Semua Bab นาสูร+มังกรกัณฐ์+กลืนกิน: Bab 11 - Bab 20

พุดซ้อนขอพาเพื่อนมาพักด้วยที่ฟาร์ม เพราะเพื่อนลาพักร้อน นาสูรอนุญาตทันที ตอนนี้หากว่าหล่อนต้องการสิ่งไหนหรืออะไร เขาก็พร้อมหามาถวายประเคนให้ก็ว่าได้ นาสูรนั่งมองภาพที่ฉายอยู่บนผนัง เป็นภาพของพุดซ้อนกับเพื่อนที่กำลังนั่งพูดคุยกัน และในหัวข้อสนทนาเป็นเรื่องของเขากับเรื่องของพลช สัตวแพทย์รุ่นพี่ของเธอ “คุณท่านครับ” พาทีที่เดินเข้ามาในห้องได้สักพักแล้ว แต่เหมือนนายเอาแต่สนใจภาพที่ฉายบนผนังห้อง “ว่าไงพาที” นาสูรตอบโดยไม่หันมามองทางคนที่คุยด้วย “พักนี้ดูท่านอารมณ์ดีจังเลยนะครับ” “ฉันว่าฉันควรไปหาเธอกับเพื่อนเธอดีไหมพาที” เขาไม่ตอบแต่กลับถามคนสนิทแทน ส่วนพาทีก็ได้แต่อมยิ้มน้อยๆ ให้กับความตกหลุมรักของผู้เป็นนาย ตกหลุมรักขนาดนี้แล้วยังปฏิเสธอีก “ครับ ไปหาเธอ แนะนำตัวกับเพื่อนเธอก็ดีครับ” “นั่นไอ้หมอนั่นมันมาทำไม” เขายังไม่ทันได้ไปก็เห็นว่าพลชเดินเข้ามาหาทั้งสองสาวพร้อมกับทักทายทั้งสองและดึงเก้าอี้ที่ว่างออกมานั่ง ลมหึงจึงบังเกิดขึ้นทันที ลมด้านนอกพัดกระโชกแรงตามความกรุ่นโกรธของเขา วืด! วาด! ปัง! เสียงหน้า

เสื้อผ้าตัวบางที่ใส่นอนก็ถูกถอดโยนทิ้ง ตามด้วยชุดชั้นในที่ใส่เช่นกัน และมือเล็กก็จัดการถลกถอดเสื้อยืดของคนตัวโตใต้ร่างและตามด้วยกางเกงของเขาเช่นกัน กางเกงบ็อกเซอร์ถูกถอดทิ้งไปตามเสื้อผ้าเธอก่อนหน้านี้ พุดซ้อนมองไปยังผ้าห่มข้างๆ ในความมืดสลัว คิดแล้วก็ใจเต้นแรงตื่นเต้น แม้นาสูรบอกว่าเพื่อนจะไม่มีทางตื่น แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเพื่อนจะตื่น เธอรู้ว่าเขาเอาผ้าห่มคลุมหัวเพื่อนเธอไว้เพื่อช่วยไม่ให้เธออายยามขย่มโยกเหนือร่างเขา “อ่า...จัดการฉันทูนหัว กลืนกินฉันด้วยปากล่างของเธอน้อง อ่ะ...อื้อ” นาสูรยกยิ้มในความมืดสลัวเมื่อเอวเล็กคอดยกเร่าแอ่นเด้งขึ้นพร้อมกดแนบบั้นท้ายลงมาหาเอ็นเนื้อแข็งร้อนที่ชูคอรอให้ปากล่างหล่อนตอดรัดกลืนกิน “อ่ะ...ใหญ่มากเลยค่ะ อ่า...น้อง อ่า...อึดอัด แถมเข้าลึกมาก อูว์...”หล่อนกดมือทั้งสองกับหน้าท้องแข็งแรงพร้อมขยับเคลื่อนเอวเล็กคอดบิดเร่าทรมานทันทีเมื่อได้กลืนกินความใหญ่โตเข้ามาในตัวเองแล้ว คับแน่นในท้องน้อยไปหมดจนต้องเร่งเร้าสาวเอวขย่มโยกท่อนเนื้อของบุรุษ “โอว์...เก่งมาก แบบนั้นแหละยอดสวาทของผม อ่า...จัดการผัวแรงๆ อื้อ...ไม่ไหวแล้ว น้องแ

