All Chapters of พระชายามาเฟีย สะท้านวัง: Chapter 51 - Chapter 60

แคว้นฉู่ แคว้นใหญ่ที่กำลังเติบโตและเริ่มขยายอำนาจมากขึ้นกว่ากาลก่อนจนผิดหูผิดตาไปจากเดิม จากแคว้นเล็กๆ ซึ่งอยู่ห่างไกลบัดนี้กลับเป็นหนึ่งในแคว้นที่มีศักยภาพทางด้านกองทหารด้วยเพราะมีกองทัพที่แข็งแกร่ง ซึ่งไป๋อวี้คือแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นฉู่ สหายร่วมรบของแม่ทัพไร้พ่ายซึ่งเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งซีโจว นอกจากนี้ช่วงระยะเวลาเกือบหนึ่งปีที่ผ่านมา หลังจากที่ไป๋หลันฮวาได้ขึ้นมาเป็นผู้ปกครองจวนสกุลไป๋ ทุกสิ่งทุกอย่างแปรเปลี่ยนพลิกผันไปอย่างสิ้นเชิง เงินกองกลางของตระกูลซึ่งไป๋อวี้ได้รับพระราชทานจากฉู่อ๋องเจ้าผู้ครองแคว้นและไค๋หยวนฮ่องเต้  มิเคยนำออกมาใช้เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายของจวนแต่ประการใด มีเท่าใดยังคงอยู่เช่นเดิมและยิ่งเพิ่มพูนมากยิ่งขึ้นเมื่อมาเฟียสาวคนงามจากโลกอนาคต เธอนำกลยุทธ์ทางการค้าเมื่อครั้งเป็นหัวหน้าแก๊งสามพยัคฆ์ในญี่ปุ่นมาปรับประยุกต์ใช้ในยุคสมัยโบราณ สร้างความฮือฮาแก่ผู้คนทั่วแคว้นรวมไปถึงต่างแคว้นมากมาย เมื่อสตรีผู้หนึ่งซึ่งมีฐานะของตระกูลสูงเป็นถึงบุตรีของแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นฉู่ นำเงินมรดกของว่านฮูหยินซึ่งเป็นส่วนของเธอที่ทิ้งไว้นำม

ทันทีที่เสียงผิวปากดังขึ้น ผู้คนที่กำลังยืนมุงดูเหตุการณ์อยู่ในขณะนั้นต่างพากันเดินตรงเข้ามาสมทบนักล่าปีศาจคนดังกล่าวเพิ่มจำนวนมากขึ้น “โอโห่!มีพรรคพวกมาด้วยนี่เอง สมัยโบราณก็มีรุมแบบหมาหมู่ด้วยวุ้ย”หญิงสาวเอ่ยออกมา ไป๋หลันฮวาทอดสายตามองเด็กรับใช้ในสำนักของเธอที่ยังถูกล๊อกคอไม่สามารถดิ้นหนีหลุดออกมาได้ ด้วยเพราะนักล่าปีศาจผู้นั้นแข็งแรงและกำยำกว่านั่นเอง “ปล่อยคนของข้าไปซะ!ไม่มีประโยชน์ที่จะเอาคนไม่รู้เรื่องรู้ราวมาเกี่ยวข้อง คนที่เจ้าต้องการคือข้าไม่ใช่เด็กหนุ่มผู้นี้ปล่อยเด็กไป!”หญิงสาวตะโกนก้องกลับไปก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะดังกระหึ่มตามติดมา “เรื่องอะไรจะปล่อยให้โง่!ข้าก็อยากรู้เช่นกันว่าเจ้าจะมีฝีมือร้ายกาจเพียงใดที่จะเอาชนะพวกข้าที่มีมากกว่ากันเป็นสิบชีวิตเช่นนี้!เก่งกาจมากมิใช่รึ ออกปราบปีศาจเพียงลำพังหามีผู้ช่วยหรือผู้ติดตาม ถ้าเช่นนั้นก็จะเกรงกลัวไปใยหากจะรับมือกับพวกข้า!”นักล่าปีศาจตะโกนตอบกลับมา และนั่นทำให้หญิงสาวส่ายหน้าไปมาติดต่อกันขึ้นมาทันที “เบื่อจริงๆ เลยเว้ย!

