He was born to lead and never questioned. While she was born to fight and never obey. When fearless troublemaker Raven Scott is forced into a fake engagement with arrogant billionaire Dean Kingsley by their powerful families, sparks don’t just fly they explode. He’s used to control, silence, and absolute obedience. She’s built on rebellion, fire, and brutal honesty. They hate each other’s guts but have no choice but to play the perfect couple to protect their inheritance. Behind closed doors, they clash like fire and gasoline. But hate has a wicked way of turning into something else. And the most dangerous game of all... might just be love.
View MoreRAVEN ELISE POINT OF VIEW
Hindi ko alam kung anong klaseng kabaliwan na naman ‘to. Pagpasok ko pa lang sa malawak na dining area ng ancestral house namin sa Forbes Park, ramdam ko na agad ang tensyon. Lahat ng ilaw bukas. Kumikinang ang chandelier. Kumpleto ang pamilya. At mukhang may masamang balak ang mga matatanda. Si Mama, nakaupo sa pinakadulo ng mesa, naka-cross arms at ‘yung mukha niya ay parang nagsasabing “Don’t even try to run.” “Raven,” she said, her voice commanding. “Umupo ka na. May kailangan tayong pag-usapan.” Umupo ako nang may kaba sa dibdib. Pakiramdam ko may paparating na delubyo. Napatingin ako kay Uncle Edward, ‘yung malupit na ama ni Dean Kingsley. Oo, that Dean. Yung lalaking pinaka-ayaw ko sa buong mundo. At paglingon ko sa kanan ko... Putcha. Nandito siya. Dean Kingsley. Mas gwapo siya ngayon, mas brusko, mas mukhang problema. Pero ganun pa rin ang aura niya. Yung tipong bossy, entitled at parang alam niya lahat ng sagot sa mundo. Nakaupo siya na parang siya ang may-ari ng lugar, ‘yung mga mata niya diretso lang sa akin na parang sinasabi: “Of course you’d still look like trouble.” “Seriously?” I laughed, hindi makapaniwala. “This is a joke, right?” Hindi siya ngumiti. Walang bahid ng biro sa mukha. “This isn’t a joke, Raven,” sabi ni Mama, seryoso. “You and Dean are getting engaged.” Halos malaglag ang panga ko. “Engaged? As in, to him?” “Yes,” sagot ni Uncle Edward. “It’s part of the agreement. Your father and I made this deal years ago. And now it’s time.” “Ano ‘to, arranged marriage? This isn’t the 1800s!” Napailing si Dean. “Trust me, I’m not thrilled either.” “Then don’t agree to it!” sigaw ko. “You’re a billionaire, I’m doing fine on my own. Why the hell would we need this stupid engagement?” Doon pumasok si Mr. Drake, ang legal executor ng pamilya. Suot niya ang itim na suit at hawak ang isang makapal na folder. “There’s a clause,” he said flatly. “In the inheritance contract. Both parties must be engaged and show stability as a couple for at least one year before the assets are passed down.” Umikot ang paningin ko. “You’ve got to be kidding me.” Dean clenched his jaw. “How much are we talking about?” “Billions,” sagot ni Mr. Drake. “Both families’ shares combined.” Tahimik. Bigla. Parang lahat ng ingay sa mundo nawala. Billions. Napatingin ako kay Dean. Napatingin din siya sa akin. Pareho naming alam. This isn’t about love. This is business. “I’ll pretend if you will,” bulong niya sa akin, mababa ang boses. I smirked. “I’ve faked worse.” Tumayo si Mama. “So you both agree?” I took a deep breath. Tumango si Dean. Napilitan din akong tumango. “Fine. But this is just for the money. Don’t expect anything more.” “You couldn’t afford me anyway,” sabi ko, nakataas ang kilay. “Good,” he muttered. “Because