All Chapters of นาสูร+มังกรกัณฐ์+กลืนกิน: Chapter 1 - Chapter 10

นาสูรมองไปยังเตียงนุ่มของตัวเองที่ตอนนี้มีร่างเล็กเปราะบางนอนบนเตียง กลิ่นตัวหอมอ่อนๆ ของเจ้าหล่อนกำจายไปทั่วห้อง และนี่แหละที่เขาปรารถนาที่สุดในตอนนี้ ก่อนจะมองไปยังพาทีแล้วพยักหน้าให้พาทีออกไป เพราะเวลานี้เป็นเวลาส่วนตัวของเขาและเจ้าหล่อน เมื่อประตูห้องปิดสนิทพร้อมพาทีออกไปจากห้อง เขาก็เดินสาวเท้ายาวๆ ไปหาคนที่นอนไร้สติบนเตียงทันที ก่อนจะเคลื่อนตัวขึ้นเตียงประคองหัวเธอขึ้นมาซบอกตัวเองแล้วคลายมนตร์สะกดที่พาทีสะกดหล่อนก่อนจะพาตัวมาหาตนเองทันที อือ! พุดซ้อนสะลึมสะลือปรือตาตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง และก็ยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าราวรูปปั้นของคนที่จ้องมองตัวเอง ‘ฝันเหรอเนี่ย ทำไมหล่อจัง’ มือเล็กลูบไล้ใบหน้าหล่อที่กำลังจ้องมองตัวเอง ดวงตาของเขามันช่างน่าค้นหา พุดซ้อนยังคงลูบไล้มือไปมากับหน้าหล่อราวเทพบุตรแล้วเคลื่อนมายังลำคอหนาด้วยคิดว่ามันคือความฝันของตนเอง หึหึ นาสูรยกยิ้มขำปนเอ็นดูความคิดของหญิงสาวที่โอบประคองในตอนนี้ หล่อนช่างประหลาดคนเหลือเกิน มือใหญ่จับมือเล็กนุ่มนิ่มที่ลูบไล้หน้าตัวเองให้หยุดแล้วดึงมากดปลายจมูกโด่งกับมือนุ่มนิ่มหล่อน “

ในเช้าต่อมา พุดซ้อนขยับไล่ความปวดเมื่อยของร่างกายตัวเองไปมาบนเตียงนุ่มพร้อมกับค่อยๆ ลืมตาตื่นและปรับการมองเห็นมองไปรอบๆ ห้อง ที่มันเป็นห้องนอนตัวเอง เธอจำได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมถึงมานอนอยู่ห้องนอนตัวเองล่ะ ทั้งๆ ที่เมื่อคืนอยู่ในห้องนอนใหญ่ของบ้านหลังใหญ่ที่ดูน่ากลัวหลังนั้น “อ่ะ...อื้อ” พอจะลุกขึ้นก็ต้องร้องเจ็บกลางลำตัวของตัวเอง เธอเปิดเลิกผ้าห่มที่ห่อหุ้มตัวเองออกก็เห็นว่าตัวเองนอนเปลือยกาย ตามแขนขาและเนินอกที่ก้มมองเห็นเต็มไปด้วยร่องรอยของเมื่อคืน “ไม่ใช่ฝันเหรอ มันคือความจริงเหรอ เขาทำกับเราเหรอ” เมื่อคิดถึงหน้าหล่อราวเทพบุตรก็ต้องก้มหน้าเขินอาย เมื่อรู้ว่ารอยที่เกิดตามตัวคือรอยที่เขาทำกับตัวเอง แสดงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนคือความจริงไม่ใช่ฝันหรือมโนไปเอง ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! แล้วเสียงรบกวนหน้าห้องก็เรียกสติเธอให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน “คะ...ใครคะ?” เธอตะโกนถามคนที่รบกวนทันที “หมอไม้ครับ พี่เองหมอน้อง” สัตวแพทย์หนุ่มร้องตอบกลับมา “พี่หมอไม้มีอะไรกับน้องรึเปล่าคะ” เธอร้องตะโกนถามกลับไปพร้อมกับดึงผ้

สุดท้ายหมูกระทะก็ไม่ได้กิน เพราะฝนไม่ยอมหยุดเลยจนต้องได้วิ่งตากฝนและลมกลับมายังห้องพัก ตอนนี้สภาพของพุดซ้อนเปียกปอนดูแทบไม่ได้ พอเข้ามาในห้องปิดล็อกประตูก็รีบจัดการถอดเสื้อผ้าที่เปียกโยนทิ้งในตะกร้าผ้าที่วางตั้งไว้หน้าห้องน้ำทันที เธอมัวแต่สนใจตัวเองจนไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้มีใครบางคนนั่งพิงหัวเตียงตัวเองอยู่ พอจัดการเปลื้องผ้าเสร็จถึงได้มองเห็นผู้บุกรุก ว้าย! “คุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไงคุณนาสูร”เธอกอดตัวเองพร้อมกับคว้าหยิบผ้าที่เปียกขึ้นมากอดห่มตัวเองไว้ให้พ้นสายตาเกรี้ยวโกรธของอีกฝ่าย เธอกลัวสายตาของเขาในตอนนี้ มันดูมีพลังอำนาจลี้ลับ และยิ่งไปกว่านั้นสันกรามที่ปูดโปนของเขาอีกบ่งบอกได้ชัดว่าเขากำลังโกรธอยู่ แล้วโกรธอะไรล่ะ โกรธใครกัน เปรี้ยง! ปร้าง! เปรี้ยง! เสียงลมพายุฝนฟ้ายังคงดังให้ได้ยินตลอดตั้งแต่บ่ายจนตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดได้เลย และยิ่งได้มองหน้าราวรูปปั้นหลุดมาจากเทพนิยายของนาสูร ร่างน้อยเปลือยเปล่าที่กอดตัวเองกับเสื้อผ้าเปียกหนาวสั่น ตอนนี้ได้แต่ถอยตัวเองหายไปในห้องน้ำเพื่อจะหลบสายตาดุดันที่จ้องมองมาทางตัวเอง แล้

