All Chapters of ข้าไม่อยากเป็นนางเอกผู้ถูกทอดทิ้ง: Chapter 1 - Chapter 10

ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวอันยาวเหยียด ถูกจ้องมองด้วยสายตากลืนไม่เข้าคายไม่ออกจากผู้คนนับร้อยของเมือง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีผู้ใดกล้ากล่าววาจาทัดทานอันจะนำพาให้ตัวเองเดือดร้อนออกมา มิหนำซ้ำเสียงแซ่ซ้องแสดงความยินดียังดังลั่นไปทั่วท้องถนน ราวกับว่าผู้คนยินดีปรีดาต่องานแต่งของคู่บ่าวสาวในครั้งนี้หนักหนาชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาราวกับปีศาจจิ้งจอกควบม้าประกบเจ้าสาวที่ตนเองแย่งชิงมาอย่างมีความสุข แต่ความสุขของเขาหาได้เกิดจากการแต่งงานกับนางไม่ จื่อหาน แสยะยิ้มมาดร้ายออกมา เมื่อการแก้แค้นกำลังดำเนินไปอย่างราบรื่น ชุดแต่งงานสีแดงปลิวไสวตามสายลมแลดูสวยงาม แต่กลับส่งเสริมให้ชายหนุ่มผู้นี้ดูน่ากลัวและน่าเกรงขามมากขึ้นอย่างแปลกประหลาด“เฮือกกกก!!! แคก แคก ๆๆๆๆๆ แหวะ ๆๆๆ” ลู่ชิงสำลักอาหารหน้าดำหน้าแดงจนแทบขาดใจ ก่อนหน้านี้นางเผลอกินเค้กวันเกิดก้อนโตที่หัวหน้าเชฟรังสรรค์ให้จนติดคอ“เฮ้อ เกือบตายเพราะความตะกละแล้วเรา” ร่างบางอุทานออกมา พร้อมกับใช้ฝ่ามือตบลงบนหน้าอกเบาๆ เพื่อลดอาการจุกแน่นที่ลำคอ นางกวาดสายตามองหาน้ำดื่มรอบตัวอย่างรวดเร็ว แต่ก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อบรรยากาศรอบข้างไม่ใช่ห้องครัวที่คุ้นเคย ลู่ชิง

“อะ โอ๊ย อืมม เจ็บๆๆๆ” ความเจ็บปวดเล่นงานอย่างหนักหน่วงเมื่อร่างบางเผลอขยับตัว ลู่ชิงขมวดคิ้วมุ่นข่มความเจ็บปวดเอาไว้สุดกำลัง ดวงตากลมโตฝืนเปิดขึ้นอีกครั้ง พลางสำรวจร่างกายตนเองด้วยความเชื่องช้านางพบว่ารอบแขนมีรอยฟกช้ำจากการกระทำของจื่อหานอยู่ไม่น้อย ลู่ชิงปรายตามองไปยังตัวต้นเหตุเพื่อคาดโทษ แต่กลับไม่พบเขาอยู่ในห้องเสียแล้ว นางประคองร่างกายอันบอบช้ำนั่งลงบนเตียงด้วยความเจ็บปวด นิ้วมือเรียวคว้ากระจกแบบโบราณไม่ไกลจากเตียงนอนขึ้นมาตรวจสอบใบหน้าตนเองให้ถี่ถ้วน“โอ้โห หน้าผากมีรอยแผลทั้งสองข้าง แถมท้ายทอยยังปวดหนึบไม่หาย ข้าไม่ใช่นางเอกหนังจำเลยรักนะ ที่จะยอมให้ผัวเฮงซวยรังแกได้” ลู่ชิงโมโหเลือดขึ้นหน้า นางเอกนิยายบ้าบออะไร ถ้าอยู่ในโลกความเป็นจริงนางแจ้งตำรวจมาลากคอผัวเฮงซวยเข้าตารางไปแล้ว“ฮูหยิน อาหารเช้ามาแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้ตัวหนา ส่งเสียงรายงานให้รับทราบ เพื่อขออนุญาตก่อนเข้ามา“อืมม เข้ามาได้”“นายท่านของพวกเจ้าคงไม่ได้ใส่ยาพิษในอาหารให้ข้ากินใช่ไหม” ก่อนสาวใช้ตัวหนาเดินออกไป ลู่ชิงยังไม่วายสอบถามด้วยความขุ่นเคือง“เปล่าเจ้าค่ะฮูหยิน ขวดเล็กๆ นั่นเป็นยาสมุนไพร ใช้สำหรับทาบาดแผลเจ้า

วันเวลาแสนน่าเบื่อภายในจวนค่อยๆ เคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ โชคดีว่าช่วงนี้จื่อหานมีธุระต้องเดินทางไปต่างเมือง ทำให้ลู่ชิงพอหายใจหายคอได้บ้าง นางใช้เวลาส่วนใหญ่ขลุกอยู่ในครัวเพื่อทำอาหาร การมุ่งมั่นพัฒนาฝีมือช่วยให้นางคลายเหงาลงได้“ฮูหยินเจ้าคะ เถ้าแก่ร้านอาภรณ์กับเถ้าแก่ร้านเครื่องประทินผิว นำสินค้ามาให้เลือกซื้อเจ้าค่ะ”“อืม เชิญพวกเขาไปที่ศาลาริมน้ำ ข้าจะไปเลือกซื้อสินค้าที่นั่น”“เจ้าค่ะ”สาวใช้ร่างอวบรับคำก่อนเร่งรีบจากไป จื่อหานทำตามคำพูดที่ลั่นวาจาเอาไว้เป็นอย่างดี เถ้าแก่ในตลาดต่างแวะเวียนมาเสนอขายสินค้าแทบทุกวัน ไม่ว่าต้องการจับจ่ายใช้สอยอะไร สินค้าทุกอย่างถูกนำมาประเคนให้ถึงหน้าจวนเสมอ“คารวะฮูหยิน วันนี้ข้ามีผ้าไหมจากหัวเมืองเหนือมาให้ท่านเลือกชม เนื้อผ้าบางเบา สวมใส่สบาย ลวดลายเป็นเอกลักษณ์ ผ้าไหมชั้นเลิศผืนนี้เหมาะสมกับฐานะฮูหยินมาก” เถ้าแก่ร้านขายอาภรณ์นำเสนอสินค้าคล่องแคล่ว“พอเห็นหน้าข้า ท่านก็รีบเสนอขายสินค้าเชียว” ลู่ชิงเอ่ยทักทายติดตลก นางค่อนข้างสนิทสนมกับเถ้าแก่ร้านขายอาภรณ์เป็นพิเศษ เนื่องจากเขาชื่นชอบการออกแบบชุดนอนของนาง ชุดสั่งตัดมีความแตกต่างจากหญิงสาวทั่วไปมาก ท

