Lahat ng Kabanata ng อคิราห์คนคลั่งรัก: Kabanata 1 - Kabanata 10

เสียงกลองสันทนาการดังกึกก้องพร้อมกับเสียงร้องเพลงปลุกความสนุกสร้างสีสันในงานรับน้องของคณะวิศวกรรมศาสตร์ นิสิตนักศึกษาต่างพากันปล่อยฝีไม้ลายมือออกลวดลายขยับกายเต้นตามจังหวะทั้งที่ใบหน้าเปื้อนไปด้วยแป้งสีขาวโพลน ฉันเองก็ออกลายเต้นอย่างเมามันไปกับเสียงกลองที่ดังเป็นจังหวะชวนเร้าใจจนไม่อาจยืนอยู่เฉยได้ ก่อนรุ่นพี่จะกรูเข้ามาปะแป้งฉันจนใบหน้าสวย ๆ ของฉันวอกไปด้วยแป้งเด็ก เกือบจะสำลักออกทางจมูก “น้องนิดานี่เต้นเก่งจริง ๆ เลยนะ” รุ่นพี่พากันเอ่ยแซวอย่างขำขัน ฉันเองก็หัวเราะแหะตอบรับอย่างเก้อเขิน แหมเมื่อกี้มันก็มันอยู่หรอกค่ะแต่พอมีคนมาเอ่ยแซวอย่างนี้แล้วฉันเองก็รู้สึกเขินอายขึ้นมาเสียอย่างนั้น ฉันเองก็ไม่ใช่คนหน้าหนาอะไร ออกจะบางเสียด้วยซ้ำยิ่งต้องมาทาแป้งขาวเต็มหน้าแล้วก็รู้สึกประหม่าจนแทบทำตัวไม่ถูก ฮือ อยากจะผ่านวันนี้ไปไว ๆ จัง อ๋อ ฉันลืมแนะนำตัวไปเลย แต่ทุกคนคงได้ยินที่รุ่นพี่เรียกฉันแล้วใช่ไหมคะ ใช่ค่ะ ฉันชื่อ ฐานิดา หรือ นิดา นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ ปีหนึ่ง ตอนแรกพอบอกคุณพ่อสุดที่รักของฉันว่าฉันอยากจะเรียนคณะนี้คุณพ่อนี่แทบจะลมจับเลยค่ะ

“บอกฉันทีลมอะไรหอบให้แกแบกพวกฉันมาซื้อเสื้อผ้าได้เนี่ย” มนว่าอย่างแปลกใจพร้อมกับเดินเลือกซื้อเสื้อผ้าในร้านอย่างคุ้นชิน “แม่ฉันนัดกับเพื่อนสนิทสมัยมัธยมแล้วเอาฉันไปด้วยอะดิ” ฉันว่าอย่างเบื่อหน่ายพลางเดินตามเพื่อนรักที่กำลังเลือกดูเสื้อผ้าอย่างสนอกสนใจ มนเป็นผู้หญิงที่แต่งตัวเก่งต่างจากฉันที่ใส่เสื้อผ้าซ้ำไปซ้ำมา ส่วนวิที่เดินตามมาอยู่อีกฝั่งก็มองเสื้อผ้าที่เข้ากับสไตล์การแต่งตัวของตัวเองที่จะออกแนวสาวน้อยน่ารักตามแบบฉบับของเทวิกา “แม่นัดเจอเพื่อนแล้วเกี่ยวอะไรกับแกอะ” วิที่ยืนเงียบอยู่สักพักเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ก็เพื่อนแม่จะหอบลูกชายมาด้วยนี่สิ ฉันว่านะต้องนัดดูตัวแหง ๆ” เพื่อนทั้งสองของฉันหยุดชะงักตัวแข็งทื่อราวกับถูกแช่แข็งก่อนจะหันมามองหน้ากันราวกับว่าโลกกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ฉันได้แต่มองเพื่อนสาวอย่างแปลกใจที่ทั้งสองนั้นดูอึ้งยิ่งกว่าฉันเสียอีกก่อนที่ทั้งสองจะรีบกรูกันเข้ามาหาฉันอย่างแตกตื่น “นี่แม่แกเขาดูออกขนาดนั้นเลยเหรอว่าแกจะขึ้นคาน” มนว่าเอ่ยแซวจนฉันต้องหรี่ตามองเพื่อนสนิทอย่างคาดโทษ “นี่ที่แกมาเลือกเสื้อผ้าเ