I’m not interested.” At doon nagsimula ang kapalpakan ng taon ko. Fake engagement with my childhood enemy. Mukhang malalaman ng buong mundo kung paano ako magpanggap. Pero isang bagay lang ang sigurado... Hindi ako basta-basta magpapatalo kay Dean Kingsley. Kahit pa magkukunwari kaming lovers sa harap ng pamilya. Kahit pa kailangan naming magpanggap para lang sa mana. Pero akala ko hanggang fake engagement lang ang kabaliwang 'to. Akala ko scripted lang, pang-harapan, pang-papogi sa media at sa mga investor ng magkabilang pamilya. Pero hindi. Mali ako. “Kailangan din namin ng apo,” biglang sabat ni Mama, kasabay ng pagtango ni Uncle Edward. “Hindi lang pera ang usapan dito. Legacy ito.” Halos masamid ako sa tubig na iniinom ko. “What?” Dean stiffened beside me. “Excuse me?” “We want heirs. Bloodline continuation,” seryosong sabi ni Uncle Edward habang nililipat ang tingin mula kay Dean papunta sa akin. “The inheritance will not be fully released until we are assured na the next generation is secured.” Napatigil ako. Napatingin ako kay Dean. Parang huminto ang mundo. Apo? As in... bata? Baby? Sinubukan kong magsalita pero parang may nakabara sa lalamunan ko. Si Dean naman, nag-angat lang ng kilay habang nakatitig sa akin, clearly just as horrified. Hindi kami nagsalita. Nagkatinginan lang kami. Matagal. Para bang may silent war na nangyayari sa loob ng mga mata namin. “Are they freaking serious?” ang tanong sa tingin ko. “Apparently,” ang sagot sa mga mata ni Dean. Sabay kaming napairap. Sabay din kaming napalingon sa parents namin, parehong expressionless, parehong determined. Nag-iwas ako ng tingin. Kahit na hindi kami nagsasalita, ramdam ko ang pagka-disgusto ni Dean. Ramdam ko kasi pareho kami. Yuck. A baby? With him? Seriously? Napailing ako. “This wasn’t part of the deal.” “It is now,” sagot ni Mama, malamig. “You two need to prove that you’re committed. And eventually, build a family.” Dean let out a low curse under his breath, barely audible. Ako naman, napapikit, pigil ang hinga. “Ano ‘to, baby-making factory?” sarkastikong bulong ko. “I’m not doing this,” sabi ni Dean, diretso sa mga magulang namin. “I agreed to pretend. That’s it. No kids. That was not discussed.” “Dean,” mahinahon pero mariing sagot ni Uncle Edward, “do you want your full inheritance or not?” He clenched his jaw. Ako din. Halos sabay kami ng reaksyon. Tumingin siya sa akin. Tumingin din ako sa kanya. Parehong galit. Parehong disgusted. Parehong trapped. Pero alam naming pareho… we’re too deep in this. Kailangan naming panindigan ang pinasok namin. “Fine,” sabay naming sabi. At sabay rin kaming napahinto. Sabay din kaming napatingin ulit sa isa’t isa, halos sabay pa ang inis sa mukha. “I mean... yeah. Whatever,” dagdag ni Dean habang pinisil ang sintido niya. I rolled my eyes. “Don’t touch me.” “Don’t flatter yourself,” he shot back. Gusto kong sapakin siya. Pero kailangan kong ngumiti. For the deal. For the money. For the goddamn legacy. Pekeng ngiti. Pekeng pagkakaintindihan. Pekeng future. Pero isang totoo lang: We’d both rather crawl through hell than make a baby together. Pero kung kailangang magpanggap, sige. Game. Kahit na sa loob-loob namin, gusto naming mag-umpugan ng ulo sa pader. Welcome to hell. Population: me and Dean Kingsley. “Hindi naman kailangang agad-agad,” mariing dagdag ni Mama habang nilalagyan ako ng ulam na nagpabalik sa'kin sa realidad. “Pero hindi rin puwedeng abutin ng sampung