All Chapters of สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ: Chapter 101 - Chapter 110

"..." เซียวลี่หยางก้มมองมือของนางที่กำลังกำมีดสั้นในมือแน่น บนปลายมีดมีรอยคราบเลือดติดอยู่ปะปราย เมื่อครู่เหมือนทันได้เห็นนางแทงคนเพื่อช่วยเขาอยู่สองสามคน ไม่รู้ว่าเวลานี้เพราะเข้าตาจน ศัตรูจึงแปรเปลี่ยนเป็นมิตร และศัตรูของก็ศัตรูคือศัตรูหรือไร นางจึงยอมช่วยเขาไว้แบบนี้"เซียวลี่หยาง มีคนมา!" เจียงเยี่ยนฟางหันไปในความมืด ดวงตาจดจ้องไปไกล หวังจะมองทะลุผ่านต้นไม้ที่บดบังเส้นทางเบื้องหน้าทั้งที่เป็นไปไม่ได้นางได้ยินเสียงเท้าของคนมากเกินกว่าคนของเซียวลี่หยางที่วิ่งผ่านนางไปเป็นกลุ่มแรก และย่อมไม่ใช่กลุ่มคนที่รั้งอยู่กับเติ้งอู๋เพื่อกันคนให้พวกเขา ดังนั้นจึงมั่นใจได้ว่าไม่ใช่คนของเซียวลี่หยางแน่"ไป!" คราวนี้นางเป็นฝ่ายดึงมือเขาวิ่งด้วยตนเองเพราะรู้ว่าต้องไปทางไหน"ตามข้า" เซียวลี่หยางขยับขาก้าวไปข้างหน้าให้เร็วกว่าเดิม เป็นฝ่ายวิ่งนำก่อน มือหมุนวนเปลี่ยนเป็นฝ่ายกุมข้อมือของเจียงเยี่ยนฟางไว้แทน ด้วยรู้ว่านางไม่สามารถใช้สายตาในความมืดได้ดีเท่าไรนัก เพราะเมื่อครู่ในตอนที่วิ่งกันมา หากเขาไม่ดึงตัวนางหลบเหล่ารากไม้ที่ผุดขึ้นมาตามพื้นดินไป นางก็คงได้ล้มลงไปหลายรอบแล้วเมื่อรู้ว่ามีคนคอยระวังทา

เจียงเยี่ยนฟางเดินไปด้านหน้าอีกหนึ่งก้าว แต่มือของเซียวลี่หยางกลับดึงอาภรณ์ด้านหลังนางไว้เสียก่อน นางจึงหยุดลงและเอียงหูฟังเสียงลมที่พัดโบกขึ้นมาตีชายอาภรณ์ของคนด้านหลัง ถึงเวลานั้นคิ้วเรียวก็พลันเลิกขึ้นมาเล็กน้อย เอ่ยกระซิบให้ได้ยินเพียงสองคนว่า "กลั้นหายใจให้ได้นานที่สุด""สตรีเช่นเจ้าอยู่มาถึงเวลานี้ได้ก็นับว่าใช้บุญหมดแล้ว" ฝ่ายตรงข้ามพูดแทรกขึ้นมาในระหว่างนั้น พลางชี้ดาบมาที่นาง ทว่าสองคนตรงหน้ากลับไม่มีใครสนใจเขาเลย!"ตอนไหน" เซียวลี่หยางถาม"ตอนนี้!" สิ้นคำ มือเรียวก็คว้าผ้าพับหนึ่งออกมา เมื่อนางสะบัดมันเป็นวงกว้าง ผงสีขาวก็พลันกำจายไปพร้อมสายลมที่พัดมาจากทางใต้ผา เศษฝุ่นต่างพลิ้วไหวไปพร้อมแสงจันทร์ ส่งมอบแด่กลุ่มคนตรงหน้าของนางเจียงเยี่ยนฟางรีบใช้มืออีกข้างยกบังจมูกไว้ ดวงตาก็มองดูว่าเศษผงที่ตนสาดออกไปนั่นกระจายไปเบื้องหน้าได้กว้างขนาดไหน ประหนึ่งว่าวันนี้นางพกโชคดีติดตัวมาด้วย เพราะเวลาเดียวกันนั้นสายลมก็พัดมาอีกระลอกหนึ่งอย่างแรง นำพาความต้องการของนางส่งถึงทุกผู้ทุกคน"เจ้าทำ อึก..."เสียงร้องโอดครวญดังขึ้นอย่างเจ็บปวด ร่างของนักฆ่าชุดดำทั้งหมดทรุดลงกับพื้น หลายคนยกมือกุมใ

