All Chapters of สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ: Chapter 161 - Chapter 170

บทที่ 32ท่านอ๋องผู้เกรียงไกร สุดท้ายก็หนีไม่พ้นถูกวางยาโถงจัดงานเลี้ยงยามปกติงานเลี้ยงในวังมักแยกฝั่งบุรุษและสตรีอย่างชัดเจน แต่เนื่องในวันนี้เป็นงานเลี้ยงที่จัดขึ้นเพราะฮองเฮาทรงพระครรภ์ ดังนั้นจึงอนุญาตให้ผู้ที่ถูกเชิญมาในงานสามารถพาภรรยามานั่งด้วยกันได้ที่เด่นชัดสุดในงาน ก็คงหนีไม่พ้นคู่ของชินอ๋อง ที่ได้นั่งโต๊ะสูงเหมือนโต๊ะทำงานแบบที่แคบลงมาหน่อย ส่วนท่านอื่นจะเป็นตั้งคู่ยกสูง และมีโต๊ะเตี้ยสำหรับวางอาหารแทนเจียงเยี่ยนฟางย่อมรู้จุดประสงค์ของเรื่องทั้งหมด หนึ่งคือเรื่องที่ให้นั่งคู่กัน ด้วยต้องการเยาะเย้ยเซียวลี่หยางที่ไม่สามารถมีลูกได้เพราะพิการตั้งแต่เอวลงไปสองคือ ที่จงใจให้คนอื่นนั่งเตี้ยกว่าตามธรรมเนียมเดิมเพราะตั้งใจย้ำเรื่องขาที่ใช้การไม่ได้ของเขา ทั้งที่พักหลังมา ในงานชมดอกไม้ของปีนี้ วังหลวงยังใช้โต๊ะสูงอยู่เลย เรื่องนี้เองก็เป็นหงเปาที่ออกปากบ่นในตอนที่เขามาส่งชินอ๋องถึงในห้องโถงให้นางได้ยิน ก่อนเจ้าตัวจะหายไปแล้วเปลี่ยนเติ้งอู๋มาแทน"หากไม่ติดว่าเจียงเจียวจ้านนั่งอยู่ด้วย ป่านนี้เจียงเจียวเหม่ยคงได้วิ่งมาหาท่านเป็นแน่" เจียงเยี่ยนฟางจ้องมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ห

เจียงเยี่ยนฟางละทิ้งสิ่งที่อยู่ในหัวออกไปก่อน หลังได้ยินเสียงถามจากเติ้งอู๋ว่า"ท่านอ๋องถูกพิษแล้ว?" เติ้งอู๋พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนอย่างหาได้ยาก แต่ก็พยายามกระซิบเสียงเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้"จะเรียกว่าพิษก็ไม่ถูก เป็นยาปลุกกำหนัดที่ไม่สามารถตรวจสอบด้วยเข็มเงินได้ เกรงว่าคงคิดมาอย่างรอบคอบแล้ว ที่ข้าบอกว่าเป็นยาพิสดารล้วนไม่ได้พูดส่งเดช เพราะยาตัวนี้นอกจากจะหายากแล้ว คนกลั่นเป็นก็มีน้อย อีกทั้งยังไร้ยาแก้ แม้พูดได้เต็มปากว่า ไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายก็จริง แต่ร่างกายจะค่อย ๆ ร้อนขึ้น และส่วนนั้นก็จะเริ่ม... เอาเป็นว่าก็เหมือนยาปลุกกำหนัดที่ไม่สามารถตรวจสอบได้ และมีผลค่อนข้างไม่ต่างกัน ต่างแค่ไม่มียาแก้เท่านั้น"เจียงเยี่ยนฟางดึงเข็มออกมาสามเล่ม จิ้มไปตามตัวของเซียวลี่หยางเพื่อพยายามช่วยระงับอาการให้คงที่ได้มากที่สุด หากเป็นยาปลุกกำหนัดทั่วไปที่มีฤทธิ์เป็นยาพิษ แน่นอนว่าต้องถูกยาต้านสารพัดพิษในกายของเซียวลี่หยางต้านไว้ได้ แต่ยาแขนงนี้พิสดารอย่างที่นางบ่นไม่มีผิด ดังนั้นยาต้านสารพัดพิษจึงไม่ทำงาน เจียงเยี่ยนฟางแม้รู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย แต่ก็คิดว่าได้เรียนรู้ข้อบกพร่องของยาตนเองไปด้วยพอดี

