All Chapters of สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ: Chapter 81 - Chapter 90

บทที่ 14หมอพิษพเนจรผู้นี้ หม่อมฉันไม่รู้จักเช้าวันต่อมาเจียงเยี่ยนฟางกลับถูกคนมาแจ้งข่าวให้เข้าวังทันที ดีที่นางให้เจินเจินออกไปสั่งตัดชุดไว้ก่อนแล้วตั้งแต่ออกมาจากวังหลวงคราวนั้น รอบนี้จึงสวมชุดแบบสตรีแคว้นเฉิงไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้แทนระหว่างที่เจินเจินกำลังช่วยเจ้านายแต่งตัว นางก็เล่าเรื่องที่ไปแอบดูมาเมื่อวานให้พระชายาฟัง ถึงอีกฝ่ายจะบอกว่าไม่ใส่ใจก็ตาม แต่เจินเจินก็อยากรู้จริง ๆ ว่าท่านอ๋องจะทำโทษคนที่ตนบอกว่ารักมากได้ลงคอหรือไม่ ผลปรากฏว่าครั้งนี้ทำจริง "เมื่อคืนดูเหมือนท่านอ๋องจะพิโรธจริงเพคะ อนุกู่ถูกตีจนสลบไป หลังของนางคงต้องรักษาไปอีกนาน"เรื่องการใส่ร้ายคนแถมถึงขั้นทำตุ๊กตาอูกู่ขึ้นมา หลอมรวมกับเรื่องที่ผ่านมาซึ่งเคยปล่อยผ่านไปเฉย ๆ ครั้งนี้หากไม่ทำโทษอีกก็คงไม่ได้ เมื่อวานตอนเจินเจินไปแอบดูยังต้องปิดหูเพราะเสียงร้องของสตรีผู้นั้นที่เพิ่งถูกลดขั้นไปอยู่เลย เสียงร้องของอนุกู่ทั้งโหยหวนและหนวกหู ปากยังพร่ำอ้อนวอนท่านอ๋องไม่หยุด แต่หงเปาที่ไปคอยยืนดูกลับไม่ใจอ่อนลงเลยแม้แต่น้อย"..." เจียงเยี่ยนฟางเพียงฟังผ่าน ๆ อย่างไรเสียนางก็แก้แค้นในทางอื่นไปแล้ว อีกฝ่ายจะถูกลงโทษหรือไม่ ย่อ

บทที่ 15เข้าหอในเรือนไม้ผุพังดวงจันทร์วันนี้กลมโตทอประกาย เมฆหมอกบางเบา แม้ไม่ต้องจุดคบไฟก็ยังสามารถเห็นทางเดินรอบตัวได้กระจ่างชัดเวลานี้หงเปากำลังยืนเป็นกังวลในเรือนอี้ของชินอ๋อง มือบีบแน่นเข้าหากัน "ท่านอ๋อง คุณหนูใหญ่เจียงจะมาจริงหรือพ่ะย่ะค่ะ""เจียงเยี่ยนฟางก็แค่มาทดสอบ คงไม่กล้าลงมือจริง" เซียวลี่หยางทั้งที่เอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ ดูไม่รอคอย แต่กลับสวมอาภรณ์เหลือแค่ตัวใน "นางอาลัยอาวรณ์รักกั่วหลีหมิ่นขนาดนั้น จะมาเปลืองตัวเองก็คงไม่ใช่ เพียงแค่อยากหลอกล่อข้าให้เข้าไปติดอยู่ในแผนของตนเองเท่นั้น ก็ลองเดินตามนางดูสักครา เผื่อจะได้อะไรคืบหน้าขึ้นมาบ้าง" แต่ใจหนึ่งเขาก็กำลังคิดว่าหากนางชมชอบกั่วหลีหมิ่นขนาดนั้น แล้วฮ่องเต้เล่า มิใช่ว่านางอยากเป็นอย่างสนมอี๋หรือไรรึว่านางกับพี่ชายของเขาตกลงกันเรื่องนี้แทน ว่าหากเจียงเยี่ยนฟางสามารถเปิดโปงเขาได้ นางจะได้กลับไปตบแต่งเป็นภรรยาของกั่วหลีหมิ่นอีกที เท่าที่เขาให้เติ้งอู๋ตามสืบเรื่องกั่วหลีหมิ่นก็ได้รู้เหตุผลว่าทำไมอีกฝ่ายไม่ไปขอเจียงเยี่ยนฟางแต่งงานสักที ด้วยเพราะบิดาของตนคัดค้าน ดังนั้นบางทีฮ่องเต้ก็อาจจะสืบทราบเรื่องนี้ตั้งแต่ที่เจียงเจี