taon bago kayo magka-anak.” Dean shifted uncomfortably beside me. Napahawak siya sa baso niya ng tubig, waring naghahanap ng lakas ng loob—or baka naghahanap ng lason para uminom na lang at matapos ang lahat. “Do you understand how insane this is?” bulong ko sa kanya habang nakayuko, kunwaring abala sa pagkain. “Trust me, I’m right there with you,” sagot niya, parehong tono ng frustration sa boses niya. Pasimple kaming nagkatinginan, parehong para bang gusto nang sumabog. Ang ironic lang talaga. Ten years kaming hindi nagkita. Ten years of peace. Tapos ngayong bumalik siya sa buhay ko, kasabay pa nito ang balitang kailangan kong magpanggap na mahal ko siya. Worse, magpanggap na pwede ko siyang makasama forever. Napatingin ako kay Dean. Nakasuot siya ng dark gray suit, kasing linis ng corporate resume niya. Masyadong perpekto. Masyadong mayabang. Masyadong... Kingsley. Still the same smug jerk from when we were kids. Mas malaki lang katawan ngayon. Mas malalim lang ang boses. Mas... nakakainis. Biglang ngumiti si Mama sa amin. “You two are the perfect match,” aniya habang hawak ang wine glass niya. “Opposites attract.” Oh, please. Dean forced a smile. “Of course, tita,” sagot niya. Pekeng ngiti. Parehong sa akin. Parehong scripted. “You’ll learn to love each other,” dagdag ni Uncle Edward. “Marriages like this built our empire. Arranged, strategic, and successful.” “Romantic,” I muttered under my breath. Dean glanced at me with a mix of annoyance and amusement. “Can’t wait for our honeymoon.” I kicked him under the table. “Aray,” bulong niya habang napangiwi. “What was that?” tanong ni Mama. “Nothing po,” sabay naming sagot. Wala na. Wala na akong kawala. If I walk away from this deal, mawawala ang kompanyang pinaghirapan ko. The trust fund. The legacy. Everything. Same with Dean. Lahat ng pinundar niya sa Kingsley Enterprises, mawawala if he backs out. It’s a trap. But a gold-plated one. Pagkatapos ng hapunan, dinala kami ng parents namin sa study room. Doon ipapapirma ang engagement contract. “I had the lawyers draft this yesterday,” sabi ni Mr. Drake habang inaabot ang mga papel. “Once you both sign, the engagement becomes official. The wedding is scheduled six months from now.” Dean let out a low whistle. “Fast, aren’t we?” “The board wants results,” sagot ni Uncle Edward. “We don’t have time for slow romances.” Tumango si Mama. “And we want grandkids before we retire.” Bigla akong natawa. As in tawang may halong pagkabaliw. “Wait—so you’re serious?” tanong ko, kahit alam ko na ang sagot. “Yes,” sabay-sabay nilang sagot. Dean just sighed and pinirmahan ang papel. I stared at him. “What? You’re signing it that easily?” “Don’t act like you’re not going to,” he said without looking at me. “We both know what’s at stake.” Hindi ko agad kinuha ang pen. Tumingin muna ako sa kanila—kay Mama, kay Uncle Edward, kay Mr. Drake... then kay Dean. Minsan gusto ko na lang tumakbo. Gusto kong ipagsigawan na hindi ako puppet na puwedeng itali sa kahit sinong lalaki para lang sa business at legacy. Pero... hindi lang sarili ko ang pinoprotektahan ko. May kompanya akong binuo. May mga taong umaasa sa akin. At tulad ni Dean, alam ko ang presyo ng no sa puntong ito. Huminga ako nang malalim at pinirmahan ang kontrata. Sa bawat stroke ng ballpen, parang may parte ng sarili kong nawawala. “Congratulations,” sabi ni Mr. Drake. “You’re officially engaged.” “Engaged to my childhood nightmare,” bulong