si Gordon Ramsay ka ba?”He rolled his eyes. “I swear, kung pwede lang i-air fry ang bibig mo, matagal na kitang niluto.”“Gusto mo? Ibo-boil kita sa sarili mong ego!”At sa tindi ng inis ko, naitulak ko siya ng bahagya sa balikat.Harmless. Light push. Walang n