Semua Bab ข้าจะเป็นนางร้ายที่ผู้คนต้องอิจฉา: Bab 1 - Bab 10

“โอ๊ยย ปวดหัวๆ ทำไมปวดหัวแบบนี้” ลี่หลินอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวด ภายในหัวหนักอึ้งเป็นอย่างมาก นางพยายามฝืนลืมตาอยู่นานกว่าจะพยุงตัวเองให้ลุกนั่งได้ภาพที่เห็นหลังจากลืมตาขึ้นมาเป็นภาพหลังคาเก่าๆ สีดำมุงด้วยหญ้า เมื่อเลื่อนสายตาไปมาก็พบว่าห้องนี้มีผนังห้องเป็นดินเหนียว ภายในห้องมีหน้าต่างบานเล็กๆ หนึ่งบานที่แสงสามารถลอดผ่านได้ ของใช้ภายในห้องมีหีบขนาดกลางสองใบวางอยู่บนพื้น ตู้เสื้อผ้า โต๊ะหัวเตียง และเตียงนอนที่มีผ้าห่มผืนบางกับผ้าปูเตียงสีขาวออกเหลืองเต็มไปด้วยรอยปะชุน บนตัวของนางสวมใส่เสื้อผ้าเหมือนความทรงจำครั้งเก่าก่อนไม่มีผิดไหนจะผิวขาวละเอียดลออนี่อีก“เอ๊ะ ทำไมข้าเหมือนเคยเห็น ของทุกอย่างก็ดูคุ้นตามาก อืมมมม” ลี่หลินหรี่ตาเล็กแคบลงพลางครุ่นคิด ทำไมทุกอย่างถึงดูคุ้นตาเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าก่อนสิ้นใจนางกำลังทำงานอยู่ในห้องทำงานแล้วรู้สึกว่าหัวใจบีบรัดจนหายใจไม่ออกหรือ“ทำไมรู้สึกว่าของทุกอย่างนี้เคยเห็นกันนะ อย่าบอกนะว่า” ลี่หลินเบิกตาโพลงก่อนลุกขึ้นวิ่งไปนอกตัวบ้านนางมองภาพบ้านดินหลังน้อยสภาพทรุดโทรมที่หลังคามุงด้วยหญ้าฟาง ด้านหนึ่งของบ้านต่อเติมเพิงไม้ไผ่ออกมาใช้สำหรับนั่งเล่นหรือท

หลังจากทั้งสองคนขุดหน่อไม้ได้จำนวนหนึ่ง ลี่หลินจึงชวนอ้ายฉิงเดินลัดเลาะไปตามลำธาร เดินมาเพียงไม่นานแค่หนึ่งเค่อ (15 นาที) ก็เจอเข้ากับต้นน้ำสายใหญ่ที่ไหลลงสู่ลำธารสายเล็ก หลังบ้าน น้ำในลำธารใสสะอาดมาก มองเห็นฝูงปลาตัวเล็กตัวใหญ่แหวกว่ายอย่างสนุกสนาน พวกมันทำให้ลี่หลินดีใจจนเนื้อเต้น ปลาเยอะแยะขนาดนี้นางรอดตายแล้ว อย่างน้อยก็มีปลาให้กิน ทุกวัน ลี่หลินนึกถึงเมนูปลาเผาที่เคยเห็นในโลกนั้นแล้วน้ำลายไหล นางจะจับปลาตัวใหญ่มาทำปลาเผากินให้ได้เลยคอยดู“อ้ายฉิงเอาตะกร้ามาข้าอยากจับปลา เจ้าช่วยข้ายกก้อนหินพวกนี้ขวางทางน้ำไว้ด้วย” ลี่หลินวางแผนจับปลาโดยการนำหินมาขวางทางน้ำไว้ทำเหมือนบ่อเลี้ยงปลา ปลาที่อยู่ในบ่อจะไม่สามารถหนีออกไปไหนได้ เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยลี่หลินจึงใช้ตะกร้าช้อนตักปลาขึ้นมา“พี่สะใภ้ ทำแบบนี้สามารถจับปลาได้จริงหรือเจ้าคะ” แม้ว่าไม่มั่นใจแต่อ้ายฉิงก็ยังช่วยลี่หลินยกก้อนหินขวางทางน้ำไว้ตามคำสั่ง ปลาว่ายน้ำเร็วมากมีน้อยคนนักที่จับพวกมันได้ แม้แต่พี่ใหญ่ที่เป็นพรานป่าเองก็เช่นกัน เขาทำได้เพียงไม่กี่ครั้งอ้ายฉิงตกใจจนพูดไม่ออกเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นพี่สะใภ้ใหญ่จับปลาได้แถมพวกมั

ยามอิ๋น (03.00 – 04.59 น.) ลี่หลินรู้สึกตัวงัวเงียตื่นขึ้น มาเพราะเสียงกุกๆ กักๆ ในห้องครัวรบกวนการนอนเป็นอย่างมาก นางอยากข่มตานอนต่อแต่ก็ไม่สามารถหลับลงได้ จึงลุกขึ้นพับผ้าห่มจัดแจงแต่งเสื้อผ้าและทรงผมอีกเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปดูว่าผู้ใดบังอาจลุกขึ้นมาทำครัวแต่เช้ารบกวนการพักผ่อนของนาง“พี่สะใภ้ ข้าทำท่านตื่นหรือเปล่า ท่านกลับไปนอนต่อเถอะ วันนี้พี่ใหญ่กับพี่รองขึ้นเขาล่าสัตว์แต่เช้า ข้าแค่เข้าครัวมาต้มน้ำอุ่นให้นำขึ้นไปดื่มเพื่อคลายหนาวเท่านั้น”“ปกติพวกเขาขึ้นเขาล่าสัตว์กันเช้าเพียงนี้เลยหรือ” ลี่หลินนึกสงสัยขยันปานนี้เหตุใดยังขัดสนยากจนกันอยู่อีก“เป็นบางวันเจ้าค่ะ หากวันใดล่าได้น้อยก็ต้องขึ้นเขาตอนเช้าอีกหน่อยเผื่อได้สัตว์ไปขายในเมืองเพิ่ม เมื่อวานสัตว์ที่ล่าได้มีเพียงไก่ป่า 1 ตัวกับกระต่ายป่า 2 ตัวเท่านั้นที่พอขายได้”“แล้วปลาหล่ะ ขายได้หรือไม่” เมื่อได้ฟังอ้ายฉิงเล่า ลี่หลินจึงต้องการทราบว่าสามารถนำไปขายด้วยได้หรือไม่ ชาวบ้านส่วนใหญ่ล่าสัตว์ได้ก็นำไปขายให้เหลาอาหารในเมืองนางเคยกินปลาตามเหลาอาหารอยู่บ้างแต่ไม่รู้ว่าพวกเขารับซื้อปลามาจากที่ใด หากมีผู้จัดหาให้อยู่แล้วเหลาอาหารจะรั

“ฮ้าวววววว” ลี่หลินหาวน้ำหูน้ำตาไหลออกมาหลังจากรู้สึกตัวตื่นนอนในยามเหม่า (เวลา05.00 – 06.59 น) เสียงไก่ขันยามเช้าทำให้รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย นางรู้สึกอ่อนเพลียอยากนอนต่ออีกนิดหน่อย แต่เสียงคนคุยกันในห้องครัวที่แว่วมาให้ได้ยินทำเอาลี่หลินนอนหลับไม่ลงกันเลยทีเดียว นางจำใจตื่นนอนก่อนจะเดินตามเสียงรบกวนออกไป ลี่หลินเห็นหยางหนิงเฉิงกับอี้เฉินลงเขามาพอดี ทั้งสองมีไก่ป่า 3 ตัวกับกระต่าย 2 ตัว ติดมือมาด้วย ตอนนี้พวกเขากำลังเตรียมถังไปใส่ปลาในหลุม ส่วนอ้ายฉิงก็กำลังจุดไฟต้มน้ำในครัวเช่นกัน“ข้ากับอี้เฉินจะไปตรวจดูหลุมดักปลาเสียหน่อย หากวันนี้ได้เยอะกว่าเมื่อวานคงต้องเช่าเกวียนต้าไห่เข้าไปในเมืองเพื่อขายของ เจ้าอยากได้อะไรเพิ่มอีกไหม” หยางหนิงเฉินหันมาถามลี่หลินด้วยรอยยิ้ม ภรรยาตัวน้อยของเขาเพิ่งหายป่วย เขาอยากซื้อของดีๆ มาให้นางกินเพื่อบำรุงเสียหน่อย“ท่านซื้อไหมาให้ข้าเพิ่มอีกหน่อยข้าจะทำปลาหมัก อ้อ แล้วก็ซื้อแป้งสำหรับทำอาหารมาด้วย ข้าอยากทำอาหารอย่างอื่นบ้าง”ลี่หลินเห็นว่าในครัวไม่มีแป้งสำหรับทำอาหารจึงสั่งหยางหนิงเฉิงซื้อเพิ่ม นางอยากทำซาลาเปาร้อนๆ กินตอนเช้ากับชากุหลาบ“ได้ข้าจะซื้อมาให

“กินอิ่มกันแล้วก็ออกเดินทางต่อเถอะจะได้ไม่เสียเวลา ข้าอยากเข้าไปดูในป่าเพิ่มสักหน่อย” ลี่หลินบอกทุกคนก่อนรีบมุ่งหน้าเดินขึ้นเขาไป“พี่สะใภ้รอข้าด้วยเจ้าค่ะ” อ้ายฉิงเมื่อเห็นว่าพี่สะใภ้รีบจ้ำอ้าวออกไปก็รีบวิ่งตามทันที ทิ้งให้ชายหนุ่มสองคนยืนมองหน้ากันด้วยความงุนงงอย่างไม่เข้าใจว่าเหตุใดลี่หลินจึงเร่งรีบขนาดนี้“พี่ใหญ่ พี่รอง พวกท่านตามมาได้แล้ว มัวทำอะไรอยู่” อ้ายฉิงตะโกนบอกพี่ชายทั้งสองให้รีบเร่งตามนางไปลี่หลินรีบมุ่งหน้าเข้าป่าด้วยความตื่นเต้น วันนี้นางขึ้นเขามาแล้วยังไงก็ต้องได้ของกินติดมือกลับไป แต่สอดส่ายสายตามองหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอสักทีจนลี่หลินเริ่มท้อใจ นางจะได้แค่เห็ดหอมกลับไปจริงๆ หรือ“พี่สะใภ้เจออะไรกินได้หรือเปล่าเจ้าคะ” อ้ายฉิงร้องถามขึ้นเมื่อเห็นลี่หลินหยุดเดิน“ข้ายังไม่เจออะไร พวกเราเดินมาไกลขนาดนี้แล้วนะ เหตุใดยังไม่เจอของกินสักที” ลี่หลินพึมพำออกมาอย่างถอดใจนางเดินขึ้นเขาจนเหนื่อยล้าแต่ก็ยังไม่พบสิ่งใด หากกลับไปโดยมีแค่เห็ดหอมครึ่งตะกร้าคงไม่คุ้มค่ากับความยากลำบาก“ถ้าเหนื่อยก็พักก่อนเถอะเจ้าค่ะ อย่าหักโหมเกินไปพวกเราโชคดีได้เห็ดมาตั้งเยอะ”“เดินขึ้นเขามาไกลขนาดนี