All Chapters of อคิราห์คนคลั่งรัก: Chapter 11 - Chapter 20

วันนี้ฉันถูกเพื่อนรักทั้งสองมาหาที่บ้านก่อนจะลากฉันขึ้นจากที่นอนยัดเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะจับฉันแต่งตัวแต่งหน้าแล้วพาฉันมาอยู่บนรถเก๋งที่มีคนขับรถจากบ้านของวิเป็นคนขับ ฉันกวาดตามองเพื่อนทั้งสองด้วยความสงสัย “พวกแกจะพาฉันไปไหนเนี่ย” ฉันเอ่ยถามอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่ เพื่อนสาวทั้งสองนั่งประกบฉันซ้านขวาด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบ “ก็พาไปซื้อเสื้อผ้าไงยะ” ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “ซื้อทำไมอะ เนื่องในโอกาสอะไร” “นิดาลืมแล้วเหรอ อีกสามวันเราต้องไปทริปทัศนศึกษาของคณะนะ” “ก็แค่ไปทัศนศึกษาเอง ซื้อเสื้อผ้าใหม่ทำไมอะ ก็ใส่ยูนิฟอร์มของมหาวิทยาลัยไง” มนถอนหายใจยาวก่อนจะหันมาหาฉันด้วยสีหน้าหงุดหงิดพร้อมที่จะบ่นร่ายยาวไม่ต่างจากแม่ตอนองค์ลงเลยสักนิด “ไปตั้งสามวันสองคืนนะจ๊ะ กิจกงกิจกรรม จะไม่แต่งตัวเลยหรือไง” “แต่งทำไมอะ” “วิอธิบาย” มนผายมือไปทางวิที่นั่งอีกฝั่งของฉันก่อนจะหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง “คืองี้นะ มันก็มีกิจกรรมที่รุ่นพี่เขาอยากจะทำร่วมกับรุ่นน้องในคณะถูกไหม มันจะเป็นช่วงฟรีถามที่อาจารย์ปล่อยให้เ

“วัดนี้เป็นวัดที่สี่นะคะ เดี๋ยวให้น้อง ๆ เดินชมกันได้ตามสบายเลย” รุ่นพี่ปีสองบอกกับเหล่าน้อง ๆ ปีหนึ่งที่กำลังเดินชมวัดเก่าแก่อย่างเพลิดเพลิน “อย่าลืมเก็บข้อมูลไปทำรายงานส่งอาจารย์กันด้วยนะจ๊ะ” “โหยย” ต่างคนต่างเริ่มโอดครวญก่อนจะเดินแยกย้ายกันเพื่อนเดินชมโครงสร้างวัดเก่าแก่ที่อยู่มานานนับหลายร้อยปี “พอคิดถึงรายงานแล้ว ฉันเครียดเลย” มนยกมือขึ้นกุมขมับอย่างเหนื่อยใจ “เอาเหอะน่า เวลาเที่ยวอย่าคิดเรื่องงานดิ” วิว่าพลางยกมือขึ้นไปตบบ่าเพื่อนรักเพื่อให้กำลังใจ “เออนี่พวกแก พี่คิณบอกว่าวัดที่ห้ามีตลาดน้ำด้วยน้า” ฉันหันไปบอกเพื่อนรักทั้งสอง “จริงดิ ว่าจะหาซื้อของฝากอยู่พอดี” “เนอะ หิวแล้วอ่ะ” วิพูดพร้อมกับลูบท้องของตัวเองไปมา “พวกเราไปถ่ายรูปตรงนั้นกันไหม” ฉันชี้ไปทางต้นไม้ต้นใหญ่ที่เด่นตระหง่านตรงหน้าอารามวัด พวกเราเดินไปถ่ายเซลฟีด้วยกันอยู่สองสามรูป “พี่ถ่ายให้ไหมครับ” พี่คิณพร้อมทั้งกลุ่มเพื่อนเดินมา “ขอบคุณค่ะ” ฉันยื่นโทรศัพท์มือถือไปให้คนพี่ ก่อนจะมายืนอยู่ตรงกลางระหว่า

