All Chapters of สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ: Chapter 91 - Chapter 100

เจียงเยี่ยนฟางกลับมายังร้านน้ำชาอีกครั้งพร้อมถุงซาลาเปาในมือ คนที่รอนางอยู่ก็ได้ย้ายตัวเองไปบนรถม้าอยู่ก่อนแล้ว พอนางมาถึง บรรยากาศก็ผิดแผกไปอย่างเห็นได้ชัด เซียวลี่หยางไม่พูดไม่จาอันใดแม้ครึ่งคำแต่...ไม่พูดไม่จาก็แล้วไปเถิด นางอาจมาช้าทำให้เขารอนานจนเกิดไม่พอใจขึ้นมา เรื่องนั้นก็พอเข้าใจได้ ทว่าแววตารังเกียจที่เหมือนคราแรกพานพบกันในห้องหอนั้น กลับมาปรากฏบนสายตาเขาอีกครั้งนี่สิ นางถึงได้รู้สึกแปลกใจขึ้นมาคนผู้นี้เช้าเป็นอย่าง ดวงตะวันคล้อยบ่ายก็เป็นอีกอย่าง นางคาดเดาเขาไม่ได้เลยยามเมื่อเดินทางกลับมาถึงจวนแล้ว คนในรถม้าที่นั่งมากับนางนานสองนานก็ไม่รอให้นางออกไปก่อน เขารีบเรียกหงเปามาพาตัวเองเข็นรถลงไปทันทีที่รถม้าหยุดลง ประหนึ่งว่าไม่อยากใช้ลมหายใจในรถม้าร่วมกับนางนานกว่านี้ จึงทิ้งนางไว้เบื้องหลังไม่ใส่ใจ"เมื่อเช้ายังไปด้วยกันดี ๆ อยู่เลย ยามนี้ท่านอ๋องเหมือนจะกำลังไม่พอใจอยู่..." สาวใช้ที่อยู่ไม่ไกลก็พากันซุบซิบนินทา คิดว่าระยะขนาดนี้พระชายาเจียงน่าจะไม่ได้ยิน"แปลกอันใดกัน ที่ผ่านมาท่านอ๋องกับพระชายากู่ที่มักตัวติดกันตลอด แต่ท่านอ๋องก็นิ่งสงบปานท่อนไม้ขนาดนั้น ดูอย่างไรก็ไม่เหม

"เป็นคน เมื่อครู่ ข้ามั่นใจ!" เจียงเยี่ยนฟางตะโกนบอกไประหว่างทาง ดวงตาจ้องมองมือที่โผล่ขึ้นเหนือน้ำเพียงสองครั้งแล้วจมหายไป แต่ใต้ผืนน้ำที่ไหลแรงก็ยังพอมองเห็นเงาร่างสีม่วงเข้มได้เลือนราง"คน? คนอะไรไปอยู่... ไม่ ๆ ๆ คนที่ไหนจะโดนน้ำพัดขนาดนี้แล้วยังรอด คุณหนู อย่า ไม่!" ซูเจียวเพิ่งจะรู้สึกไปเมื่อครู่เองว่า สายน้ำเส้นนี้นั้นไหลแรงเกินไปจนน่ากลัวไม่อยากเข้าใกล้ และไม่อยากแม้แต่จะข้ามสะพานไม้นั้นอีกรอบอยู่เลย แต่คุณหนูของนางพูดแค่ 'เป็นคน' แล้วก็กระโจนลงน้ำไปได้อย่างไร!ซูเจียววิ่งตามไปหยุดอยู่ตรงจุดที่เจียงเยี่ยนฟางเพิ่งจะกระโดดลงไปเมื่อครู่ "คุณหนู คุณหนู!" นางตะโกนหาอีกฝ่ายพร้อมดวงตาก็กวาดมองไปทั่วผืนน้ำ หัวใจเต้นไม่หยุดด้วยความกลัว ถึงแม้นางจะบอกว่าตนไม่ค่อยชอบเจียงเยี่ยนฟางเพราะรู้สึกว่าตนอยู่ต่ำกว่าเสมอ แต่เมื่อถึงเวลาคับขันแห่งความเป็นความตาย นางกลับรู้สึกเป็นห่วงคนที่โตมาด้วยกันอย่างน่าประหลาดซูเจียวถอดรองเท้าและเสื้อตัวนอกออก หวังกระโดดลงน้ำไปดึงเจียงเยี่ยนฟางขึ้นมา ในระหว่างที่กำลังถอดเสื้อตัวนอกออกอยู่นั้น ก็ไม่หยุดสายตาสอดส่องมองหาคนไปทั่วผืนน้ำแต่ไม่ทันที่นางจะกระโดดลงไป

