Lahat ng Kabanata ng อุบัติรักซ้อนเงา: Kabanata 111 - Kabanata 120

ตอนที่ 40 เอาคืน (ส่วนที่ 3) ดวงตาคมกร้าวลุกโชนขึ้นทันทีหลังจากได้รับรายงานเรื่องต่างๆ จากลูกน้อง ดูเหมือนบทเรียนบทแรกจะไม่ทำให้พี่ชายแสนเลวกับแม่เลี้ยงตัวร้ายของลีลาสำนึกเลยสักนิด เขาสู้ระงับทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ก่อน เมื่อคนรักเปรยถึงความทุกข์ของคุณจงกล น้ำเสียงของลีลาขณะพูดคุยกับเขาผ่านโทรศัพท์เต็มไปด้วยความกังวลเพราะห่วงใยในความรู้สึกของผู้เป็นย่ามากที่ต้องเผชิญกับเรื่องน่าสะเทือนใจกับการกระทำของหลานชาย เมฆฉานเห็นใจท่านไม่น้อย เพราะอย่างไรชนม์ชนกก็ได้ชื่อว่าหลาน คุณจงกลย่อมต้องเป็นทุกข์และเดือดร้อนในเรื่องนี้อยู่แล้ว เห็นว่าต้องใช้หลักทรัพย์มูลค่าไม่น้อยไปค้ำประกัน แถมสู้อุตส่าห์ไปโรงพักด้วยตัวเองจนลีลาต้องตามไปด้วย แต่ผลกลับกลายเป็นว่าหลานชายไม่ได้สำนึกอะไรขึ้นมาเลย ทั้งแม่ทั้งลูกยังมีหน้ามาบีบคั้นท่านให้จัดการช่วยให้พ้นผิดให้ได้ คนบางคนคงไม่ต่างจากบัวใต้ตม ยากจะฉุดรั้งขึ้นมาแล้ว “ทางทนายแจ้งมาว่าดำเนินเรื่องเกี่ยวกับการหมิ่นประมาททางอินเตอร์เน็ตเรียบร้อยแล้วครับ” เสียงรายงานความคืบหน้าเรื่องที่เมฆฉานสั่งจัดการกับคนที่ใส่ร้ายลีลาในโลกโซเชียลเน็ตเวิร์ค ช

ตอนที่ 41 ความจริงที่เจ็บปวด (ส่วนที่ 2) "วรรณ ฉันอาจจะผิดก็ได้ที่ผลักไสหลานไปไกลตัวอย่างนั้น ไม่มีโอกาสได้ดูแลอบรมสั่งสอนจนพวกเขาเป็นไปได้ถึงขนาดนี้" เสียงสั่นเครือเพราะความสะเทือนใจดังขึ้นจากหญิงชราเจ้าของบ้านหลังจากนิ่งเงียบอยู่นาน คุณหญิงรวีวรรณเอื้อมมือไปกุมมือของผู้เป็นเพื่อน บีบเบาๆแทนถ้อยคำปลอบประโลม "ตอนนั้นฉันห่วงหนูลี รู้แน่ว่าแม่อุษาไม่มีทางจะดีกับแก แล้วนิสัยแม่คนนั้นมีแต่ความอิจฉาริษยา ถ้าอยู่ร่วมบ้านกันต้องวุ่นวายแน่ๆ ฉันเลยตัดสินใจเลือกหนูลีเพราะแกไม่มีใครจริงๆ ครั้นจะให้ทางตายายเขาเอาไปเลี้ยงไอ้เราก็ห่วงเพราะหลานทางนั้นเขาก็เยอะ อีกอย่างถึงแม่เลี้ยงของศิริยุพาจะเป็นคนดี แต่ว่ากันไปตามจริงหนูลีมันก็ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของเขา มันอดกังวลไม่ได้ที่จะเอาหลานเราไปยัดเยียดให้เขาเลี้ยงดู" คุณจงกลระบายความในใจที่เก็บงำเอาไว้มาแสนนานให้ผู้เป็นเพื่อนฟัง การได้ระบายออกอาจช่วยบรรเทาเบาบางความรู้สึกในใจไปได้บ้าง "พอฉันตัดสินใจจะเลี้ยงหนูลีเอง เลยต้องขอให้พ่ออธิปพาครอบครัวใหม่ของเขาไปอยู่ที่อื่น ตอนแรกแม่อุษาโวยวายจะไม่ยอม คงกลัวเสียหน้าที

