Chapter 31 – Raindrops

Pagod na pagod ako. Para akong piniga—hindi lang sa katawan kundi pati sa puso. Hindi ko alam kung paano ako nakalabas sa ER kanina. Hanggang ngayon, ramdam ko pa rin ang bigat ng maliit na katawan ng batang sinubukan naming i-revive, ang malamig niyang balat, at ang mga huling iyak ng nanay niyang hindi na bumitaw hanggang sa huli.Nakatulala lang ako habang nakaupo sa passenger seat ng kotse ni Damian. Umuulan pa rin sa labas. Kumakalog ang bubong ng sasakyan sa lakas ng bagsak ng ulan. Wala kaming imikan mula nang lumabas kami ng ospital. Pareho kaming basang-basa, pareho ring duguan at pawisan ang mga uniporme namin.Humigpit ang hawak ko sa bag ko. Parang gusto kong sumigaw, pero wala akong boses na lumalabas.“Celeste,” basag ni Damian sa katahimikan. Mababa, halos paos ang boses niya. “You shouldn’t have been there. You’re pregnant. You put yourself and the baby at risk.”Dahan-dahan akong lumingon sa kanya. Kita ko ang pagod sa mukha niya—ang pulang mga mata, ang mahigpit na p

Huling Na-update : 2025-08-30

Magbasa pa

Chapter 32 – Ang Bigat ng Timbang

Kinabukasan matapos ang nakakapagod na pagvolunteer sa ospital noong kasagsagan ng bagyo, halos hindi pa ako nakabawi ng lakas. Magkahalong pagod at kaba ang bumabalot sa dibdib ko habang nakaupo sa gilid ng sofa. Si Damian, naka-upo sa dining table, nakasandal habang hawak ang tasa ng kape. Tahimik siya, pero alam kong pareho kami ng iniisip: ang tawag ng HR kagabi.“Celeste,” malamig pero mahinahon ang boses niya, “handa ka ba sa board hearing mamaya?”Humugot ako ng malalim na hininga. “Hindi ko alam kung may sapat na lakas ako, pero wala naman tayong choice, hindi ba?”Alam kong mali ang ginawa namin—sumugod kami sa ospital kahit suspended. Pero paano mo pipigilan ang sarili mo kung buhay na ng tao ang nakataya?Pagdating namin sa conference room ng ospital, ramdam ko agad ang bigat ng atmospera. Mahaba ang mesa, puno ng executives at board members. Nasa gitna kami ni Damian, parang mga akusadong inaantay ang hatol.“Dr. Damian Alcantara,.Ms.Celeste Ramirez,” panimula ng chairman.

Huling Na-update : 2025-08-30

Magbasa pa

Chapter 33 –Glamour in Disguise

Tahimik ang buong biyahe namin ni Damian papunta sa hotel ballroom kung saan gaganapin ang recognition dinner ng hospital board. Ayon sa email na natanggap niya kaninang umaga, ito raw ay para parangalan ang mga “frontliner volunteers” na tumulong sa gitna ng bagyo. Pero alam ko sa loob-loob ko, hindi iyon purely recognition. Parte ito ng damage control ng ospital. They needed to polish their reputation after suspending two of their own doctors — lalo na’t kumalat na rin online ang ilang larawan naming dalawa sa evacuation center.Naka-gown ako ngayon, simpleng itim na may maliliit na beadwork sa neckline. Damian insisted na ipagamit ang stylist na kilala niya, pero tumanggi ako. Ayokong dumating na parang pinilit ipasok sa mundong hindi ko naman kinalakihan. Kaya ito, understated, elegant, pero hindi nakaka-intimidate. Damian, on the other hand, looked effortlessly commanding in his tuxedo. His presence alone demanded attention — kahit wala pa kami sa venue, ramdam ko na ang titig n

Huling Na-update : 2025-08-31

Magbasa pa

Chapter 34 – Between Two Worlds

Tahimik ang paligid ng ward, pero sa loob ko parang may kulog na hindi tumitigil. Kahit gaano ko subukang i-focus ang sarili ko sa mga charts at pasyente, hindi mawala sa isip ko ang nangyari kagabi sa recognition dinner. Damian stood in front of the board with his head high, but I saw it—I saw the tension behind his calm. And I knew I was part of the reason why.“Celeste, room 412 needs a new IV line,” tawag ng isang senior nurse.Agad akong tumango. “Sige, ako na.”Pagpasok ko sa silid, isang matandang pasyente ang nakahiga, maputla pero nakangiti. Lumapit ako, sinigurong ready lahat ng kailangan. My hands worked automatically—gloves, needle, tape. Steady. Clinical. Safe.Pero kahit anong focus, ramdam kong may nakatingin sa akin mula sa pintuan.Damian Alcantara.Nakatayo siya roon, parang may sariling presence na hindi pwedeng balewalain. Crisp ang white coat, may stethoscope sa leeg, pero hindi iyon ang nakaka-distract. It was his eyes—steady, probing, almost protective.“Doctor,

Huling Na-update : 2025-09-09

Magbasa pa

Lahat ng Kabanata ng Unexpectedly Yours, Doctor: Kabanata 31 - Kabanata 34

Chapter 31 – Raindrops

Chapter 32 – Ang Bigat ng Timbang

Chapter 33 –Glamour in Disguise

Chapter 34 – Between Two Worlds