Lahat ng Kabanata ng ข้าจะเป็นนางร้ายที่ผู้คนต้องอิจฉา: Kabanata 21 - Kabanata 30

ซิงเหยียนกับป้าจางจิ้งยังไม่ละความพยายาม พวกเขาเดินตามไม่หยุดแม้ว่าจะคันคะเยอไปทั้งตัวก็ตาม ลี่หลินเบ้ปากมองบนอย่างเบื่อหน่าย คนพวกนี้หน้าด้านหน้าทนกันเสียจริง“อ้ายฉิง เจ้าเอาน้ำมาให้ข้ากินหน่อยสิ”ลี่หลินเรียกเสียงดังจนอ้ายฉิงตกใจผวา นางเดินมาหาพี่สะใภ้อย่างกล้าๆ กลัวๆ“เจ้ากลัวอะไร ข้าไม่หักคอเจ้าหรอก”ลี่หลินประชดประชัน ไม่รู้ว่าน้องสามีจะกลัวอะไรนางนักหนา“พี่สะใภ้มีอันใดเจ้าคะ”อ้ายฉิงรีบถามเข้าประเด็น“เดินต่ออีกหน่อยก็จะถึงหน้าผาที่พวกเราเคยเจอควินัวครั้งก่อนใช่หรือไม่”ลี่หลินกระซิบถามให้ได้ยินเพียงสองคน“ใช่เจ้าค่ะ ท่านต้องเดินระวังให้มากเดี๋ยวตกลงไปเหมือนครั้งก่อนจะแย่เอา”อ้ายฉิงเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วง“เจ้าไม่ต้องกังวล ครั้งนี้ข้าไม่ตกลงไปหรอก แต่คนอื่นคงไม่แน่”ลี่หลินหยอกเย้าอ้ายฉิงด้วยสายตามีเลศนัย“พี่สะใภ้ ท่านอย่าบอกนะว่า”อ้ายฉิงไม่กล้าพูดต่อเมื่อเห็นสายตากินเลือดกินเนื้อส่งมาให้ นางได้แต่รีบเอามือปิดปากตัวเองอย่างเงียบเชียบ“เจ้ากลัวอะไรนักหนา ครั้งนี้ข้าลงมือเอง เจ้าแค่รอไปตามคนมาช่วยพวกนางก็พอ”อ้ายฉิงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินคำพูดของพี่สะใภ้ อย่างน้อยวันนี้

ช่วงนี้ลี่หลินวุ่นวายอยู่กับการตากดอกไม้เพื่อทำชาทั้งวัน นางต้องควบคุมความแห้งของดอกไม้ให้ดี ไม่อย่างนั้นจะมีปัญหาตามมา ลี่หลินใส่ใจในการทำชาของตัวเองมาก นางอยากให้ชาที่ทำออกมามีคุณภาพดีเลิศส่วนอ้ายฉิงก็ยุ่งวุ่นวายอยู่กับการดูแลร้านค้าเช่นกัน แต่ละวันนางต้องเก็บไข่เป็ด ไข่ไก่ รวมถึงจับไก่และกระต่ายที่เลี้ยงไว้ให้ชาวบ้านที่มาขอซื้อ รวมไปถึงการทำอาหารแห้งอย่างปลาแห้ง ไข่เค็ม กุนเชียงหมู กุนเชียงปลา หน่อไม้ดอง และอีกต่างๆ นานา ที่นางต้องช่วยพี่สะใภ้ทำ โชคดีว่าช่วงนี้ปลามีจำนวนลดลงเพราะใกล้เข้าสู่ฤดูหนาว พี่ใหญ่กับพี่รองของนางต้องแบ่งปลาที่จับมาได้ไปเพาะพันธุ์ อีกส่วนหนึ่งนั้นก็นำมาทำปลาแห้ง ตอนนี้ครอบครัวนางมีปลาส่งเหลาอาหารหงหลูฟางเพียงสัปดาห์ละสองครั้งเท่านั้น แต่รายได้ก็ยังไม่หดหายไปเนื่องจากพี่สะใภ้ใหญ่ขยันหารายได้ทางอื่นเสริม ไม่ว่าจะเป็นรายได้จากร้านขายของแห้ง รายได้จากเถ้าแก่ตงหยาง แถมตอนนี้ยังมีรายได้จากการขายผักสดเพิ่มมาด้วยผักในไร่บางส่วนเติบโตจนสามารถเก็บเกี่ยวมาขายได้แล้วเพราะลี่หลินเลือกปลูกผักที่มีระยะเวลาเก็บเกี่ยวไม่เกิน 3 เดือนหรือ 90 วัน เป็นส่วนใหญ่ ผักที่มีอายุการเก

หยางหนิงเฉิงกับอี้เฉินรับหน้าที่นำสินค้าทั้งหมดไปส่งให้เหลาอาหารหงหลูฟางเช่นเคย แต่ครั้งนี้เป็นการจัดส่งจำนวนมาก พวกเขาต้องส่งผักกาดดองมาจำนวน 250 ไห พร้อมด้วยชาดอกไม้อีก 300 ถุง ทำให้ครอบครัวหยางมีรายได้เข้าบ้านกว่า 400 ตำลึงทอง สองพี่น้องตกใจเป็นอย่างมาก ไม่คิดเลยว่าผักดองกับชาดอกไม้จะทำเงินได้มากมายขนาดนี้ ความรู้ของลี่หลินมีประโยชน์นัก“พี่ใหญ่ พวกเราแวะซื้อถ่านไว้ใช้ดีกว่า หากเข้าสู่ฤดูหนาวเต็มตัวอากาศต้องเย็นกว่านี้แน่”หยางอี้เฉินเอ่ยเตือนพี่ชาย ตอนนี้ครอบครัวของเขาไม่ขาดแคลนสิ่งใด ทั้งเสื้อผ้า อาหาร พี่สะใภ้ล้วนเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว“อืม ข้าว่าดีเหมือนกัน พวกเราซื้อกลับบ้านสักสองกระสอบก่อน หากคุณภาพดีค่อยกลับมาซื้อใหม่”หยางหนิงเฉิงเห็นด้วยกับความคิดของน้องชายแต่เขาก็ตัดสินใจซื้อเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ด้วยมีประสบการณ์เคยได้ยินเถ้าแก่ตงหยางบ่นให้ฟังว่าถ่านบางร้านคุณภาพไม่ดี เขาอยากทดลองใช้ให้แน่ใจก่อนเพราะถ่านไม้ราคาแพงนัก หากต้องควักเงินซื้อจำนวนมากต้องได้ของคุณภาพดีสองพี่น้องแวะซื้อถ่านจากร้านค้าเพื่อนำมาลองใช้ก่อนรีบบังคับเกวียนวัวกลับบ้านด้วยความเชื่องช้า ลี่หลินสั่งม้าเพ

ก่อนเข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเต็มตัวไม่กี่วัน ลี่หลินให้หยางหนิงเฉิงไปเก็บหัวหัวไชเท้า พริก หอมหัวใหญ่ และแตงกวาชุดสุดท้ายมาไว้ นางแบ่งให้ครอบครัวผู้เฒ่าซูไปส่วนหนึ่งและอีกส่วนนำมาทำกิมจิหัวไชเท้า หัวไชเท้าดองเค็ม หัวไชเท้าดองหวาน“พี่สะใภ้ หิมะตกแล้วเจ้าค่ะ”อ้านฉิงวิ่งมารายงานหน้าตาตื่น“หืม เข้าสู่ฤดูหนาวเต็มตัวแล้วสินะ”ลี่หลินพึมพำออกมา นางกำลังจัดของอยู่ในห้องใต้ดินจึงไม่รับรู้สถานการณ์ข้างนอก“เจ้าค่ะ พี่สะใภ้ให้ข้าจุดเตาผิงเลยไหม”อ้ายฉิงสอบถามหลังจากรู้สึกว่าอุณหภูมิภายในบ้านเริ่มเย็นลง“อืม จุดเลย”ลี่หลินอนุญาตก่อนหันไปตรวจสอบถังหมักไวน์ต่อ“พี่สะใภ้ เหล้าผลไม้ใช้เวลาหมักนานหรือเจ้าคะ”อ้ายฉิงสอบถามด้วยความสงสัยเนื่องจากนางเห็นลี่หลินเฝ้าประคบประหงมถังหมักผลไม้พวกนี้อยู่นาน“ใช้เวลาอย่างต่ำ 6 เดือน แต่ข้าต้องการหมักพวกมันให้มีอายุ 1 ปีขึ้นไป”ลี่หลินบอกเล่าความตั้งใจของนางให้อ้ายฉิงฟัง“โหวว นานขนาดนั้นเชียว”อ้ายฉิงตกใจตาโต นางไม่เคยรู้เลยว่าเหล้าผลไม้ต้องใช้เวลาหมักนานขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสุราดีถึงได้มีราคาแพงนัก“อย่ามัวยืนอุทาน ไปจุดเตาผิงก่อน เสร็จแล้วนำแม่พิมพ์สบู่มาให้ข้าด้

ลี่หลินใช้เวลาหลายวันในการเลือกซื้อของตกแต่งร้าน นางต้องการให้ร้านขายสบู่ออกมาสวยงามที่สุดเพื่อดึงดูดลูกค้ากลุ่มหญิงสาว นอกจากนี้ลี่หลินยังเลือกใช้ตู้กระจกในการแสดงตัวอย่างสินค้าเพื่อให้ผู้คนมองเห็นได้ง่าย สบู่ของนางมีสีสันหลากหลายช่วยเพิ่มความน่าสนใจได้ไม่น้อย พื้นที่ภายในร้านแบ่งออกเป็นสองส่วนเพื่อให้ง่ายต่อการใช้งานสบู่ที่ลี่หลินนำมาขายมีสองแบบ แบบแรกเป็นสบู่สำหรับผิวกาย ส่วนแบบที่สองเป็นสบู่สำหรับผิวหน้า เพื่อให้ง่ายต่อการจดจำลี่หลินเลือกทำสบู่สำหรับผิวกายให้มีลักษณะเป็นก้อนสี่เหลี่ยม ส่วนสบู่สำหรับผิวหน้ามีลักษณะเป็นวงกลมคล้ายใบหน้า“พี่สะใภ้ สบู่สำหรับทดลองเสร็จแล้วเจ้าค่ะ” อ้ายฉิงนำสบู่ขนาดเท่าหัวแม่มือใส่ถุงผ้าสีขาวใบเล็กมาให้ลี่หลินตรวจสอบ“อืม ใช้ได้ เย็บปิดปากถุงเลย” ลี่หลินให้อ้ายฉิงดำเนินการตามขั้นตอนต่อไปเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี วันนี้นางกับอ้ายฉิงช่วยกันทำสบู่ขนาดทดลองหลายร้อยถุงเพื่อแจกให้ผู้เข้าร่วมงานวันเปิดร้าน“พี่สะใภ้ ท่านตกแต่งร้านได้สวยงามมากเลยเจ้าค่ะ แถมยังเป็นสัดส่วนอีกต่างหาก” อ้ายฉิงเอ่ยชมพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างพึงพอใจ บรรยากาศภายในร้านให้