ยามนี้ผ่านไปนานเกือบสิบเอ็ดปี จดหมายฉบับแรกนอกเหนือจากเงินที่เขาส่งมาให้ ก็คือเรียกข้ากลับไปแต่งงาน แต่ข้าไม่อยากแต่ง ข้ามีคนที่ข้ารัก...คนผู้นั้นเป็นเหมือนดั่งพี่ชายของข้า เป็นเหมือนดั่งสหายของข้า พวกเราเจอกันตั้งแต่ข้าอยู่ที่เมืองหลวง จนข้าจากไปไกลจึงทำได้เพียงเขียนจดหมายกลับไปหาเขา นับแต่นั้นมา ก็มีเขาที่ยังคอยห่วงหาข้าตลอด เราให้สัญญากัน ข้าเองก็รับปากแล้วว่าจะเป็นภรรยาของเขา" เวลามีเรื่องคิดไม่ตก เจียงเยี่ยนฟางมักจะติดนิสัยเดิม โดยชอบหยิบผ้าผูกผมที่ป้าซูทำให้มาจับเล่นอย่างเผลอตัว ในตอนนี้เองก็เช่นกันเสวี่ยหว่านมองตามมือของนางไปก็พบว่าสิ่งที่นางจับอยู่คือผ้าผูกผมรูปดอกไม้ที่มีปักลายเฉพาะ ผ้าผูกผมชิ้นนั้นดูไม่เข้ากับชุดที่เจียงเยี่ยนฟางขอสลับของนางไปใส่แม้แต่น้อย จังหวะต่อมาจึงเงยหน้าสบตาอีกฝ่ายแล้วถาม "...แล้วคนผู้นั้นตอนนี้เขารู้หรือไม่ว่าท่านกำลังจะไปแต่งงาน"เสวี่ยหว่านเป็นหมอยาพิษ การทำงานในจุดนี้ของนางย่อมพบเจอคนตายมาไม่น้อย จิตใจนับว่าด้านชาจนแทบไร้ความรู้สึก ยิ่งไม่สนใจเรื่องความรัก ยิ่งเมื่อได้ฟังก็เกิดสับสน บุรุษผู้นั้นดูแล้วน่าจะไม่ใช่คนธรรมดาที่สามารถเข้าออกจวนขุนนางจ

ในตอนนั้นของที่นางเพิ่งจะยัดใส่ผ้าคาดเอวไปก็หลุดออกมา ทำให้นางรีบคว้ามันมากุมไว้ในมือ เป็นจังหวะเดียวกันกับฝ่ายตรงข้ามได้ควบม้าเข้ามาประชิดที่ข้างตัวรถม้าแล้วเสวี่ยหว่านพยายามฟังเพื่อจับสถานการณ์ แต่ไม่ทันให้นางได้รับรู้สิ่งใดเพิ่มอีก รถม้าก็กระแทกอย่างแรงจนหัวของนางโขกเข้ากับกล่องไม้ด้านหลังที่เอาออกไปไม่หมด ท้ายทอยของนางปวดหนึบ ภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเลือน ไร้สติรับรู้ไปทันทีด้านเจียงเยี่ยนฟางที่อยู่ด้านหน้าก็ล้มลุกคลุกคลานทรงตัวไม่อยู่ รู้ตัวอีกทีรถม้าก็สั่นไหวอย่างรุนแรง เพราะมีคนกระโดดมาอยู่ที่นอกประตูรถม้าแล้ว ประตูถูกกระชากเปิดออกในทันที นางที่คิดอยากตายในตอนแรกกลับตะกายตัวหนี พยายามมีชีวิตรอดเพราะความกลัวที่พุ่งเข้ามากะทันหัน ทว่าไม่ทันได้หนีไปไหนมือหนาของฝ่ายตรงข้ามก็กระชากนางออกไป จับนางโยนออกนอกรถม้าได้อย่างง่ายดาย ราวกับนางเป็นเพียงผ้าผืนหนึ่งพื้นดินแถวนี้ทั้งแข็งและขรุขระ ร่างที่ถูกเหวี่ยงออกมาอย่างแรงก็กลิ้งไปตามทาง เจียงเยี่ยนฟางเจ็บจนร้องแทบไม่ออก ใบหน้าถูกครูดเป็นแผลจนเลือดไหลเป็นเส้นยาวย้อยลงมาตามโครงหน้าเมื่อนางเงยหน้ามอง ก็เห็นว่าเส้นทางที่รถม้าวิ่งไปคือทางหน้าผา ต

บทที่ 18ติดหนี้ท่านแล้วเพราะใกล้เหมันต์ฤดูแล้ว อากาศยามค่ำคืนจึงยิ่งหนาวลงมากกว่าเดิม'เจียงเยี่ยนฟาง' ที่เพิ่งหลบหนีออกมาจากจวนชินอ๋องได้ก็ลัดเลาะเข้าไปในป่าเส้นเดิมกับที่นางมาเมืองหลวงคราแรก วิ่งมาครึ่งค่อนคืนกระทั่งดวงจันทร์เอนเอียงไปอีกทางบนท้องฟ้า นางก็คิดว่าตนคงหนีพ้นแล้วแต่ไม่ทันได้ให้หายใจได้โล่งคอ รอบกายก็พลันมีเสียงฝีเท้าของคนจำนวนมากกำลังวิ่งตรงมาทางนาง ผสมกับเสียงของดาบฟาดฟันกิ่งไม้เล็กใหญ่ที่ขวางทางอยู่ทิ้งออกไป ก่อนจะตามติดมาด้วยเสียงของปลายอาภรณ์ที่สะบัดไหวอย่างแรง เพราะผู้สวมใส่กำลังวิ่งด้วยความเร็วเจียงเยี่ยนฟางสบถในใจ หันมองหาทางหนีทีไล่ ครั้นเห็นซอกหินของหน้าผาที่อยู่ไม่ไกลสามารถให้ตัวนางหลบพ้นได้ก็ขยับกายฝังเข้าไปด้านใน ใช้อาภรณ์สีดำที่ตนสวมใส่ให้เป็นประโยชน์ ไม่นานก็ได้ยินเสียงของคนกลุ่มหนึ่งวิ่งจากไปแล้ว เจียงเยี่ยนฟางถึงได้ลอบผ่อนลมหายใจออกมาก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าตนพลาดที่จุดไหน เซียวลี่หยางถึงได้รู้ว่านางจะแอบเข้าไปในคลังต้องห้ามของเขา แต่พอนึกขึ้นมาได้ก็หัวเราะออกมาแผ่วเบา เจินเจินสินะ... 'เอาเถอะ ชะตาข้า ข้าลิขิตเอง'นางขยับตัวลงนั่ง เหยียดขาและเอียงหัวไปซ