Lahat ng Kabanata ng พระชายามาเฟีย สะท้านวัง: Kabanata 31 - Kabanata 40

ณ.ชายแดนเมืองลู่มาน     ต้นสนพันปีรายล้อมไปทั่วบริเวณของชายป่าก่อนจะถึงเขตเมืองหลวงตันหยางของแคว้นฉู่ บริเวณนอกกำแพงเมืองของแคว้นเต็มไปด้วยผืนป่าขึ้นรกครึ้มปกคลุมจนวังเวงจนทำให้ขนทั่วกายลุกตั้งชัน สนพันปีเติบโตจนมีขนาดใหญ่รายล้อมจนน่าหวั่นเกรง และจุดนี้เองเป็นที่อาศัยชุกชุมของพวกโจรป่ารวมไปถึงปีศาจที่แฝงกายในร่างของมนุษย์           และบริเวณลานกว้างซึ่งรายล้อมไปด้วยสนพันปี เต็มไปด้วยของเซ่นไหว้ที่นำมาวางกองไว้ดาษดื่นจนเต็มไปหมด ชาวเมืองแคว้นฉู่กำลังมีพิธีบูชายัญโดยใช้ชีวิตมนุษย์เป็นเครื่องสังเวยให้แก่เทพเจ้าต้นไม้  เมืองลู่มานเป็นชายแดนหน้าด่านของแคว้นฉู่ ชาวเมืองต่างมีความเชื่อในเทพเจ้า ปีศาจและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกอย่างที่จะให้เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ        แคว้นฉู่ในเวลานี้ปกครองโดยจีปาอ๋อง ซึ่งเป็นระดับเชื้อพระวงศ์จากราชวงศ์โจวตะวันตกที่เข้าร่วมก่อกบฏกับไค๋หยวนฮ่องเต้ ช่วงชิงราชบัลลังก์มาจากไท่เจิ้งอดีตฮ่องเต้ซึ่งเป็นพระเชษฐา  เมื่อแผนการก่อกบฏสำเร็จสิ

ในขณะเดียวกัน ตำหนักเหวินเต๋อ  พระตำหนักใหญ่อันเป็นที่ประทับของฮองเฮาองค์ปัจจุบันแห่งราชสำนักซีโจว อดีตพระสนมเอกคนงามของไท่เจิ้งฮ่องเต้ก่อนจะก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งฮองเฮาของไค๋หยวนฮ่องเต้ ซึ่งร่วมก่อกบฏกับนางสนมแพศยาช่วงชิงราชบัลลังก์มาจากพระเชษฐาจนสามารถขึ้นครองแผ่นดินได้เป็นผลสำเร็จ ใบหน้ารูปไข่รับกับดวงเนตรดำขลับ ริมฝีปากบางฉาบด้วยสีชาดแดงสดขับผิวขาวโพลนจนโดดเด่นเหนือกว่านางสนมอื่นใด โดยมิเคยมีผู้ใดล่วงรู้มาก่อนเลยว่าอู๋ฮองเฮาผู้งดงามของไค๋หยวนฮ่องเต้  แท้จริงแล้วคือนางปีศาจซูเฉิน ปีศาจต้นไม้พันปีซึ่งอยู่ในคราบของมนุษย์ ไอปีศาจถูกบดบังด้วยพลังเวทย์ที่ฝึกฝนมานานนับพันปีเพื่อมิให้แผ่ออกไปให้เหล่าปีศาจตนอื่นล่วงรู้ว่าแท้จริงแล้วมิใช่มนุษย์โดยแท้ นิ้วเรียวกรีดกายค่อยๆ ยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างช้าๆ พร้อมนั่งชมดวงอาทิตย์กำลังอัสดงเริ่มลาลับขอบฟ้าไปทุกขณะ ก่อนจะปรายหางตาไปตรงประตูทางเข้าพระตำหนัก เมื่อพระกระยาหารค่ำมากมายกำลังทยอยนำมาวางไว้บนโต๊ะ เครื่องเสวยสำหรับองค์ฮ่องเต้และฮองเฮาเตรียมพร้อมสรรพเพื่อรอคอยไค๋หยวนฮ่องเต้เสด

