All Chapters of สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ: Chapter 111 - Chapter 120

"ย่อมไม่มีทางบอก" นางตอบกลับทันที ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง "ท่านดื่มยาพิษที่ทำให้ตั้งแต่ช่วงเอวเป็นอัมพาตลงไป จึงต้องกลับมาดื่มยาแก้พิษทุกครั้ง เลยไม่ทันระวังสตรีรักข้างกาย''แต่แล้วอย่างไร ยาที่นางให้ท่านกินก็แค่ยาช่วยเชื่อมความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาพึงกระทำ เป็นเรื่องที่ไม่น่าแค้นเคือง ท่านอ๋อง...เหตุใดจึงทำหน้าเช่นนั้นอีก ได้สตรีรักมาป้อนยาถึงที่ ไม่ชอบหรือไร""..." เซียวลี่หยางมีสีหน้าโกรธขึง นางรู้เรื่องอะไรต่อมิอะไรดี แต่ยังพูดวกไปวนมาล้อเลียนเขา แต่เมื่อนึกทวนประโยคเมื่อครู่ที่ว่านางรู้แม้กระทั่งว่ากู่เยว่ชิงใส่ยาของนางให้เขากินเมื่อใด เขาก็สงสัยขึ้นมา "เจ้าเป็นหมอ?" ยังนึกแค่ว่านางก็เพียงเจ้าเล่ห์เลยชอบพกยาพิษติดกายเสียอีกเจียงเยี่ยนฟางเกือบจะสำลักข้าวต้มติดคอตาย นางไออยู่หลายครั้งจนต้องเอื้อมมือไปรินชามาดื่ม "หน้าข้าเหมือนพระโพธิสัตว์? เหมือนเจ้าแม่กวนอิม? หรือเหมือนนักพรตที่เขาเซียนกู่?" เห็นฝ่ายตรงข้ามยังทำหน้าจริงจัง นางจึงยอมบอกเขาเล็กน้อย "ข้าเป็นเพียงผู้ที่รู้เรื่องพิษเพียงเล็กน้อยก็เท่านั้น""เล็กน้อย..." เวลานี้เขากลับนึกถึงเรื่องที่นางทำให้นักฆ่ากลุ่มใหญ่สลายไปเหลือแต่เสื้

"เจียงเยี่ยนฟาง...เจียงเยี่ยนฟาง!" คราแรกเขาเห็นนางแค่เหมือนคนจะง่วงนอน แต่ต่อมาเลือดก็เริ่มไหลลงมาตามจมูกและหางตาของนางอีกรอบ เซียวลี่หยางรีบขยับตัวไปรับนางไว้ก่อนนางจะหงายหลังล้มลงไป มืออีกข้างก็รีบจับโต๊ะที่คร่อมขาของนางอยู่ไปไว้ไกล ๆ"อย่าตะ...โกน" แม้ตัวนางเริ่มชาอีกรอบแล้ว แต่หูกลับสวนทางกัน มันยิ่งบอบบางลงและได้ยินอย่างชัดเจนมากกว่าเมื่อก่อนเสียอีก ยิ่งเขาพูดเสียงดัง นางก็ยิ่งเจ็บ "ข้า...บอกท่านเรื่องที่ท่านควรรู้หมดแล้ว ตอนนี้ท่านหมดคำถามแล้วหรือไม่...""เลือดข้า! เลือดข้าช่วยเจ้าได้ใช่หรือไม่" เขาไม่แน่ใจ กลัวว่าจะสายไป สตรีผู้นี้ช่างเล่นกับใจคนยิ่งนัก กระทั่งชีวิตตัวเองก็เอามาทำให้ผู้อื่นหวาดกลัวการตายของนางได้"ข้าไม่อยากติดค้างท่าน อย่า..." ไม่ทันให้นางพูดจบ ริมฝีปากของคนด้านบนก็ประกบลงมา นางไม่ทันมองว่าเขาทำให้ในปากตนเองมีเลือดอยู่ได้อย่างไร แต่ลิ้นที่แทรกซึมเข้ามาในปากของนางที่เริ่มด้านชานั้นต่างคลุ้งไปด้วยกลิ่นสนิมครั้นเมื่อเลือดเริ่มไหลลงไปในลำคอได้ไม่นาน ตัวนางก็อุ่นขึ้นมาทีละนิด เจียงเยี่ยนฟางไม่เคยโดนพิษตัวนี้เองจึงไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วควรเป็นแบบนี้อยู่แล้วรึไม่ ที่

