All Chapters of บ้านไร่ชายดุ: Chapter 11 - Chapter 20

แต่ยังไม่ทันที่ท่อนไม้จะได้สัมผัสศีรษะเขา มือแกร่งก็แย่งไม้หน้าสามจากมือเธอมาได้ แล้วโยนมันทิ้งราวกับไม้จิ้มฟัน จากนั้น เขาก็คว้าเอาข้อเท้าเล็กลากร่างบางเข้ามาอยู่ตรงกึ่งกลางเตียง แล้วขึ้นคร่อมหล่อนไว้ในพริบตา“ถ้าชอบให้ฉันความรุนแรงก็ไม่บอก รับรองฉันจะสนองให้อย่างสาสมใจ !”พ่อเลี้ยงพยัคฆ์คำรามลั่น“ไม่ ! ออกไป ! ช่วยด้วย !”เมย์ดีดดิ้นพร้อมกับกรีดร้องขอความช่วยเหลือ“ชุดมาแล้ว ชุดมาแล้ว”สไบนางรีบวิ่งหน้าตั้งเข้ามาในห้อง มือหนึ่งลากป้าละออจนแทบจะล้มคะมำไปข้างหน้า ส่วนอีกมือก็ถือชุดคนงานมาด้วยพ่อเลี้ยงพยัคฆ์จึงหยุดมือแล้วลงมาจากเตียง สายตาเขาบ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์เป็นอย่างยิ่งที่ถูกขัดจังหวะความสนุกสไบนางแกล้งทำเป็นซื่อ รีบหลบหน้าพ่อเลี้ยงไปหาเมย์ที่เตียง“เอ่อ... นี่ชุดจ๊ะเมย์”ป้าละออจึงต้องเป็นคนพูดไกล่เกลี่ยขึ้นมาว่า“นางสไบนาง มันลืมเอาชุดไปให้หนูเมย์เปลี่ยน พ่อพยัคฆ์อย่าถือโทษโกรธหนูเมย์เลย”“เปลี่ยนชุดแล้วก็รีบไปทำงานซะ สายมากแล้ว”พูดจบเขาก็เดินออกไปเมื่อชายหนุ่มออกไปจากห้องแล้ว เมย์จึงกลับมาหายใจเป็นปกติ ป้าละออมองสาวน้อยแล้วได้แต่ส่ายหน้าด้วยความสงสาร เท่าที่เธออยู่กับพ่อเ

ทุกคนต่างออกตามหาคุณหนูปลายดาวที่หายตัวไปด้วยความเป็นห่วง ไม่มีใครรู้ไปอยู่ที่ไหน ตะวันใกล้จะตกดินแล้วก็ยังไม่มีใครหาตัวเธอพบ จนกระทั่ง เขาไปพบเธออยู่บนต้นไม้ เด็กน้อยจอมซนขึ้นไปบนต้นไม้แล้วลงมาไม่ได้ ร้องเรียกเขาอย่างสุดเสียงพร้อมกับน้ำตา“พี่พยัคฆ์ช่วยหนูด้วย พี่พยัคฆ์หนูอยู่ตรงนี้ พี่พยัคฆ์”“คุณหนูปลายดาว ไม่ต้องกลัวนะครับ พี่อยู่ตรงนี้ เดี๋ยวพี่รอรับนะ กระโดดลงมาเลย กระโดดครับ”ในขณะนั้นเขาอายุ 20 ปีเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ต้นไม้ที่เด็กน้อยขึ้นไปนั้นสูงเพียงแค่เอื้อมมือถึงเมื่อเขาชูมือสูงขึ้น ร่างเล็กตัดสินใจกระโดดเข้าหาอ้อมกอดเขาอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเชื่อมั่นในตัวเขาว่าจะไม่มีทางปล่อยให้เธอได้รับอันตรายแน่ ๆร่างเล็กโอบคอแกร่งเขาไว้พร้อมกับซุกหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นที่บ่าแกร่ง“พี่พยัคฆ์หนูกลัว”เสียงของเด็กน้อยในวันวานซ้อนทับกับหญิงสาวในอ้อมกอดวันนี้ เขาจึงเผลอเอามือขึ้นโอบกอดร่างบางเอาไว้อย่างปลอบประโลม มือหนาลูบแผ่นหลังเย็นเฉียบเบา ๆ คล้ายกับจะให้เธอมั่นใจว่า เขาจะดูแลปกป้องคุ้มครองเธอเอง“พี่อยู่ตรงนี้นะ ไม่ต้องกลัว”เสียงนั้นอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป

เด็กหนุ่มรับประกันเป็นมั่นเป็นเหมาะ ไม่ว่าจะให้ทำอะไรก็ได้ ขอแค่ให้เธอไปกับเขาได้เท่านั้นก็พอคิ้วโก่งบนใบหน้าเรียวสวยนั้นขมวดมุ่นเข้าหากันเล็กน้อยคล้ายกับกำลังจะตัดสินใจบางอย่าง จากนั้นหญิงสาวจึงเอ่ยออกมาเบา ๆ ว่า“ไปสิ”“เย้ งั้นก็รีบไปกันเถอะ”ภาณุฉีกยิ้มกว้างอย่างยินดี พร้อมกับช่วยเมย์เก็บกระเป๋านักเรียนเพื่อไม่ให้เสียเวลา เพราะนี่เป็นโอกาสทองที่เขาจะได้ใกล้ชิดกับหญิงสาวอีกแล้วณ มุมหนึ่ง ของอาหารฟาสต์ฟู้ดชื่อดังในห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางจังหวัดเสือเมฆและภรรยากำลังนั่งเผชิญหน้ากับพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ที่มีลูกน้องถือปืนยืนขนาบข้างการปรากฏตัวของพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ทำให้คนในร้านอาหารแห่งนั้นรู้สึกตกใจอยู่เป็นอันมาก เพราะการแต่งกายและปืนที่เขาเอาออกมาวางไว้บนโต๊ะอย่างเปิดเผย แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกไป เพราะทุกคนในจังหวัดแห่งนี้ ต่างรู้จักเขาดีพอ ๆ กับรู้จักผู้ว่าราชการจังหวัด“แกนัดฉันมาที่ห้างคนพลุกพล่านแบบนี้ แล้วคิดว่าฉันจะไม่กล้าทำอะไรแกหรือไง ไอ้เมฆ”พ่อเลี้ยงพยัคฆ์เอ่ยอย่างจงใจกวนอารมณ์ให้ฝ่ายนั้นขุ่นมัว พลางมองไปรอบ ๆ หากไม่เพราะมาเจรจาธุรกิจ เขาก็คงไม่มีทางที่จะมาเหยียบข้างสับปะรังเ

เสียงปืนดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ไม่รู้ว่าเป็นของฝ่ายเสือสน หรือคนของไร่ปลายดาว เสียงนั้นทำให้เสือเมฆได้สติ เขาฉุดมือภรรยาดึงให้วิ่งหลบหนีไปอีกทาง แล้วแอบเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในรีสอร์ตเมื่อคุณหนูปลายดาวฟื้นขึ้นมา เธอจำอะไรไม่ได้เลย คุณหมอบอกว่าอาจจะเกิดจากการประสบกับเหตุการณ์ที่ทำให้เศร้าเสียใจ และตกใจอย่างสุดขีด จึงทำให้สมองสั่งให้ร่างกายเกิดการป้องกันตนเอง ไม่ให้จดจำเหตุการณ์ที่ทำร้ายจิตใจเหล่านั้นได้ ดังนั้น คุณหนูปลายดาวจึงจำอดีตของตนไม่ได้เลย อีกทั้ง เด็กน้อยที่น่าสงสารยังโผล่เข้ากอดเธอพร้อมกับร้องเรียกแม่ เธอเพิ่งจะสูญเสียลูกสาวไป จึงรู้สึกว่าเด็กน้อยคนนี้เป็นลูกของหล่อนที่ฟื้นขึ้นมาจากความตาย ดังนั้น พวกเขาจึงเปลี่ยนชื่อคุณหนูปลายดาวเป็นชื่อของลูกสาวเธอ คือ “เมทินี” หรือหนูเมย์ แล้วเลี้ยงเธออย่างลูกสาวตั้งแต่นั้นมาแม้ว่าเธอจะเลี้ยงและรักคุณหนูปลายดาวเหมือนลูกจริง ๆ แต่เสือเมฆไม่เคยเหลียวแล ใส่ใจหรือโอบกอดเพื่อแสดงความรักของคนเป็นพ่อสักครั้งเดียว แม้ว่า คุณหนูปลายดาวจะเรียกเขาว่า “พ่อ” เสมอมาบางทีเธออาจจะทำผิดพลาดไป ที่ช่วยชีวิตของคุณหนูปลายดาวเอาไว้ เลี้ยงเธอจนเติบใหญ่ หากวันนั้น ค

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์จึงกระชากบิกินนี่ตัวจิ๋วของเธอออกให้พ้นจากสิ่งที่เขาต้องการ แล้วเบื้องหน้าของเขาก็ปรากฏกลีบเนื้อกุหลาบสีแดงระเรื่อชุ่มไปด้วยน้ำหวาน กลีบของมันปิดสนิท ไร้ไม้ไร้หนามคอยปกคลุม ช่างเป็นกุหลาบงามที่เขาอยากจะกลืนกินแต่เพียงผู้เดียว“อ่า นี่คือสิ่งที่ผู้ชายอยากกินมากที่สุดรู้ไว้ !”สิ้นคำ ปากร้ายก็โฉบลงใบกลีบกุหลาบงาม กลืนกินมันเอาไว้ในอุ้งปากร้อนฉ่าทั้งหมด จากนั้นก็ออกแรงขบเม้ม ใช้ลิ้นตวัดเลียที่ตุ่มเกสรของมันรัว ๆ“อื้อ ไม่ใช่คะ ยะ หยุดนะ อื้อ”เมย์ร้องห้าม ลมหายใจของเธอขาดเป็นห้วง ๆ เมื่อปลายลิ้นร้อนฉ่าของเขา กำลังซอกซอนไปตามหลืบเนื้อสาว และเมื่อถึงตุ่มเกสรเขาก็จงใจแกล้งใช้ฟันขบเม้มเบา ๆ ส่งกระแสเสียวซ่านวิ่งพล่านไปทั่วทั้งกายสาวสองมือของเขากำลังลูบไล้ไปทั่วต้นขาอ่อน แล้วสอดเข้าไปใต้สะโพกกลมกลึงเพื่อดันมันขึ้นเพื่อให้เขาได้กลืนกินเธอได้ถนัดถนี่“อื้อ”หญิงสาวครางหนักขึ้น เมื่อเขาสอดนิ้วเข้าไปในกายเธอ เมื่อเขาเริ่มขยับนิ้วเป็นจังหวะสะโพกของเธอก็หยัดรับนิ้วแกร่งโดยอัตโนมัติ นิ้วของเขาเคลื่อนไหวอย่างชํานาญปลุกเร้าจนเธอเสียวซ่านมากขึ้นเรื่อย ๆความทรมานที่เกิดจากความเสียวซ่าน