ตอนที่ 42 คนที่รอคอย (ส่วนที่ 1) ดวงหน้ากระจ่างใสก้มลงไล่สายตาไปตามแถวตัวหนังสือของหนังสือพิมพ์หัวสีที่ซื้อติดมือมาตอนแวะร้านสะดวกซื้อ เสียงถอนหายใจเบาๆ ทำให้คนรับหน้าที่เป็นสารถีเหลือบตามอง เมฆฉานเดาออกว่าคนรักสนใจเรื่องอะไรในหนังสือพิมพ์ฉบับนั้น จนถึงกับต้องซื้อมา ข่าวใหญ่พาดหัวตัวโตติดกันหลายวันเรื่องที่เขาแจ้งความดำเนินคดีกับบรรดานักเลงคีย์บอร์ดที่ใส่ร้ายลีลาในโลกออนไลน์ ตอนแรกไม่มีใครนึกว่าเขาจะทำได้จริง แต่ระดับเมฆฉานแล้วถ้าเขาบอกจะทำอะไรมันต้องเป็นไปตามนั้น ทีมงานที่เขาทุ่มเงินจ้างมา ควานหานักเลงคีย์บอร์ดปากกาแทบทุกรายชื่อมาจัดการแจ้งความ ให้ได้รับโทษหนักเบากันไปตามความคึกคะนองที่สร้างความเสียหายให้กับชีวิตผู้อื่น จริงๆ คดีอาญาในเรื่องนี้ก็ไม่ได้หนักหนาอะไรและหลายๆ คนที่ทำผิดก็เป็นผู้เยาว์ ชายหนุ่มไม่คิดจะเอาเรื่องอะไรมากมายกว่านี้ เลยไม่ได้ฟ้องทางเพ่ง จุดประสงค์ของเขาเพียงหวังแค่ต้องการเตือนสติคนเหล่านี้ให้รู้ผิดชอบชั่วดีเสียบ้าง ยกเว้นตัวการใหญ่จริงๆ คือแสงอุษาแม่เลี้ยงของลีลาต้นต่อข่าวลือ และคนอีกสองสามคนที่วิพากษ์วิจารณ์ใส่สีตีไข่อย่างคะนองจนเกินไป ซึ่งเมฆฉานส

ตอนที่ 42 คนที่รอคอย (ส่วนที่ 3) เท้าเล็กๆย่ำไปบนพื้นหญ้าเร็วขึ้นๆ และสุดท้ายคนตัวเล็กก็ออกวิ่งพุ่งไปบนเนินกว้าง สายลมพัดผ่านร่างบางช่วยคลายความร้อนจากไอแดดที่แผดเผา หากไม่ช่วยคลายความร้อนรุ่มในหัวใจเลยสักนิด ลีลาออกแรงวิ่งให้เร็วขึ้นอีก ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เร็วพอที่จะทำให้หยาดน้ำตาที่รินไหลแห้งเหือด และให้เธอไปไกลจากที่แห่งนี้ จากผู้หญิงใจร้ายที่ทอดทิ้งเธอไปแสนนาน เจ้าของร่างบอบบางมาหยุดใต้ต้นไม้ใหญ่กลางท้องทุ่ง บ้านของผู้เป็นตามองเห็นอยู่แลลิบ เธอวิ่งมาไกลพอควรเลย พวกญาติๆ คงมัววุ่นวายกับการเตรียมงานจนไม่ได้สนใจว่าสาวน้อยวิ่งหายออกไปในท้องทุ่งหลังบ้าน หรือไม่ก็อาจคิดว่าเธอออกมาเดินเล่น ลีลาทรุดลงระหว่างรากไม้ขนาดใหญ่ ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้นที่เก็บกลั้นเอาไว้ แขนกลมกลึงโอบรอบขาที่งอเข้าหาตัว ซบใบหน้าลงเช็ดน้ำตากับเข่าทั้งสองข้าง เธอเฝ้ารอใครคนหนึ่งมาเนิ่นนาน วันแล้ววันเล่าที่ผ่านเลยใครคนนั้นก็ไม่เคยกลับมา เธออยากรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในใจผู้หญิงคนนั้น มีช่วงเวลาไหนที่คิดถึงลูกคนนี้บ้างมั้ย เคยคิดจะกลับมาปกป้องหรืออธิบายถึงเรื่อ

ตอนที่ 43 ราคาที่ต้องจ่าย (ส่วนที่ 2) มือเรียวขาวสะอาดบรรจุดอกไม้แห้งอบร่ำหอมกรุ่นลงในถุงผ้าโปร่งที่เย็บเป็นรูปหัวใจเล็กๆ ปักอักษรย่อภาษาอังกฤษตัวแอลไขว้กับตัววีอ่อนช้อย ก่อนจะค่อยๆ บรรจงใช้เข็มเย็บสอยปิดจนเรียบร้อย “เสร็จแล้วก็ติดริบบิ้นแบบนี้ค่ะ คนรับจะได้เอาไปห้อยเอาตามที่ต่างๆได้” เสียงใสๆ อธิบายอย่างร่าเริง ส่งยิ้มให้กับมารดาที่ตั้งใจดูการสาธิตกรรมวิธีทำของชำร่วย “หนูลีมีวัตถุดิบเผื่อไว้ให้แม่ทำเสียบ้างหรือเปล่าจ้ะ ไม่อย่างนั้นของไม่พอแจกแขก น้าลักษณ์เล่นงานแม่แน่” ศิริยุพาเอ่ยถามลูกสาวด้วยรอยยิ้ม ดวงตาจับจ้องที่ใบหน้าแจ่มเยาว์อย่างแสนรัก ช่วงเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ ช่างเป็นวันเวลาที่แสนสุขเหลือเกินสำหรับเธอ เมื่อลูกสาวตัวน้อยเปิดใจยอมรับเธอทีละน้อย และสายใยของความเป็นแม่ลูกก็ทำให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าเสียก็แก้ได้ แค่เลาะออกมาเย็บใหม่เอง” ลีลาเอ่ยอย่างอ่อนโยน ใบหน้าเล็กๆ เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม หลังกลับจากบ้านไร่เมื่อหลายวันก่อน หญิงสาวก็ต้องวิ่งวุ่นเตรียมจัดงานเลี้ยงฉลองแต่งงานให้น้าสาวอีกครั้งที่กรุงเทพ แต่