บททั้งหมดของ ข้าไม่อยากเป็นนางเอกผู้ถูกทอดทิ้ง: บทที่ 11 - บทที่ 20

ตั้งแต่เหตุการณ์เลวร้ายครั้งนั้น จื่อหานก็ไม่ยอมห่างกายลู่ชิงอีกเลย เขาประกบติดนางแจ ไม่ว่าจะไปตลาด เหลาอาหาร หรือแม้กระทั่งอยู่ภายในจวนก็ไม่ยอมให้คลาดสายตา ลู่ชิงรู้สึกว่าจื่อหานหมกมุ่นกับนางเกินไป ความอัดอั้นตันใจที่ถูกสะสมไว้จึงระเบิดออกมา ร่างบางเขยิบเข้าหาสามีก่อนนั่งลงบนตักเขา นางลูบไล้ลำแขนแกร่งแผ่วเบาพลางเอ่ยถาม“ท่านพี่ไม่ทำงานหรือเจ้าคะ เหตุใดจึงตามประกบข้าแทบทุกวัน”“เจ้าไม่ชอบหรือไง ปกติภรรยาส่วนใหญ่ชอบให้สามีอยู่ข้างกายนักหนา”“ชอบเจ้าค่ะ แต่ที่ทำอยู่มันมากเกินไป ท่านพี่ควรเหลือเวลาส่วนตัวให้ข้าบ้าง” ลู่ชิงนิ่วหน้ามองสามีตัวโตพลางทอดถอนใจ นางไม่รู้ว่าจื่อหานกำลังคิดอะไร การมีบ่าวรับใช้คอยติดตามน่าอึดอัดไม่น้อย“ข้าไม่เคยเร่งเจ้าเวลาแต่งตัว อาบน้ำ หรือเข้าห้องน้ำเลยนะ” ร่างสูงถกเถียงนาง เขาไหวไหล่ไปมาเล็กน้อยเพื่อบ่งบอกว่าเป็นเรื่องราวทั่วไป“เฮ้อ ไม่ใช่แบบนั้นเจ้าค่ะ ข้าหมายถึง บางทีพวกเราควรมีระยะห่างกันบ้าง เพื่อไม่ให้ดูอึดอัดจนเกินไป เวลาข้าอยู่ในจวนไม่จำเป็นต้องมีองครักษ์ติดตามก็ได้” ลู่ชิงอยากตีหน้าผากตนเองนัก จื่อหานมีหัวไว้แค่คั่นหูเฉยๆ หรือไง เรื่องง่ายๆ แค่นี้ยัง

“แค่ก พอก่อนๆ ข้าหายใจไม่ออก” จื่อหานทักท้วงหน้าดำ ภรรยาตัวน้อยกอดรัดเขาแน่นเกินไป นางเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนเยอะแยะ เห็นทีต้องระวังตัวเอาไว้เสียบ้าง“ขอโทษเจ้าค่ะ” ลู่ชิงยิ้มร่าให้คนตัวโต นางมีความสุขเหลือเกินที่จื่อหานฟื้นขึ้นมา เขาจะรับรู้บ้างไหมว่านางเป็นห่วงมากมายแค่ไหน“ผิดหวังหล่ะสิที่ข้ายังไม่ตาย” ปากกรรไกรเริ่มทำงานทันทีหลังจากได้สติกลับมาครบถ้วน จื่อหานประชดประชันร่างบางอย่างคนไม่รู้ความ“โถ่ววท่านพี่ เอาตาไหนมองเจ้าคะ ข้ายิ้มแฉ่งขนาดนี้” ลู่ชิงบอกปัดไม่ถือสา สุดท้ายแล้วนางต้องทำตัวให้ชินกับพฤติกรรมร้ายกาจของสามีสินะ ดังคำกล่าวที่ว่าสันดอนขุดง่าย สันดานขุดยาก จื่อหานคงเกินเยียวยาได้“เสแสร้งสิไม่ว่า”“ปากดีขนาดนี้ ข้าไม่ต้องเป็นห่วงแล้วแหละเจ้าค่ะ” ลู่ชิงประชดประชันกลับบ้าง นางกัดฟันข่มโทสะสุดใจ อยากหักคอชายหนุ่มผู้นี้เหลือเกิน ถ้าไม่ติดว่ากำลังเจ็บป่วยนางจะเอาคืนเสียให้เข็ด“ว่าไงนะ เจ้าเป็นห่วงข้าหรือ”“เจ้าค่ะ เป็นห่วง เป็นห่วงมาก ไม่เคยเป็นห่วงใครขนาดนี้มาก่อนเลย ข้ากินไม่ได้ นอนไม่หลับ เฝ้าภาวนาขอพรให้ท่านฟื้นทุกวัน เสียดายน้ำตานัก ไม่ควรร้องไห้ให้คนเยี่ยงท่านเลย” ลู่ชิงบ่

