All Chapters of BAD GUY ล่ารักเดิมพัน: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงโหเชียร์ของผู้ชมนับพันบนอัฒจันทร์ดังกึกก้อง ภายในสนามที่มีรถแข่งหลายสิบคันต่างเร่งเครื่องด้วยความเร็วสูงสุดเพื่อจุดมุ่งหมายเดียวกันคือเส้นชัย ระหว่างเสียงเชียร์ของแฟนคลับและการแข่งขันที่ดำเนินไปอย่างเมามัน อีกฟากหนึ่งของตึกสูงมีดวงตาคมกริบหลุบมองการแข่งขันผ่านกระจกกั้นเบื้องหน้า ริมฝีปากเขายกโค้งเป็นรอยยิ้มบางๆ พร้อมกับพ่นควันบุหรี่สีขาวคละคลุ้งผ่านกรอบแว่นสีดำ บุหรี่มวนเดิมยังคงถูกยกขึ้นมาสูบนับครั้งไม่ถ้วน ในขณะที่สายตายังจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของรถแข่งในสนาม “ไอ้เดม่อนอยากท้ามึง ไปดูของเดิมพันที่มันวางก่อนไหม” ประโยคนี้เรียกความสนใจจากเจ้าของใบหน้าคมในชุดเสื้อยืดสวมแจ็คเก็ตหนังทับถกแขนขึ้นเล็กน้อยโชว์นาฬิกาเรือนแพงให้ละสายตาจากสนามหันไปมองคนที่เพิ่งพูด “จะถามทำไมถ้ารู้คำตอบดีอยู่แล้ว” “กลับมาทวงตำแหน่งเจ้าสนามหน่อย” ล่า ไหวไหล่ให้กับคำพูดของพี่ชายอย่างค่าย ก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้ต้องเลิกแข่งรถไปนานนับปี เรื่องในครั้งนั้นยังทำให้เขาจำฝังใจมาจนถึงทุกวันนี้ “เดม่อนมันคงไม่ยอมหยุดวุ่นวายถ้าไม่ได้แข่งกับมึงอีกรอบ” “ไอ้เวรนั่นมันจะอะไรกับกูนัก น่ารำคาญ” เสียง

เสียงสะอื้นดังขึ้นท่ามกลางโกดังเก็บของเดิมพัน เพราะความร้อนเงินทำให้เจียร์รับงานแทนเพื่อนอีกคน ไม่คิดว่าจะถูกหลอกให้มาอยู่ในสถานะของเดิมพันอย่างนี้ คำว่าโง่ที่ผู้ชายคนนั้นพูดเจียร์คิดว่ามันสมควรแล้ว เธอโง่จริงๆ ไม่ถามก่อนว่างานที่ให้มาทำแทนคืองานอะไร พอเห็นว่าได้เงินเยอะก็รีบรับปาก ได้ยินเสียงย่ำฝีเท้าแว่วมาแต่ไกลทำให้คนตัวเล็กที่กำลังร้องไห้รีบยกมือขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาเปื้อนแก้ม ดวงตาคู่สวยมองอย่างไม่เข้าใจขณะที่ชายตรงหน้าหยิบกุญแจออกมาไขให้ข้อมือเล็กเป็นอิสระจากโซที่ตรวนไว้ “ตามผมมาครับ” ชายร่างท้วมเอ่ยบอกจากนั้นก็เดินนำ พอเข้าใจสถานการณ์ไม่รอช้าร่างบางรีบหย่อนตัวลงจากแท่นสูงก้าวขาเดินตามไปติดๆ เพราะคิดว่าคงเป็นคนที่เจ้าของสนามส่งมาช่วย เจียร์คิดว่าตัวเองรอดแล้ว แต่ความจริงเธอกำลังถูกต้อนให้เดินเข้าไปอยู่ในกรง…ที่มันเป็นเพียงแค่กับดักภายในห้องสี่เหลี่ยมโทนเทาดำมีโต๊ะทำงานตัวใหญ่ตั้งอยู่ ด้านหลังเป็นชั้นวางหนังสือทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ เจ้าของร่างเล็กมองไปรอบๆ อย่างสำรวจ แต่สงสัยได้ไม่นานใบหน้าสวยก็ต้องหันมองประตูที่กำลังถูกผลักเข้ามา ในตากลมสะท้อนภาพชายสูงโปร่งใบหน้า

กลับมาถึงที่ห้อง เจียร์ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงขนาดสามฟุตอย่างหมดแรง ดวงตาคู่สวยเหม่อมองเพดานพร้อมความคิดมากมายที่สาดซัดเข้ามาในหัว ตอนนี้ร่างบางคิดไม่ตกกับสิ่งที่ตัวเองกำลังเผชิญหน้าอยู่ เธอไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าในอนาคตจะเป็นยังไง ร่างเล็กนอนทอดกายอยู่บนเตียงอย่างนั้นไม่ได้ขยับไปไหน ยังสวมใส่ชุดนักศึกษาตัวเดิมแม้แต่ไฟในห้องก็มืดสนิท ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ถอนหายใจออกมา หลายอย่างปะเดปะดังหลั่งไหลเข้ามาในหัวไม่หยุดหย่อน แสงสว่างจากหน้าจอโทรศัพท์ที่มีสายเข้าทำให้ความคิดมากมายถูกโยนทิ้งไป ก่อนมือเล็กจะเอื้อมหยิบมาดูว่าเป็นสายจากใคร แต่เมื่อเห็นชื่อของแม่โชว์บนหน้าเธอก็ถึงกับต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนกดรับสาย “แม่มีอะ…” พูดยังไม่จบประโยคคนเป็นแม่ก็รีบสวนขึ้นมา “หาเงินจ่ายค่าเทอมได้แล้วใช่ไหม” “ค่ะ เจียหาได้แล้ว” “ดี ฉันจะได้ไม่ต้องไปขอกับพี่สาวแกมาให้ รู้ว่าเรียนแล้วจะลำบากก็ยังจะดื้อด้าน” ตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยมาจนถึงปีสองเจียร์ได้ยินแม่พูดคำนี้นับครั้งไม่ถ้วน เธอไม่ได้เถียงเพราะเลือกเรียนเองแต่ที่เงินไม่พอจ่ายส่วนหนึ่งก็เพราะคนเป็นแม่โทรมาขอบ่อยครั้ง พอไม่มีก็ถูกต่อว่าสารพัด

สามวันผ่านไป ณ สนามแข่งของตระกูลทรัพย์หิรันสกุลหรือสนามนอกเขต KKL เฟอร์รารี่คันสีดำสัญลักษณ์ของ ล่า ตำนานที่เคยครองอันดับหนึ่งของสนามแข่ง เสียงเครื่องยนต์กระหึ่มดังก้องขณะเขาหักเลี้ยวเข้าลานจอด ตั้งแต่แมตช์ครั้งสุดท้ายที่พ่ายแพ้ แมตช์ที่พรากทุกอย่างไปล่าไม่เคยกลับมาลงแข่งอีกเลย แต่ครั้งนี้ข่าวการกลับมาของ เจ้าสนาม กลายเป็นที่พูดถึงอย่างหนาหู คาดเดาเหตุผลไปต่างๆ นาๆ ว่าทำไมเขาถึงเลือกกลับมาหลังจากเวลาผ่านไปนาน ร่างหนาหยิบเอาแว่นตาเลนส์ดำมาสวมใส่ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถแล้วก้าวขาเดินเข้าไปภายในลิฟต์ตัวใหญ่ เพื่อขึ้นไปยังห้องรับรองสำหรับผู้บริหาร “พ่อถามว่าทำไมไม่เข้าบ้าน” คลื่นเอ่ยเสียงเรียบบอกพี่ชายที่ไม่ยอมกลับไปนอนบ้านนานเกือบสามเดือน ต่างกับเขาและพี่คนโตที่แม้จะมีคอนโดและเพนท์เฮาส์ก็มักจะกลับบ้านทุกครั้งที่มีโอกาส “ถ้าอยากกลับเดี๋ยวกูก็โผล่หัวไปเอง” เสียงทุ้มตอบกลับก่อนจะนั่งกระแทกลงบนโซฟาตัวใหญ่ พลางยกมือขึ้นถอดแว่นออกไปวางไว้บนโต๊ะตรงหน้า ล่าเป็นคนที่ชอบใช้ชีวิตอิสระ เกลียดการถูกตีกรอบ และเกลียดการถูกบังคับให้อยู่ในเส้นทางที่เขาไม่ได้เลือก นั่นคือเหตุผลที่เขาเลือกอยู่คอนโ

แสงแดดอ่อนๆ ของเช้าวันใหม่ส่องกระทบใบหน้าหวานขอองร่างเล็กที่นอนหลับอยู่บนเตียง เพราะไม่มีเรียน วันนี้เจียร์จึงตื่นสายเป็นพิเศษหลังเลิกเรียนเจียร์ยังคงไปทำงานแม้จะถูกสั่งห้ามให้เลิกทำ เธอยังไม่พร้อมบอกเรื่องนี้กับทางร้านของคุณป้าและตะวันดวงตากลมค่อยๆ เปิดขึ้น แสงแดดจ้าทำให้ต้องหรี่ตาเล็กน้อย เมื่อปรับโฟกัสได้ก็พยุงตัวเองลุกขึ้นยืดแขนบิดตัวเอนไปทางซ้ายทีขวาทีเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนขึ้นมา ใบหน้าหวานก็ร้อนผ่าวขึ้นสีแดงระเรื่อ เจียร์รู้ดีว่ามันใกล้เข้ามาแล้วและคงยื้อได้อีกไม่นาน ความคิดกวนใจยากจะปัดออกไป เธอถอนหายใจซ้ำๆ บรรยากาศภายในห้องเริ่มอึมครึมขึ้น ทำให้ศีรษะมนสะบัดเบาๆ เพื่อไล่ความคิดออกจากหัว ก่อนจะพาตัวเองลุกขึ้นไปในห้องน้ำขณะที่น้ำอุ่นไหลผ่านร่างกายเจียร์หลับตาลงปลอบใจตัวเองจากเหตุการณ์เมื่อคืน ความหนักอึ้งกลางอกค่อยๆ สงบลงทีละน้อย เธอถอนหายใจยาวอีกครั้งก่อนจะปิดน้ำ หยิบผ้าขนหนูขึ้นมาซับเรือนร่างให้แห้งวันที่ว่างแบบนี้เจียร์มักจะใช้เวลาส่วนใหญ่พักผ่อนที่ห้อง ไม่ก็ทำความสะอาดแก้เบื่อดีกว่าออกไปข้างนอกแล้วต้องใช้เงิน เพราะในตอนนี้เงินที่เหลืออยู่ไม่มากเธอต้องใช้อย่างประหยั