Lahat ng Kabanata ng นาสูร+มังกรกัณฐ์+กลืนกิน: Kabanata 31 - Kabanata 40

ตลอดเวลาที่รู้จักกันกับเจณิสา หัวใจของมังกรกัณฐ์ก็มีชีวิตชีวาเหมือนตัวเขาตอนนี้จากที่เคยเคร่งขรึมก็เปลี่ยนไป ชายหนุ่มมองเงาสะท้อนตัวเองในกระจกแล้วเปลี่ยนร่างไปเป็นร่างแท้ของตัวเองที่มีเขี้ยวยักษ์ อยากรู้นักว่าหากเจณิสารู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของตนเป็นเช่นนี้แล้วหล่อนจะยังชอบตัวเองอยู่ไหม ดวงตาสีเขียวมรกตจดจ้องเงาสะท้อนตัวเองในกระจก ร่างกายของเขาบึกบึนและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง มังกรกัณฐ์ยกมือขึ้นลูบไล้คางสากตัวเองแล้วลูบไล้มาจับที่เขี้ยวยักษ์ของตัวเอง แม้เขาจะเป็นมนุษย์ครึ่งยักษ์ แต่ตั้งแต่เกิดมาเขาก็ไม่เคยลิ้มลองเนื้อสดๆ สักครั้ง เขาทานเหมือนมนุษย์ทั่วไป เพราะแม่สอนให้เขากินเหมือนมนุษย์ปกติ โชคดีที่ในร่างกายมีเลือดของมนุษย์ไหลเวียนอยู่ครึ่งหนึ่ง “ลุงพาที” เขาเรียกหาพาทีและพาทีก็มาปรากฏตัวอยู่ข้างหลังทันที “ครับ คุณมังกรกัณฐ์” “ลุงพาทีคิดว่ายังไงเรื่องของผมกับเจณิสา เธอใช่ผู้หญิงที่โชคชะตากำหนดมาให้ผมจริงๆ งั้นเหรอครับ” เขาถามอีกฝ่ายพร้อมกับจ้องมองดูเขี้ยวยักษ์ตัวเองในกระจก “ตลอดร้อยปีที่ผ่านมา ผมยังไม่เคยเห็นคุณมังกรกัณฐ์สนใจผู้หญิงคนไหนนานเ

เจณิสาเพิ่งรู้ใจตอนนี้เองว่าตัวเองนั้นหลงรักมังกรกัณฐ์มากขนาดนี้ หากไม่เจอวันนี้เขาอยู่กับผู้หญิงอื่น ในตอนเช้ามาหาตนเอง ในตอนบ่ายกลับอยู่กับผู้หญิงอีกคน ‘คนโกหก!’ นั่นคือคำพูดที่นึกได้ เจณิสากินมื้อเย็นแทบไม่ได้ มันจุกมันเจ็บมันปวดในอก แต่บอกแสงหล้าไม่ได้ ต้องกล้ำกลืนฝืนทนกินแม้ว่าจะกลืนไม่ลงก็ตาม “วันนี้ณิสากินน้อยจัง” แสงหล้าถามเพื่อนหลังจากช่วยกันเก็บโต๊ะหมูกระทะเสร็จ “พอดีไม่ค่อยหิวเท่าไหร่น่ะ” เธอบอกเพื่อนด้วยใบหน้ายิ้มฝืนๆ “คืนนี้ค้างที่บ้านจ๊ะจ๋าก็ได้นะ พี่ชายจ๊ะจ๋าไปทำงานยังไม่กลับ มีเราอยู่บ้านคนเดียว ส่วนพ่อกับแม่ไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัดน่ะ” แสงหล้าชักชวนเพื่อน เพราะนี่ก็สามทุ่มกว่าแล้ว หากนั่งรถสองแถวกลับบ้านคนเดียวเวลานี้ก็ดูจะอันตราย เพราะต้องเดินเข้าซอยอีก “รบกวนจ๊ะจ๋าด้วยนะคืนนี้” เธอไม่อยากกลับไปห้องที่เคยอยู่กับมังกรกัณฐ์ ดีใจที่แสงหล้าชวนค้างคืนด้วย แถมพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุด เธอไม่อยากกลับไปแล้วเจอภาพของเขาในห้องตัวเอง ไม่ว่าจะมุมไหนๆ ล้วนมีความทรงจำของเธอและมังกรกัณฐ์อยู่ทั้งนั้น “เดี๋ยวจ๊ะจ๋าไปเตรียมชุดนอนให้ณิสานะ” เจ้าบ

