All Chapters of ข้าจะเป็นนางร้ายที่ผู้คนต้องอิจฉา: Chapter 31 - Chapter 40

กิจการร้านขายถ่าน ร้านขายสบู่ ร้านขายชา รวมถึงการค้าส่งวัตถุดิบให้เหลาอาหารหงหลูฟาง สามารถสร้างรายได้ให้ลี่หลินกว่า 1000 ตำลึงทอง นางพอใจในความสำเร็จครั้งนี้มาก ครอบครัวหยางเหน็ดเหนื่อยมานานในที่สุดก็ลืมต้าอ้าปากได้เสียที หลังจากนำเงินก้อนนี้มาสร้างกิจการอย่างสุดท้ายแล้ว ต่อไปกำไรที่ได้จะเป็นเงินเก็บของครอบครัวทั้งหมด ลี่หลินอยากแบ่งปันผลกำไรให้อ้ายฉิงกับอี้เฉินเพื่อใช้จ่ายส่วนตัวบ้างแต่พวกเขาเป็นกังวลเรื่องกิจการจึงไม่ขอรับไว้ ถ้ากิจการอย่างสุดท้ายของนางสำเร็จเมื่อไหร่สองพี่น้องก็จะไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธได้อีกลี่หลินนำเงิน 500 ตำลึงทองมาซื้อที่ดินฝั่งขวาของบ้านจำนวน 300 ไร่ พร้อมกับสร้างโรงงานบนที่ดินผืนนั้นด้วยเพื่อขยายการผลิตและแปรรูปอาหาร สำหรับการผลิตชา สบู่ และผักดอง ถือเป็นสูตรลับเฉพาะของครอบครัวไม่สามารถจ้างคนงานในหมู่บ้านทำได้ ความโลภเป็นภัยอันยิ่งใหญ่ หากคนในหมู่บ้านลักลอบนำสูตรไปขายต่อหรือเผยแพร่ครอบครัวของนางคงหมดหนทางทำมาหากิน ลี่หลินให้หยางหนิงเฉิงซื้อทาสมาใช้งานแทนเพราะง่ายต่อการควบคุมลี่หลินเลือกสร้างโรงงานไว้ใกล้บ้านเพราะนางต้องการควบคุมการผลิตเอง สินค้าแต่ละอย่างต้อง

ในที่สุดวันหยุดปีใหม่ที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง หยางอี้เฉินกับหยางอ้ายฉิงรีบตรงกลับบ้านทันทีหลังจากปิดร้านเรียบร้อย วันนี้พวกเขามีนัดฉลองปีใหม่กับพี่สะใภ้ พี่ใหญ่บ่นให้พวกเขาฟังทุกวันว่าพี่สะใภ้ไม่มีเพื่อนอยากให้พวกเขากลับบ้าน“พี่สะใภ้หอมจังเลย งื้อออออ” อ้ายฉิงส่งเสียงเรียกมา แต่ไกล พอรถม้าเดินทางมาถึงบริเวณบ้านก็ได้กลิ่นหอมของอาหารลอยมาแตะจมูกทันที“โอ้โห วันนี้พวกเรากินข้าวนอกบ้านกันหรือ” อี้เฉินตาโตเมื่อเดินมาถึงหน้าบ้าน การจัดสถานที่ของพี่สะใภ้ให้บรรยากาศผ่อนคลายมากเก้าอี้ไม้สีขาวตัวยาวถูกนำมาวางเรียงต่อกันเป็นวงกลมอย่างสวยงาม บริเวณตรงกลางของวงกลมมีกองไฟลุกโชนเพื่อให้แสงสว่างอย่างอบอุ่น บนเก้าอี้ไม้มีผ้าห่มผืนบางวางไว้ด้วย กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกโม่ลี่ฮวา (ดอกมะลิ) ภายในสวนที่ลอยมาแตะจมูกช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก ถัดไปข้างๆ เป็นเตาย่างเนื้อที่กำลังส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย หยางอี้เฉินเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ก็พบว่าเป็นเนื้อหมูเสียบไม้สลับกันกับผักหลายสีอย่างมะเขือเทศ พริกหวาน และสับปะรด สีสันเขียว เหลือง แดง ชวนรับประทานยิ่งนัก เหมาะกับอากาศเย็นยามค่ำคืน“อี้เฉิน เจ้าจะยืนมองอีกนานไหม เ

ร้านค้าตระกูลหยางเติบโตขึ้นทุกวันแบบก้าวกระโดด ตอนนี้ลี่หลินกับครอบครัวกลายเป็นเศรษฐีหน้าใหม่ของตำบลอย่างเป็นทางการแล้ว ครอบครัวหยางร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งเลยก็ว่าได้ สินค้าส่วนใหญ่ของลี่หลินมีกลุ่มเป้าหมายชัดเจนทำให้ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าในความเป็นจริงแล้วการค้าของครอบครัวหยางก็ไม่ได้ราบรื่นเท่าไหร่ พวกเขามีคู่แข่งมากมายและมีปัญหาเข้ามาให้แก้ไขไม่น้อย ทั้งเรื่องการลอกเลียนแบบสินค้า การตัดราคา ข่าวลือ การใส่ร้ายป้ายสี รวมไปถึงเรื่องราวจิปาถะหลายอย่าง พวกเขาสามารถก้าวผ่านปัญหาเหล่านั้นมาได้เพราะทุกคนในครอบครัวช่วยเหลือกันคู่แข่งทางการค้ามีเข้ามาเรื่อยๆ แต่คนพวกก็ไม่สามารถเล่นงานลี่หลินได้เนื่องจากสินค้าส่วนใหญ่นางผลิตเอง ลี่หลินทำการค้าจากต้นน้ำสู่ปลายน้ำเน้นการพึ่งพาตนเองเป็นหลัก ทำให้คู่แข่งส่วนมากต้องล่าถอยออกไปเพราะยิ่งแข่งขันกับนางเท่าไหร่พวกเขายิ่งขาดทุนกิจการร้านเหล้าผลไม้ (ไวน์) ทำให้ครอบครัวหยางกลายเป็นที่รู้จักในหมู่ขุนนางมากขึ้น ด้วยรสชาติที่แตกต่าง ดื่มง่าย มีระดับมากกว่าเหล้าทั่วไป ขุนนางน้อยใหญ่จึงกลายเป็นลูกค้าประจำอย่างดี นอกจากนี้ยังได้รับความนิยมในการซื้อเป็นของฝากแก่ผู

