All Chapters of สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ: Chapter 121 - Chapter 130

"พระสนมอี๋เพคะ เหตุใดถึงจ้องท่านอ๋องไม่วางตาเช่นนี้" ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเจ้าตัวมองตนเองอยู่ แต่ก่อนหน้านี้ เจียงเยี่ยนฟางก็ได้เบี่ยงตัวไปยืนซ้อนทับคนบนเก้าอี้รถเข็นไว้ ด้วยตั้งใจจะใช้จังหวะนี้ใส่ร้ายคน "หม่อมฉันทราบเรื่องราวจากท่านอ๋องมาหมดแล้ว วันนี้ถึงรีบรุดมาก่อนฮ่องเต้จะเสร็จมาเยี่ยมท่าน เพื่อจะแจ้งให้กระจ่างชัด กาลก่อนท่านอ๋องหาได้ชอบท่านไม่ มีแต่ท่านที่ตามตอแยบุรุษ เทียวไปเทียวมาตำหนักหย่งของท่านอ๋องไม่ขาดสาย พอท่านตบแต่งเข้ามาเป็นสนมของฮ่องเต้แล้วก็ยังพยายามติดต่อท่านอ๋องไม่เลิก พระสนมอี๋ตัดใจเสียเถิดเพคะ""พระชายาเจียง! ทรงพูดเรื่องเหลวไหลอันใดกันเพคะ" นางกำนัลตกใจ เรื่องแบบนี้สามารถทำให้เจ้านายของตนเองต้องโทษประหารได้เลย"ข้าไม่ได้พูดเหลวไหล เจ้าดู กระทั่งขยับร่างกายไม่ได้ ดวงตาของสนมอี๋ก็เอาแต่จดจ้องพระสวามีของผู้อื่นไม่เลิก" เจียงเยี่ยนฟางพูดเสร็จก็ขยับตัวหลบไปด้านข้างอีกนิด ด้วยเพราะสายตาของอี๋เฟยซิ่นขยับได้เชื่องช้าอันมาจากร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวย ทำให้เวลานี้นางก็แทบจะเลื่อนสายตาตามร่างของเจียงเยี่ยนฟางไปไม่ได้ สุดท้ายก็เป็นดั่งที่เจียงเยี่ยนฟางต้องการพลันนั้นด้านหน้า

บนรถม้าระหว่างกลับจวน เมื่อพ้นเขตวังหลวงมาเพียงนิด ใบหน้าของเจียงเยี่ยนฟางก็กลับมาเป็นปกติพอดี นางจึงลงมือปลดผ้าปิดหน้าออกเพราะจะได้หายใจได้สะดวกยิ่งขึ้นและหลังจากที่เซียวลี่หยางนึกทวนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้มาสักพักแล้ว เขาก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเอ่ยขึ้นขจัดความเงียบภายในรถม้าว่า"เจียงเยี่ยนฟาง ข้าว่าข้ารูปงามมาก เจ้าเห็นด้วยหรือไม่" นั่นไม่ใช่คำถาม หากแต่เป็นคำตอบในคำถามอีกที"ผู้ใดมิตาบอด ย่อมมองออกว่าท่านรูปงาม" เจียงเยี่ยนฟางพูดแล้วก็พลันเลิกคิ้ว ดวงตาที่เคยเฉยเมยก็เปลี่ยนเป็นหวาดระแวง รีบหันมองคนถาม"ขนาดเจ้าเอง ก็ยังชมชอบข้า""ใช่" เจียงเยี่ยนฟางรีบยกมือปิดปาก ท่าทางตกใจอย่างหาได้ยาก "เลิกถามข้า!" นางถูกจับได้แล้ว!เซียวลี่หยางหลุดหัวเราะออกมายกใหญ่ หัวเราะกระทั่งดวงตาที่เคยคมกล้าแปรเปลี่ยนเป็นเสี้ยวพระจันทร์ นักปรุงพิษไยจึงโดนพิษเสียงเอง ไม่คิดว่าการได้เห็นคนที่มักจะทำตัวเย่อหยิ่งจองหองไร้อารมณ์เช่นนาง พอมีท่ากระวนกระวายขึ้นมา จะทำให้เขาอารมณ์ดีมากขนาดนี้"น้องหญิง เจ้าเองก็ชอบนอนเตียงเดียวกันกับข้า""อื้อ" เจียงเยี่ยนฟางพยายามปิดปากแล้ว แต่เสียงในลำคอกลับห้ามไ

"ข้าเปล่า แต่พูดไปแล้วท่านก็คงไม่เชื่อ" เจียงเยี่ยนฟางไหวไหล่ คร้านจะใส่ใจ"..." คราวนี้เซียวลี่หยางกลับพยักหน้าเข้าใจและกลับไปเฝ้ามองหน้าต่างตามเดิมเจียงเยี่ยนฟางกลับผุดรอยยิ้มขึ้นมา เมื่อครู่ในสายตาของเขานั้น เห็นได้ชัดว่าเชื่อนางอย่างไร้ข้อกังขา หากแต่เรื่องนี้เมื่อนึกย้อนไปแล้ว ก็เป็นนางที่ตั้งใจจริง ๆ ดูท่านางคงทำให้เขาผิดหวังแล้วเพราะในตอนที่นางไปจับมือของจูหลิงซึ่งเปื้อนผงเถาจื่ออยู่ก่อนแล้ว นางก็แอบโปรยยาพิษบนฝ่ามือของจูหลิงไปด้วยอีกรอบ ยาพิษชนิดนี้จะไม่ออกฤทธิ์หากไม่ได้สัมผัสแผลโดยตรง และเป็นยาพิษที่อยู่ติดทน ฝังลึกเข้าในผิวหนังแม้จะล้างน้ำแล้วก็ตาม ช่วงเวลานั้น ถึงกู่เยว่ชิงพยายามจะไม่เกาเพื่อไม่ให้ผื่นลุกลาม แต่ก็ยังเผลอยกมือขึ้นถูอยู่หลายครั้ง และเจียงเยี่ยนฟางมั่นใจว่าตอนกลางคืนนางต้องเผลอเกาจนหน้าเป็นแผลแน่ผลลัพธ์เองก็ปรากฏให้เห็นแล้วในตอนนี้ว่า กู่เยว่ชิงถูกพิษ 'กายาสลาย' แบบอ่อนเข้าให้แล้ว เป็นพิษที่คล้ายคลึงกับที่เจียงเยี่ยนฟางใช้บนหน้าผา แต่ค่อนข้างออกฤทธิ์ช้าและไม่รุนแรง เพียงทำให้รำคาญใจและคงอยู่ไปหลายปีก็เท่านั้นผ่านไปราวสองก้านธูปก็ถึงเวลาที่เซียวลี่หยางรอคอย

