All Chapters of สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ: Chapter 151 - Chapter 160

บทที่ 29สตรีที่ท่านเคยประกาศรักมั่นเสียโฉมแล้วสามวันก่อนที่จะเดินทางเข้าเฝ้าฮ่องเต้เจียงเยี่ยนฟางก็ได้ขอออกไปเดินดูสมุนไพรที่ร้านขายสมุนไพรในตลาดเพราะอยู่แต่ในจวนนานเกินไป นานเสียจนนางแทบจะจำไม่ได้แล้วว่า ตอนที่ตนเดินทางท่องไปทั่วทุกแว่นแคว้นนั้นความรู้สึกเป็นเช่นไรแต่พอออกมาแล้วก็รู้สึกไม่ต่างกันกับอยู่ในจวนเท่าไรนัก เพราะมีเซียวลี่หยางตามประกบไปด้วยทุกที่ หากเขาไม่บอกว่าจะซื้อทุกอย่างที่นางต้องการให้ นางก็คงปล่อยเขาทิ้งไว้ที่จวนแล้ว ไม่สนแม้กระทั่งคำเตือนของเขา ที่กลัวว่าฮ่องเต้จะส่งคนมาทำร้ายนาง ด้วยเหตุผลว่านางเป็นคนที่เขาเลือกขึ้นมาเป็นพระชายาเอกด้วยซ้ำไป"เจ้าอยากตัดชุดใหม่เพิ่มหรือไม่" เซียวลี่หยางที่อยู่บนรถม้าก็กำลังมองผ่านหน้าต่างไปยังร้านผ้าขึ้นชื่อแห่งหนึ่ง เวลานี้ก็มีเหล่าสตรีแต่งตัวสวยสดงดงามเดินออกมาไม่ขาดสาย ได้คิดเองไปแล้วว่า สตรีก็คงชอบอะไรสวยงามเหมือนกันหมด จึงอยากสั่งตัดชุดให้เจียงเยี่ยนฟางขึ้นมา เพราะชุดที่นางสวมใส่อยู่ในจวน ล้วนเป็นชุดเหมือนบุรุษ ยามออกมานอกจวนก็สวมอยู่เพียงแค่ชุดเดียวคือชุดที่นางสั่งตัดใหม่ตอนไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ครั้งที่สอง เวลานี้เองก็เช่นกัน

สามวันต่อมาก็ถึงวันที่ตลับหมึกแห้งตามที่เจียงเยี่ยนฟางคาดเดาไว้พอดี หลายวันก่อนหน้านี้ นางก็ได้ให้เซียวลี่หยางทำการขอเข้าเฝ้าไปล่วงหน้าแล้ว ได้ความว่าให้ไปหลังการประชุมในยามเช้าเสร็จสิ้นก่อน"ท่านไม่ต้องไปกับข้าก็ได้ อย่างไรเสีย เรื่องตลับหมึกนี่ก็เป็นฮ่องเต้เคยคุยกับข้าไว้แล้ว ไม่ใช่จู่ ๆ ข้าก็ทำไปถวายโดยไม่บอกล่วงหน้า""ข้าจะไปกับเจ้า" เซียวลี่หยางยืนยันอีกรอบเจียงเยี่ยนฟางมองดูคนที่กำลังจะถอดอาภรณ์ชิ้นล่างออก หลายวันที่ผ่านมานางช่วยทาแผลเป็นให้เขาจนรู้สึกคุ้นชินไปแล้ว แถมปกติก็ไม่ใช่คนที่คิดมากเรื่องชายหญิงไม่ควรใกล้ชิด เวลานี้จึงลืมไปเสียสนิท กระทั่งถูกเซียวลี่หยางจ้องมองนางนิ่ง ถึงเพิ่งจะเข้าใจ"หึ ร่างกายของท่าน ข้าเห็นจนเกือบหมดแล้ว ยังอายอะไรอยู่อีก" นางว่าพลางหันหลังให้ เดินไปค้นหาผ้าปิดตาที่เคยเก็บไว้ในเรือนของเขา พอได้ยินเสียงเขากระแอมจึงรู้ว่าเจ้าตัวนอนรอแล้ว หลังผูกผ้าปิดตาเสร็จ ก็เดินคลำทางกลับมาที่เตียง ยามที่ฝังเข็มลงไปบนขาของเขาก็เอ่ยถามว่า "ท่านคิดจะทำเช่นไรต่อไปกับบิดาของกู่เยว่ชิง"ด้วยเพราะเมื่อช่วงรุ่งสาง เติ้งอู๋เพิ่งจะมารายงานเรื่องของบิดากู่เยว่ชิงให้ฟัง ว่าแ

 ครั้นเมื่อเขาตามกลับมาด้วยใจร้อนรน แต่หงเปากลับไม่สามารถเข็นเขาไปได้ไวกว่านี้ สุดท้ายแม้แต่เงาของเจียงเยี่ยนฟางเขาก็ตามไม่ทันและพอกลับมาถึงจวนก็พบว่า เจินเจินหอบเอาตำราสมุนไพรของเจียงเยี่ยนฟางออกมาจากเรือนอี้แล้ว"นั่นเจ้าทำอะไร""ทูลท่านอ๋อง เมื่อครู่พระชายาสั่งให้หม่อมฉันขนของกลับไปที่เรือนของพระชายาเพคะ""แล้วนางเล่า ตอนนี้อยู่ที่ใด" เซียวลี่หยางหันมองไปในเรือนของตนเองที่ประตูกำลังแง้มปิดลง"กลับไปที่เรือนไอ่แล้วเช่นกันเพคะ" เจินเจินพอตอบไปแล้ว เห็นว่าท่านอ๋องมิได้ซักถามสิ่งใดต่อ จึงย่อตัวลา"พาข้าไปที่เรือนของเจียงเยี่ยนฟาง" เซียวลี่หยางรีบหันไปสั่งหงเปา แต่ก็เช่นเคย กว่าจะตามมาถึงเจินเจินก็ปิดประตูลงกลอนไปนานแล้ว"ท่านอ๋องให้กระหม่อมเรียกคนด้านในไหมขอรับ" หงเปาเห็นเจ้านายเอาแต่จ้องมองประตูทางเข้า ก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยท่าทีระวัง"ไม่ต้อง กลับกันเถอะ" เซียวลี่หยางรู้ว่าคนด้านในคงไม่อยากพบเขาอีก หากเป็นสามีภรรยาแบบชาวบ้านทั่วไป ผู้เป็นภรรยาเวลาน้อยใจสามี ก็คงหอบเสื้อผ้าหอบของออกจากจวนหนีไปบ้านเดิม แต่เจียงเยี่ยนฟ

ตกค่ำคืนนั้น เจียงเยี่ยนฟางก็ยังไม่ขยับตัวออกมาจากลานว่างแม้ครึ่งก้าว ด้วยไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร นางไม่อยากนอนร่วมห้องกับเขาอีกอย่างไรคนภายนอกก็รับรู้กันจนทั่วหน้าแล้วว่า นางได้เลื่อนขั้นเป็นตี๋ฝูจิ้นแห่งจวนชินอ๋องแล้ว หลอมรวมกับเรื่องที่เจอมาในวันนี้และคำพูดของเจินเจิน ก็ทำนางเลือกที่จะไม่ขยับตัวไปไหน และก็ไม่ไปนอนที่ห้องตัวเอง เพราะเดี๋ยวจะถูกเซียวลี่หยางสงสัยเอาได้อีกทั้งก็จะไม่ไปนอนที่ห้องของเขา เพราะเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ถูกไม่ควรขึ้นมา ก่อนหน้านี้ต่อให้เซียวลี่หยางแสดงออกอย่างไร ไม่ว่าจะเป็นรังเกียจนาง สนใจนาง เป็นห่วงนาง ตัวนางล้วนไม่นำมาใส่ใจ แต่ตอนนี้กลับต่างไป เพราะนางเริ่มคิดมากแล้ว"พระชายาเพคะ" เจินเจินเดินเข้ามาหาอีกครั้ง หลังจากถูกใช้ให้ไปต้มชาแสงจันทร์ให้ท่านอ๋องมา "ท่านอ๋องมารอที่ด้านในห้องนอนแล้ว"เจียงเยี่ยนฟางเงยหน้ามองคนข้างกาย "ที่เรือนของข้า?""เพคะ ตอนนี้ทรงรออยู่ด้านใน มีรับสั่งให้พระชายาเลิกทำงานแล้วไปปรนนิบัติท่านอ๋องแทน"ปรนนิบัติ... คำคำนี้หากเป็นหลายวันที่ผ่านมาเจียงเยี่ยนฟางก็ยังพอปล่อยผ่านไปได้อยู่แล้ว เพราะในทุกคืนที่ช่วยเขาทายาลดรอยแผลเป็นบนกาย นางมักจ

ทว่าตัวนางรับปากแล้วต้องทำ กอปรกับช่วงหน้าหนาวก็เย็นมือจนแทบไม่อยากจับที่บดสมุนไพรซึ่งทำมาจากหินเย็น ๆ พวกนั้นด้วย และที่ผ่านมาส่วนมากนางก็จะพักเอาแรงในช่วงนี้อยู่แล้ว หันไปทำอย่างอื่นแทนทำยาพิษ ก็คงไม่ต่างจากฤดูจำศีลของสัตว์ ถือว่าเป็นวันหยุดยาวไปในตัวดังนั้นเวลานี้พอถูกเซียวลี่หยางใช้งาน จึงต้องลงมือทำตามอย่างว่าง่าย แม้จะแสดงสีหน้าออกมาว่าไม่เต็มใจก็ตามแต่เติ้งอู๋เหลือบมองเจียงเยี่ยนฟางเพียงผ่านตาไปหนึ่งที เห็นเจ้านายไม่ไล่คนออกไปก็เริ่มเคยชินแล้ว จึงกล่าวรายงานเรื่องที่ตามสืบทันที "ช่วงนี้ทางวังหลวงยุ่งกับการเตรียมรับมือกับหน้าหนาว ฝั่งฮ่องเต้จึงไม่ได้มีความเคลื่อนไหวอะไรเป็นพิเศษพ่ะย่ะค่ะ"เซียวลี่หยางพยักหน้ารับ ปกติถ้าเป็นเวลานี้ของทุกปีเขาเอง ก็คงจะได้เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงออกความคิดเห็นช่วยประชาชนทางเหนือให้พ้นภัยหนาวไปได้ แต่เวลานี้ทุกอย่างล้วนไม่สามารถยื่นมือเข้าไปช่วยได้แล้ว"ทางด้านกู่ซืออี้กระหม่อมได้ตรวจสอบเพิ่มเติมแล้ว พบว่าแท้จริงแล้วเวลาที่เขาได้พบท่านอ๋องตอนที่บาดเจ็บหลังจากเรื่องครานั้น มิใช่เพราะเขาถูกฮ่องเต้ส่งตัวไปจัดการปัญหาที่เมืองชิ่ง แต่เขาได้ส่งจดหมายขอหยุดง