KABANATA 28“Ms. Celeste Havens, what can you say about the recent allegations against you?” The voice of the reporter pierced through the thick silence, like a gunshot in the middle of a press conference filled with tension.Flashes exploded from all directions. The media swarmed the entrance of Montelare Holdings’ Manila headquarters like vultures. Nag-zoom in ang mga camera sa mukha ni Celeste, tila gutom sa kung ano mang kisap ng emosyon sa mukha niya. But Draven didn’t flinch.He stood tall in a crisp black suit, cold and commanding. The CEO. The billionaire. The man with power that could bury reputations with a single word.And beside him, Celeste stood frozen. Trembling.Celeste’s downfall wasn’t something I dreamed of. It wasn’t revenge that drove me to stand beside Draven as he faced the media—it was the truth. For weeks, I’d been painted as a manipulative wife who wormed her way into the Montelare empire, using seduction and secrets to gain power.But that narrative was abo
KABANATA 27Maliwanag ang ilaw sa boardroom ng Montelare Group kahit dis-oras na ng gabi. Tahimik, pero punong-puno ng tensyon. Nakaupo ako sa dulo ng mesa, habang nasa kabilang dulo si Draven—seryoso ang ekspresyon, malalim ang titig. Para siyang estranghero.Ang mga department heads, legal team, at si Celeste mismo ay nandito. Nasa tabi ko si Nico na nakatitig sa laptop niya, all systems armed for data reveal.I tried to stay calm, even as a dull ache pulsed in my stomach.‘You’re pregnant, Amara.’For my child’s sake, I won’t be silenced. I won’t be intimidated.[FLASHBACK - 2 DAYS BEFORE]Isang email ang natanggap ni Draven. Isang report mula sa IT security team ng Montelare Group. Nakalagay roon ang isang pangalan na pareho naming hindi inaasahan—Amara Syd.“Access logs show multiple breaches during the period of the leaked files. All traced to Amara Syd’s secure account credentials,” nakasaad doon.Kasabay noon, may mga screenshots ng mga chat logs. Isang burner email na nagpapa
KABANATA 26Three days.It’s been three full days since I last stepped out of this room. Not because I’m weak. Not because I’m sick. But because I refused to witness them together again. Every hallway in this mansion echoes with her laughter. Every corner, her perfume. Every glance from Draven—was never mine.And yet, I am here. Carrying his child. His name. His ring. But somehow, not his attention.But tonight, something shifted. Habang nakahiga ako’t nakatitig sa kisame, isang katotohanan ang tumama sa ‘kin.I am still here.I am still his wife.And I refuse to be a shadow.I don’t need to be glamorous para maramdaman ang halaga ko. Hindi ko kailangang ipagsigawan ang presensya ko para lang makipagkompetensiya sa ex na hindi pa rin maka-move on.I was done playing the quiet wife.“Kung multo ako sa bahay na ‘to,” I whispered to myself. “Then I’ll be the most haunting one.”Kinabukasan, maaga akong nagising. Pagkatapos ng tatlong araw, sa wakas ay may lakas na rin akong tumayo. Nalig
KABANATA 25Hindi ko alam kung bakit parang mas mabigat ang hangin ngayon sa mansyon. Kahit walang nagsasalita, kahit walang lumalapit, ramdam ko ang paninimbang. Parang lahat ay nag-aabang ng susunod na hakbang—ng sunod na pagkilos, ng tahimik na pagsabog.At ang sentro ng lahat ng ito?Si Celeste.She stayed.Kinabukasan, pagkagising ko, hindi ko inaasahan na ang unang babati sa ‘kin ay hindi si Manang Fely, hindi rin ang aroma ng breakfast mula sa kusina.Kundi si Celeste—nakatayo sa counter sa may kusina, may hawak na kape, naka-suot ng robe—and that robe..“You’re up,” bati niya ng maramdaman ang presensya ko. “Draven just left. He needed to take a call. Maaga siyang gumising today.”Bakit nandito pa siya? Akala ko ba ay napadaan lang siya? Bakit suot niya ang robe na nasa kwarto ni Draven? Did she also sleep with him last night? Maaga akong binagabag ng mga tanong at pagdududa sa isip ko.Mula sa likod ko, narinig ko ang yapak ni manang Fely. “Ma’am Amara, gusto niyo po ba ng a
KABANATA 24Hindi ko na alam kung kailan nagsimulang maging mas tahimik ang gabi. Hindi ko rin matukoy kung kailan nagsimulang maging mas maingay ang loob ko tuwing wala siya sa tabi ko.Mula nang umalis kami sa Batangas, para bang naiwan din ang katahimikan sa dalampasigan. Sa tuwing pipikit ako ay hinahanap ko ang preskong simoy ng hangin, ang tunog ng alon, at higit sa lahat.. ang presensya ni Draven.Nakakainis aminin pero iyon ang totoo.Lumipas ang buong byahe na wala kaming imik. Pero hindi ‘yung awkward na katahimikan kundi ‘yung magaan, may kung anong aliwalas. Hindi namin kailangang magsalita. Hindi kailangan ng kahit anong kumpirmasyon. Parang sapat na ‘yung katahimikan para sa isang kasunduan na hindi pa rin malinaw kung kailan at paano nagsimula.Hindi ko alam pero kahit na walang mapusok na halikang nangyari, walang malalim na usapan, pero naramdaman kong may binabago siya sa mundo ko.And that alone.. scares me.Parang may nabuksang pinto na hindi ko alam kung saan at p
KABANATA 23Amoy alcohol. Puting ilaw. Maingay na monitor. Lamig ng aircon. Masakit na katawan. Mabigat ang loob. Pero higit sa lahat, may kirot sa puson na parang humihiwa sa kaluluwa ko. Mabigat ang bawat paghinga ko, pero mas mabigat ang takot na gumagapang sa dibdib ko.Naramdaman kong may kamay na humawak sa akin. Mainit, mariin, parang takot na mawala ang hawak. Nang dumilat ako, bumungad ang pamilyar na mukha ng isang lalaki—si Draven, maputla, magulo ang buhok, namumugto ang mga mata. Hindi siya nagsalita agad. Pinagmamasdan lang niya ako, para bang tiniyak kung gising na talaga ako.“Hey,” mahinang bulong niya. “You’re okay. You’re both okay.”Iginala ko ang paningin sa paligid. Nasa ospital ako, may swero ang kamay. May monitor. At ramdam ko pa rin ang panghihina. Pero hindi ko ininda iyon, dahil ang unang inalala ko ay ang anak ko.“‘Y-yung baby ko?” I asked weakly.Tumango si Draven. “Stable na raw. But you still need to rest. Bed rest. Kailangan nating iwasan ang kahit an