อุบัติรักซ้อนเงา

ตอนที่ 1 แสงสี (ส่วนที่ 1)

               เสียงเพลงดังกึกก้องเร่งเร้าอารมณ์ของบรรดานักท่องราตรี ผสมผสานกับแสงไฟที่สาดส่องวูบไหวไปตามจังหวะอันเร้าใจ หมอกควันจากบุหรี่คละคลุ้งไปทั่ว ร่างสูงใหญ่กว่ามาตรฐานชายไทยนั่งละเลียดเครื่องดื่มในมือ ขณะทอดอารมณ์มองภาพตรงหน้าอย่างพึงพอใจ ลุค เมฆฉาน มอเรล ทายาทตระกูลมหาเศรษฐีที่เพียบพร้อมไปด้วยทุกสิ่งทุกอย่างไม่ว่าจะเงินทอง ชาติตระกูล และชีวิตที่เป็นเหมือนความใฝ่ฝันของบุรุษเพศ หนุ่มหล่อตระกูลดังกระหยิ่มใจเมื่อนึกถึงพี่ชายอีกสองคนที่ชิงมีครอบครัวไปเสียก่อน สองคนนั้นไม่นึกเสียดายชีวิตหนุ่มโสดแสนเพอร์เฟคหรืออย่างไรนะ แต่ช่างเถอะก็เพราะพี่ชายของเขาถอดเขี้ยวเล็บ และเลือกจะเอาเวลาทั้งหมดไปพะเนาพะนอเมียเด็กสุดที่รัก เขานายเมฆฉายเลยได้ทุกสิ่งที่ใช้ปรนเปรอชีวิตโสดมาอยู่ในกำมือ ไม่ว่าจะรถสปอร์ต ห้องชุดสุดหรูบนชั้นสูงสุดของโรงแรมชื่อดังใจกลางเมือง และสิ่งสำคัญคือกิจการสถานบันเทิงมีระดับของตระกูลมอเรล อย่างหลังนี่เขาต้องใช้กลยุทธ์ทุกวิถีทางชิงมาจากภูหมอกน้องชายที่อายุน้อยกว่าเขาเพียงปีเดียว เพราะไอ้เวลาหนึ่งปีที่เขาลืมตาดูโลกก่อนมันทำให้เขาใช้เป็นอภิสิทธ์เขี่ยน้องชายคู่หูไปดูกิจการโรงแรมของตระกูลมอเรลแทน ส่วนเขาก็ผงาดเป็นเจ้าพ่อสถานบันเทิงอย่างภาคภูมิ นี่ถ้าไม่ติดว่ามีสถานะเป็นหลานชายอดีตท่านทูต เมฆฉานกับภูหมอกเคยคิดจะทำธุรกิจอาบอบนวดเสียด้วยซ้ำ ทีพ่อกับลุงของเขายังแหกคอกเปิดคาสิโนจนตอนนี้มันใหญ่โตทำเงินมหาศาลให้กับตระกูลได้เลย แต่พอเขากับน้องชายเสนอจะเปิดอ่าง พ่อก็ยันเสียหัวทิ่ม

               เสียงโห่ร้อง เป่าปากดังสนั่นไปพร้อมๆกับเสียงเพลงที่เร่งเร้า เมฆฉานหันไปมองตามผู้คนที่ราวกับจะกรูกันไปที่มุมหนึ่งของผับ โดยเฉพาะบรรดาชายทั้งหนุ่มและไม่หนุ่ม สิ่งที่หนุ่มหล่อทายาทเศรษฐีมองเห็นท่ามกลางแสงสี คือร่างระหงในชุดแต่งกายงดงามทันสมัย แม้มันจะไม่แหวกหน้าเว้าหลังเท่าสาวหลายๆ คนในที่นี่ หากเมื่อเจ้าของเรือนร่างกำลังโยกย้ายด้วยท่าทางสุดแสนจะเซ็กซี่มันก็เรียกเสียงฮือฮาได้สนั่นหวั่นไหว และเธอคนนี้ก็สวยจัดเลยทีเดียว ยิ่งเมื่อสาวสวยกระโดดขึ้นไปอวดลีลาบนโต๊ะตัวใหญ่เสียงฮือฮาเลยยิ่งดังกึกก้อง