บทที่ 23ยินดีข้ามไน่ชวนเหอกับเจ้าที่ผ่านมาเพราะเซียวลี่หยางบอกว่าต้องตบตาผู้อื่น แม้กระทั่งคนในจวน พวกเขาจำต้องรักษาฉากหน้าเอาไว้ สร้างสัมพันธ์อันดีงามด้วยการอยู่เรือนเดียวกันเจียงเยี่ยนฟางแม้ต้องนอนเตียงเดียวกับเขาก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอันใด ต่างก็หลับสนิททุกคืนมาตลอด จนกระทั่งคืนนี้ด้านนอกคล้ายมีเสียงเท้าคนวิ่งกันอยู่รอบเรือน ดาบที่ไร้ฝักสะท้อนกับเสียงลมเพราะความเร็วที่เกินปกติเจียงเยี่ยนฟางยกมือเรียวตบไปที่หลังมือของคนข้างกาย พลันนั้นมือใหญ่ก็เปลี่ยนจากอยู่ด้านล่างพลิกมาผสานเข้ากับมือนางแทน"เจ้านอนไม่หลับหรือ" เสียงทุ้มต่ำงัวเงียถาม"จะหลับลงได้อย่างไร" เจียงเยี่ยนฟางกระซิบตอบ"เดี๋ยวเดียวก็เสร็จแล้ว หรือเจ้ากลัว อยากให้ข้าปลอบใจ" เซียวลี่หยางพลันดึงร่างของเจียงเยี่ยนฟางเข้ามากอดไว้ เขาเองก็เพิ่งได้ยินเมื่อครู่หากนางไม่พูดออกมา ไม่คิดว่าการย้ายที่นอนมานอนเรือนผู้อื่นจะทำให้เขาหลับลึกขนาดนี้"ข้าแค่หนวกหู!" นางถลึงตาใส่เขาพลางดันเขาออก"..." เซียวลี่หยางถูกคนงามทำร้ายร่างกายก็ไม่ยอมถอยหนี เปลี่ยนมือที่โอบรัดตัวนางเลื่อนไปปิดหูให้แทน เวลานั้นก็ลืมตาขึ้นมาจ้องมองแววตากระจ่างใสของน

"แม้นจะให้นางออกไปแล้ว ข้าก็ยังช่วยเหลือบิดาของนางสม่ำเสมอ ไม่ให้ขาดตกบกพร่องอันใด นางคงไม่กล้า" เซียวลี่หยางตอบพลางรับน้ำชามาจากหงเปา"คงเป็นเช่นนั้น นางรักมั่นท่านเพียงนั้น คงไม่กล้าแว้งกัดท่าน" ปากพูดไปเช่นนั้นแต่ใจจริงแล้วเจียงเยี่ยนฟางกลับคิดต่าง"น้องหญิงหึงหวงแล้ว""น้องหญิงอันใดอีก! เลิกเสแสร้งได้แล้ว" เจียงเยี่ยนฟางสีหน้าเย็นชาเอ่ยด้วยความจริงจัง พลันนั้นรู้สึกถูกมองจึงเงยหน้าขึ้นไปจ้องตากับหงเปา นางก็จ้องมองอีกฝ่ายนิ่งงัน พอหงเปาหลบสายตาไป เจียงเยี่ยนฟางจึงหันกลับมาสบตากับเซียวลี่หยางที่มองนางอยู่ก่อนแล้ว อีกฝ่ายมือถือจอกน้ำชาค้างจรดปากไม่ยอมดื่มเสียที "คนของท่าน ท่านจัดการเองเถอะ" ท้ายที่สุดนางก็ไม่ลดความระแวดระวังกู่เยว่ชิงลงอยู่ดี"ข้าจะส่งคนไปจับตาดูนางไว้" เซียวลี่หยางเงยหน้าไปสบตากับเติ้งอู๋ อีกฝ่ายก็พยักหน้ารับแล้วจากไป "ที่เจ้าล้มเป็นอย่างไรบ้าง""ท่านก็รู้ การแสดงของข้ายอดเยี่ยมเพียงใด" เจียงเยี่ยนฟางรินชาด้วยตนเองเพราะความเคยชินแล้วยกชาขึ้นมาดื่มตามเซียวลี่หยาง"..." เซียวลี่หยางมองนางด้วยหางตาอย่างครุ่นคิด "แล้วตอนนั้นที่เจ้าขาแพลง""ย่อมไม่ได้ตั้งใจล้มจริง" เจียง