เสียงแก้วในมือกระทบกับโต๊ะทำให้พาทีสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นและมองดูที่พื้นก็มีแต่ขวดบรั่นดีเปล่าเกลื่อนพื้นไปหมด “เกิดอะไรขึ้นคุณมังกรกัณฐ์ ไหนบอกว่าไปหาคุณเจณิสา” พาทีถามพร้อมเดินมาหยิบขวดบรั่นดีที่หมดแล้วขึ้นไปตั้งเรียงกันเป็นระเบียบ “ตอนผมไม่อยู่ เกิดอะไรขึ้นกับณิสา อึก!” หมดไปหลายขวด แต่ก็ทำอะไรหนุ่มลูกครึ่งยักษ์อย่างเขาไม่ได้ “ไม่นี่ครับ เธอก็ไปทำงานปกติ แต่ว่าเธอไปทานข้าวกับพี่ชายของเพื่อนเธอบ่อยครับพักหลังๆ นี้ และดูท่าจะสะ...เพล้ง!” พาทีพูดยังไม่ทันจบ แก้วบรั่นดีที่วางก่อนหน้าก็ถูกคว้าหยิบมาปาใส่ผนัง เฮอะๆ “เธอชอบมัน?” “ไม่น่าใช่ แต่ก็สนิทกันในระดับหนึ่งครับ” พาทีบอก “ผมอยากอยู่คนเดียวครับลุงพาที และห้ามบอกพ่อกับแม่ด้วยว่าผมดื่มหนักวันนี้” เขาบอกพาทีก่อนที่พาทีจะหายจากไปจากห้อง หึหึ “มีผู้ชายคนอื่นงั้นเหรอ ถ้าฉันยังอยู่ อย่าหวังจะไปมีความสุขกับไอ้อีหน้าไหนได้ ปึก!”พูดจบเขาก็ทุบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืนแล้วไปโผล่ยังห้องนอนเล็กที่ตนเองเพิ่งจากมาเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว เมื่อมาถึงห้องของเจณิสาก็เห็นเธอและเพื่อนนอนหลับสนิ

“เธอรักมัน กลัวฉันฆ่ามันขนาดนี้เชียวเหรอเจณิสา” น้ำเสียงเจ็บปวดและแววตาที่เจ็บปวดจดจ้องมองดวงหน้าสวยชื้นเหงื่อที่มีน้ำตาไหลออกทางหางตา เธอยังคงหลับตาสนิทไม่ยอมลืมตามองเขา“มองหน้าฉันสิ มองหน้าของฉัน” เขาสั่งเสียงแข็งพร้อมกับก้มลงไปกัดงับติ่งหูของเธอเต็มแรงโกรธจนมีเลือดไหลซึมออกมา และความเจ็บที่หูทำให้เจณิสายอมลืมตาขึ้นจ้องมองหน้าของอมนุษย์เหนือร่าง“คุณยังต้องการอะไรจากฉันอีกคุณมังกรกัณฐ์ อึก! ฮือ...” เธอถามเสียงสั่นเครือปนเสียงสะอื้นไห้“ความรักจากเธอเจณิสา อะ...อื้อ” แล้วปากหนาก็กดทาบทับปากอวบอิ่มที่กำลังขยับจะพูดตอบโต้ตัวเอง เขาไม่อยากฟังคำตอบของเธอที่จะตอบกลับมา ปากหนาปิดกลืนกินเสียงสะอื้นและเสียงพูดพร้อมกับเริ่มเคลื่อนไหวความร้อนรุ่ม“อ่า...อื้อ” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากปากบดขยี้กัน ปากน้อยแม้จะต่อต้านขัดขืนไม่เต็มใจ แต่เพียงแค่ได้รับแรงปลุกเร่า เธอก็จูบตอบสนอง เจณิสารับรู้ได้ว่าจูบรอบนี้ต่างจากการถูกโดนอุ้มมาครั้งก่อน มันไม่ได้ป่าเถื่อนซาดิสม์เหมือนครั้งนั้น มันเต็มไปด้วยความเสียใจ เจ็บปวด ทำไมกัน ทำไมเธอรับรู้ถึงความรู้สึกของมังกรกัณฐ์ผ่านจูบของเขาได้กันนะ“อ่า...อื้ม” เสี

เจณิสาไม่อยากเชื่อว่ากลางภูเขาลึกในป่าดงดิบจะมีคฤหาสน์หลังใหญ่ซ่อนอยู่ เธอเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่มังกรกัณฐ์พามาแบบที่มนุษย์ธรรมดามาไม่ได้ หากมนุษย์อย่างเธอจะมาต้องใช้เวลาเดินเท้ามาหลายวัน แต่มังกรกัณฐ์พามาเพียงแค่กะพริบตาก็ว่าได้ “พ่อกับแม่คุณอยู่ที่นี่เหรอคะ?” เจณิสาหันมาถามบุรุษที่เดินตามหลังตัวเองเข้ามาในบ้าน “ใช่ พ่อกับแม่ฉันอยู่ที่นี่” เขาตอบแล้วก็คว้ามือเล็กแล้วพาเดินไปยังห้องรับแขกของบ้านที่แม่และพ่อของเขารออยู่ “ไม่ต้องกลัวหรอกนะ พ่อของฉันไม่กินมนุษย์” เขาบอกเธอเมื่อเห็นสีหน้าที่กังวลและความคิดวุ่นวายในใจของเธอ “ณิสา...” แล้วเธอก็หยุดพูดเมื่อมือใหญ่บีบมือเธอให้คลายความกังวลพร้อมกับเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น เธอมองไปในห้องนั่งเล่นเห็นพ่อกับแม่ของเขามองมาทางตัวเองพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตรและมันทำให้เธอลดความกังวลหวาดกลัวในใจขึ้น “เอ๊ะ! คนที่ตลาดนี่คะคุณมังกรกัณฐ์” เธอมองหน้าของผู้หญิงที่ดูละอ่อนที่เคยเห็นที่ตลาดสดก็ตกใจ “นั่นน่ะแม่ฉันเอง ไม่ต้องตกใจหรอก เดี๋ยวเธอก็จะรู้ทุกอย่างเองเจณิสา” แล้วเขาก็พาเธอเดินไปหยุดยืนต่อหน้าพ่อกับ