“ไปดูตัวมาเป็นยังไงบ้างจ๊ะเพื่อนสาว ไม่ทักมาเลยนะ แสดงว่าไม่ต้องการความช่วยเหลือใช่ปะ” ประโยคทักทายจากมนที่เงยหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือยามที่เห็นฉันเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามบนโต๊ะไม้ในโรงอาหาร “นั่นสิ เงียบไปเลยเกิดไรขึ้นไหม” วิถามเสริมด้วยความอยากรู้ “ผิดคาดมากเวอร์” ฉันนั่งลงก่อนจะรีบสุมหัวกับเพื่อนสนิททั้งสอง “ทำไมอะ เขาหล่อเหรอ” “หรือว่าเขาเกิดชอบแกขึ้นมา” “หรือว่าแกไปถูกตาต้องใจเขา” “หรือเขาเป็นคนที่พวกเรารู้จัก” “เดี๋ยว พวกแกใจเย็น ๆ” ฉันรีบยกมือห้ามปรามความคิดของทั้งสองก่อนที่จะไปกันใหญ่มากกว่านี้ ทั้งสองเม้มริมฝีปากแน่นแล้วตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ “เล่ามาเลย ๆ ไว” มนเร่งเร้าอย่างตื่นเต้น “คืองี้ ลูกชายของเพื่อนแม่ที่ฉันไปเจออะ คือพี่คิณ” “อะไรนะ” ทั้งสองอุทานออกมาเสียงดังลั่นพร้อมกันอย่างแตกตื่นจนฉันตั้งรีบยกมือขึ้นปิดริมฝีปากของสองเพื่อนรักเอาไว้ไม่ให้เสียงดัง แล้วหันไปมองคนอื่น ๆ ในโรงอาหารพลางค่อมศีรษะขอโทษขอโพยด้วยความเกรงใจ “ก็อย่า

“แก ๆ ๆ” ฉันรีบวิ่งหน้าตื่นหน้าตั้งมาหาเพื่อนสนิททั้งสองที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะในโรงอาหาร “มีอะไรวิ่งหน้าตั้งมาเลย” มนเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยถามด้วยความงุนงง “มนแกมัวแต่ทำอะไรอยู่ถึงไม่รู้ว่าวันนี้คณะวิศวะฯ แข่งบาสเกตบอลกับคณะแพทย์” น้ำเสียงเหนื่อยหอบระคนตื่นเต้น ฉันหอบหายใจพลางรีบลากเพื่อนทั้งสองให้ลุกขึ้น “เชี่ย ศึกแดงเดือด” มนอุทานก่อนจะรีบโกยหนังสือลงกระเป๋าเป้โดยมีวิที่เงยหน้าขึ้นมามองตาใส “จะไปกันเหรอ” “แกไม่อยากมีแฟนคณะแพทย์หรือไง พี่หมอน่ะไทป์แกไม่ใช่เหรอ ไปเร็ว” ฉันรีบหยิบหนังสือใส่กระเป๋าผ้าของเพื่อนรักแล้วจูงมือเพื่อนทั้งสองให้วิ่งตามอย่างเร่งรีบ ทั้งมนและวิต่างรีบวิ่งตามฉันให้ทันโดยมีฉันวิ่งนำอยู่ไม่ไกล ฮือ ถ้าชีวิตมีพี่คิณเป็นเส้นชัย นิดาก็พร้อมสับจนเท้าแหลก พอมาถึงโรงยิมพวกเราก็รีบเข้าไปข้างในพลางบดเบียดสอดแทรกผู้คนให้มาอยู่ด้านหน้า “น้องนิดามาแล้ว” ฉันหูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียก พี่ธิดาเพื่อนสาวในกลุ่มพี่คิณรีบกวักมือเรียกฉันและเพื่อน ๆ “น้องนิดามาดูด้วยเหรอ” พี่มิลพ่อหนุ่มจอมแพรวพราวเอ่

ฉันเดินกลับเข้ามาในห้องนอนพลางยกผ้าขนหนูขึ้นเช็ดผมที่เปียกหมาด ๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอน เวลานี้ก็ดึกมากแล้ว ฉันยังทำงานที่อาจารย์สั่งไม่เสร็จเลยตั้งใจว่าจะนั่งทำงานต่ออีกสักนิด ดึกสงัดแบบนี้แถมลมข้างนอกยังแรงเพราะฝนกำลังจะตกอีก บรรยากาศแบบนี้เหมือนอยู่ในหนังผีไม่มีผิดเพี้ยนเลย ฉันได้แต่เช็ดผมอย่างหวาดระแวงขนแขนลุกชันด้วยความกลัว นอกหน้าต่างมืดสนิทแต่เงาสะท้อนบนบานกระจกมันเหมือนมีอะไรตะคุ่มอยู่ข้างนอกตลอดเวลาฉันรีบก้าวไปปิดผ้าม่านจนมิดเพื่อความสบายใจก่อนจะมานั่งบนโต๊ะทำงานเปิดแล็ปท็อปแล้วเริ่มทำรายงานตามที่อาจารย์สั่งต่อ ความเงียบงันจนได้ยินเพียงเสียงลมแรงด้านนอกพัดวีทั้งยังเสียงเครื่องปรับอากาศพัดโชยเบา ๆ ก็ทำหัวใจฉันเต้นเป็นจังหวะถี่ ๆ ภาพตอนที่นั่งดูภาพยนตร์ยังคงติดตา ทั้งใบหน้าสยดสยองของผีในหนัง เสียงประกอบที่ดังจนทำเอาสะดุ้งจนตัวโยน สายตาฉันชอบไปจดจ้องเงาสะท้อนบนหน้าจอแล็ปท็อปที่ทำให้เห็นด้านหลังของฉันแบบแวบ ๆ แวม ๆ ถ้าตอนนี้มีผีโผล่มาแบบในหนังจะทำยังไง ความคิดโผล่เข้ามาในหัวยิ่งทำฉันนั่งเกร็งหลังตรงพยายามพิมพ์งานต่อโดยท