All Chapters of นาสูร+มังกรกัณฐ์+กลืนกิน: Chapter 21 - Chapter 30

พุดซ้อนโอบกอดลำคอหนาของเขาพร้อมแอ่นเด้งสองเต้าขึ้นเสียดสีหน้าอกแข็งแรงของบุรุษและเอวเล็กก็บิดเร่าทรมานเขาไปด้วยยามเขาเคลื่อนไหวโยกกระแทกตัวเข้าออกในกายตนเอง“อ่า...อืม แน่น อ่า...ซี้ด น้อง อืม...”นาสูรเผลอครางเรียกชื่อของหล่อนออกมาจากจิตใต้สำนึก เขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองหลุดปากอะไรออกมา แต่มันชัดเจนเหลือเกินสำหรับพุดซ้อน หัวใจสาวเต้นแรงเมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อตัวเองออกมา หล่อนแอ่นเด้งไหวตอบสนองไม่อิดออดแม้แต่น้อย“อ่า...คุณเริ่มจำฉันได้แล้วคุณนาสูร อ่ะ...อื้อ แรงอีกค่ะ ลึกเหลือเกิน อ่า...เสียว”หล่อนยิ้มตลอดที่เขาขยับโยกเข้ากระแทกสอดกายจ้วงลึกอัดลิ้นปี่ตัวเอง“อ่า...ตอนนี้ไม่รู้ รู้แต่ว่าอยากได้ หิวกาม อ่า...เธอสวยทั้งตัวเลยน้อง อ่า...ไม่ไหวแล้ว อ่า...แน่นดีเป็นบ้า อ่า...”พั่บ! พั่บ! พั่บ!จังหวะกระแทกเนื้อหนักหน่วงพร้อมกับปากหนาดูดเร่าคลอเคลียซอกคอระหงเคลื่อนไล้มายังสองเต้าอวบอูม ตวัดปลายลิ้นลากถูไถไปมากับยอดอกสีระเรื่อพร้อมขบเม้มดูดเม้ม เอวสอบก็สาวรัวถี่หนักหน่วงไปด้วยเช่นกันในตอนนี้“อ่ะ...อื้อ ไม่ไหวแล้ว น้อง...อ่า...น้องไม่ไหวแล้วคุณนาสูร อ่า...น้องร้อนเหลือเกินค่า...”หล่อนร้อ

นานมาแล้วมีนิทานพื้นบ้านเล่าขานกันมา และตัวร้ายในนิทานพื้นบ้านส่วนใหญ่มักเป็น ‘ยักษ์’ ที่ฆ่าคนฆ่าสัตว์กินเป็นอาหาร แต่หารู้ไม่ว่าในปัจจุบันจะมียักษ์ที่เป็นตัวร้ายในนิทานพื้นบ้านแอบแฝงอยู่กับมนุษย์ คุณไม่อาจรู้ได้เลยว่าคนที่คุณคุยด้วยและเดินสวนจะเป็นมนุษย์หรือยักษ์ หรืออาจเป็นเผ่าพันธุ์อื่นที่จำแลงแปลงกายมาใช้ชีวิตร่วมกับมนุษย์ ‘มังกรกัณฐ์’ คือชื่อของเขา ปีนี้ชายหนุ่มอายุได้ 108 ปี และไม่ใช่ยักษ์เต็มสายเลือด ในร่างกายของเขามีเลือดของมนุษย์ไหลเวียนอยู่ครึ่งหนึ่ง แม่ที่รักที่ให้กำเนิดเป็นมนุษย์ ถึงแม้แม่ของเขาจะเป็นมนุษย์ แต่ก็มีชีวิตที่เป็นอมตะ ไม่เจ็บ ไม่ป่วย หลังจากที่ท่านฟื้นจากอุบัติเหตุตอนที่ตั้งครรภ์เขา ตอนนี้พ่อและแม่ได้ย้ายไปอยู่กลางภูเขา ไปใช้ชีวิตส่วนตัวแยกตัวออกจากคนหมู่มากและทิ้งทุกอย่างไว้ให้เขาดูแลบริหารฟาร์มและโรงงานผลิตแปรรูปสัตว์ในฟาร์ม “คุณมังกรกัณฐ์ นี่คือเอกสารข้อมูลส่วนตัวของเจ้าหน้าที่กรมที่ดินที่จะเข้ามาตรวจดูที่ดินของเราครับ”พาทีส่งยื่นแฟ้มเอกสารให้นายน้อยตัวเอง เมื่อก่อนพาทีรับหน้าที่ดูแลและติดตามนาสูร พ่อของมังกรกัณฐ์ แต่ตอนนี้เขาถูกถ่ายโอ