"ท่านควรเลิกใส่ร้ายผู้อื่นได้แล้ว" เจียงเยี่ยนฟางกดแผลให้แน่นขึ้น หวังแก้แค้นให้เขารู้สึกเจ็บ แต่กลับพบว่าเขาไม่ร้องออกมาสักคำ เลยรู้ว่ายายังออกฤทธิ์ได้ไม่มาก มาถึงตอนนี้สายตาที่เรียบนิ่งมานานก็วูบไหว ลองคำนวณเวลาดูและพบว่า 'อาจไม่ทัน...' เมื่อคิดเสร็จแล้วจึงยิ้มบางเบาเพียงลำพัง"พิษในสุราขวดที่สองไม่มีอยู่ก็จริง แต่ขวดแรกในห้องหอมีแน่!""ข้ารู้" คราวนี้นางตอบสั้นนักเซียวลี่หยางเงียบไปช่วงหนึ่ง พลันเพิ่งนึกเอะใจได้จากคำพูดนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้านาง ในมุมนี้สามารถมองเห็นเพียงคางได้รูปที่เปรอะเปื้อนเลือดเป็นดวงเล็ก ๆ ของนางเท่านั้น สีแดงฉานของเลือดที่เริ่มแห้งไปแล้วกลับทำให้รู้สึกว่าผิวของนางขาวมากนัก"เจ้ารู้? แล้วเช่นนั้น..." นางหูดีกว่าคนที่ต่อสู้เป็น ก็นับว่าเป็นเรื่องแปลกมากแล้ว แต่คนที่พกยาพิษซึ่งสามารถทำให้คนตายได้ยกกลุ่มนับว่าเป็นเรื่องหายากยิ่งกว่า "เจ้าเป็นใคร""ไม่ใช่เรื่องที่ท่านควรรู้""ตอบมา" เขาเอ่ยเสียงลอดไรฟัน ข่มขู่นางออกไป "ไม่เช่นนั้นกลับไปแล้วข้าจะจับเจ้าไปทรมาน" ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ทั้งที่ยังสงสัยนางไม่เลิก แต่ก็กลับไว้ใจนางในเวลาเดียวกัน ตอนนี้ขนาดนางนั่งต

กลิ่นเลือดอยู่ชิดจมูกแล้ว เจียงเยี่ยนฟางจึงลืมตาขึ้นมา จังหวะนั้นมือเรียวยาวซึ่งประคองหัวนางมาสักพักแล้วก็ออกแรงกดให้ปากของนางสัมผัสโดนผิวเปียกร้อนของเขา นางจึงใช้ลิ้นที่พอจะขยับได้แล้วไล่เลียเลือดของเขาเข้าไปในปาก ถึงแม้ร่างกายจะยังชา แต่ก็พอจะรับรู้ได้ว่า คนที่คอยอุ้มนางอยู่นั้นนั่งตัวเกร็งเพียงใด แถมยังส่งเสียงอึกอักในลำคอไม่เป็นคำพูดออกมาตลอดเวลาที่นางใช้ลิ้นปัดผ่านแผลของเขาแน่นอนว่านางย่อมรู้ว่าเขาเป็นคนที่อดทนมากขนาดไหน ครานั้นที่พิษในกายกำเริบ อดีตแม่ทัพท่านนี้ก็ยังสามารถยืนหยัดได้ด้วยขาของตนเอง หลังจากนั้นก็ยังวิ่งแจ้นออกมาตามหานางด้วยตนเอง ยามมือที่ฟาดฟันศัตรูไม่หยุดอยู่นานเริ่มหมดแรง ดาบก็ยังไม่ร่วงหลุดออกจากมือของเขา กระทั่งในตอนที่โดนมีดสั้นแทงทะลุเข้าไปสุดด้าม ก็ไม่ร้องออกมาสักครึ่งคำ...แต่คนผู้นั้นยามนี้กลับส่งเสียงราวกับอดกลั้นความเจ็บปวดออกมาไม่ไหว ทำให้คนที่ได้เลือดเพียงพอแล้วนึกอยากแกล้งเขาขึ้นมา เอาแต่ขยับปากและลิ้นของตัวเองไล่เลียแผลผู้อื่นไม่หยุด"จะดูดเลือดข้าจนข้าตายเลยหรือไม่ หลังจากนี้หากเจ้าตายไปแล้ว ชาติหน้าก็เกิดเป็นเห็บสุนัขเถิด" เซียวลี่หยางรู้สึกว่านาง

บทที่ 19แลกเปลี่ยน"โอ๊ย!!!"พลันนั้นห้องด้านในสุดของเรือนอี้ก็มีความเคลื่อนไหวขึ้นมาเติ้งอู๋รีบรุดจะเข้าไปในทันที ทว่ายังก้าวได้ไม่เกินสองครั้งก็ถูกเจ้านายห้ามไว้ เขาหันมองด้วยความสงสัย แต่กลับเห็นเจ้านายมองไปทางหลังฉากกั้นแทน"พระชายา พระชายาไว้ชีวิตด้วย!" สาวใช้ร้องออกมาด้วยความลนลาน ตามติดมาด้วยเสียงถังน้ำตกกระทบพื้นจนน้ำหกกระจายผ่านฉากกั้นออกมาถึงห้องชั้นสองบริเวณที่เซียวลี่หยางอยู่ "พระชายา..." ต่อมาเสียงของนางก็เริ่มขาดห้วงคล้ายหายใจไม่ออก พร้อมมือที่ตีอะไรบางอย่างแรง ๆ หลายที"เจียงเยี่ยนฟาง เจ้าทำอะไร!" เซียวลี่หยางเอ่ยถามเสียงดัง ไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้าไปคนด้านในที่เพิ่งลุกขึ้นมาและกำลังบีบคอสาวใช้อยู่เมื่อได้ยินเสียงของเซียวลี่หยางนางก็เริ่มคลายมือออกผมสีดำดั่งหมึกของเจียงเยี่ยนฟางถูกปล่อยสยายยาวตัดกับชุดนอนสีขาวเบาบางบริสุทธิ์ รูปหน้าภายใต้ผ้าโปร่งบางดูอย่างไรก็งดงามราวเทพเซียน หากแต่ขอบตากลับแดงก่ำเหมือนมีโลหิตเคลือบไว้บาง ๆ ทำให้ดูทั้งงดงามและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน ผู้ที่อยู่ใต้ร่างนางจะสั่นกลัวก็ไม่แปลกครั้นพอสาวใช้หลุดรอดจากความตายมาได้ ก็รีบตะกายตัวหนีจนตกเตียงไป"ชีว