ความสงบสุขกลับมาเยือนลู่ชิงอีกครั้ง ชีวิตประจำวันของนางวุ่นวายอยู่กับการดูแลเหลาอาหารหย่งเหอเป็นหลัก ทุกอย่างรอบตัวกำลังดำเนินไปด้วยความราบรื่น จื่อหานเองก็ทำตัวดีขึ้นไม่น้อยเช่นกัน เขาเชื่อใจนางมากกว่าเดิมหลายเท่า ส่วนลู่เองชิงก็เอาอกเอาใจสามีไม่ขาด ความสัมพันธ์ของทั้งคู่หวานหยดย้อยราวกับน้ำผึ้งเดือนห้า ไม่ว่าจะไปทำงานที่ไหน จื่อหานต้องคอยรายงานลู่ชิงเพื่อให้นางสบายใจทุกครั้ง“ฮูหยินเจ้าคะ รถม้าเตรียมพร้อมแล้ว” ซูเจียวเอ่ยเตือนพลางขบขัน พักนี้ฮูหยินของนางชอบเหม่อลอยคิดถึงนายท่านอยู่เสมอ“อืม รีบไปกันเถอะ เย็นนี้ข้าอยากลองทำอาหารหลายอย่าง” ลู่ชิงตอบรับสาวใช้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นางชื่นชอบการทำอาหารเป็นชีวิตจิตใจ พอได้ออกไปซื้อวัตถุดิบทีไรเป็นต้องมีความสุขจนหน้าบานทุกที“เจ้าค่ะ”“อ้อ ท่านพี่จะกลับจากเหลาสุราเมื่อไหร่” ร่างบางสอบถามอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ จื่อหานเร่งรีบออกไปก่อนนางตื่นเสียอีก คาดว่าคงมีปัญหาใหญ่โตที่ต้องแก้ไข“ประมาณยามเว่ยเจ้าค่ะ นายท่านอยากกลับมารอกินอาหารเย็นพร้อมฮูหยิน”“เยี่ยมเลย ท่านพี่จะได้ลองชิมอาหารชนิดใหม่ด้วยกัน” ลู่ชิงอุทานออกมาอย่างมีความสุข ในหัวเล็กๆ เต็มไ