นาสูรมาโผล่ที่ห้องนอนของสัตวแพทย์สาว เขามองไปยังคนที่หลับสนิทบนเตียงนุ่มและเหมือนว่าหล่อนกำลังยิ้มราวกับว่ากำลังฝันหวานอยู่ตอนนี้ เขาเดินไปทิ้งตัวนั่งข้างๆ พร้อมกับลูบมือสากกร้านไปกับแก้มนุ่มนิ่ม ก่อนจะก้มลงไปจุ๊บแก้มสีระเรื่อของหล่อนแผ่วเบา อือ! พุดซ้อนปัดสิ่งรบกวนออกจากแก้มนุ่มนิ่มตัวเองด้วยความรำคาญ ก่อนจะขยับพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้เขาพร้อมควานมือดึงรั้งหมอนใบใหญ่อีกใบมากอดไว้ “แล้วฉันจะกลับมา หวังว่าตอนนั้นเธอจะไม่กลัวนะเด็กน้อย” นาสูรพึมพำกับคนที่หลับสนิทพร้อมปัดปอยผมที่ติดข้างแก้มไปทัดหูให้อย่างอ่อนโยน คนที่ปฏิเสธความรักมาตลอดและปฏิเสธความรู้สึกห่วงใยมาตลอดกลับทำทุกอย่างกับพุดซ้อนในตอนนี้ แม้จะบอกตัวเองว่าแค่หล่อนแปลกจากผู้หญิงที่เคยเจอ แต่เขาก็มีท่าทางและแสดงออกกับหล่อนราวกับว่าสำคัญกับตัวเอง “ไปนะเด็กน้อย”แล้วเขาก็ก้มลงจุ๊บแก้มนุ่มนิ่มหอมกรุ่นอีกครั้ง ก่อนจะหายไปจากตรงนี้ ส่วนคนที่หลับสนิทก็ยังคงหลับอมยิ้มฝันหวานอยู่บนเตียง อือ! หนึ่งอาทิตย์เหตุการณ์เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอยังคงฝังใจและติดตา ทุกสัมผัสยังคงตามห

“อ่า...อื้อ” เสียงครางทุ้มต่ำดังลอดออกมาจากริมฝีปากของทั้งสอง เรียวลิ้นสากระรัวแตะหยอกเย้ากับเม็ดเกสรกลางหว่างขาเล็กของพุดซ้อน นาสูรสอดเร่าลิ้นเข้าไปในโพรงสวาทคับแน่นแทนนิ้วแกร่งที่ทแยงเข้าออกก่อนหน้านี้แล้วถอดถอนลิ้นออกมาไล้เลียตามซอกกลีบอวบอูม “อ่ะ...อื้อ มะ...ไม่ไหวแล้ว น้องร้อน อ่า...ได้โปรดเถอะ ได้โปรดชะ...ช่วยน้องให้หลุดจากความทรมานนี้ที อือ...”เรียวขาเล็กที่รัดลำคอหนาก็คลายออกมาลูบไล้แผงอกกำยำของคนที่เคลื่อนหน้าออกจากหว่างขาตนเอง นาสูรจับเท้าเล็กที่ยังมีรองเท้าผ้าใบอยู่แล้วก็จูบเบาๆ ที่ขาของเธอ “อ่ะ...อื้อ สกปรกค่ะ อ่า...” “ฉันไม่นึกรังเกียจสิ่งที่เป็นเธอเด็กน้อย อ่า...ทำให้บ้างสิ สัมผัสฉันอย่างที่ฉันกินเธอเหมือนก่อนหน้านี้”เขาบอกเสียงแหบพร่าพร้อมกับก้มลงไปหาความเป็นสาวกลางหว่างขาอีกครั้งเพื่อจะส่งเธอให้พบความสุขด้วยลิ้น “อ่ะ...อุ๊ย คุณนาสูร อ่า...ไม่ไหวแล้ว อ่า...น้องไม่ไหวแล้ว ซี้ด อือ...”พุดซ้อนจับขอบโต๊ะแน่นพร้อมแอ่นเด้งเร่ายกเอวเล็กตัวเองขึ้นหาแรงสวาทของปลายลิ้นสากที่สอดเร่าระรัวซอยถี่เข้าออกในความเป็นสาวตัวเองจนสองเข่านั้นยก