ชุดฮันฝูสีชมพูอ่อนตัวบาง เมื่อสวมทับบนร่างกายแล้วแทบปกปิดร่องรอยเขียวช้ำไม่ได้ ยิ่งบริเวณรอบลำคอระหงยิ่งสังเกตเห็นได้ง่าย ทำเอาร่างบางแทบอยากกรีดร้องออกมา จื่อหานต้องการอะไรจากนาง แค่ก้าวขาให้พ้นประตูเรือนยังมิกล้า สภาพเช่นนี้ไหนเลยจะสู้หน้าผู้คนได้“แต่งตัวเสร็จหรือยัง ข้ารอนานแล้วนะ”“ทะ ท่านพี่ ยังอยู่อีกหรือเจ้าค่ะ ข้านึกว่าท่านกลับเรือนไปแล้ว” ลู่ชิงนิ่วหน้าเบื่อหน่าย อุตส่าห์ตั้งใจว่าจะไม่ก้าวขาออกจากเรือนแล้วแท้ๆ แต่สามีตัวร้ายยังวอแวไม่เลิก อยากเอ่ยปากไล่เขาให้พ้นหน้าเสียจริง แต่ทำไม่ได้ ความจริงมันช่างโหดร้ายยิ่งนัก“ข้ารอเจ้าไปกินอาหารเช้าด้วยกัน”“จริงหรือเจ้าค่ะ พวกเรากินข้าวด้วยกันที่เรือนหลังนี้ได้ไหม สภาพร่างกายข้าไม่สู้ดีนัก” ร่างบางงุนงงเล็กน้อย ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยคิดอยากกินข้าวกับนาง ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนทำให้จื่อหานเปลี่ยนไปราวกับพลิกฝ่ามือเชียวหรือ มิใช่ว่าเขาเกิดลุ่มหลงนางขึ้นมาหรอกนะ น่าขนลุกเกินไปแล้ว“ไม่ได้ ข้าต้องการกินข้าวข้างนอก รีบออกมา ข้าขี้เกียจฉุดลากเจ้าเต็มทน”“เจ้าค่ะ” ลู่ชิงมองบนด้วยความหมั่นไส้ พลางก้าวออกจากเรือนด้วยจิตใจอันห่อเหี่ยว เขาไม่คิด

ระยะนี้ลู่ชิงมีอิสระในการใช้ชีวิตมากขึ้น เนื่องจากเหลาอาหารหย่งเหอกลับมาขายดีอีกครั้ง นางต้องเดินทางไปสอนพ่อครัวทำอาหารชนิดใหม่ทุกเจ็ดวัน แม้ว่าจะเหน็ดเหนื่อยอยู่บ้างแต่ลู่ชิงก็มีความสุขมาก เหลาอาหารแห่งนี้ช่วยเติมเต็มความฝันของนาง ในที่สุดอาชีพเชฟที่ร่ำเรียนมาก็ได้ใช้งานเสียทีหม่าล่าหม้อไฟกับหม่าล่าปิ้งย่างได้รับความนิยมมาก นอกจากนี้ยังมีอาหารชนิดใหม่อย่าง เป็ดปักกิ่ง เสี่ยวหลงเปา สามชั้นตุ๋นเต้าเจี้ยว เพิ่มขึ้นมาเพื่อให้ลูกค้าได้เลือกสรร แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือสามีตัวร้ายเอาแต่เชิดหน้าชูคอถากถางเหลาหารเตียจิงฮ้งไม่เว้นวัน“ท่านพี่ เลิกหาเรื่องผู้อื่นสักวันได้หรือไม่เจ้าคะ” ลู่ชิงเอ่ยถามด้วยความเบื่อหน่าย จื่อหานระรานคู่แข่งจนบอบช้ำ พวกเขาตกอยู่ในภาวะกดดันมากว่าครึ่งค่อนเดือนแล้ว นางไม่อาจนิ่งเฉยทนดูต่อไปได้“ข้ายังไม่ทำอะไรเลย เจ้ามาโวยวายใส่ข้าทำไม” ร่างสูงไม่รับรู้ความผิดใดๆ เขายังคงตั้งหน้าตั้งตากินอาหารต่อไปราวกับทองไม่รู้ร้อน ใบหน้าเรียบเฉยยั่วยวนคนมองให้รู้สึกโมโหแทบตาย“เลิกทำตาแข็งได้แล้วเจ้าค่ะ ไม่แนบเนียนสักนิด เมื่อเช้าข้าเห็นท่านพี่พาลูกน้องคนสนิทไปหาเรื่องเหลาอาหารเตียจิง