Lahat ng Kabanata ng Unexpectedly Yours, Doctor: Kabanata 11 - Kabanata 20

“Clarice?” Halos pabulong kong sambit habang nakatitig pa rin sa text sa phone ko. Namamanhid ang daliri ko, parang hindi makagalaw. Damian was beside me, nakatingin sa akin with growing concern.“Do you want me to drive you home?” tanong niya, calm but firm.Tumango lang ako. Hindi ko maipinta ang mukha ko habang paalis kami sa amusement park. Hindi ko na maalala kung paano kami nakalabas, kung anong ride ‘yung huli naming sinakyan, o kung naiwan ko ba ‘yung bottled water ko sa bench. Wala akong pakialam. I was spiraling.All this time, I had been carefully constructing a wall between my new life and my old one. And Clarice—my baby sister—was about to walk straight into it.Pagdating sa parking, Damian opened the passenger door for me. Tahimik lang siya. Ni hindi na siya nag-joke o nang-asar. He must’ve felt it too—na hindi ito simpleng surprise visit. This was an unplanned collision of two worlds I hadn’t planned to merge yet.“Hindi ko pa nasasabi sa kanya,” bulong ko habang nagda-

Pagpasok ko sa ospital kinabukasan, ramdam ko agad ang ibang atmosphere. Tahimik pero masigla, parang lahat ng tao ay may sariling lakad. Normal naman ’yon sa ospital—may araw na parang kulang ang hangin sa dami ng kailangang asikasuhin. Pero ako, may sariling dahilan kung bakit parang mabigat ang dibdib ko habang naglalakad sa hallway. Maaga pa lang, tinext ko na ang supervisor ko na mag-a-undertime ako. Kailangan kong makauwi ng San Felomina bago gumabi. San Felomina—isang probinsyang tatlong oras mula rito, tahimik at halos di kilala. Nakatira roon si Mama. Matagal ko na siyang hindi nadadalaw, at matapos ang sinabi ni Clarice, hindi na ako mapakali. Kailangan ko siyang makita, makausap. Kahit isang hapon lang. Pagdating ko sa nurse’s station, napansin kong may bagong energy sa paligid—at isang pamilyar na boses ang agad kong narinig. “Hoy! May pa-undertime ka pero hindi ka dumaan sa floor ko?” Paglingon ko, nandoon si Jessa—naka-nurse uniform pa rin, may hawak na clipboar

Isang linggo mula nang bumalik ako sa Maynila, saka ako nagpasya.Tumawag ako sa numero sa likod ng sulat na iniwan ni Mama.Hindi ko alam kung saan ko hinugot ang lakas. Siguro dahil sa mga gabing ginigising ako ng tanong kung tama ba ang desisyong iwasan ang taong pinag-ugatan ng kalahati ng pagkatao ko. O baka dahil unti-unti ko nang natutunang harapin ang sarili kong kwento.Nang sumagot ang babae sa kabilang linya, halos hindi ko mailabas ang boses ko.“Celeste Ramirez po. Anak ni Lorena.”Sandaling katahimikan.Tapos, mahinang boses ng lalaki. “Celeste?”Napapikit ako. Tinapik ang dibdib.“Opo. Ako po ’yon.”“Salamat sa pagtawag. Hindi ko alam kung kailan ko maririnig ang boses mo.”Hindi ako sumagot agad. Tinitimbang ko pa kung handa na ba talaga ako.“Gusto n’yo po ba akong makita?” tanong ko sa dulo.“Oo. Kahit sandali lang.”⸻Biyernes ng hapon, nag-leave ako sa ospital. Tahimik akong naghanda, dala ang bag na parang mas mabigat sa dami ng iniisip ko. Hindi ko sinabi kay Mam

Bumalik ako sa San Felomina tatlong araw matapos akong makipagkita kay Papa.Hindi na ako tinanong ni Damian kung sigurado ako. Hindi na rin niya ako sinamahan. Ako mismo ang nagsabi: “I need to do this alone.”At alam niyang totoo ‘yon.Nakita ko agad si Mama sa veranda ng bahay, nakaupo sa lumang rattan chair, nakasuot ng manipis na cardigan kahit tanghaling tapat. Payat pa rin siya, pero ngumiti siya nang makita akong papalapit. At sa ngiting ‘yon, parang bumalik lahat ng alaala ng kabataan ko—yung mga araw na siya ang pinakamatatag sa buhay ko.“Anak,” tawag niya, habang inaabot ang baso ng tubig sa side table. “Bumalik ka.”Tumango ako at yumuko para halikan ang kamay niya. “Gusto kong makita ka. Gusto kong marinig ka. Hindi na lang yung iniisip ko kung okay ka—gusto kong makita.”Tahimik siyang tumango. Tumingin sa harapan, sa mga tanim niyang halos tuyot na sa init.“Nakipagkita ako kay Papa,” bulong ko.Tumingin siya sa akin, marahan. Walang gulat. Wala ring tanong.“Akala ko

Pagpasok ko sa ER ng ospital, ramdam ko agad ang energy ng lugar.Hindi ito ’yung ordinaryong abala. Iba ’to—yung klaseng pagod na kahit bago pa lang ang shift mo, parang kalahati na agad ng lakas mo ang naubos. Mga pasyenteng kaliwa’t kanan, intern na umiiyak sa sulok, at isang bagong chart na may red alert na nakapatong na agad sa desk.“Celeste,” tawag ni Chief Nurse Alano, habang may hawak na tablet. “Room 2, incoming trauma case. Multiple injuries. Ikaw ang mag-aasikaso, kasama si Dr. Torres.”Tumango ako agad. “Copy.”Sanay na ako sa ganitong tempo. Kahit buntis ako, hindi ko ginagamit ’yon bilang excuse para magpahinga. Alam ng buong floor na hangga’t kaya ko, kaya ko. At ngayong araw na ’to, ayokong maging ibang tao.Nakahanda na ang trauma bay pagdating ng pasyente. Male, 30s, motorcycle crash. Multiple fractures. Blood loss.“BP’s dropping!” sigaw ng isa sa mga resident.“Get me O neg, now!” sigaw ni Dr. Torres. “Celeste, vitals monitor, stat!”Tumakbo ako, kinuha ang readin