ko. Dean raised an eyebrow. “Sabi mo yan as if you’re a dream to be with.” Bumuntong-hininga ako. “We’re gonna hate every minute of this.” “But we’ll look amazing doing it,” Dean said with a smirk. Ugh. Kakainis talaga ‘tong lalaki na ‘to. Paglabas namin ng study room, may press na agad sa labas ng mansion. Flashing lights. Cameras. Mics. Dean wrapped his arm around my waist. “Smile. We’re in love, remember?” I wanted to elbow him right there. Pero ngumiti ako. For the cameras. For the money. For the lie. “Yes,” sabi ko habang kinikindatan ng media. “We’re so happy.” Dean leaned in, whispering through his teeth. “You owe me a real smile next time.” “You owe me a new life,” I whispered back. Nagkatawanan ang media habang pinipicture-an kami, pero sa likod ng lahat ng ngiti at ilaw, isang bagay lang ang totoo: This isn’t love. This is war. And I intend to win.Raven Elise POV Paglabas namin ng vine-covered pavilion, riyan kami naglakad, tahimik na rumaradyo ang sariling tibok ng puso. Wet dress? Okey lang. Soaked suit? Pasok. Pero may mga mata pa rin sa amin—asiatica, European tourists, staff—all captivated by our drama-slash-romance. Hindi kami nagpaapekto. We owned that moment.Dinala niya ako sa mismong veranda overlooking the vineyard at ang ilaw ng buwan ay nagkhiliti sa aking basa at matagal nang giniling na puso. He wrapped the towel around us both. Imitasyon na lang ng bride and groom retreat, pero mas wild.“Naalala mo noong una tayong nag-away dito?” tanong ni Dean, mahina.“Nakakalimutan man ako madalas, hindi ko nakakalimutan kung kailan ako dinala mo dito,” sagot ko, nakaluhod siya sa harap ko para hindi maramdaman yung dip ng veranda.Tumango siya. “At naalala mo rin yung dahilan?”“Excuse me?”“Yung unang dinner. Ikaw ang nag-pour ng Merlot sa jacket ko. Akala ko wala kang paggalang.”Napatawa ako. “Akala ko pregnant ako sa
Raven Elise’s Point of ViewMaagang umaga na kami dumating sa vineyard retreat. Dreamy vibes: rolling hills, rows of vines, chandeliers nakasabit sa mga puno for that Pinterest-worthy effect. Perfect setting para sa restorative weekend (o eso ang sabi ni Dean sa contract briefing). Pero we all know: kahit gaano ka-romantic ang lugar, kapag kasama ako at ang future husband kong sinaing ang kalaban sa katatawanan, expect chaos.First day, first mistake: tinuruan nila akong mag-wine tasting. Nang mag-"sip" ako ng Merlot at mukhang wine connoisseur, nakapikit na. Nang lumapit si Dean—nakasuot ng linen blazer na pampainit ng puso—tinanggal ko ang baso niya at minix ng Chardonnay.“Raven!” utol niya habang kumikirot ang kilay niya. “Ano’ng ginagawa mo?”“Experimenting,” sagot ko, pilit na kalmado. “Mas adventurous.”Tumingin siya sa pyesta ng alamak ko sa virb, sabay inabot ng glass. Boardwalk ang itsura ng runway, pero kulang stigma na disastrous fashion line.Pero hindi iyon ang climax. H
Raven Elise POV "Alin ba naman kasi ang hindi ko pa napapasok sa bahay na 'to?" bulong ko habang iniikot ang mata ko sa study ni Dean. Boring na kulay grey ang walls, naka-align lahat ng libro, may tatlong monitors sa table, at parang wala yatang kahit anong kaluluwa ang ever nanirahan dito.Pero hindi iyon ang dahilan kung bakit ako narito. Nope. Naka-trip ako ng curiosity overload nang makita ko kaninang umaga na may maliit na itim na notebook sa ilalim ng couch. At dahil Raven Elise ako, syempre, hindi ko pinalampas. Di ba nga, curiosity kills the cat—pero satisfaction brings it back to life.Naupo ako sa leather chair, binuksan ang notebook, at nanlaki ang mga mata ko. Therapy notes. May date pa bawat entry. At ang handwriting?“March 10 – The tension in the house is suffocating. She’s loud, chaotic, always trying to get a reaction from me. I don’t know why she affects me this much.”Umiling ako. "Aba ayos ka ah, Mr. Stoic. Deep pala ‘tong taong ‘to."Pinagpatuloy ko pa. Parang t