               กว่าจะรู้ตัว ขาก็พาร่างสูงๆ ฝ่าเข้าไปเกือบถึงโต๊ะตัวนั้น ชายหนุ่มจับจ้องไปที่เรือนร่างงดงามที่กำลังโยกย้ายล้อหลอกไอ้หนุ่มใจกล้าที่ปีนขึ้นไปเต้นกับเธอ ดวงตาคู่งามที่ระบายสีเอาไว้คมซึ้งชม้ายชายตายั่วยวน ก่อนจะล่อหลอกจนผลักไอ้หนุ่มนั้นร่วงลงไปจากโต๊ะที่ใช้ต่างเวทีได้ เรียกเสียงเป่าปากเฮฮาลั่น ยิ่งสร้างความท้าทายให้ใครหลายๆคนที่อยากพิชิตสาวงาม เมฆฉานตัดสินใจกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะนั้น คืนนี้ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นของเขา

               ร่างสองร่างนัวเนียกันอยู่ที่มุมหนึ่งของผับ ดวงตาคู่คมกวาดไปที่ใบหน้าได้รูปสวย ดวงตากลมโตที่ประดับไปด้วยแผงขนตาหนายากำลังปรือปรอยคล้ายมึนเมาด้วยฤทธิ์ของบางสิ่งบางอย่างที่แรงกว่าเหล้า ริมฝีปากอิ่มเคลือบไปด้วยสีสดสวยเผยอเล็กน้อยอย่างเย้ายวน ทำเอาคนตัวโตอดไม่ได้ที่จะก้มลิ้มชิม ร่างบอบบางผงะแข็งขืนหากปากหยักอุ่นร้อนที่ทาบทับลงมาชิงบดเบียดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปไล้ชิมความหวานล้ำนั่นด้วยลีลาอย่างคนเจนสังเวียนรัก มือแข็งแรงประคับประคองต้นคอระหงให้แหงนรับสัมผัสที่เต็มไปด้วยความร้อนแรงนั่น

               “หือ ใครกัน” เสียงแผ่วเบาพึมพำคล้ายคนละเมอ เมื่อเรียวปากเป็นอิสระจากการรุกราน หากจมูกโด่งๆ กลับซุกไซร้ไปบนซอกคอนวลผ่อง มือเล็กๆ เอื้อมมาประคับประคองใบหน้าของคนที่ตั้งหน้าตั้งตารุกรานดึงรั้งให้เงยขึ้นมาประจันหน้ากับตัวเอง ดวงตาฉ่ำปรือกวาดไปที่ใบหน้าของคนตัวโต

               “หล่อจัง เป็นดาราหรือเปล่า” เสียงใสๆ นั่นเอ่ยถามแล้วหัวเราะร่วนอย่างขบขันเสียเต็มประดา เมฆฉานมั่นใจมากขึ้นว่าเธอคงไม่เมาแค่เหล้าอย่างแน่นอน ท่าทางแม่สาวนี่คงเมาอะไรที่แรงกว่าเหล้า ดูจากที่เธอขึ้นไปเต้นอย่างเมามันไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยบนโต๊ะก่อนที่เขาจะฉกตัวเธอลงมานั่นปะไร

               “ไม่ใช่ดารา เป็นคนที่คุณเลือกต่างหาก” รอยยิ้มทรงเสน่ห์ประดับบนใบหน้าแสนหล่อเหลา ชายหนุ่มแกล้งงับเรียวปากของคนถามเล่น

               “เลือกเหรอคะ เลือกมาทำอะไรล่ะ” สาวน้อยเอียงคอมองคนตัวโต ยังคงหัวเราะคิกคักเหมือนขบขันกับทุกสิ่งรอบตัว มือเรียวแสนบอบบางไล้ไปที่ใบหน้าหล่อเหลา สัมผัสนั้นปลุกเร้าทุกอณูของชายหนุ่มให้ตื่นตัว ยัยเด็กนี่ร้อนแรงใช่ย่อยเลยจริงๆ