เมืองหลวงตันหยางแห่งแคว้นฉู่ณ.จวนสกุลไป๋ รถม้าขนาดใหญ่สามารถนั่งได้สามถึงสี่คนค่อยๆ ชะลอตัวครั้นวิ่งมาถึงหน้าจวนสกุลไป๋ ติดตามด้วยรถม้าซึ่งเต็มไปด้วยสัมภาระมากมายวิ่งตามหลังมาอย่างกระชั้นชิดค่อยๆ จอดนิ่งสนิทเช่นเดียวกัน หยุด!!!! เสียงร้องสั่งให้หยุดพร้อมรถม้าเคลื่อนตัวเข้ามาจอดนิ่งสนิทอยู่ด้านหน้าประตูจวนสกุลไป๋ พร้อมบ่าวรับใช้ซึ่งเป็นชายหนุ่มรีบลงจากรถม้า พร้อมวิ่งไปจากส่วนท้ายเพื่อนำบันไดมาวางไว้ตรงพื้น เตรียมพร้อมสำหรับคนบนรถ พรืด!!! พระหัตถ์ใหญ่ขององค์ชายจากแคว้นถังเปิดผ้ากั้นประตูทางเข้าของรถม้าออกทันทีครั้นถึงที่หมาย เสด็จลงจากรถก่อนจะมาหยุดยืนทอดพระเนตรด้านหน้าจวนที่เต็มไปด้วยผ้าแพรผืนงามและโคมมงคลประดับประดาอย่างสวยงามเต็มไปหมด  ผู้คนมากมายล้วนแล้วแต่เป็นขุนนางและคหบดีน้อยใหญ่ กำลังทยอยเข้ามาร่วมแสดงความยินดีกับแม่ทัพไป๋อวี้แห่งแคว้นฉู่กันอย่างเนืองแน่น “ว้าว!แม่เจ้าโคตรเจ๋งเลยอะ!!!”เสียงที่บ่งบอกถึงอาการตื่นตาตื่นใจดังออกมาอย่างชัดเจนของสตรีสาวซึ่งมีใบหน้างดงามอย่างแปลกประหลาด ถูกคลุมด้วยผ

ภายในห้องหนังสือ “อะไรนะ!ฮวาเอ๋อร์ถูกพิษดอกโครงกระดูกอย่างนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ”เสียงไป๋อวี้เอ่ยออกมาด้วยความตกใจครั้นได้ยินเรื่องราวทั้งหมดจากองค์ชายเนี่ยนเจิน “ถูกต้องแล้วท่านแม่ทัพ บุตรีของท่านถูกลอบวางยาพิษดอกโครงกระดูก ซึ่งมีผลแบบค่อยเป็นค่อยไปตามที่ข้าเล่าให้ท่านฟัง” “แบบค่อยเป็นค่อยไปอย่างนั้นรึ”ไป๋อวี้พึมพำออกมาเบาพร้อมสุรเสียงขององค์ชายหนุ่มมีรับสั่งขึ้น “ดอกโครงกระดูกที่ว่านี้ จะพบเห็นได้ตามป่าเขาในแถบหนาวเย็น เป็นดอกไม้สีขาวเล็กๆ ซึ่งดอกไม้นี้ ซุกซ่อนความอัศจรรย์ไว้ที่กลีบอันบอบบาง ยามถูกหยาดน้ำประพรมชุ่มฉ่ำ เม็ดสีขาวในกลีบดอกจะสลายตัวไป เปลี่ยนกลีบดอกเล็กๆ ให้กลายเป็นเยื่อบางใส และการที่มันโปร่งบางจนเห็นเส้นใยโครงร่างของกลีบชัดเจนเช่นนั้น จึงเป็นที่มาของชื่อเรียกว่าโครงกระดูก และเมื่อหยาดน้ำระเหยแห้งไปหมดแล้ว กลีบดอกน้อยๆนี้ก็จะค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีขาวกลับขึ้นมาตามเดิม” ไป๋อวี้พนักหน้าขึ้นลงติดๆ กันครั้นได้ยินเช่นนั้น “แล้วส่งผลออกมาเยี่ยงไรพ่ะย่ะค่ะ เท่

เรือนหยกเขียว ร่างระหงของไป๋หลันฮวาก้าวไปตามทางเดินที่ทอดยาวมุ่งหน้าไปเรือนหยกเขียว อันเป็นสถานที่พำนักใหม่ของตัวเองซึ่งตั้งอยู่ทางทิศเหนือของจวน และเธอคาดเดาว่าน่าจะเป็นสถานที่เดียวกับเรือนมรกตซึ่งอยู่ในคฤหาสน์ของจวนสกุลไป๋ในยุคปัจจุบัน หญิงสาวเดินฮัมเพลงไปตลอดทางอย่างอารมณ์ดี “นั่นเจ้าคือผู้ใดกัน!บังอาจก้าวล่วงเดินมาถึงตัวเรือนชั้นใน!”เสียงตวาดเอ็ดอึงดังขึ้นอยู่ทางด้านหลังเป็นเหตุให้ร่างงามหยุดชะงักขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ใครวะ! ถือดีอย่างไงบังอาจตวาดคนอย่างไป๋หลันฮวากันห๊ะ!”หญิงสาวตวาดสวนกลับไปทันทีเช่นกันพร้อมหันหลังกลับไปมองคู่กรณีของเธอที่กำลังยืนจ้องเขม็งอยู่ในขณะนี้ทันใด และทันทีที่หญิงสาวหันกลับมาเผชิญหน้ากับคู่กรณี  เพล้ง!ตุบ!ตุบ! ข้าวของเครื่องใช้ที่อยู่ในวงแขนของสตรีสองนางร่วงหล่นลงไปกับพื้นโดยพลัน ทันทีที่เห็นใบหน้าของเธอสร้างความแปลกใจให้กับหญิงสาวครั้นเห็นอาการของทั้งสองแสดงออกมาเช่นนั้น “เอ้า!อะไรกันเนี่ยพอเห็นหน้าก็เหมือนกับว่าเห็นเราเป็นผีไปได้”ห