ในขณะเดียวกัน บริเวณด่านตรวจคนเข้าเมือง พรึ่บ! พระวรกายสูงใหญ่ของชินอ๋องและองค์ชายเนี่ยนเจินปรากฏขึ้นตรงนอกประตูเมืองหลวงตันหยาง ซึ่งมีรถม้ามากมายจอดอยู่เนืองแน่น รอรับผู้สัญจรไปมาจากต่างแคว้นที่ต้องการเข้าไปแคว้นฉู่เพื่อท่องเที่ยวและทำการค้า  รวมไปถึงเยี่ยมชนหอเวยเหลียน หอทัวมาซือ รวมไปถึงติดต่อสำนักคุ้มกันหม่าเค่อเพื่อคุ้มครองทรัพย์สินและชีวิตของตนเดินทางถึงจุดหมายด้วยความปลอดภัยกันอย่างคุบคั่ง ทันทีที่ร่างปรากฏอยู่ตรงชายป่าใกล้บริเวณด่านตรวจคนเข้าเมือง เสียงบ่นพึมพำขององค์ชายจากแคว้นถังดังขึ้นมาโดยพลันด้วยความขัดพระทัย “เหตุใดจึงพาข้ามาปรากฏกายอยู่นอกด่านเช่นนี้ ใยจึงไม่ปรากฏที่จวนสกุลไป๋จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินทาง เจ้าล่วงรู้หรือไม่ต้องนั่งรถม้าเข้าไปกว่าจะถึงจวนสกุลไป๋ใช้เวลาอีกกว่าครึ่งชั่วยามเลยเชียวนะ” พระพักตร์หล่อเหลารัญจวนจิตส่ายไปมาติดต่อกันเมื่อได้ยินเสียงบ่นพึมพำของพระสหายเช่นนั้น “ใช่ว่าจะไม่สามารถพาเจ้าไปปรากฏกายในจวนสกุลไป๋ได้ แต่เจ้ามิคิดบ้างหรือไรว่าจู่ๆ ก็โผล่มาแบบนี้

ในขณะเดียวกัน ชินอ๋องรูปงามควบม้าห้อตะบึงมาทางทิศตะวันออก พร้อมหยุดลงเมื่อตรงพระพักตร์เป็นขุนเขาสูงเสียดฟ้าและเบื้องล่างถัดไปไม่ไกลนักเป็นหน้าผาสูง พระองค์นั่งประทับอยู่บนหลังม้าอยู่เพียงลำพังในขณะที่กองทหารราชองครักษ์ซึ่งควบม้าตามหลังมานั้นยังไล่ตามไม่ทัน “ท่าทางไค๋หยวนจะถูกหลอกออกมาตามแผนการของใครบางคนเป็นแน่ หากเป็นพวกนักฆ่าจากต่างแคว้นที่มิก้มหัวให้ซีโจววิธีการแบบนี้ช่างโง่เขลาสิ้นดี แต่ถ้าหากมิใช่แผนหลอกมาฆ่าแล้วไซร้เหตุใดจึงมิพบเรือนสกุลหลิวตามที่ล่วงรู้มาด้วยเล่า ช่างแปลกยิ่งนัก”รับสั่งพึมพำ พลางบังคับม้าให้หันหลังเพื่อควบม้ากลับก่อนจะหยุดชะงักลงอยู่บริเวณหลังต้นไม้โดยพลัน ทันใดนั้นเองญาณจิตของพระองค์สัมผัสกับพลังอำนาจบางอย่างขึ้นมาทันที พระองค์บังคับอาชาคู่พระทัยให้หันกลับมาตามเดิม ก่อนจะเบิกพระเนตรกว้างครั้นทรงพบว่า บริเวณพื้นที่เคยรกร้างว่างเปล่าค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเรือนน้อยหลังงามปรากฏอยู่ตรงพระพักตร์เต็มสองพระเนตร  พรึ่บ!พรึ่บ! นางปีศาจซูเฉินและลูกสมุนปรากฏกายขึ้นมาทันใด พร้อมรอยยิ้มที่ได้เห็นบ้านสกุลหล

แคว้นฉู่จวนสกุลไป๋ “หอเวยเหลียน ได้กำไรหนึ่งหมื่นใบไม้ทองคำ! หอทัวหม่าซือ ได้กำไรห้าหมื่นใบไม้ทองคำ!หอหม่าเค่อ ได้กำไรห้าพันใบไม้ทองคำ ว้า!กำไรน้อย กำไรน้อย แล้วนี่อะไรหอหลี่ฉาไม่มีกำไร! อัยยะท่านพี่! ท่านพี่!” เสียงไป๋หลงบุตรชายเพียงหนึ่งเดียวของแม่ทัพไป๋อวี้โวยวายลั่นจวนขึ้นมาทันที ครั้นแอบไปนั่งอ่านผลกำไรของผู้เป็นพี่สาวในห้องหนังสือ ในขณะที่คนเป็นพี่กำลังเดินอาดๆ เข้ามาในห้องดังกล่าวซึ่งเธอทำงานค้างทิ้งไว้เมื่อคืน ก่อนจะหยุดมองน้องชายตัวน้อยกำลังร้องเรียกหาลั่นบ้านอยู่ในขณนี้ “หลงเอ๋อร์โวยวายเรียกหาพี่ทำไม! แล้วนี่อะไรเจ้าเข้ามาแอบอ่านรายงานผลกำไรที่พี่ยังทำค้างเอาไว้อย่างนั้นหรอกเหรอ ไอ้เจ้าตัวแสบ!”หญิงสาวตั้งท่าวางมวยกับน้องชายคนเล็กแต่เช้าเลยทีเดียว “ข้าไม่ได้มาแอบอ่านรายงานของท่านพี่เสียเมื่อไร วางเอาไว้บนโต๊ะหนังสือแผ่หราซะขนาดนั้น ผู้ใดเข้ามาก็ต้องเห็นจนหมดสิ้น ท่านพี่นั้นแหละที่ไม่รู้เรื่องและไม่ระวังข้าเป็นเด็กอายุแค่เก้าขวบยังต้องมาสอนท่านอีกดูเอาเถิด”ไป๋หลงเถียงกลับไป