               “เลือกเพื่อจะได้ทำอะไรสนุกๆ กันมั้ง” ชายหนุ่มเอ่ยทีเล่นทีจริง ก่อนจะก้มลงฉกฉวยความหอมหวานของคนที่ถูกโอบรัดเอาไว้ด้วยลำแขนแข็งแรงของตัวเอง ทุกทีเมฆฉานไม่เคยชุ่ยเรื่องคู่นอนเขาระมัดระวังเรื่องนี้เสมอ แต่ผู้หญิงคนนี้กำลังจะทำให้เขาแหกกฎที่ตัวเองตั้งเอาไว้ เขาไม่รู้จักและไม่เคยเห็นเธอมาก่อน แต่เขาก็ไม่อยากจะสนใจเรื่องนั้นอีกแล้ว

               “ฉันชอบเรื่องสนุก” สาวน้อยเอ่ยพร้อมกับแทรกนิ้วเรียวเข้าไปในเรือนผมสีน้ำตาลแปลกตาของชายหนุ่ม เมฆฉานตอบสนองสัมผัสที่เต็มไปด้วยเสน่หานั่นด้วยความร้อนแรงเช่นกัน

               “งั้นไปสนุกด้วยกันนะ” เสียงกระซิบสั่นพร่าดังเบาๆ ที่ใบหูเล็กๆ ก่อนจะขบเม้มอย่างยั่วล้อ วงแขนบอบบางโอบรัดต้นคอแข็งแรงแทนคำตอบ ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆที่มุมปากก่อนจะดันร่างบางเข้าไปในลิฟต์ตัวหนึ่ง เอื้อมมือกดหมายเลขชั้นสูงสุด...สวรรค์ที่เขากำลังจะพาแม่นางฟ้าคนนี้ไปเยือน

               ร่างสูงใหญ่บนเตียงค่อยๆ ลืมตาตื่นอย่างงัวเงีย เพราะเสียงแผดลั่นจากโทรศัพท์มือถือที่เจ้าตัวจำไม่ได้ว่าโยนไปตกตรงส่วนไหนของห้อง เสียงห้าวๆ สบถอย่างหงุดหงิด ไม่อยากลืมตาตื่นจากความฝันอันแสนหวานเลย อุตส่าห์ฝันถึงนางฟ้าคืนเดียวที่เคยมีสัมพันธ์ด้วยทั้งทียังจะถูกขัดจังหวะอีก เมฆฉานยอมรับว่าติดใจเธอผู้นั้นอยู่ไม่น้อย จนเก็บเอามาฝันถึงหลายครั้ง หากนางฟ้าแสนสวยนั่นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ชื่อแซ่ก็ไม่คิดจะบอกเอาไว้ ตามหาเท่าไหร่ก็ไม่พบเจอ ราวกับเจ้าหล่อนหลอมละลายกลายเป็นอากาศหายไปหลังจากหนีหายจากเตียงของเขาในตอนเช้าวันนั้น

               เสียงโทรศัพท์ยังคงแผดลั่นไม่หยุด คนตัวโตทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นมามองหาต้นตอของเสียงเจ้าปัญหา

               "เมฆแย่แล้วโว้ย" เสียงตื่นเต้นดังขึ้นทันทีที่เมฆฉานกดรับสาย

               "แย่แน่ โทรมาปลุกทำห่าอะไรแต่เช้า เดี๋ยวพ่อเตะซี่โครงหักเลย" พี่ชายตะคอกกลับไป เชื่อเถอะถ้าเจ้าน้องชายอยู่แถวนั้นเขาทำจริงๆแน่ มันก็รู้ว่าเขาเลิกงานเกือบเช้าทุกวัน ยังมาปลุกเสียแต่เช้า จริงๆ จะว่าเช้าก็คงไม่ใช่ เพราะเวลาที่บอกบนหน้าปัดนาฬิกาก็ใกล้เที่ยงแล้ว เอาเป็นว่ามันเช้าเกินไปสำหรับนายเมฆฉาน ผู้ใช้ชีวิตประดุจค้างคาวก็แล้วกัน

               "ไม่ตื่นก็รอคุณยายไปปลุกแล้วกัน" น้องชายกระแทกเสียงกลับมา เป็นผลให้คนเป็นพี่ตาเหลือกลานเมื่อได้ยินชื่อผู้ที่ถูกกล่าวอ้างถึง

               "ว่าไงนะไอ้หมอก" เมฆฉานรู้สึกว่าตื่นเต็มตาเลยทีเดียว

               "คุณยายมาน่ะซิ ตอนนี้น่าจะบุกไปถึงหน้าห้องแล้วล่ะ โชคดีนะเมฆ" เสียงอวยพรแฝงไปด้วยอาการสยดสยองปนสะใจ สมน้ำหน้ามัน! เขาอุตส่าห์รีบโทรปลุกเป็นนานสองนาน น้องชายสาปส่งอย่างระอา