นึกถึงผ้าพับนั้นที่ตนเจอในคลังเก็บของของเขา ลวดลายล้วนคล้ายกัน สีก็ค่อนข้างคล้าย แต่เพราะผ้าในมือนางถูกอาบด้วยเลือดและดินมาแล้วหนหนึ่ง ทำให้นางลังเลในคราแรกเพราะอาภรณ์บนตัวองครักษ์ผู้นั้นนางก็เห็นเพียงแค่ครู่เดียวถ้าหากต่างจริง... เศษผ้าที่นางครอบครองไว้ ก็คงเอนเอียงไปทางฝั่งขององครักษ์มากกว่าแล้ว"ต่าง"เจียงเยี่ยนฟางได้คำตอบแล้วก็ฉีกยิ้มกว้าง ยกย่องนิสัยของฮ่องเต้ที่คิดรังแกคนได้อย่างสลับซับซ้อน พลางตบมือของเซียวลี่หยางสองสามทีเป็นการปลอบใจ แต่ปลอบเช่นไรกลับมอบคำพูดต่อมาให้เสียดแทงความรู้สึกของผู้ฟังมากกว่าเดิม "หากท่านนำผ้ามาทำชุดแล้วสวมใส่ ก็ไม่ต่างกับการที่เขามองท่านในระดับเดียวกันกับมดปลวก" นางช่างเปรียบเทียบได้เห็นภาพยิ่งนัก"..." เซียวลี่หยางถอนหายใจ ไม่รู้ว่าตนกับพี่ชายเดินมาจนถึงจุดนี้ได้อย่างไร"เซียวลี่หยาง ท่านต้องรู้ไว้อย่างหนึ่ง ท่านได้ช่วยชีวิตตัวเองไว้" เจียงเยี่ยนฟางผ่อนลมหายใจอีกครั้ง ปล่อยมือเขาที่ยังคงสับสนออกจากมือของตน "ข้ารับปากท่าน ทั้งหมด" นางเอ่ย"ตอนนี้ไม่มากเกินไปแล้ว?""หรืออยากให้ข้าเปลี่ยนใจ?" เจียงเยี่ยนฟางปรายตามองเขาอย่างที่ไม่เคยมีใครกล้าทำต่อหน้าเ

เจียงเยี่ยนฟางถอนหายใจอย่างไม่ปิดบัง "ไม่คิดว่าท่านจะช่างพูดช่างจาขนาดนี้ ข้าแต่งให้ผู้ใดก็ทำให้ผู้นั้น!" เป็นครั้งแรกที่นางกระแทกเสียงใส่เขา แต่ของสิ่งนี้ทำให้เขาจริง ครั้นตรวจดูความเรียบร้อยแล้วนางก็เดินอ้อมโต๊ะทำงานของตนมานั่งย่อตัวลงข้างเก้าอี้รถเข็น แล้วร้อยมันเข้าที่ผ้าคาดเอวของเซียวลี่หยางที่มีหยกแขวนอยู่แล้วชิ้นหนึ่งเซียวลี่หยางตัวแข็งไปแล้ว มือที่เขาเคยนึกรังเกียจแต่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่างดงามนั้น กำลังลูบ ๆ คลำ ๆ ที่เอวของเขา! อีกทั้งความตั้งใจอันแน่วแน่ในสายตานั้นก็รู้ว่านางไม่ได้หยอกเขาเล่นคล้ายดั่งเวลาหยุดนิ่ง มีเพียงสายลมพัดผมดำเงาให้พลิ้วสะบัดไปพร้อมปลายอาภรณ์สีเข้มของนาง แพขนตาที่ขยับไหวแผ่วเบารับกับรูปหน้าสง่างามของเจ้าตัวที่ทำให้เขารู้สึกปวดใจขึ้นมาเห็นจะเป็นริมฝีปากที่ไร้สีเลือดของเจียงเยี่ยนฟาง หลายวันก่อนนางแบกเขาทั้งที่ร่างกายแทบจะทนไม่ไหว ยอมส่งเขาให้รอดพ้นเพียงเพราะเขาช่วยชีวิตนาง กระทั่งตื่นมาก็มานั่งทำอะไรที่ไม่ควรทำนี่อีก"ครั้งนี้ข้าทำให้ท่าน" นางเงยหน้ามองคนที่กำลังก้มมองตนเองอยู่ พลันนึกแปลกใจว่าเขาทำสีหน้าเช่นนั้นทำไม ราวกับเหมือนมองทะลุผ่านร่างนางไป แต่อ

"ข้าในสายตาท่านตอนแรกเป็นอย่างไร? อ่อนแอ บอบบาง หรือเจ้าแผนการ..."เซียวลี่หยางนึกตาม คำตอบที่ได้ก็คือ 'ล้วนเป็นทั้งหมด' เวลานี้เองก็ไม่รู้แน่ชัดว่าจริง ๆ แล้วนางเป็นคนเช่นไร นอกจากการกระทำที่เย็นชาจะเด่นชัดสุด ที่เหลือล้วนเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่แน่นอน"ข้ารู้เพียงว่าเจ้าสามารถสังหารคนได้โดยไม่รู้สึกอันใด"เจียงเยี่ยนฟางยกยิ้มบางเบาใต้ผ้าปิดหน้า "มีคนหวังใช้มีดสังหารท่าน ท่านจะยอมให้คนผู้นั้นสังหารท่านหรือไม่ หากท่านมีกำลังพอจะสู้กลับ คนพวกนั้นไม่ได้รู้จักท่าน เป็นเพียงคนที่ทำเพื่อเงินและปากท้องของตนเอง พวกเขาใจร้ายกับท่านได้ เหตุใดท่านจะใจร้ายกลับไม่ได้ นี่ไม่เหมือนที่ท่านยกทัพจับศึกเพื่อบ้านเมืองหรือไร ข้าเองก็เช่นกัน"นางดึงมือคืน ประโยคต่อมาน้ำเสียงก็ประชดประชันเหลือคณา "มือท่านก็หาใช่จะใสสะอาด! ผู้คนยกย่องท่าน ท่านก็คิดว่าตนเป็นวีรบุรุษดั่งที่ชาวบ้านพูดกัน? หากมองในมุมของอีกฝ่ายเล่า พวกเขาต่างก็สู้รบเพื่อบ้านเมืองไม่ต่างกัน ท่านเองก็เป็นเพียงคนใจร้ายที่สังหารครอบครัวของพวกเขา หรือท่านเองก็รู้สึกผิดที่ทำเช่นนั้น" ยามนี้เป็นเพราะนางถูกปิดตาอยู่จึงไม่อาจมองเห็นใบหน้าของเขาว่ากำลังรู้ส