“พะ พ่อขอโทษ” นายอำเภอเล่อมู่ขอโทษลี่หลินด้วยน้ำตา ในบรรดาลูกสาวลูกชายของเขาไม่มีใครสามารถพึ่งพาได้เลย หลังจากหมดตัวทุกคนต่างพากันทยอยทิ้งเขา“การให้อภัยท่านเป็นเรื่องยากสำหรับข้า” ลี่หลินเบือนหน้าหนีอีกครั้ง น้ำตาของนางไหลรินออกมาหลังได้ยินคำขอโทษจากคนเป็นพ่อ“เจ้าไม่ให้อภัยพ่อก็ไม่เป็นไร แต่ได้โปรดช่วยเหลือพวกเราสักครั้ง หากไม่มีเงินไปใช้หนี้บ่อนพนันข้ากับนางต้องถูกจับตัดแขนตัดขาเป็นขอทานข้างถนนแน่นอน” นายอำเภอเล่อมู่หันไปมองภรรยาสุดที่รักอย่างเป็นห่วง“เฮอะ ข้าเกลียดนางแทบเข้ากระดูกดำ ทำไมข้าต้องช่วย ท่านพ่อเคยรักข้าบ้างไหมเจ้าคะ เหตุใดถึงกล้าขอร้องออกมาอย่างไม่อาย” ลี่หลินตะโกนเสียงดังอย่างเหลืออด ผู้หญิงคนนี้ทำให้ชีวิตนางกับท่านแม่ต้องตกต่ำ“พะ พ่อ เอ่อ” นายอำเภอเล่อมู่เงียบงันไปพักใหญ่ เขาไม่แน่ใจว่าตนเองรักลี่หลินหรือไม่ ความผูกพันธ์ระหว่างพ่อลูกของเขากับนางมีเพียงน้อยนิด“ข้าขอโทษ ข้าไม่ดีเอง ข้ามันชั่วช้า ข้าไม่เคยทำหน้าที่แม่ให้เจ้าเลยตั้งแต่ฮูหยินใหญ่จากไป เป็นข้าที่ละเลยเจ้าและกีดกันความสัมพันธ์พ่อลูก ข้าเห็นแก่ตัวเองที่ไม่อยากแบ่งปันคนรักกับใคร ท่านแม่ของเจ้าสวยมาก นางเป็

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย ในที่สุดเทศกาลขึ้นปีใหม่ที่ทุกคนรอคอยก็เวียนมาถึงอีกครั้ง สมาชิกตัวน้อยของตระกูลหยางตั้งหน้าตั้งตารอวันนี้กันมาก นอกจากอั่งเปาซองสีแดงแล้วพวกยังได้ของเล่นชิ้นใหม่จากท่านอาด้วย“หยางลู่เสียน หยางลี่อิน พวกเจ้าสองคนเลิกก่อกวนแม่ได้หรือไม่” ลี่หลินถอนหายใจยืดยาวครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างเบื่อหน่าย วันนี้มื้อค่ำสำหรับปีใหม่ของนางยังไม่ไปไหนเลย ผู้ช่วยตัวน้อยสองคนเอาแต่แย่งเตรียมอาหารทั้งวัน“ท่านแม่ข้าอยากช่วยนี่ขอรับ” ลูกชายตัวดีตอบกลับเร็วพลันจนลี่หลินท้อใจ“เจ้าพาลี่อินไปช่วยท่านพ่อจัดสถานที่สำหรับปิ้งย่างดีกว่า อยู่กับแม่ในครัวน่าเบื่อจะตาย” ลี่หลินหาข้ออ้างให้ลูกสาวกับลูกชายยอมจากไปแต่โดยดี“จะดีหรือขอรับ” ลู่เสียนมีท่าทีลำบากใจเล็กน้อย“ข้าอยากอยู่กับท่านแม่” ลี่อินปฏิเสธเสียงแข็งอย่างไม่คิด“เฮ้อ พวกเจ้าไม่รู้อะไร ทำงานในสวนสนุกมากนะ ได้วิ่งเล่นจับแมลงด้วย เมื่อเช้าดอกโม่ลี่ฮวาพึ่งผลิบาน หากนำมาจัดใส่แจกันคงส่งกลิ่นหอมไปทั่ว” ลี่หลินหลอกล่อไม่หยุด นางรู้ว่าลูกสาวตัวน้อยชื่นชอบการจัดดอกไม้มากแค่ไหน“ว้าว ข้าอยากไปเล่นในสวนกับท่านพ่อเจ้าค่ะ” ลี่อินอุท