การทำซิ่วท้อของลู่ชิงเป็นไปด้วยความยากลำบาก นางเสาะหาวัตถุดิบหลักอย่างมันม่วงไม่ได้เลย แม้ว่าอยากลองใช้วัตถุดิบอื่นเช่น มันเทศ ถั่วแดง หรืองาดำ ทำไส้มากแค่ไหน แต่นางต้องทำซิ่วท้อไส้มันม่วงให้สำเร็จเสียก่อน เนื่องจากขนมชนิดนี้ล่ำลือกันว่าเป็นสูตรลับ หากทำสำเร็จอาจเพิ่มฐานลูกค้าได้ จากนั้นจึงค่อยประยุกต์ใส่ไส้อื่นเข้าไป เหลาอาหารหย่งเหอต้องขายดีอีกเท่าตัว“เฮ้อ ข้าจะทำยังไงดี ทำไมมันม่วงหายากหาเย็นนัก” ลู่ชิงโอดครวญออกมาขณะเกลือกกลิ้งอยู่บนศาลาริมน้ำ“ฮูหยินกลุ้มใจมากหรือเจ้าค่ะ” สาวใช้ร่างท้วมเอ่ยถาม พักนี้ฮูหยินชอบขมวดคิ้วทุกวัน นางจึงเกิดอาการเป็นห่วงเจ้านายขึ้นมา“ใช่ ข้ากลุ้มใจจะตายอยู่แล้ว อยากได้มันสีม่วงมาทำอาหาร”“หากตลาดในเมืองไม่มี พวกเราออกไปดูตลาดชานเมืองกันไหมเจ้าคะ แถวนั้นชาวบ้านมักเก็บของป่ามาขาย” ซูเจียวเสนอแนะหนทางแก้ไขปัญหา“จริงหรือซูเจียว ทำไมเจ้าไม่บอกข้าให้เร็วกว่านี้” ลู่ชิงตื่นเต้นมาก นางไม่เคยออกไปรอบชานเมือง มาก่อน จึงไม่รู้ว่ามีตลาดขายของป่า“อะ เอ่อ พอดีระยะทางค่อนข้างไกลนิดหน่อยเจ้าค่ะ ฮูหยินต้องขออนุญาตนายท่านก่อน” สาวใช้ร่างท้วมติดอ่างกะทันหัน เหตุใดนางจึ

เมื่ออายุครรภ์ของลู่ชิงครบห้าเดือน อาการแพ้ต่างๆ จึงเลือนหายไป จื่อหานสามารถเข้าใกล้นางได้แล้ว แถมอารมณ์ฉุนเฉียวก่อนหน้านี้ก็จืดจางลงไปมาก หลังจากอดทนอดกลั้นมานาน ช่วงเวลานาทีทองของจื่อหานก็กำลังจะกลับมาอีกครั้ง ร่างสูงวางแผนจับฮูหยินสุดที่รักกินไว้เสียดิบดี ก่อนหน้านี้ทำได้เพียงแอบลูบ แอบคลำ มีโอกาสแล้วจะสำเร็จโทษให้สาสมใจภายในห้องน้อนอันกว้างใหญ่ แมวน้อยลู่ชิงกำลังเพลินเพลินใจกับฝีมือบีบนวดของสามี จื่อหาน ทุ่มเทปรนิตินางอย่างดีตั้งแต่รู้ว่าตั้งครรภ์“ท่านพี่ ข้าไม่ปวดแล้วเจ้าค่ะ” ร่างบางก้มหน้าบอกสามีที่กำลังนวดฝ่าเท้า นางแตะหลังมือเขาแผ่วเบาเป็นเชิงบอกว่าเลิกบีบนวดได้“ฝ่าเท้าเจ้าบวมขึ้นหรือไม่” จื่อหานพิจารณาอยู่พักใหญ่ก่อนเอ่ยถาม นอกจากอาการปวดที่นางชอบบ่นให้ฟังยังมีเนื้อหนังที่เต่งตึงขึ้นมา“นิดหน่อยเจ้าค่ะ ช่วงนี้ข้าขยันเดินจนลืมระมัดระวัง”“อ๊ะ ท่านพี่ ตีก้นข้าทำไม” ลู่ชิงโอดครวญเสียงใสเมื่อฝ่ามือใหญ่ฟาดลงบั้นท้ายงอนงามเต็มแรง“สั่งสอนเด็กดื้อให้หลาบจำ” จื่อหานย้ำเตือนความผิดนาง“เหอะ ท่านหลอกกินเต้าหู้ข้าต่างหาก เอามือข้างขวาออกจากหน้าอกข้าเดี๋ยวนี้” ร่างบางจ้องมองชายหนุ่มตา