Semua Bab ชายาข้าน่ารักเกินใคร: Bab 191 - Bab 200

โพละ! “เฮ้ย!!” “หยางหยาง!!!” จ้าวลี่หมิงเอาผ้าห่มคลุมหัวนั่งซุกตัวอยู่มุมเตียง ไม่ยอมพูดยอมจากับคนร่างสูง เขายังอับอายขายขี้หน้าไม่หายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ อ่างไม้แตกกระจาย น้ำไหลนองเต็มพื้นนั่นยังไม่น่าอายเท่ากับร่างกายเปลือยเปล่าของเขาทั้งคู่ล้มเค้เก้นอนทับกั

“เสี่ยวเทียนคนโง่” หลินเสวี่ยเฟิ่งปิดปากร้องไห้เงียบๆ เพียงลำพัง มือบางขยุ้มผ้าคลุมลายหงส์ในมือแน่น ในห้องเงียบสงัดมีเพียงเสียงสะอื้นดังเป็นครั้งคราว ก่อนจะถูกทำลายลงโดยเสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่ง “อยู่นี่เอง ข้าตามหาเสียตั้งนาน” เฉินเทียนอี้เดินเข้ามาโอบบ่าคนร่างบาง กลับถูกหลินเสวี่ยเฟิ่งโผเข้า

จ้าวลี่หมิงมองอีกฝ่ายยิ้มๆ แต่งงานก็แต่งแล้ว หอก็เข้าแล้ว เรื่องที่ควรทำก็ทำกันจนเกินพอแล้ว เฉินซือหยางยังไม่มั่นใจอะไรอีกหรือ “ปักปิ่นให้ข้าสิ” เฉินซือหยางยิ้มเต็มหน้า ปักปิ่นหงส์บนมวยผมสีดำเป็นมันลื่นดุจน้ำหมึก ก่อนจะจุมพิตริมฝีปากบาง “ข้ารักเจ้า” “ข้าเองก็รักท่าน”

ดินแดนทางเหนือมีหิมะปกคลุมอยู่ชั่วนาตาปี ป้อมปราการสูงตระหง่านท้าลมพายุ ปุยหิมะโปรยปรายพัดพาความเย็นยะเยือกเข้าปกคลุมไปทุกอณูพื้นที่ ถึงภูมิอากาศจะเลวร้าย พืชพรรณธัญญาหารยากเพาะปลูก แต่ชาวบ้านก็ดำรงอยู่อย่างเข้มแข็งไม่คิดจะย้ายถิ่นฐาน เพราะชื่อเสียงของกองทัพตระกูลจ้าวเลื่องลือระบือไกลเป็นที่น่าครั่น

แดนบูรพา แคว้นต้าเฉิน เสียงคลื่นสาดซาซัดเข้าหาชายฝั่ง ฟองคลื่นม้วนตัวกระทบหาดทรายกลืนหายไปกับพื้นทรายเนื้อละเอียดไร้สีสันในยามค่ำคืน ลมทะเลพัดโหมริ้วผ้าโบกไสวใบเรือผืนใหญ่ส่ายสะบัดตามคลื่นลม นาวาลำใหญ่จอดนิ่งเรียบชายฝั่งเรียงกันหลายร้อยลำไกลสุดลูกหูลูกตา “เร่งมือเข้า” ชายผู้เป็น