“แต่พี่เมนิลทำผิด ยังไงก็ต้องรับผิดชอบนะคะ” “ได้สิคะน้องนิดาอยากได้อะไรเดี๋ยวพี่ทำให้หมดเลย ขอแค่น้องนิดายกโทษให้พี่” ฉันเหยียดยิ้มมุมปากพลางเอียงคอหญิงสาวที่กำลังปั้นหน้าเล่นบทเหยื่ออย่างน่าสมเพช เดี๋ยวคอยดูว่าเหยื่อจริง ๆ มันต้องโดนอะไร “พี่เมนิลพูดแล้วนะคะ” ใบหน้าที่ทำท่าเอ่อคลอน้ำตาพยักหน้ารัว ๆ ฉันเอื้อมมือไปหยิบจานอาหารขึ้นมา “มุกเดินชนเขาไม่เล่นกันแล้วนะคะพี่เมนิล” ฉันเดินเบี่ยงออกจากก่อนจะแกล้งขาพลิกล้มใส่พี่เมนิลอย่างที่ตัวพี่เขาทำกับฉันเมื่อครู่แต่คราวนี้ฉันเอาตัวเองไปทับร่างของสาวรุ่นพี่ไว้ให้หญิงสาวนั้นตัวติดกับผืนหญ้า เพราะฉันจะเล่นมุกกระโดดทับเนี่ยแหละ “ว้าย” หญิงสาวร้องวี้ดว้ายพยายามจะดันร่างฉันออกอย่างตื่นตระหนก ฉันจึงได้โอกาสเข้าไปกระซิบข้างหูของพี่เมนิล “พี่ทำชุดหนูเลอะ หนูทำชุดพี่เลอะหายกันนะคะ แล้วก็หนูจะไม่ทำตัวเป็นนางร้ายอย่างที่พี่หวังหรอก เพราะชีวิตจริงหนูนี่แหละนางเอก” “นิดา” พี่คิณรีบวิ่งเข้ามาก่อนจะประคองฉันขึ้นด้วยความห่วงใย “โอ๊ย” ฉันแกล้งร้องโอดโอยพลางเอื้อมมือลงไปจ

พาร์ต พี่คิณ เสียงกลองที่ถูกตีให้จังหวะสนุกสนานในวันรับน้องที่ทางคณะวิศวกรรมศาสตร์จัดขึ้น ผมและเพื่อน ๆ ยืนมองรุ่นน้องที่กำลังสันทนาการกันอย่างเพลิดเพลินโดยอยู่ภายใต้การดูแลของน้อง ๆ ปีสอง หลังจากที่ผมได้ที่ฝึกงาน พวกกิจกรรมของทางมหาวิทยาลัยผมก็ไม่ได้อยากมาเข้าร่วมนักหรอก เพราะว่ามันเปลืองแรงและเวลาเอามาก ๆ แต่เพราะวันนี้เป็นวันรับน้อง พวกผมที่เป็นหัวหน้าฝ่ายกิจกรรมเลยต้องแวะมาสอดส่องสักหน่อยเพราะอาจารย์เข้มงวดกับการใช้ความรุนแรงเอามาก ๆ โดยเฉพาะพวกพี่ว้ากที่ทำน้อง ๆ หลายคนเสียน้ำตามาแล้ว ในวันที่บรรยากาศเต็มไปด้วยความคึกคักแต่ไม่ใช่สำหรับพวกผมเอาเสียเลย เพราะนอกจะต้องทำธีสิสส่งอาจารย์ก็ยังต้องฝึกงานแสนหฤโหดอีกด้วยจนตอนนี้ไม่ได้ต่างอะไรกับหมีแพนด้าเลยสักนิด “หาวว” ไอ้กรหาวฟอดใหญ่แต่ก็ยังกลับมาทำทีเก๊กขรึมตามประสาถึงแม้ว่าเขาจะรู้กันทั้งมหาวิทยาลัยแล้วว่ามันรั่วแค่ไหน “น้อง ๆ ปีนี้มีแต่แจ่ม ๆ ว่ะ มึงว่าไหม” ไอ้มิลว่า ไอ้นี่มาก็เพื่อการนี้โดยเฉพาะ เรื่องเต๊าะสาวต้องบอกเลยว่ามันถนัด รามิลสะกิดไหล่ของต้นคิดพลางส่งส

“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ” หลังจากพี่คิณเล่าจนจบฉันก็ยกมือขึ้นมาปิดหน้าปิดตาของตัวเองอย่างเขินอาย นี่ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคนที่ฉันชอบจะชอบฉันก่อนที่ฉันจะรู้ตัวว่าชอบพี่เขาด้วยซ้ำ “พี่คิณคะ” ฉันพูดเสียงอู้อี้ทั้งที่ฝ่ามือยังคงแนบใบหน้า “ครับ” พี่คิณตอบรับจากเบาะคนขับ ตอนนี้รถยนต์ของพี่คิณจอดดับเครื่องอยู่ที่ด้านหน้าบ้านของฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “ขอบคุณนะคะ” ฉันหันกลับมามองคนพี่พลางเอามือทั้งสองข้างออก “หนูรู้สึกโชคดีมากจริง ๆ” “พี่เองก็รู้สึกโชคดีเหมือนกัน ที่เจอเรา” พี่คิณยกยิ้มอบอุ่นก่อนจะเอื้อมมือมาลูบเส้นผมของฉันอย่างอ่อนโยน ไออุ่นจากฝ่ามือพี่เขายังคงทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยทุกครั้ง “หนูชอบพี่นะคะ ไม่สิ หนูรักพี่มากเลยจริง ๆ” “พี่ก็รักหนูค่ะ” ใบหน้าของฉันร้อนฉ่าขึ้นมาเสียดื้อ ๆ รอยยิ้มกว้างถูกฉีกยิ้มขึ้นมาด้วยความเคอะเขิน ฉันก้มหน้าลงมองต่ำเพื่อซ่อนใบหน้าแดงก่ำของตัวเองเอาไว้ ทำไมพี่คิณถึงพูดมันได้โดนที่ไม่เขินเลยสักนิดนะ ฉันเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล