All Chapters of สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ: Chapter 141 - Chapter 150

หงเปาเองก็จ้องมองเจียงเยี่ยนฟางนิ่งงัน พลันนึกถึงคราที่นางช่วยตนทำแผลขึ้นมา ความจริงแล้วนางก็ไม่ได้เลวร้ายถึงขนาดนั้น แถมเมื่อวานคุณหนูเจียงตัวปลอมผู้นี้ก็ยังทำสมุนไพรหอมให้เขาถุงหนึ่งด้วย เพราะคงเห็นว่าเขาทำถุงหอมที่คล้ายกับของเจินเจินหายไป ก่อนขึ้นรถม้าหน้าร้านถุงหอม เขาก็ยังคิดอยู่เลยว่าทำไมนางถึงเดินตามมาช้า ที่แท้ก็แอบไปซื้อถุงหอมมาให้เขานี่เองตอนมอบให้ก็ยังเย็นชาสมกับที่ผ่านมา 'เป็นยาพิษที่ทำให้ตายอย่างช้า ๆ' นางพูดอย่างนั้นพร้อมกับโยนถุงหอมใส่อกเขาอย่างแรง จนเขาที่รับไว้ก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเผลอมองนางด้วยความไม่พอใจขนาดไหน กระทั่งมือเรียวนั้นจะมายึดของคืนไป เขาที่ยังไร้สติอยู่กลับรีบยัดถุงหอมใบใหม่เข้าอก กลิ่นหอมอ่อน ๆ พลันกำจายอยู่รอบตัว พาให้สมองที่คิดเรื่องมากมายเบาบางลงไปทั้งที่ก่อนหน้านี้ เขามักจะหาเรื่องนางตลอด แต่คนปากร้ายผู้นี้ก็ยังไม่ลืมนึกถึงเขาด้วย พอคิดดังนั้น มือก็ยกขึ้นกุมหน้าอกไว้พอดี เมื่อสัมผัสได้ถึงบางอย่างในอกก็ยกยิ้มเพียงลำพังเจียงเยี่ยนฟางอยู่คนเดียวมานานจนเคยชิน เวลากินข้าวย่อมไม่มีใครให้พูดคุยด้วย ส่วนเซียวลี่หยางก็เพราะถูกสอนมาตั้งแต่เด็กว่า ยามกินห้าม

"กระทั่งเรื่องนี้เจ้าก็โกง!" นางเปลี่ยนหมากในมือของเขาไปตั้งแต่เมื่อใดกัน!"ยามยกทัพจับศึก ท่านจะลีลาได้หรือไร ศัตรูไหนเลยจะรอท่านเคลื่อนพลไปให้ท่านได้เปรียบ" เจียงเยี่ยนฟางชอบใจที่เอาเปรียบผู้อื่นได้ จึงฉีกยิ้มกว้างที่น้อยครั้งจะปรากฏขึ้นมาให้เห็น แต่หมากที่ถูกนางยึดคืนมา ยังไม่ทันวางลง นางก็นิ่งไป "...นกส่งสารของท่านมาแล้ว"เติ้งอู๋ด้วยรู้ว่าเจียงเยี่ยนฟางหูดี เขาจึงเงยหน้าขึ้นไปมองหาบนท้องฟ้าบ้าง ตอนนั้นก็ทันได้เห็นนกบินโฉบลงไปยังที่แห่งหนึ่งด้านนอกเรือนที่พวกเขาอยู่ ไม่นานลูกน้องของเขาก็มาแอบอยู่ตรงมุมหนึ่งของลานว่าง เขาจึงเดินไปหา หลังเปิดอ่านและพบว่าเป็นลายมือที่เชื่อถือได้ เขาจึงเดินถือจดหมายมามอบให้ท่านอ๋องเซียวลี่หยางรับมาเปิดอ่านแล้วก็เงยหน้ามองเจียงเยี่ยนฟางที่เอาแต่จ้องกระดานหมากอย่างตั้งใจ"เกี่ยวอันใดกับข้าอีก" นางรับรู้ถึงสายตาของเขาได้ จึงเอ่ยถามขึ้นโดยไม่มองขึ้นไป"ตั้งแต่สามวันก่อนหลังจากที่เราออกมา ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งให้ส่งตัวเต๋อเฟยไปอยู่ที่ตีนเขาหลิงซาน เพื่อรักษาอาการป่วยนางให้หายดี แต่วันต่อมาก็มีข่าวว่านางยักยอกเงินส่วนหนึ่งที่ดูแลงานเทศกาลชมดอกไม้ของปีนี้ไป แ

เจียงเยี่ยนฟางหัวเราะไม่ถือมาใส่ใจ ยกจอกชาที่ตนรินเสร็จแล้วไปวางให้เขาและหยิบของตนขึ้นมาจิบไปหนึ่งคำ "อาจเป็นเพราะข้ายึดถือคติที่อาจารย์สอนจนขึ้นใจกระมัง มีแค้นข้าก็แก้แค้น มีหนี้ข้าก็ชดใช้จนหมด เมื่อไม่มีสิ่งใดติดค้างย่อมไม่มีเรื่องที่ค้างคาในใจ ข้าจึงไม่เคยฝันร้ายอีกเลยตั้งแต่จำความได้เรื่องที่ข้าเล่าท่านเมื่อตอนกลางวันล้วนเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ข้าถูกอาจารย์ใช้ทดลองพิษ เจ็บปวดเจียนตาย แทบนึกหาวันปกติในชีวิตไม่เคยมี เขามักจะย้ำเรื่องบุญคุณความแค้นกับข้า สิ่งที่เขาฝังในหัวของข้าก็มีเพียงเรื่องนี้ในเมื่อ 'มีหนี้ข้าย่อมชดใช้ มีแค้นข้าย่อมชำระ' ข้าจึงตระหนักได้ และยืนหยัดเพื่อที่จะผ่านมันไปให้ได้ในแต่ละวัน พอข้าโตมาก็แก้แค้นเขาคืน เห็นเขาตายต่อหน้าอย่างทรมานก็สาสมใจ ดังนั้นจึงไม่มีเรื่องค้างคา ไม่ถือโทษโกรธเคืองเขาอีก ชีวิตนี้ก็ไม่ติดค้างกันและกัน เจอกันในโลกหน้าก็คือคนนอกแล้ว"เจียงเยี่ยนฟางยังคงเฉกเช่นเคย ในน้ำเสียงไร้อารมณ์ร่วมเคียง มีเพียงความนุ่มนวลที่น่าฟัง ดั่งเหมือนนักเล่านิทานในร้านน้ำชากล่าวขานถึงเรื่องเล่าของผู้อื่นหาใช่ตนเอง"..." เซียวลี่หยางพยักหน้าเข้าใจ แต่จิตใจกลับหดหู