               "เวรซิไอ้หมอก ทำไมพึ่งมาปลุกแล้วแกอยู่ไหน" พี่ชายถามรัว เวลานี้คุณหญิงยายของเขากำลังสร้างความหวาดหวั่นให้กับทั้งตัวเมฆฉานและภูหมอกเป็นอย่างมาก เพราะคุณหญิงรวีวรรณพยายามจะหาคู่ให้หลานชายทั้งสองสุดความสามารถ โดยไม่สนว่าสองหนุ่มจะยินยอมพร้อมใจหรือไม่

               "พึ่งปลุกอะไร โทรจนแบตฯ จะหมดอยู่แล้ว เสือกนอนกินบ้านกินเมืองเอง" น้องชายบ่นกลับมา ถ้อยคำหยาบคายพ่นจากปากคล่องแคล่วเมื่ออยู่ลับหลังผู้ใหญ่

               "มึงมาเลยนะไอ้หมอก มาช่วยกันก่อน" พี่ชายโวยวายลั่น ตอนนี้ชีวิตเขาวิกฤติยิ่งกว่าภูหมอกเพราะผู้เป็นยายตั้งเป้าจะจัดการกับเขาให้เรียบร้อย แล้วค่อยจัดการน้องชายเป็นรายถัดไป

               "เสียใจด้วยนะพี่ชาย" เสียงน้องชายเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยนัก

               "ตัวใครตัวมันว่ะ" จบประโยคนั้นสายโทรศัพท์ก็ถูกตัดทันทีทำเอาคนที่พึ่งตื่นเต้นเป็นเจ้าเข้า สบถลั่นห้อง

               "ไอ้น้องเวร ไอ้..." และเหมือนจะนึกอะไรออก เมฆฉานก้าวตรงไปกระชากประตูห้องเปิดออก ตั้งใจจะสั่งบอดี้การ์ดให้สกัดผู้เป็นยายเอาไว้ก่อน แต่หากดูเหมือนชะตาของหนุ่มหล่อจะถึงฆาตเมื่อประตูห้องพักเปิดออก ร่างของสตรีสูงวัยในชุดไหมไทยงดงาม ยืนส่งยิ้มหวาน โชว์กระบังลมเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงหน้า

               "ตาเมฆ" ชายหนุ่มรู้สึกว่าเข่าแทบจะอ่อนทรุดไปกองที่พื้นแทบในทันที ให้ตายเถอะ! ส่งมือปืนมาดักรอเขาเสียยังดีกว่าให้พบเจอกับคุณหญิงยายตอนนี้

               "สวัสดีครับ" ชายหนุ่มยกมือทำความเคารพด้วยใบหน้าซีดเซียว นึกพาลน้องชายคู่หูที่มาทิ้งกันดื้อๆ ไอ้หมอกนะไอ้หมอก พ่อจะสั่งห้ามเข้าสถานบันเทิงในเครือมอเรลทั้งเดือนเลย โทษฐานที่มันทิ้งพี่บังเกิดเกล้า

               "โอ้ย พึ่งตื่นใช่มั้ย ตายแล้วลูก ยายให้เลขาฯโทรมาเตือนตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะว่าวันนี้จะพาไปเยี่ยมเพื่อนยาย" เสียงบ่นยืดยาว พร้อมกับสตรีสูงวัยที่ยังเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วฉวยคว้าข้อมือหลานชายลากเข้าห้องอย่างรวดเร็ว

               "ไปเลย รีบอาบน้ำแต่งตัว เร็วๆ ทำไมเหลวไหลอย่างนี้นะ" ชายหนุ่มร่างสูงเดินหมดอาลัยตายอยากเข้าห้องนอนเพื่อทำตามคำสั่งนั้นแต่โดยดี นอกบ้านเขาอาจจะเป็นเจ้าพ่อสถานบันเทิงผู้ทรงอิทธิพล แต่กับคนในบ้าน เขาก็ยังมีสภาพไม่ต่างจากเด็กชายเมฆฉาน น้องคนรองสุดท้องของตระกูลมอเรล