ภายหลังออกมาจากวังหลวง ระหว่างเดินทางกลับจวนชินอ๋อง ด้านหน้ารถม้าเวลานี้ก็เปลี่ยนเป็นหงเปาที่มารับพวกเขากลับจวนเจียงเยี่ยนฟางที่รู้สึกไม่สบอารมณ์มาสักพักแล้วก็เปิดปากพูดก่อน แม้น้ำเสียงนางจะคงราบเรียบแต่ก็หนักแน่น แสดงถึงอารมณ์ขุ่นมัวอย่างชัดเจน "เมืองถงเซียงอยู่ห่างไกลจากเราถึงเพียงนั้น เดินทางไปกลับอย่างเร็วก็สิบวัน อย่างช้าก็สิบห้าวัน เรากลับมาไม่ทันหิมะแรกร่วงหล่นแน่ ฮ่องเต้ก็รู้ว่าท่านเพิ่งหายไข้ไปยังจงใจใช้ท่านเดินทางไปหาเจ้าเมืองถงเซียงอีก ซ้ำยังจงใจให้คนเตรียมของล่าช้าไปอีกห้าวัน อย่างไรขากลับมาก็คงติดอยู่กับกองหิมะ"เช้าวันนี้หลังจากเข้าเฝ้าแล้ว เซียวมู่หยางก็วานให้เซียวลี่หยางนำของขวัญไปส่งมอบให้เซียวหยางซวี่ หรือก็คือองค์ชายสามในรัชศกก่อนที่เมืองถงเซียว เป็นการบอกข่าวดีในวังหลวงให้ฝั่งนั้นทราบด้วย"ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ท่านมียศเป็นชินอ๋อง ควรได้มอบของก่อนผู้อื่น กลับจงใจรั้งท่านไว้ท้ายสุด!" เจียงเยี่ยนฟางที่เคยเฉยชาเรื่องของผู้อื่น กลับทนแบกรับเรื่องเช่นนี้ไม่ได้อย่างน่าประหลาดใจ คล้ายกับตอนที่นางมาแทนที่คุณหนูเจียงตัวจริง แล้วได้รู้ว่าทั้งบ้านเก่าทั้งบ้านใหม่ต่างรังแกคุณหน

"ท่านอ๋อง หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจ หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจเพคะ เวลานั้นเพียงแค่หวังให้ฮ่องเต้ทรงช่วยพูดกับท่านอ๋องให้ ไม่คิดว่าจะถูกจับกรอกยาล้วงความลับออกมา" นางพูดไปก็ร้องไห้ไป พยายามคลานเข้าไปหาท่านอ๋องที่ตนเคยรักหมดหัวใจ เห็นเป็นต้นไม้ตนเดียวในจิตใจอันโล่งกว้างของนาง แต่บัดนี้พอสตรีผู้นั้นเข้ามา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปจนหมด กู่เยว่ชิงยังคงคิดแค้นไม่เลิกรา ชิงชังเจียงเยี่ยนฟางจนเข้ากระดูกดำเซียวลี่หยางไม่ใช่คนโง่ ไหนเลยจะเชื่อคำพูดกู่เยว่ชิงอีก ที่ผ่านมาเพราะเห็นแก่บิดาของนางจึงหลับหูหลับตาเรื่อยมา ไม่ลงโทษนางหนักเกินไป กระทั่งทำผิดต่อเจียงเยี่ยนฟางที่ไม่รู้เรื่องราวความแค้นของพวกเขา จนทำให้นางเกือบตายไปหลายครา ทั้งยังถูกพิษจนร่างกายอ่อนแอมาถึงทุกวันนี้ ทุกอย่างก็เพราะเขาทั้งหมดยิ่งภายหลังพอได้สืบรู้ความจริงที่บิดานางเองก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิด เขาไหนเลยจะไม่รู้สึกผิดหวังในตนเองและเสียใจที่ไม่เด็ดขาด เวลานั้นหลังจากศึกครั้งสุดท้ายที่เดินทางผ่านเมืองชิ่ง หากกู่ซืออี้เตือนเขาสักนิด ตัวเขาก็อาจจะหาแผนรับมือได้ทัน มิใช่ถูกไล่ล่าจนเกือบตายแล้วให้กู่ซืออี้มาทำทีเป็นช่วยไว้เช่นน

"เช่นนั้นก็ถือว่าเราไม่เคยพูดเรื่องนี้กัน" เซียวลี่หยางหันมองทางอื่น ไม่คิดจะพูดเรื่องนี้ต่อ แต่ไม่ทันถึงหนึ่งลมหายใจก็พลันมีมือข้างหนึ่งวางแปะลงมาบนมือของเขาเบา ๆ ทำให้เขาต้องกลับไปมองเจ้าของมือ เวลานั้นก็เห็นความมั่นใจในแววตาของนางอย่างชัดเจน"..." เจียงเยี่ยนฟาง"ก็ได้" สุดท้ายก็ต้องยอมอยู่ดี เขาจึงหันไปหาเติ้งอู๋ให้ไปจัดการปล่อยข่าว และอีกฝ่ายก็คงรู้อยู่แล้วว่าให้หาสถานที่แห่งหนึ่งเอาไว้หลอกว่าเป็นที่ที่หมอเทวดาอาศัยอยู่ในเมือง จึงไม่จำเป็นต้องสั่งการอีก"ข้าจะให้เจินเจินไปเตรียมชุดไว้รอ" เจียงเยี่ยนฟางดึงมือกลับมา ไม่คิดว่าแค่วางมือลงแค่นี้ก็เกลี้ยกล่อมท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์ได้แล้ว"อืม""เมื่อครู่ที่ข้าพูดถึงไทเฮา..." เจียงเยี่ยนฟางนึกไปถึงคราแรกที่ได้จับมือของไทเฮาขึ้นมา พบว่าอีกฝ่ายคงอยู่ได้ไม่นานแล้ว และต่อให้เป็นตนเองก็ช่วยยื้อไม่ได้ เลยอยากบอกเรื่องนี้กับเซียวลี่หยาง ทว่าก็เพิ่งเปลี่ยนใจในตอนนี้เอง จึงพูดเพียงว่า "คราวที่แล้วไทเฮาทรงเรียกท่านไปพบ แต่เรากลับออกมาเสียก่อน ภายในช่วงนี้ก่อนที่เราจะเดินทาง ท่านหาเวลาไปเยี่ยมพระนางสักหน่อยเถิด" เมื่อวานนี้ไทเฮาเองก็ทรงไม่ได้มาร่วมใ