ผ่านไปสักพัก หลังตะวันตั้งขึ้นเหนือศีรษะ ก็เป็นเซียวลี่หยางที่ทำเสร็จเป็นคนแรก เขาให้เติ้งอู๋พาเขาเข้าไปหาเจียงเยี่ยนฟางที่จู่ ๆ ก็บอกขอตัวไปพักครู่หนึ่งในเรือนของตน แล้วเรียกเจินเจินที่ชั่งยาครบตามจำนวนแล้วมาเฝ้าเตาต้มยาของตัวเองให้แทนเมื่อเข้ามาก็เห็นเจียงเยี่ยนฟางหลับตาเอนตัวพิงตั่งยาวอยู่ด้านในของห้องนอน เจ้าตัวพอรู้สึกว่ามีคนเข้ามาจึงเปิดเปลือกตาขึ้นมองอย่างเชื่องช้า ดูเกียจคร้านเหมือนเด็กน้อยที่หนีออกจากห้องเรียนไปแอบนอน ทำให้มุมปากของเซียวลี่หยางยกขึ้นโดยไม่รู้ตัวด้วยความเอ็นดู พอมองเห็นเต็มตาว่าผู้ใดเป็นคนเข้ามา นางก็ขยับกายลุกขึ้นมานั่ง รอเขาเข้าไปหาเซียวลี่หยางปัดมือสั่งเติ้งอู๋ให้ออกไปช่วยดูแลข้างนอกเสร็จแล้วก็หันไปหาคนบนตั่งนอน "แบบนี้คือสำเร็จแล้วหรือไม่" ว่าพลางยื่นยาก้อนกลมสีน้ำตาลเข้มบนกระดาษไข ที่ตัวเองเป็นคนกลั่นเองกับมือและเพิ่งปั้นเสร็จเมื่อครู่ให้นางดูเจียงเยี่ยนฟางก้มลงไปพิจารณาสีและลองดมกลิ่นดู ก่อนพยักหน้าให้เขาแผ่วเบา "ท่านอ๋องเก่งมากเลยเพคะ อยากเป็นศิษย์นักปรุงยาพิษของหม่อมฉันหรือไม่"เซียวลี่หยางกำลังจะตอบรับ ว่าเขายินดีเป็นลูกศิษย์นางไปตลอดชีวิตเลยด้วยซ้

บทที่ 28ส่วนท้าย"เจ้าเลือกเองนะ! หากเสียใจภายหลังก็ไม่ทันแล้ว" เซียวลี่หยางกำข้อมือนางไว้แล้วดึงนางให้มานั่งบนตักตัวเอง หาไม่แล้วเขาต้องถูกนางจับอุ้มไปแน่ ๆ หัวใจของเขาแทบจะกระเด็นออกมานอกอกอยู่แล้ว สตรีผู้นี้ถูกสอนมาอย่างไรเขาก็เข้าใจอยู่ แต่นางก็ควรรู้ว่าทำแบบนี้มีแต่นางที่จะเสียเปรียบ!เจียงเยี่ยนฟางเองก็ปล่อยกายทาบทับไปบนตัวผู้อื่นเสียเลย! นางเหนื่อยมากแล้ว ไม่อยากออกแรงเยอะ ครั้นนางล้มลงไปแล้วก็ถูกเขาปล่อยข้อมือให้เป็นอิสระ เพราะเจ้าตัวต้องย้ายมือไปโอบเอวนางไว้ เพื่อไม่ให้นางหล่นลงไปแทน ด้วยความสูงของนางพอมานั่งบนตักเขาแล้ว ก็ทำให้หัวสูงเลยเขาไปนิดหนึ่ง"เหอะ! เซียวลี่หยางท่านควรรู้ไว้อย่างหนึ่ง" นางที่ไม่ถูกพันธนาการแล้วจึงเป็นฝ่ายไปเกาะคอเขาไว้แทน มืออีกข้างก็พลันบีบเข้าที่กรามได้รูปของเขา บังคับให้สบตากับตนเอง แถมยังจงใจใช้นิ้วไล่ไปบนกลีบปากที่ชอบพ่นอะไรไม่รู้ออกมาเพื่อแกล้งเขา ด้วยรู้ว่าพอทำเช่นนี้แล้ว พระอิฐพระปูนเช่นเขาคงอกแตกตายและหัวเสียใส่นางเป็นแน่ จะได้ทำให้นางมีอารมณ์สุนทรีย์บ้าง "ข้าไม่เคยเดินไปบนเส้นทางที่จะทำให้ตัวเองเสียใจ"ใครเล่าจะคิดว่า มือใหญ่กลับขยับมาดึงท้