ห้วงความฝันเมื่อคืนมันช่างเหมือนจริงเหลือเกิน เจณิสามองสำรวจเงาตัวเองที่สะท้อนในกระจก ร่างเปลือยเปล่ายืนนิ่งมองเงาตัวเองตรงหน้าพร้อมลูบไล้มือตามเนินอกอวบและไหปลาร้าตัวเอง มันเต็มไปด้วยรอยที่ประหลาด และยิ่งไปกว่านั้นตามซอกคอก็เต็มไปด้วยรอยช้ำเป็นจ้ำๆ และรู้สึกเจ็บกลางหว่างขาทำให้เดินไม่สะดวก ทั้งๆ ที่มันเป็นความฝัน แต่ทำไมทุกอย่างมันชัดเจนตามร่างกาย และยิ่งไปกว่านั้นให้ความรู้สึกเสมือนจริงอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกอิ่มและเจ็บปวดที่ได้รับเมื่อคืนมันเหมือนไม่ใช่ฝัน แต่พอตื่นเช้ามาทุกอย่างในห้องปกติ คราบเลือดพรหมจรรย์ก็ไม่มีติดบนผ้าปูที่นอน โดยหารู้ไม่ว่าคนที่พรากความสาวตัวเองนั้นได้จัดการเก็บทุกอย่างให้คงสภาพเดิมให้เธอเหมือนตกอยู่ในห้วงความฝัน คราบเลือดก็ถูกเขาใช้เวทมนตร์ลบทิ้งให้ใสสะอาดไร้ร่องรอยคราบ ทุกอย่างตามร่างกายมันเหมือนไม่ใช่ฝัน มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่เมื่อคืน เธอสลัดความคิดของตัวเองทิ้งแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน เธอเป็นเพียงข้าราชการตัวเล็กๆ ที่เพิ่งสอบบรรจุได้และได้มาทำงานที่นี่ และงานแรกที่ได้รับมอบหมายคือไปตรวจที่ดินของ ‘มังกรกัณฐ์’ คนอะไรชื่อแปลกและรวยมาก

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็ว การเจอกันครั้งแรก แต่มันเหมือนไม่ใช่ครั้งแรก แสดงว่าเรื่องราวเมื่อคืนที่เป็นเหมือนฝัน มันก็ไม่ใช่ฝัน มันคือความจริง ร่องรอยตามร่างกายที่เกิดขึ้นก็เป็นฝีมือของมังกรกัณฐ์ ระหว่างเจณิสากำลังใช้ความคิดอยู่นั้น เธอไม่รู้เลยว่าคนตัวโตดวงตาสีเขียวมรกตนั้นได้สลัดอาภรณ์ทิ้งไปแล้วและกำลังนอนทาบทับเกยบนตัวเธอด้วยร่างเปลือยเปล่าสมบูรณ์แข็งแรงของชายชาตรี “อย่าสงสัยกับความจริงที่เธอเป็น ‘ของฉัน’ เจณิสา” มังกรกัณฐ์อ่านความคิดของเธอออกทุกอย่างและรู้ว่าหล่อนกำลังคิดอะไร “คะ...คุณทำทำไม?” เธอถามเขาเสียงหอบสั่นเมื่อปากเป็นอิสระ “เธอทำให้ฉันมีอารมณ์”เขาตอบสั้นๆ ไม่ตรงคำถาม ทั้งๆ ที่ตัวของเขาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา เพียงแค่เห็นเรือนร่างและใบหน้าสวยหวานจิ้มลิ้มแต่แฝงไปด้วยความดื้อรั้นของหล่อนก็ทำให้เขาเกิดความปรารถนาและความต้องการอย่างบอกไม่ถูก อยากครอบครอง อยากโอบกอด อยากทำทุกๆ อย่างกับเธอ “เมื่อคืนคุณไปที่ห้องฉันใช่ไหมคุณมังกรกัณฐ์” “แล้วคิดว่าไงล่ะ ความสามารถของฉันตอนนี้คงทำให้เธอเข้าใจทุกอย่างแล้วใช่ไหม” เขาตอบเธอกลับ

หลังจากแยกกันกับแสงหล้า เจณิสาก็กลับมาห้องพักตัวเองทันที พอกลับมาถึงห้องพักก็สอดส่องสายตาหาใครบางคน จะเรียกว่าคนก็ไม่ใช่ จะเรียกว่าผีก็ไม่ใช่อีก เขาคือมนุษย์ประหลาด พอสอดส่องสายตาไปทั่วห้องพักขนาดเล็กของตัวเองแล้วไม่เจอก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ก่อนจะเดินไปวางกระเป๋าแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่ราวที่ตั้งข้างตู้เสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำ พอเข้ามาในห้องน้ำก็รีบจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองเพื่อจะได้รีบอาบน้ำให้เสร็จด้วยกลัวว่ามังกรกัณฐ์จะมาถูหลังให้อย่างที่บอกก่อนหน้านี้ นาสูรและพุดซ้อนต่างพากันมองหน้าลูกชายที่เหมือนจะไม่ยินดีและดีใจที่เห็นพวกเขามายังคฤหาสน์ ทั้งสองหันมาสบตากันแล้วยิ้มและคนเป็นแม่ก็เปิดปากพูดกับลูกชายก่อน “คุณมังกรกัณฐ์จะไปไหนจ๊ะ?” พุดซ้อนถามลูกชาย “ผม...” มังกรกัณฐ์ตอบไม่ได้จึงได้แต่นิ่งเงียบ “บอกฉันสิพาทีว่านายน้อยของนายจะไปไหน นี่ก็หกโมงจะหนึ่งทุ่มแล้ว จะไปทำงานก็คงไม่ใช่...ว่าไหม” นาสูรหันไปถามพาทีที่นั่งอยู่ในห้องโถงด้วย “ผมไม่ได้จะไปไหนสักหน่อยครับพ่อ” มังกรกัณฐ์รีบชิ่งตอบก่อนพาที “น่าเชื่อไหมคะคุณนาสูร” พุดซ้