"เจียงเยี่ยนฟาง! ดับไฟ!""จะตะโกนทำไม จะปวดคอเอาได้นะเพคะ ไหนบอกจะไม่โกรธหม่อมฉัน นี่หม่อมฉันก็กำลังพิสูจน์เรื่องขาของท่านอ๋อง ตามที่ท่านอ๋องบัญชามามิใช่หรือไร เชือกมัดแน่นขนาดนั้น หนทางเดียวก็มีเพียงท่านลุกขึ้นมา แล้วเดินออกมาพร้อมเก้าอี้รถเข็นด้วยเท้าของตนเอง มันอาจจะลำบากที่ต้องผูกติดกับเก้าอี้ แต่ถ้าออกมาได้ ไว้หม่อมฉันจะช่วยคลายเชือกให้เพคะ"ระหว่างพูดอยู่ เจียงเยี่ยนฟางขยับถอยไปด้านหลังอีกสองก้าว สบสายตาเข้ากับคนที่ต่อให้ตกอยู่ในกองเพลิงก็ไม่มีความกลัวตรงหน้า สมแล้วที่เขาคือเทพแห่งสงคราม ความตายคืบคลานมาข้างหน้าขนาดนี้ก็ทำเพียงขมวดคิ้วไม่พอใจนางเท่านั้น "หม่อมฉันจะรอท่านอ๋องที่ด้านนอกนะเพคะ" นางหมุนตัว ถีบประตูที่เริ่มลุกไหม้ไปให้พ้นทาง และถอยออกไปยืนอยู่กลางลานด้านนอกที่ยังสามารถมองเห็นร่างของเซียวลี่หยางได้อยู่ไฟลุกโหมขึ้นสูงเกินครึ่งตัวนางแล้ว ยามนี้สายลมพัดมาเป็นระลอก ยิ่งทำให้ความแรงของไฟโชติช่วงยิ่งกว่าเดิม เรือนไม้ผุพังที่นางเคยอยู่ก็คือเชื้อเพลิงชั้นดี ในเวลาอันสั้น คนด้านในต้องทนไม่ไหว คงได้ลุกขึ้นมาแล้วก้าวออกมาพร้อมรถเข็นเป็นแน่ นางมั่นใจแต่เมื่อผ่านไปสักพักแล้ว คนผ

เจียงเยี่ยนฟางยังคงมองหน้าคนที่มีสีหน้ากังวลและเอาแต่จ้องเจ้านายตนเองว่าไอเอาน้ำออกมาหมดรึยัง ในตอนนี้เพิ่งจะมาตอบอีกฝ่ายว่า "ข้าล้อเล่น" พูดจบก็ยืนขึ้น และหลุบตามองต่ำลงไปที่พื้น"เจียงเยี่ยนฟาง" เซียวลี่หยางพอได้สติแล้วก็กดเสียงต่ำ กระชากข้อมือคนที่ยืนมองตัวเองอย่างดูแคลนลงมาหา ก่อนจะพลิกตัวกดนางลงที่พื้นด้วยความแค้น มือกำรอบคอคนใต้ร่างอย่างแรง แม้ขาจะยังไร้เรี่ยวแรงในการทรงตัว แต่เขาก็ยังพอใช้หัวเข่ายันพื้นไว้ได้"ท่านอ๋องทรงเย็นพระทัยก่อนพ่ะย่ะค่ะ อย่าลืมว่าเราจะให้พระชายาเจียงเป็นอะไรไปไม่ได้!" เติ้งอู๋รีบห้าม แต่ก็ไม่ได้ดึงตัวเจ้านายออกมา"ข้าจะมอบโทษฐานปลงพระชนม์คนของราชวงศ์ให้นางเอง ดูสิ คราวนี้ใครยังจะกล้าค้าน!"เจียงเยี่ยนฟางพยายามพูดให้ชัดที่สุดว่า "ท่านบอกว่าจะไม่โกรธ ยามนี้คือสิ่งใด กลืนคำพูดตัวเองแล้วหรือไร" แม้จะโดนบีบคอจนหน้าเริ่มขึ้นสีแล้วแต่ก็ไม่สนใจ นางยกมือจับไปยังข้อมือที่กำลังบีบคอตนเองอยู่โดยไม่ทันคิดอะไร ทว่าในเวลาแห่งความเป็นความตาย เจียงเยี่ยนฟางกลับเพิ่งจะตระหนักได้ว่า ตนพลาดเรื่องใดไปเมื่อได้สัมผัสเส้นชีพจรของเขา มือจึงเปลี่ยนไปดึงบางอย่างออกมาจากผ้าคาดเอว

บทที่ 16จับตัวได้แล้วเจียงเยี่ยนฟางไม่รู้ว่าเซียวลี่หยางเปลี่ยนแผนรังแกผู้อื่นหรือไร ยามปกติมักสั่งให้นางทำความสะอาดไม่ต่างจากสาวใช้ในเรือน หวังให้นางไปไกลหูไกลตา หรืออาจเพราะเมื่อวานนางเล่นหนักข้อไปหน่อย จนเจ้าตัวสมองกระทบกระเทือนไปแล้วก็เป็นได้ วันนี้เขาถึงได้ใช้นางให้มาอยู่เป็นเพื่อน พานางออกไปเดินเล่นในตลาดด้วยกัน ก่อนจะมาแวะพักนั่งจิบชาในร้านน้ำชาที่นางเคยมาเจอกับกั่วหลีหมิ่น"น้ำเข้าท้องจนสติเลอะเลือนหรือไร" นางบ่นพึมพำเสียงเบา ขณะนั่งเป็นเพื่อนเขามานานจนเบื่อหน่ายเต็มทน"เจ้าว่าอะไรนะ" เซียวลี่หยางที่ชื่นชมทิวทัศน์นอกหน้าต่างอย่างคนไม่มีอะไรทำก็หันไปถามนาง"นี่เป็นวิธีใหม่ที่ท่านอ๋องคิดได้?""..." เซียวลี่หยางไม่เข้าใจ พอถูกถามกลับก็ทำเพียงมองหน้านางนิ่ง เมื่อครู่เขาไม่ทันได้ฟังนางจริง ๆ"เช่นนั้นท่านก็ทำสำเร็จแล้ว" นางถอนหายใจ ไม่ปิดบังว่าตัวเองอดทนถึงที่สุดแล้ว"เจ้าจะใช้ชีวิตรีบร้อนไปไย ควรหาเวลาพักผ่อนบ้าง""..." เจียงเยี่ยนฟางกลับนึกย้อนไปถึงตัวเองในเมื่อก่อน มีเวลาไหนบ้างที่นางเคยได้นั่งเล่นเช่นนี้ คนเราเกิดมามีฐานะต่างกัน เงินทองต่างกัน ต่อให้วันหนึ่งมีเวลาเท่ากัน แต่ก