Raven Elise POV"Dean!" sigaw ko habang binubuksan ang bawat pinto sa bahay na parang baliw. "Nasaan si Loki? Huwag mong sabihing ginawa mo siyang throw pillow ha!"Walang sumagot. Typical. Pero hindi ako titigil. Hinanap ko sa ilalim ng sofa, sa loob ng cabinet, sa laundry basket. Kahit sa ref sinilip ko, baka naman sinubukan ni Loki maging yogurt.Nang walang resulta, dumiretso ako sa opisina ni Dean. Ibinangga ko ang pinto. Nakaupo siya roon, tahimik, habang nagbabasa ng report. Hindi man lang lumingon."Nasaan ang pusa ko?""I have no idea what you're talking about," sagot niya nang malamig. "Your cat probably ran away from all your screaming.""Baka kasi niligpit mo! O binenta sa black market! Or worse, pina-kidnap mo!"Dean finally looked at me. "Are you insane?""Yes! Kasi nawawala si Loki at ang huling taong nagalit sa kanya ay ikaw!" Nakaturo ang daliri ko sa kanya na parang baril. "Hindi mo ba maalala yung nangihi siya sa loob ng sapatos mo? Sabi mo ipapahuli mo siya.""That
RAVEN ELISE POINT OF VIEW Mataas ang ceiling ng ballroom at punong-puno ng chandeliers na parang may kasamang babala: kumilos kang classy o lalamonin ka ng alta presyon ng high society. Pero heto ako, naka-red gown na may high slit, hawak ang champagne at ini-scan ang crowd na parang nagha-hunting.Dean stood a few meters away, surrounded by business elites. Suot niya ang signature tuxedo niya na parang laging press release ng perfection. His face was neutral, emotionless, stoic. Walang bahid ng ngiti. As usual.Lumapit siya nang konti sa akin. Pabulong ang tono. "Behave, Raven.""Wow, sino ‘to, king of commands? Kalma lang, hindi ako bomba na puputok sa gitna ng party," sagot ko habang pasimpleng iniikot ang baso."Just don’t embarrass me in front of them," aniya."Wow, them. Hindi tayo. Parang di mo asawa ‘tong kausap mo."Napangiwi siya. "Let’s not do this here."Pero ang problema, I was already doing it. Kasi I’ve had enough of pretending. Sa totoo lang, bakit ko nga ba kailangan
Raven Elise POV “Hindi ako natatakot, okay?” mariing bulong ko habang nagta-try akong itulak ang elevator door. “Pero kung hindi ‘to bumukas in the next two minutes, puputulin ko ‘tong bakal gamit ang frustration ko sayo, Dean!”“Don’t be dramatic,” sagot ni Dean, nananatiling kalmado habang naka-kross arm sa isang sulok. Suot pa rin niya ‘yung Armani suit na parang hindi niya pinapawisan kahit walang hangin dito.“Ay sus,” singhal ko. “Easy for you to say. Ikaw ‘tong sanay sa closed spaces, cold hearted ka kasi.”He rolled his eyes. “We’re stuck, Raven. Yelling at me won’t magically open the elevator.”“Eh bakit ka ba kasama ko ngayon? This was supposed to be my solo trip to the spa. Hindi ko kailangan ng bodyguard na may stick sa puwit!”“Excuse me?” Umangat ang kilay niya. “You practically begged me to come. Sabi mo you’ll get lost sa parking if I don’t tag along.”“That was before I knew the elevator was gonna commit suicide while we’re in it!”He groaned and leaned his head back
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments