Semua Bab ข้าจะเป็นนางร้ายที่ผู้คนต้องอิจฉา: Bab 11 - Bab 20

เมื่อทุกคนมาพร้อมเพรียงกันในห้องทั้งหมดแล้ว หลงจู๊จางหย่งก็เริ่มเปิดบทสนทนากับลี่หลินทันทีเขาอยากรู้ว่านางได้สมุนไพรชนิดนี้มาจากที่ใด“ขออภัยแม่นางด้วย ไม่ทราบว่าเจ้าได้สมุนไพรชนิดนี้มาจากไหน”“ข้าได้มาจากบนเขาในหมู่บ้านเจ้าค่ะ แต่คงไม่สามารถระบุได้ว่าเจอตรงไหน ข้าเจอสมุนไพรด้วยความบังเอิญ” ลี่หลินตอบคำถามแบบแบ่งรับแบ่งสู้“ข้าขอดูถังเช่าที่แม่นางนำมาทั้งหมดได้หรือไม่” หลงจู๊จางหย่งพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ไม่มีผู้ใดต้องการบอกที่มาของสิ่งล้ำค่าให้ผู้อื่นได้ล่วงรู้“นี่เป็นทั้งหมดที่พวกเราหามาได้เจ้าค่ะ” ลี่หลินเปิดตะกร้าบรรจุถังเช่าให้หลงจู๊ดู“เยี่ยมเลย พวกเจ้าเก็บมาได้ดี ไม่มีส่วนใดเสียหาย” หลงจู๊ยิ้มแย้มอย่างพึงพอใจผิดกับลี่หลินที่ลอบเบ้ปากออกมานางต้องคัดหญ้าหนอนทิ้งไปตั้งหลายต้นจากการเก็บไม่ทะนุถนอมของพี่น้องตาถั่วสามคนคิดแล้วยังโมโหไม่หาย“ไม่ทราบว่าหลงจู๊ให้ราคาเท่าไหร่หรือเจ้าคะ” ลี่หลินสอบถามออกมาอย่างไม่อ้อมค้อม“ฮ่าๆๆๆ แม่นางท่านช่างตรงประเด็นยิ่งนัก อืม ถังเช่า ที่พวกเจ้าเก็บมาขนาดกำลังดีไม่เสียหาย ข้าให้ราคาชั่งละ 100 ตำลึงทอง บวกค่าเก็บอีก 200 ตำลึงเงิน เจ้าว่าเป็นอย่างไร”

กำแพงบ้านที่ลี่หลินต้องการใช้เวลาสร้างไปกว่าเจ็ดวันจึงแล้วเสร็จ นางยืนมองผลงานอย่างพึงพอใจ ฝีมืองานไม้ของหยาง หนิงเฉิงถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว เมื่อมีรั้วรอบขอบชิดแผนการสร้างบ้านหลังใหม่ของนางจะได้เริ่มต้นขึ้นเสียที ลี่หลินต้องการสร้างบ้านให้เสร็จก่อนฤดูหนาวมาเยือน ในเช้าวันนี้ขณะกินข้าวร่วมกันนางจึงเอ่ยปรึกษากับทุกคน“นี่เป็นแบบบ้านที่ข้าต้องการ พวกเจ้าเอาไปดู หากมีสิ่งใดคัดค้านหรือต้องการเพิ่มเติมก็บอกได้” ลี่หลินยื่นแบบบ้านที่นางออกแบบไว้ให้ทุกคนดู เมื่อทั้งสามคนเห็นแบบในกระดาษก็ตกใจเป็นอย่างมาก นี่มันเป็นบ้านแบบไหนกัน เกิดมาพวกเขาไม่เคยพบเคยเจอบ้านแบบนี้สามารถอาศัยอยู่ได้จริงหรือบ้านที่ลี่หลินต้องการเป็นบ้านไม้สองชั้นสไตล์รีสอร์ตในป่าใหญ่ นางออกแบบมาให้มีเรือนหลังใหญ่อยู่ตรงกลางและขนาบข้างซ้ายขวาด้วยเรือนหลังเล็กชั้นเดียว เรือนใหญ่ชั้นล่างลี่หลินต้องการให้มีพื้นที่สำหรับ ห้องครัว ห้องเก็บของ ห้องใต้ดิน และห้องพักรับรอง มีห้องโถงเป็นห้องนั่งเล่นและมีเตาผิงขนาดใหญ่คอยให้ความอบอุ่นช่วงฤดูหนาว ส่วนบนชั้นสองของบ้านนางต้องการให้เป็นห้องนอนสำหรับคนในครอบครัว ชั้นบนมีห้องทางปีกซ้ายและปีกขว

“ว้าวว พี่สะใภ้ นี่คือหม้อไฟหรือเจ้าคะ” อ้ายฉิงมองอาหารตรงหน้าที่มีทั้งเนื้อหมู เนื้อไก่ เต้าหู้ และผักหลากหลายชนิดเรียงรายกันบนโต๊ะอย่างตื่นเต้น“เจ้าเก่งมากอ้ายฉิง นี่เป็นหม้อไฟรสเลิศ รับรองว่าถ้าเจ้าได้กินเข้าไปต้องติดใจจนลืมไม่ลงอย่างแน่นอน” ลี่หลินโอ้อวดอาหารของนางอย่างภูมิใจ“แล้วมันกินยังไงหรือพี่สะใภ้ บนโต๊ะไม่มีอะไรกินได้เลยนะ” อี้เฉินสอบถามขึ้นมาหลังจากนั่งจ้องอยู่นาน บนโต๊ะมีแต่ของดิบทั้งนั้นเขาไม่รู้ว่ากินได้หรือไม่“ข้าจะสอนวิธีกินให้ เริ่มแรกพวกเจ้านั่งประจำที่กันก่อน จากนั้นหยิบของที่อยากกินขึ้นมา หย่อนพวกมันใส่ลงไปในหม้อน้ำซุปข้างหน้า รอให้สุกสักครู่ เมื่อสุกแล้วก็คีบพวกมันขึ้นมาจิ้มน้ำจิ้มที่ข้าเตรียมไว้ให้ เสร็จแล้วเอาใส่ปากแบบนี้” ลี่หลินหยิบเนื้อหมูลงไปต้มในหม้อไฟเพื่อสาธิตวิธีการกินอย่างละเอียด นางคีบเนื้อหมูชิ้นนั้นใส่ปากของอ้ายฉิงทันทีหลังจากการอธิบายจบลง“อื้มมมมมม อร่อยมากเลยเจ้าค่ะพี่สะใภ้” อ้ายฉิงตาเป็นประกายเมื่อกินเข้าไป รสชาติของหม้อไฟอร่อยอย่างที่พี่สะใภ้ว่าจริงๆเมื่อเห็นท่าทางน่าอร่อยของน้องสาวอี้เฉินก็ไม่รอช้า เขารีบหยิบเนื้อหมูใส่ลงไปในหม้อทันที เพีย

หลังจากงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ผ่านไปไม่นาน ร้านค้าที่ลี่หลินต้องการก็ต่อเติมเพื่อใช้งานเสร็จเรียบร้อย ภายในร้านแบ่งออกเป็นสองส่วน คือส่วนของหน้าร้านและส่วนห้องเก็บของ ลี่หลินใช้เวลาว่างแนะนำอ้ายฉิงเรื่องการดูแลร้าน การดูแลลูกค้า การทำบัญชี การตกแต่งร้าน และอื่นๆ อีกเล็กน้อย จนตอนนี้อ้ายฉิง มีความชำนาญมากขึ้น“วันนี้พวกเราเข้าเมืองไปซื้อของกันเถอะ พรุ่งนี้จะได้เริ่มต้นเปิดร้านกันเสียที” ลี่หลินเอ่ยชวนทุกคนอย่างอารมณ์ดี นางชื่นชอบการซื้อของเป็นที่สุด“ดีเลยเจ้าค่ะพี่สะใภ้ ข้าอยากเริ่มงานแล้วเหมือนกัน” อ้ายฉิงเห็นด้วยเต็มที่ นางใช้เวลาส่วนใหญ่ในการเล่าเรียนอยู่นาน ในที่สุดก็ถึงเวลาลงมือปฏิบัติจริงเสียที“เจ้าแวะโรงไม้ด้วยได้หรือไม่ พอดีเมื่อเช้าเถ้าแก่ตงหยาง มีข้อสงสัยเกี่ยวกับขั้นตอนการทำงานบางส่วน” หยางหนิงเฉิงสอบถามลี่หลิน หลังจากขายปลาเสร็จเขาบังเอิญเจอเถ้าแก่ตงหยางเข้าพอดีจึงทราบเรื่อง“ได้สิ อืม อี้เฉินวันนี้เจ้าแวะร้านหนังสือด้วย เลือกซื้อเล่มที่ตัวเองอยากอ่านมาสักสองสามเล่ม” ลี่หลินขานรับก่อนจะหันไปพูดคุยกับอี้เฉินต่อ“จะดีหรือพี่สะใภ้” อี้เฉินถามออกมาด้วยความเกรงใจ หนังสือเล่มหนึ่

ร้านค้าขายของแห้งที่พึ่งเปิดได้ไม่นานตอนนี้มีชาวบ้านหลั่งไหลมาซื้อของกันไม่ขาดสาย ทำให้อ้ายฉิงต้องวุ่นวายอยู่หน้าร้านจนแทบไม่เหลือเวลาทำสิ่งใด นางวิ่งวุ่นไปมาทั้งวัน แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าก็ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มเสมอ ลี่หลินมองภาพตรงหน้าด้วยความสุขใจ นางไม่เคยเห็นเด็กขยันขันแข็งอย่างอ้ายฉิงมาก่อนเลย“พักกินข้าวกลางวันก่อน เดี๋ยวข้าดูแลร้านให้” ลี่หลินบอกอ้ายฉิงหยุดพักอย่างใจเย็น“ได้อย่างไรเจ้าคะพี่สะใภ้ ยังมีของต้องเติมอีกหลายอย่าง ข้าไม่หิวเลย อีกหน่อยค่อยกินแล้วกัน” หลังจากตอบลี่หลินเสร็จอ้ายฉิงก็หันกลับไปทำงานต่อทันที“ข้าบอกให้เจ้าหยุดพักแล้วมากินข้าว หากเจ้าไม่ยอมเชื่อฟังข้าจะพังร้านทิ้งเสีย” ลี่หลินข่มขู่ออกมาเสียงดังจนอ้ายฉิงต้องหยุดงานในมือ“พี่สะใภ้อย่าดุสิเจ้าคะ ข้าไม่กล้าขัดคำสั่งท่านแล้ว” อ้ายฉิงชี้แจงเสียงเบาออกมา นางกลัวพี่สะใภ้พังร้านเป็นที่สุด“ถ้าเจ้าเชื่อฟังข้าจะดุเจ้าไหม ถึงเวลากินข้าวก็ต้องกิน เกิดเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาจะทำยังไง ไม่มีใครว่างมาดูแลเจ้าหรอกนะ เจ้าต้องดูแลตัวเองให้เป็น เข้าใจหรือไม่” ลี่หลินสั่งสอนอ้ายฉิงยกใหญ่ นางสามารถขยันได้แต่ไม่ใช่ขยันจนลืมดูแลสุขภาพ