เอี๊ยด! ปัง! ร่างเล็กกระเด็นไปตามแรงกระแทกของรถยนต์ที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง วันนี้พุดซ้อนออกมาซื้อของใช้ส่วนตัว และระหว่างเดินข้ามถนนนั้นก็มีรถคันหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็ว เธอเองก็ตกใจเหมือนกัน เพราะก่อนจะเดินข้ามถนนได้มองดีแล้วว่าทางสะดวก แต่พอเดินไปถึงกลางถนนก็มีรถคันหนึ่งวิ่งมาทางเธอด้วยความเร็ว และนั่นคือภาพสุดท้ายที่เธอเห็นก่อนร่างจะกระเด็นกระดอนไปตามแรงกระแทกของรถที่พุ่งชนอย่างจัง ทุกคนในบริเวณที่เห็นเหตุการณ์ก็พากันวิ่งไปดูหญิงสาวที่ไร้สติร่างอาบนองไปด้วยเลือด ลมหายใจรวยริน ส่วนรถที่พุ่งชนเธอก็เสียหลักชนกับตึกคอหักตายคาที่ทันทีที่รถจอดนิ่งสนิท ส่วนเธอยังมีลมหายใจอยู่ พุดซ้อนได้ยินทุกคนที่พูดและเสียงตะโกนสั่งให้โทรเรียกรถพยาบาล ‘นะ...นาสูร ชะ...ช่วยน้องด้วย คุณนาสูร’ เธอพึมพำในใจเพื่อให้เขามาช่วยตนเองในนาทีชีวิตตอนนี้ “น้อง!” คนที่กำลังจะฉีกทึ้งวัวตัวใหญ่ตรงหน้าทิ้งวัวลงพื้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกขอความช่วยเหลือจากตนเองพร้อมพาตัวเองไปหาเจ้าหล่อนทันที แต่พอมาถึงเขาก็มองเห็นเธอนอนจมกองเลือดและกำลังถูกเจ้าหน้าที่อุ้มขึ้นรถเพื่

6 ปีต่อมา... เป็นเวลาหกปีที่แสนสาหัสมากและจนตอนนี้ด้วย สำหรับผู้หญิงที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว วันคลอดก็ไม่มีพ่อของลูก จนตอนนี้คนเป็นพ่อก็ยังไม่กลับมา ทำไมเขาหายไปนานแบบนี้ พุดซ้อนมองลูกน้อยวัยห้าขวบกว่าของตัวเองกำลังวิ่งเล่นกับพี่เลี้ยงที่เธอจ้างมาช่วยดูแล ถึงจะเป็นนายหญิงของฟาร์ม แต่เธอก็ยังทำงานเหมือนเมื่อก่อน เข้าตรวจสุขภาพสัตว์ในฟาร์มและทำคลอดเหมือนปกติที่เคยทำ มันไม่ง่ายเลยสำหรับพุดซ้อน แต่ละวันมันเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง แต่เมื่อมองเห็นหน้าลูกน้อยที่ถอดแบบคนเป็นพ่อ ตั้งแต่แรกเกิดหนูน้อยมีดวงตาสีเขียวมรกตเหมือนเขา หน้าตาแบบย่อส่วนก็ว่าได้ ตอนคลอดเธอกลัวกังวลมากว่าคลอดมาลูกน้อยจะมีเขี้ยวยักษ์ คิ้วแบบยักษ์ แต่ยังดีที่ปกติ เพียงแต่สีตาเท่านั้นที่ทำให้ทุกคนแปลกใจ ส่วนเธอก็ได้แต่บอกหมอ พยาบาลและทุกคนว่าเขามีสีดวงตาเหมือนพ่อเขา “คุณมังกรกัณฐ์หยุดวิ่งได้แล้วลูก พี่แจ่มเขาเหนื่อยแล้วนะ ตั้งแต่เช้าแล้วนะ มานอนกลางวันกันเถอะครับ”พุดซ้อนร้องเรียกลูกชายที่กำลังวิ่งไล่จับพี่เลี้ยงในห้องนั่งเล่นให้หยุด เพราะตอนนี้ได้เวลากินนมนอนกลางวันแล้ว ส่วนเธอจะออกไปดูบัญชีของฟาร์มก

สุดท้ายก็ได้กลับมาอยู่ห้องพักห้องน้อยเหมือนเดิม เธอยอมรับว่าเสียใจ เจ็บปวด แต่ความจริงที่รับรู้จากพาทีเจ็บปวดยิ่งกว่า หกปีที่เขาหายไปเพราะเธอและลูก มันคงทรมานมาก โชคดีที่ฟ้าเบื้องบนยังเห็นใจและเมตตาเขาและเธอกับลูก เขาถึงได้ตื่นฟื้นคืนกลับมาหาเธอในวันนี้ “แม่ก๊าบ...” หนูน้อยที่เคยอยู่คฤหาสน์ร้องเรียกแม่เมื่อเดินดูห้องแคบๆ จนทั่วแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ “ว่าไงครับมังกรกัณฐ์ที่รักของแม่”พุดซ้อนอ้าแขนให้ลูกเดินมาสวมกอด และหนูน้อยก็สวมกอดซุกหน้ากับอกแม่ที่นั่งกับพื้นห้องพับเสื้อผ้าอยู่ “ห้องเล็กจังก๊าบ...” “อดทนหน่อยนะลูก เดี๋ยวเราก็ได้กลับไปอยู่ห้องเดิมแล้ว” เธอลูบแผ่นหลังเล็กของลูกพร้อมกับบอกอย่างมีความ หวังว่าในเร็วๆ นี้เธอและลูกจะได้ย้ายกลับไปอยู่ที่เดิมและลูกจะได้รับความอบอุ่นและอ้อมกอดแข็งแรงของเขาปลอบโยนยามร้องไห้เสียใจ และเธอก็อยากให้เขาปลอบเหมือนกัน “ก๊าบ...แม่ไม่เสียใจนะก๊าบที่ถูกคุณลุงหน้าเข้มไล่ออกมา” หนูน้อยยังไม่รู้ว่าคนหน้าเข้มเหี้ยมโหดดุดันนั้นคือพ่อของตัวเอง เพราะแม่ยังไม่ได้บอกอะไรเกี่ยวกับพ่อ “ไม่เสียใจก๊าบ มังกร